สูตรเสน่หา - เรื่องย่อละครรายตอนตามบทโทรทัศน์ - สูตรเสน่หา ตอนที่ 17-21

สูตรเสน่หา ตอนที่ 17

จนกระทั่งสุดท้ายมาถึงแบบขนมเค้ก อลินตัดสินใจให้อนุชาเลือกก่อน อนุชาก็โบ้ย
ให้อลินเลือก อลินว่าให้อนุชาเลือกและอลิน จะเป็นคนทำเอง
“คุณลินจะทำเองเหรอครับ” อนุชาเลิกคิ้ว แปลกใจ
“ค่ะ..แล้วเราก็ถ่ายเทปเก็บไว้ เอามา โปรโมตในรายการ ดีมั้ยคะ”
“ดีครับ...คุณลินเป็นคนที่ฉลาดจริง ๆ ครับ ผมยังคิดไม่ถึงเลย...”“ขอบคุณค่ะ
งั้นคุณเล็กเลือกแบบเค้กเลยค่ะ คุณเล็กเลือกแบบไหน ลินก็ชอบแบบนั้นล่ะค่ะ”
อลินยิ้มหวานขนมเค้กแบบเรียบ ๆ ค่อนข้างไปทางขรึม อยู่ในมืออลิน
มีเสียงบ่นกระปอดกระแปดออกมาจากปาก “ฉันไม่เข้าใจจริง ๆ
ทำไมคุณเล็กถึงชอบเค้กอันนี้ มันเรี้ยบ...เรียบ ไม่มีอะไรโดดเด่นสักกะนิด
เวลาที่ฉันยืนตัดเค้กมันไม่ส่งเสริมบารมีเจ้าสาวแม้แต่นิดเดียว
แล้วนักข่าวก็ชอบเอารูปตอนตัดเค้กไปลง ฮึ่ย !
ฉันไม่น่าให้คุณเล็กเลือกเลย...เซ็งจริง ๆ”
อลินวางแบบขนมเค้กรวมไว้กับตัวอย่างการ์ด ตัวอย่างของชำร่วย
แบบชุดเจ้าสาวที่เลือกมา ปฏิคมปรายตามามอง แล้วก็เปรยด้วยน้ำเสียงแดกดัน
“ถึงมันจะเป็นโลกเพ้อฝันในสายตาคนอื่น แต่ฉันมีความสุข ฉันไม่สน !”
“นายตัวเปี๊ยกกกกก !! ฉันได้ยินนะ !
ประชดฉันใช่มั้ย” “ใช่ครับ !” ปฏิคมยิ้มกวน อลินมอง หน้าจะโกรธ
แล้วก็รีบหลับตาระงับสติอารมณ์ “ไม่...ฉันจะไม่โกรธ
ฉันกำลังจะได้แต่งงาน ฉันจะได้เป็นเจ้าสาว ฉันต้องอารมณ์ดี..ฉันต้องสวย”
ลืมตาแล้วก็ยิ้มได้ทันที...แฉ่ง ปฏิคมผวานิด ๆ
เฮ้ยย...เป็นเอามาก เว้ย...น่ากลัวจริง แล้วอลินก็หันมาทางปฏิคม
“นี่นายตัวเปี๊ยก...ฉันถามอะไรหน่อยสิ...เวลาที่นายกับฉันชอบอะไรไม่เหมือนกัน
แล้วนายต้องยอมให้ฉันทุกครั้ง..นายเบื่อหรือเปล่า” “เบื่อ !!”
ตอบทันควัน “แล้วที่คุณเล็กเค้ายอมฉัน ถ้ามัน บ่อย ๆ
เค้าจะเบื่อฉันหรือเปล่า” “เบื่อ !! ชัวร์ !!” ตอบทันควันเช่นกัน
หนักแน่นกว่าเดิม “อ้าว..แล้วเค้าจะยอมฉันทำไม ถ้าเค้าไม่ชอบ
ไม่เห็นด้วย เค้าก็ต้องชี้แจง ต้องอธิบายให้ฉันเข้าใจ ไม่ใช่ทำเป็นยอม จนฉันเคยตัว
พอแก่ ๆ ไปแล้วค่อยมาบอกว่าเบื่อ” “โธ่คุณลินครับ
คนที่รู้จักคุณลิน ไม่มี ใคร “ไม่ยอม” คุณลินหรอกครับ” “มี !
ครูกุ๊กไง !” ตึ่งงงง !!...อลินพูดจบก็ชะงักเอง
ปฏิคมอึ้งไป...อืมม์...อลินนิ่งไป..นี่ทำไมเราถึงคิดถึงครูกุ๊กนะ..
ปฏิคมเห็นท่าไม่ดี...ชิ่งดีกว่า “คุณลิน
ครับ...นี่เป็นรายการอาหารสำหรับวันหมั้น..ทางโรงแรมส่งมาให้เลือก..มีทั้งหมดร้อยกว่ารายการ
คุณลินต้องการเท่าไหร่ก็เลือกดูนะครับ
แล้วพรุ่งนี้ผมจะเข้ามารับ...วันนี้ก็ไม่มีอะไรแล้ว
ผมกลับก่อนนะครับ...” อลินยังอยู่ในห้วงคำนึงของตัวเอง
ไม่ได้สนใจคำพูดปฏิคมสักเท่าไหร่
ปฏิคมรีบเก็บของแล้วก็เดินมาที่ประตูก่อนจะหันไปมองหน้าอลินอีกที
อลินยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ปฏิคมจำต้องปิดประตู แล้วก็ปลีกตัวออกไป
ปล่อยให้อลินคิดเอาเอง อลินค่อย ๆ หย่อนตัวลงนั่งที่โซฟา ...อยู่
ๆ ก็คิดถึงพสุขึ้นมาจับใจ ถ้าเขาอยู่ข้าง ๆ เธอตอนนี้ก็คงดี
อลินเหลือบไปเห็นหนังสือเมาท์กระจายที่เป็นรูปถ่ายคู่กับพสุ
และหยิบมาดูด้วยความคิดถึง...โดยไม่รู้ตัว “คนไม่เคยผิดอย่างคุณ
อย่ามายุ่งกับผมอีกเลย...จะได้ไม่ต้องเสแสร้งแกล้งทำเป็นคนดี ทั้งที่ จริง ๆ
แล้วคุณก็คิดไม่ต่างจากคนอื่น...แล้วก็เลิกตามผมได้แล้ว..ไม่ว่ายังไงผมก็ไม่กลับไปสอนคุณ
!!”อลินคิดถึงพสุมาก ๆ ที่ร้านอาหารอิตาเลียนที่พสุทำงานอยู่
พนักงานในครัวเริ่มทยอยจะกลับ มีเจ้าหน้าที่บางคนกำลังเช็ดเก็บครัว และอีก 2
คนยืนมุงอ่านหนังสือพิมพ์ข่าวอลิน พสุเดินเข้ามาหลังจาก
ล้างหน้าล้างตาเตรียมจะกลับบ้าน ก็ชะงักกึก
เพราะได้ยินเสียงเด็กในครัวเมาท์กันอยู่อีกด้านของเตาอบ
เด็กเมาท์กันว่าตอนแรกคิดว่าอลิน เป็นแฟนพสุ แต่เพราะอนุชาเป็นไฮโซ หล่อ รวย
แถมเพอร์เฟกต์ทุกอย่าง อลินคงมองข้าม
พสุฟังแล้วยิ่งเศร้าพสุเดินออกมาหน้าร้านด้วยความเซ็งกึ่งเศร้า
ทันใดนั้นก็มีกระดาษปึกหนึ่งยื่นมาที่หน้า
พสุมองตามกระดาษไล่มาตามมือและก็เห็นหน้าอลิน พสุชะงัก
อลินไม่ยอมเปิดโอกาสให้พสุหนี “ไม่ต้องหนีฉันอีกแล้วนะ
เพราะวันนี้ฉันไม่ได้มาตามตื๊อให้ครูกุ๊กมาสอนฉัน แต่ฉันมาขอความช่วยเหลือ
!” พสุปรายตามอง..ใจนึงไม่อยากสนใจแต่อีกใจลึก...ลึ้กกกกกก
ก็อยากรู้และแอบเป็นห่วง
“...ช่วยอะไร” อลินเชิดนิด ๆ แต่ก็เสียงอ่อนลง
ประมาณลึก...ลึ้กกกกก ก็อยากจะง้อ แต่...ไม่รู้ตัว
!!
“เอ่อ...ครูกุ๊กรู้เรื่องที่ฉันจะแต่งงานกับคุณเล็กแล้วใช่มั้ย”
พสุเบือนหน้าหนี พร้อมกับพยักหน้าทำเป็นเฉยชา “อื้อ...แล้วไง ?”
“ก็...ทางโรงแรมเค้าส่งรายการอาหารที่จะเลี้ยงแขกในวันหมั้นมาให้ฉันเลือก
แต่มันเป็นชื่อเฉพาะ แล้วก็เป็นภาษาอังกฤษ อ่านแล้วไม่รู้เรื่อง
ฉันอยากให้ครูกุ๊กช่วยอธิบายให้ฉันฟังหน่อย ว่ามันเป็นอะไรบ้าง
แล้วก็ช่วยฉันเลือกด้วย ฉันต้องการสักห้าสิบหกสิบรายการ”
พสุมองหน้าอลิน แล้วถามตรง ๆ “ทำไม ผมต้องช่วยคุณ”
“ก็...เมื่อก่อนมีอะไรครูกุ๊กก็เป็นคนช่วยฉันมาตลอด ตอนนี้ฉันจะแต่งงานทั้งที ก็..
ช่วยอีกสักทีไม่เห็นเป็นไรเลย” “เมื่อก่อนผมช่วยคุณในฐานะครู
ที่ช่วยลูกศิษย์...แล้วตอนนี้คุณจะให้ผมช่วยคุณในฐานะอะไร”
“ก็...” อลินไม่รู้จะตอบว่าอย่างไร พสุจ้องหน้ารอคำตอบ แล้วอลินก็ตอบว่า.. “เพื่อน”
...ไง...ครูกุ๊กเป็นเพื่อนฉัน เพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อนไม่ใช่เหรอ”
อลินพยายามจะรักษาความสัมพันธ์ทั้งที่ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม
พสุมองหน้าอลินแล้วตอบ “คุณลิน... งานนี้เป็นงานหมั้นของคุณ
คุณควรจะให้คู่หมั้นคุณเป็นคนช่วย ไม่ใช่ผม” อลิน อึ้ง
พสุมองหน้าอลินและตัดสินใจพูดออกไป “...และผมขอโทษ..ผมเป็นเพื่อนกับคุณไม่ได้
!” ตึ่งงงง ! อลินอึ้งไป รู้สึกเหมือนตัวชาวาบขึ้นมา
พสุหลบตามองต่ำ แล้วจะเบี่ยงตัวเปิดประตูขึ้นรถ
อลินโพล่งขึ้นแบบไม่รักษาฟอร์ม “ทำไมครูกุ๊กถึงเป็นเพื่อนกับฉันไม่ได้
!!” พสุพยายามใจแข็ง เปิดประตูรถแล้วขึ้นไปเลย แต่อลินไม่ยอมหยุด
ยังระบายออกมาด้วยความไม่เข้าใจปน ๆ กับเสียใจ
“ถ้าครูกุ๊กโกรธที่ฉันให้คะแนนครูกุ๊กน้อย ฉันขอโทษ ...ฉันขอโทษจริง
ๆ...ยกโทษให้ฉันเถอะนะ...ฉันขอโทษ...” อลินพูดจากใจจริง น้ำตาแอบปริ่ม
ๆ จะไหล พสุกัดฟันไม่ฟัง แล้วสตาร์ตรถ..ชึ่งงงงง !!
และขับรถออกไป อลินเหวอไป... “ครูกุ๊ก..ฉันบอกว่าฉันขอโทษแล้วไง..ครูกุ๊ก...ครูกุ๊ก
!!” อลินตะโกน พสุไม่ฟังเสียงยังขับรถต่อไป รถพสุค่อย ๆ
แล่นออกไปอย่างเย็นชา อลิน เดินตามสี่ห้าก้าว... “ครูกุ๊ก.. ครูกุ๊กกกกก
!” พสุไม่หยุด รถยังคงแล่นออกไปจากลานจอด
อลินหยุดเท้ารู้ว่าตามไปก็ไม่มีประโยชน์ อลินมือไม้อ่อน
ปล่อยรายการอาหารปลิวกระจายอยู่ที่พื้น...อลินยืนนิ่ง...เป็นครั้งแรกในชีวิตที่โดนทิ้งอย่างไม่มีเยื่อใย
คนที่ไว้ใจไม่อยากแม้แต่จะเป็นเพื่อน อลินตาแดงน้ำตาร่วงไม่รู้ตัว
ใจหายเศร้าอย่างบอกไม่ถูก
ถึงแม้จะดูไม่สนใจแต่ก็อดไม่ได้ที่จะปรายตามองอลินผ่านทางกระจกหลัง
พสุเห็นอลินยืนอยู่คนเดียวกลางลานจอด กัดฟัน
เบือนหน้าหนี..ท่องในใจว่า..เขาจะแต่งงานแล้ว..เราต้องใจแข็ง !
อลินตกอยู่ในอาการเศร้าซึมโดยไม่รู้ตัว
แม้มาถ่ายรายการอลินก็นั่งนิ่งปล่อยให้ลูกเป็ดแต่งหน้าโดยไม่เปิดปากพูดอะไรเลย
ผิดกับทุกวันที่ผ่านมา
ทันใดนั้นคุณพี่เป็ดดั๊นเกิดอาการมืออ่อน..ปล่อยตลับแป้งฝุ่นหลุดจากมือหล่นใส่อลิน
!! ฝุ่นแป้งฟุ้งกระจายเปรอะเลอะเทอะเต็มหัว และหน้าอลินอย่างแรงงงงงงงง !!!
ลูกเป็ดตกใจขอโทษอลินอย่างลนลาน เพราะกลัวอลินวีน
เพรียวกำลังช่วยคอสตูมจัดเสื้อผ้า และคอสตูมทุกคนต่างหันมาทางอลิน
เป็นตาเดียวและว่า “อีเจ๊ลูกเป็ด..ตายแน่ !!
อลินหันมา..ตาแข็ง..เหมือนจะปรี๊ดแต่แล้วก็พูดด้วยเสียงสงบมากกกกก
“จะตกใจอีกนานมั้ย..ฉันแสบตา ไปเอาผ้าสะอาด ๆ มาเช็ด แล้วก็เอาน้ำมาให้ฉันล้างหน้า
แล้วค่อยแต่งหน้าใหม่” “เอ่อ..ค่ะ...ค่ะ...ได้ค่ะ...รอแป๊บนะคะ”
ลูกเป็ดรีบพุ่งพรวดออกไป พร้อมส่งเสียงตะโกน “ใครก็ได้รีบหาผ้าสะอาด
กับน้ำสะอาดมาให้ฉันหน่อยเร้ววววววว !!” ลูกเป็ดวิ่งลนลานออกไปด้วยความตื่นเต้น
ตกใจ ปนโล่งอก ที่ไม่โดนวีน อลินยังนั่งหน้าเยินอยู่ที่เดิม
มีเอามือปัดเล็กน้อย แต่ไม่มีกะจิตกะใจจะด่าใคร เพรียวมองด้วยความแปลกใจ
แล้วเมาท์กับคอสตูม “..แปลก พอหาผอสระอัวได้...กำลังจะหมั้น คุณนายขา
วีนเปลี่ยนไปเหมือนหลังฝ่าเท้าพญามารเป็นหน้ามือแม่ชีเทเรซ่า โอ้ว..คุณพระ
รู้งี้ยุให้บอสขอแต่งงานไปนานแล้ว...ต๊าย...ไม่น่าเชื่อ”
เพรียวเมาท์ด้วยความอะเมซิ่ง
ขณะอลินยังนั่งอยู่ที่เดิม..ไม่ไหวติง ไม่โวยวาย และเลื่อนลอย
อลินถ่ายทำรายการไปอย่างปกติ แต่พอผู้กำกับสั่งคัต อลินหุบยิ้มทันที
กลับสู่โหมดเลื่อนลอย อนุชาถามว่าเป็นอะไรเพราะจับสังเกตได้ถึง ความผิดปกติ

“รู้สึกเหมือนคุณลินมีเรื่องกังวล...มีปัญหาอะไรหรือเปล่า”
“อ๋อ...เอ่อ...คงจะเหนื่อย ๆ น่ะค่ะ ต้องจัดเตรียมอะไรหลายอย่าง ทั้งงานหมั้น
ทั้งงานแต่ง ทั้งถ่ายรายการ
เล่นละครอีก...มันก็เลย..เป็นแบบนี้ล่ะค่ะ”
อนุชาจับมืออลินกลางกองถ่าย..ไม่สนสายตาทีมงาน “คุณลินครับ..ถ้างานหมั้น
กับงานแต่งของเรา มันจะทำให้คุณลินต้องเหนื่อย
และไม่สดใสเหมือนเมื่อก่อน..ผมว่า..เราลดขนาดให้เล็กลงและทำทุกอย่างให้มันง่าย ๆ
ก็ได้นะครับ” อลินมองหน้าอนุชา มองมืออนุชาที่จับมือเธออยู่
อลินรู้สึกแปลก ๆ ทำไมมันไม่รู้สึกสปาร์ก
และรู้สึกดีกับคำพูดที่เต็มไปด้วยความห่วงใยของอนุชาแม้แต่น้อย
อลินพยายามฝืนยิ้ม “ขอบคุณที่คุณเล็กเป็นห่วงนะคะ
แต่ลินไม่เป็นอะไรจริง ๆ ค่ะ ทุกอย่างลินรับมือได้...เอ่อ...ลิน...ขอตัวก่อนนะคะ
พอดีมีนัดเรียนทำอาหารกับครูคนใหม่ เรียนเสร็จแล้วลินโทรฯหาคุณเล็ก
เราค่อยคุยกันต่อนะคะ” อลินค่อย ๆ
ดึงมือออกอย่างนุ่มนวลและมีมารยาท แต่อนุชาก็ยังรู้สึกได้ถึงความตะขิดตะขวงใจ
อลินเดินเลี่ยงออกมา
อนุชายืนนิ่งอยู่ที่เดิม..สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่เปลี่ยนไป
หมิงโยนหนังสือพิมพ์ข่าวแต่งงานของ อลินลงตรงหน้าวายุ
และพูดแดกวายุว่าเสียใจด้วยที่บ่อเงินบ่อทองอย่างอลินกำลังจะแต่งงาน
วายุอารมณ์เสียที่ถูกเยาะเย้ยเย้ยกลับว่าหมิงเคยบอกว่าจะทำให้อลินลงจากคานไม่ได้
แต่ตอนนี้อลินกลับได้แต่งงานก่อนหมิง หมิงชะงัก..เออว่ะ..ลืมไป แต่ก็ไม่ยอม
ยังเชิดได้อยู่พร้อมกับบอกว่า ดีที่ อลินไม่ได้แต่งงานกับวายุ
วายุว่าแทนที่จะช่วยตนเองปอกลอกศัตรู ถ้าหมดตัวก็เขี่ยทิ้ง แต่ดันมาสกัดแผนการตนเอง
หมิงกรี๊ดใส่ก่อนจะบอกว่าก็เพราะหึงวายุ “พอ ๆ ๆ ๆ !
ไม่ต้องพูดเรื่องนี้อีกเลยนะ ปวดหัว แค่เรื่องหนี้สินก็เครียดจะตายอยู่แล้ว ดูดิ !
เงินค่าของงวดเก่า ของงวดใหม่ที่กำลังจะลง ไหนจะค่าเช่าร้าน เงินเดือนพนักงาน
หนี้บัตรเครดิต รวม ๆ แล้วตั้ง 6 ล้านกว่า !” “หะ !
ครั้งที่แล้วยังแค่ 3 ล้านนี่ทำไมมันพุ่งพรวดแบบนี้”
หมิงเหวอไป..เยอะโคตร “ไม่รู้ ถ้ารู้จะกลุ้มมั้ยเนี่ย
ถ้าไม่รีบหาเงินมาให้เค้าภายในอาทิตย์นี้ เค้าจะฟ้องยึด
ทรัพย์ผมแล้วเนี่ย” หมิงค่อย ๆ ทรุดลงนั่ง...อึ้ง ๆ
กับตัวเลขหนี้สินที่พุ่งพรวดอย่างรวดเร็ว..พูดไม่ออกเลยทีเดียว
วายุเครียดก่อนตัดสินใจ “คนอย่างวายุไม่เคยล้มให้คนมาดูถูกหรอกเว้ย
ไม่ว่ายังไงฉันจะต้องหาเงินมาให้พวกมันให้ได้ !”หมิงหันมาด้วยความสงสัย...
“แล้วลมจะไปเอามาจากไหน”วายุตัดสินใจมากู้เงินนอกระบบ
เจ้าหนี้เอาเงินออกมาตั้งเรียง 7 ล้าน คิดดอกร้อยละ 20
เดือนแรกต้องจ่ายทั้งต้นและดอก ถ้าวายุโอเค ก็เอาหลักประกันมาค้ำไว้
วายุคิดแล้วก็หยิบเอากุญแจรถ ทะเบียนรถ เอกสารการโอนลอย และบัญชีเงินฝาก
รวมทั้งบัตรเอทีเอ็ม มาวางไว้ข้างหน้า เจ้าหนี้รวบของมา
แล้วเลื่อนเงินไปให้ “อีก 30 วัน
ถ้าเงินยังไม่มา..คุณรู้ใช่มั้ยว่าอะไรจะเกิดขึ้น..” เจ้าหนี้จ้องหน้าขู่กลาย ๆ
วายุมองรอบ ๆ เห็นหน้าลูกน้องโหด ๆยืนอยู่ แล้วก็พยักหน้า
พร้อมกับกลืนน้ำลาย
อย่างยากลำบาก...และหันกลับมามองเงินด้วยความเครียด...คิดผิดคิดถูกวะเนี่ย..
เหรียญทองของปูเป้ที่ให้มาแขวนอยู่ ข้าง ๆ โต๊ะทำงาน
อนุชาหยิบมาดูและคิดถึงปูเป้ อนุชาหันมามองดูหนังสือพิมพ์ต่าง ๆ
ที่ลงข่าวการแต่งงานยิ่งคิดถึงจิตใจของปูเป้และโสภิตา
ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มากดหาที่ชื่อ “ตา” แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ
กดปิด..โสภิตามองขนมเค้กที่วางอยู่ด้วยความ
ชื่นชมอลินที่เลือกขนมเค้กได้สวยงามเหมาะเจาะ
“ลินไม่ได้เลือกหรอกค่ะ คุณเล็ก..เอ่อ.. แฟนลิน
เค้าเป็นคนเลือกน่ะค่ะ” ตึ่งงงง ! โสภิตาอึ้งไปนิด ๆ จุก ๆ เล็ก
น้อย อลินพูดต่อ “ที่จริง..ลินก็ไม่ค่อยชอบแบบนี้หรอกค่ะ
แต่คุณเล็กตามใจลินทุกอย่างแล้วลินก็เลยให้เค้าเลือกแบบเค้กเอง
ลินยังไม่คิดเลยนะคะว่าจะมีคนชอบเหมือนคุณเล็ก” โสภิตาอึ้งนิด ๆ
แล้วก็ตอบแบบไม่กล้าสบตา “คงบังเอิญน่ะค่ะ
แล้ววันนี้คุณลินจะให้ตาสอนทำขนมเค้กอันนี้เลยหรือเปล่าคะ”
“ก็ได้ค่ะ..” อลินพยักหน้าตอบแบบเนือย ๆ
ทันใดนั้นเสียงปูเป้ก็ดังขึ้น “คุณแม่ขา....” ทั้งอลินและโสภิตาหันไปตามเสียง
ปูเป้เดินออกมาในชุดเตรียมไปเรียนโยคะ
มีพี่เลี้ยงเดินถือกระเป๋าตามมา อลินตกใจที่เห็นปูเป้
ปูเป้เองก็ตกใจรีบยกมือไหว้อลิน โสภิตาแนะนำว่าปูเป้เป็นลูกสาวตนเอง
และถามกลับว่าพสุไม่ได้บอกหรือ อลิน ว่าเปล่า
“ลุงดินอยากให้พี่ลินเซอร์ไพร้ส์มั้งคะ” ปูเป้ยิ้มสดใส อลินขำนิด
ๆ..ในความช่างฉอเลาะของปูเป้ “คงงั้นมั้งคะ..แล้วนี่ปูเป้กำลังจะไปไหนเหรอคะ
แต่งตัวซะน่ารักเลย” “ปูเป้ไปเล่นโยคะค่ะ”
“ปูเป้เป็นโรคหอบน่ะค่ะ ตาก็เลยให้เค้าไปเรียนโยคะสำหรับเด็ก
จะได้ฝึกเรื่องการหายใจ แล้วก็สมาธิด้วยค่ะ” “อุ๊ยเก๋นะคะ..”
อลินหันไปทางปูเป้ “เอาไว้พี่ลินไปเรียนด้วยได้มั้ยคะ”
“ได้ค่ะ..คุณครูบอกว่าให้ผู้ใหญ่มาเรียนด้วยก็ได้ ลุงดินก็อยากเรียน
พี่ลินไปเรียนพร้อมกับลุงดินสิคะ..” อลินหน้าเจื่อน ๆ
ไป..พูดไม่ออก โสภิตารีบตัดบทบอกให้ปูเป้รีบไปเรียน ปูเป้โบกมือให้อลิน
แล้วเดินตามพี่เลี้ยงไป ปูเป้หันมามองหน้าอลินกับโสภิตาอีกทีก่อนจะออกจากร้านไป
แววตาของปูเป้เหมือนเป็นผู้ใหญ่เกินตัว โสภิตาเตรียมของสำหรับสอนอลินทำขนม
ระหว่างที่กำลังจัดของอยู่อลินก็พูดถึงปูเป้ว่าเป็นเด็กน่ารัก
และดูเป็นผู้ใหญ่เกินตัว โสภิตา
บอกครอบครัวเธอมีแค่สองคนแม่ลูกเลยต้องสอนให้ปูเป้ดูแลตัวเองตั้งแต่ยังเด็ก
“อ้าว...แล้วพ่อของน้องปูเป้อยู่ที่ไหนล่ะคะ”
อลินโพล่งถามขึ้น โสภิตาชะงัก ก่อนจะยอมรับว่าเลิกกันแล้ว
อลินซักต่อถึงสาเหตุที่เลิกกัน โสภิตาบอกเป็นเพราะแม่สามีไม่ยอมรับ
“อุ๊ย...เหมือนกับภรรยาเก่าของคุณเล็กเลยค่ะ
คุณเล็กบอกว่าคุณหญิงแม่ก็ไม่ยอมรับเหมือนกัน ก็เลยต้องเลิกกัน
โชคดีนะคะที่ไม่ได้จดทะเบียนกัน ไม่งั้นคงวุ่นวายกว่านี้แน่”
โสภิตาก้มหน้า..ไม่มีความเห็น อลิน สงสัยหันมาถามต่อ “แต่ปูเป้น่ารักขนาดนี้
พ่อเค้าไม่คิดถึงบ้างเหรอคะ
เค้าได้แวะมาหาลูกบ้างหรือเปล่าคะเนี่ย”
โสภิตาอึกอัก...ตอบไม่ถูก
ทันใดนั้นเสียงกระดิ่งหน้าร้านก็ดังขึ้นกรุ๋งกริ๋ง...เป็นสัญญาณบอกว่ามีแขกเดินเข้ามา
โสภิตาได้จังหวะชิ่งเพราะไม่อยากตอบคำถาม เลยขอตัวไปดูลูกค้า
โสภิตาเดินออกมาจากในครัว แต่ก็ต้องชะงัก เพราะคนที่ยืนรออยู่คืออนุชา
อนุชากำลังจะเดินเข้ามาหาโสภิตา ทันใดนั้นประตูครัวก็เปิดออกมาอีกที
พร้อมกับอลินที่เดินออกมาถามเรื่องสูตรแป้งทำเค้ก อลินเงยหน้าขึ้นเห็นอนุชา
แล้วก็ชะงัก ก่อนจะหันขวับมาที่อนุชาด้วยความตกใจ “คุณเล็ก
!!!”อนุชาก็อึ้ง..ช็อก..อนุชามองอลิน แล้วตัวชาวาบ..เอาไงดี....ตอนที่ 21
อลินแปลกใจเมื่อเห็นอนุชาอยู่ที่ร้านของโสภิตา
โสภิตารีบอธิบาย “คือ...คมโทรฯมาหาตา ถามว่าคุณลิน
มาเรียนหรือเปล่า เพราะคุณเล็ก เอ่อ..แฟนคุณลิน โทรฯมาถามคม...พอตาบอกคม
คมก็บอกคุณเค้าอีกทีน่ะค่ะ”
“แล้วคุณเล็กตามมาหาลินที่นี่มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“เอ่อ...คือว่า..คือ..ผมเห็นคุณลินท่าทางไม่ค่อยสบายใจ
ผมก็เลย..อยากตามมาดูว่าคุณลิน เป็นอะไรหรือเปล่า”
“ลินบอกแล้วไงคะว่าไม่เป็นไร..ลินก็แค่เหนื่อย ๆ นิดหน่อยเอง
ไม่ต้องห่วงลินหรอกค่ะ”อนุชารู้สึกอึดอัดนิด ๆ
ที่ต้องแสดงความเป็นห่วงผู้หญิงอื่นต่อหน้าโสภิตา
โสภิตาเองก็รู้สึกตะขิดตะขวงใจไม่น้อยไปกว่ากัน
“ตาขอตัวไปเตรียมของก่อนนะคะ” โสภิตาปรายตามองอนุชาอีกที
สองคนแอบสบตากันก่อนที่โสภิตาจะหันหลังและเดินเข้าครัวไป
มีเพียงอลินคนเดียวที่ยืนยิ้มไม่รู้เรื่อง
อลินกับอนุชาต่างคนต่างยืนเก้อ ๆ กันอยู่ในร้าน อลินไม่รู้จะชวนคุยอะไร
อนุชาก็อึกอักลำบากใจ แล้วก็ตัดสินใจพูดขึ้น
“ถ้าคุณลินไม่เป็นอะไรจริง ๆ ผมจะได้
สบายใจไม่ต้องเป็นห่วง...งั้น...ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”
อลินพยักหน้ายิ้ม ๆ จังหวะที่อนุชาจะเดินออกไป พสุก็เดินเข้ามาในร้าน
พสุกับอนุชาสบตากัน พสุเหลือบมองอลินแล้วนึกเป็นห่วงโสภิตาขึ้นมาทันที
พสุมองหน้าอนุชา...ต่างคนต่างรู้กัน อนุชาหลบ ๆ ตาพสุ
อลินมองพสุแอบตื่นเต้นเล็กน้อยไม่คิดว่าจะเจอ โสภิตาเดินเข้ามา “ดิน !
จะมาทำไมไม่โทรฯบอกก่อน” พสุพยายามควบคุมน้ำเสียงให้เรียบ “อ๋อ
...คือ...วันก่อนเห็นตาบอกว่าปูเป้อยากไปเที่ยวทะเล ต้นเดือนหน้ามีหยุดยาวพอดี
ผมเลยจองโรงแรมที่ภูเก็ตไว้ เราจะได้ไปกันสามคน !!”
อนุชากับอลินสะอึกพร้อมกัน อลินรู้สึกใจหายเมื่อพสุทำไม่สนใจตน อลินรีบบอกโสภิตา
ว่าเดือนหน้างานแต่งของตนกับอนุชา โสภิตาหันมาทางอลิน พสุเบือนหน้าไปอีกทาง..
“คุณตาจะไม่ไปร่วมงานแต่งงานของลิน เหรอคะ”
โสภิตาอึกอัก...ไม่กล้าพูด พสุเห็นใจ เลยหันมาตอบแทน
“งานแต่งงานของคุณ...มันไม่ได้สำคัญสำหรับคนอื่นหรอกนะ !
คนอื่นเค้าก็มีชีวิตของตัวเองกันทั้งนั้น หยุดเอาตัวเองเป็นศูนย์กลางจักรวาลได้แล้ว
! คุณไม่ได้เป็นคนสำคัญขนาดนั้น !!” อลินอึ้งไป
โสภิตาตกใจ อลินมองหน้าพสุ...ต่อมน้อยใจทำงานขึ้นมาอย่างแรง
“ใช่สิ...งานแต่งงานของฉันมันไม่สำคัญ ...และฉันก็ไม่ใช่คนสำคัญของครูกุ๊กอีกต่อไป
! ครูกุ๊กก็ไม่ใช่คนสำคัญของฉันเหมือนกัน !!” พสุอึ้งไป
อนุชาชะงักหันมาทางอลิน อลิน กระชากผ้ากันเปื้อนออก ปาลงพื้น
แล้วเดินออกไปจากร้านด้วยความน้อยใจโกรธ และเสียใจ ปนกันมั่วไปหมด
พสุพยายามไม่มองตาม อนุชามอง พสุแล้วเดินตามอลินไป อลินเดินอ้าว
ๆ ออกมาจากร้าน ด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน อลินเดินมาที่รถ อนุชาวิ่งตามมา
อลินหันไปบอกอนุชาว่าอยากอยู่คนเดียวพูดจบก็ขับรถออกไป
อนุชาได้แต่มองตามรถ ของอลินที่แล่นออกไปอย่างงง ๆ
อนุชาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้อมราฟัง
อมราจิกหางตาสรุปความด้วยความขัดเคืองใจ
“แม่บอกแล้วว่าอลินกับไอ้ครูกุ๊ยมันต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากล..เป็นไงล่ะ
เพิ่งจะตาสว่าง ดีนะที่เล็กไม่มารู้หลังจากที่แต่งงานกันไปแล้ว
ไม่งั้นสักวันจะโดนเมียสวมเขา”
“เอาเป็นว่า..ตอนนี้ผมแค่รู้สึกว่าคุณลิน
แคร์ดินมาก..และผมก็ไม่อยากให้มันมากไปกว่านี้”
“ไม่ต้องห่วง..เรื่องแค่นี้..แม่จัดการเอง”
อมรายิ้มร้าย..อย่างมั่นใจ
ปฏิคมเอาชุดแต่งงานที่อลินสั่งตัดมาให้อลินลอง อลินนั่งซึมบอกไม่อยากลอง
ปฏิคมชะงัก..ปฏิคมถามเรื่องอาหาร ดอกไม้ในงานแต่ง อลินไม่สนใจบอกให้ปฏิคมจัดการ
ปฏิคมมอง อลินที่ท่าทางซึมเศร้าอย่างแปลกใจ ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น
อลินเหลือบไปดู แล้วก็รับด้วยความจำใจ
อมราถามสารทุกข์สุกดิบของอลินก่อนตรงเข้าประเด็นว่าที่พสุไม่มาสอน
อลินทำอาหารเพราะกลัวแฟนเข้าใจผิดอลินจุกในอกทันที
“ใช่จ้ะ..อ้าวนี่หนูลินไม่รู้เหรอว่านายครูกุ๊กเค้ามีแฟนแล้ว
นี่ตาเล็กยังรู้เลยนะ..เล็กบอกแม่ว่าเป็นผู้หญิงที่ดีมาก ๆ ด้วยนะ ถึงจะไม่ได้รวย
ไม่ได้เพอร์เฟกต์เหมือนหนูลิน แต่ก็เป็นคนดี..แล้วก็เหมาะสมกัน
แม่ก็ไม่รู้หรอกนะว่าเป็นใคร ตอน ที่แม่รู้ แม่ก็สบายใจ เพราะจริง ๆ แม่แอบระแวง
กลัวว่าเค้าจะชอบหนูลินของแม่.. แต่พอรู้ว่ามีแฟนแล้ว..แม่ก็เบาใจ
เหมือนยกภูเขาออกจากอก...นี่...แม่ได้ข่าวว่า..เค้าสองคนรักกันมากด้วย
นะ...อุ๊ยตายแล้ว...แม่ขอโทษนะจ๊ะ มัวแต่เมาท์เรื่องคนอื่นจริง ๆ
หนูลินก็คงจะไม่สนใจหรอก เนอะว่านายครูกุ๊กเค้าจะมีแฟนหรือไม่มีแฟน
เพราะอีกไม่กี่วันหนูลินก็จะแต่งงานกับเล็กแล้วหนูลินจะไปสนใจเรื่องคนอื่นทำไม
...จริงมั้ยจ๊ะ ?” อลินได้แต่ตอบรับน้ำเสียงเจื่อน ๆ
ทั้งที่ในใจร้อนรนอย่างบอกไม่ถูก อนุชามาหาปูเป้ที่โรงเรียน
และนั่งรอปูเป้เล่นที่สนามเด็กเล่น โสภิตาเดินมาต่อว่า
อนุชาที่มาหาปูเป้โดยไม่บอกตน
อนุชาไม่ตอบอะไรแต่เปลี่ยนเรื่องขอบคุณโสภิตาที่ช่วยโกหกอลินให้เมื่อวันก่อน
โสภิตาชะงักกึก..รู้สึกอ่อนลง ทิฐิสลายไปในพริบตา อนุชาหันมามองหน้าโสภิตาอีกที
ความเข้มแข็งและเย็นชาของโสภิตาทำให้อนุชาต้องถามสิ่งที่ค้างคาใจ
“ตา...ถ้าย้อนเวลากลับไปได้..คุณจะเลือกแต่งงานกับดินจริง ๆ
เหรอ” โสภิตาชะงัก...ในใจอยากบอกว่า “ไม่ใช่”
แต่ต้องหันมาและพูดว่า... “คุณเล็กไม่ต้องสนใจหรอกค่ะ
ว่าถ้าย้อนอดีตกลับไปได้
ตาจะเลือกแต่งงานกับใคร...เพราะในวันนี้..ตอนนี้..คุณเลือกที่จะแต่งงานกับคุณอลิน...คุณควรจะสนใจปัจจุบันและอนาคตมากกว่านะคะ”
อนุชาสะอึก โสภิตาพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล...และค่อย ๆ ลุกขึ้น
ก่อนจะเดินไปหาปูเป้ ปล่อยให้อนุชานั่งอึ้งอยู่ที่เดิม
อลินคาดคั้นคำตอบจากปฏิคมว่าพสุมีแฟนหรือยัง แล้วถ้ามีแฟนพสุชื่ออะไร
ปฏิคมบอกไม่รู้ “ผม-ไม่-รู้-และ-คุณ-ลิน-ก็-ไม่-จำ-เป็น-ต้อง-รู้
!!” อลินผงะ ปฏิคมพูดต่อ
“ไอ้ดินมันจะมีแฟนหรือไม่มีแฟน เค้ารักกันมากแค่ไหน หรือเค้าจะเป็นใคร ดีล้นฟ้า
มหาสมุทร ก็ไม่เกี่ยวกับคุณลิน ! สิ่งที่คุณลิน
ต้องสนใจในตอนนี้ก็คือ...อีกไม่กี่วัน..คุณลินต้องแต่งงานกับผู้ชายในฝัน
ผู้ชายที่เพอร์เฟกต์ในสายตาของคุณลิน...คุณลินบอกเองว่า..สิ่งที่คุณต้องการคือ...ความสุข...และคุณมีมันอยู่ข้างหน้า
เลิกคิดเรื่องผู้ชายคนอื่นได้แล้ว !!” ปฏิคมค่อย ๆ
คลายมือจากไหล่อลิน อลินยืนมองชุดแต่งงานที่อยู่ข้างหน้าอย่างเนิ่นนาน
อลินขับรถไปเรื่อยจนถึงร้านอาหารอิตา เลียน
อลินนั่งอยู่ในรถ..มองเข้าไปในร้าน...แล้วก็คิด...ในใจลึก ๆ อยากจะเข้าไปหาพสุ
แต่...คำพูดปฏิคมดังก้องมาว่าอลินไม่ควรไปสนใจเรื่องของผู้ชายคนอื่นแล้ว
เพราะอีกไม่กี่วันก็จะแต่งงานแล้ว
อลินได้แต่นั่งหมดแรงและถอนใจอย่างอ่อนล้าอ่อนแรงอย่างบอกไม่ถูกว่าเกิดอะไรขึ้น
พสุเห็นการ์ดแต่งงานของอลินกับอนุชาวางอยู่บนโต๊ะที่บ้านก็รู้สึกจิตใจห่อเหี่ยว
ก่อนเดินไปหานงพะงาที่ห้องคุณนายใหญ่ พสุเดินเข้ามาในบ้านใหญ่
สวนกับวายุ “ว่าไง..ไอ้กุ๊กตกกระป๋อง !
ข่าวยัยนางเอกดอกฟ้าของแกประกาศแต่งงาน คงไม่ทำให้แกช้ำใจจนต้องฆ่าตัวตายหรอกนะ
ฉันขี้เกียจเรียกคนมาเก็บศพ”
นงพะงาเดินมาพอดี...นงพะงาชะงักเท้า..แล้วหยุดเงี่ยหูฟัง
วายุดึงการ์ดแต่งงานของอลินมาจากมือพสุ “คุณลม ! ผมขอคืน !!”
“แกไม่มีสิทธิมาสั่งฉัน การ์ดแต่งงาน ! เอามาทำไม
อ๋อ...หรือว่าจะเอามาฟ้องแม่ ! ทำไม เห็นการ์ดแล้วทำใจไม่ได้เหรอ
ถึงกับต้องฟูมฟายวิ่งมาร้องห่มร้องไห้กับแม่ถึงที่นี่...ฉันเตือนแกแล้วก็ไม่เชื่อ
น้ำหน้าอย่างแก ไม่มีวันที่คนอย่างอลินจะปรายหางตามามอง”
นงพะงาชะงักกึก.. ฟังแล้วคิด..วายุยื่นหน้าเข้ามาหาพสุ
“ถ้าแกมีสมอง แล้วหลีกทางให้ฉันตั้งแต่แรกก็ไม่ต้องแห้วแบบนี้
เพราะอย่างน้อย..พอฉันถลุงยัยอลินหนำใจ ฉันจะได้ส่งต่อให้
รับกากเดนจากฉันก็ยังดีกว่าต้องทนเห็น
สุนัขไฮโซคาบไปรับประทาน” พสุมองหน้าวายุ
สุดทน..พสุเหวี่ยงหมัดเข้าที่หน้าวายุอย่างแรง วายุล้มลง ตัวชนเข้ากับโต๊ะ
กวาดของหล่นลงพื้น เครื่องแก้วที่วางอยู่แถวนั้นแตกกระจาย นงพะงาตกใจส่งเสียงเรียก
พสุไม่ฟังเสียง เดินดุ่ม ๆ ออกจากบ้านไปเลย วายุค่อย ๆ พยุงตัวขึ้น
แต่เจ็บแปลบที่ใบหน้า และตะโพก
“ไอ้ดิน..มึ..มึงกล้าชกกูเหรอ...” นงพะงาเดินตามพสุไป
วายุตะโกนไล่หลังพสุไปด้วยความแค้น “ไอ้ดิน มึงจะไปไหน
มึงแน่จริง มึงอย่าหนีสิวะ !! ไอ้กระจอก
ไอ้หมามองเครื่องบิน...ไอ้ลูกคนใช้”พสุเดินหน้านิ่งออกไป นงพะงารีบเดินตามมา
พสุขอโทษนงพะงาที่ชกวายุ นงพะงา บอกไม่เป็นไรเพราะวายุพูดแรงเกินไป
พสุมองหน้านงพะงาถามว่าได้ยินที่วายุพูดด้วยเหรอ นงพะงามองพสุ

“ทั้งหมด...มันไม่ผิดนะดิน..ที่ดินจะชอบคุณอลิน..คุณอลินเป็นคนน่ารัก...ใครอยู่ใกล้
ๆ ก็ต้องชอบ...และดินก็ไม่ใช่คนที่ไม่มีหัวใจ” พสุสะอึก
พยายามปฏิเสธว่าตนไม่ได้ชอบอลิน นงพะงามองพสุแล้วว่าตนพูดจากสิ่งที่เห็นด้วยตาตนเอง
พสุอึ้ง “แม่หลงรักท่านเจ้าสัว
ทั้งที่รู้ว่ามันไม่มีทางเป็นจริง...แต่แล้วด้วยความดีที่แม่ทำด้วยความจริงใจ
และไม่หวังสิ่งตอบแทน ปาฏิหาริย์มันก็เกิดขึ้น
ถ้าดินจริงใจกับคุณอลิน..สักวันเธอจะเห็นเอง” นงพะงาให้กำลังใจ
พสุรู้สึกดี... “ถึงมองเห็น..มันก็สายไปแล้วครับแม่...อีกไม่กี่วันเค้าก็หมั้น
แล้วก็แต่งงานกับผู้ชายในฝัน... ต่อให้ผมจริงใจแค่ไหน
มันก็ไม่มีปาฏิหาริย์” พสุเงยหน้ามองออกไปไกล ๆ
อย่างหมดหวัง..นงพะงามองพสุด้วยความเห็นใจ

จบ สูตรเสน่หา ตอนที่ 17

สูตรเสน่หา ตอนที่ 18

อลินรื้อกล่องใส่ของและอัลบั้มรูปเก่า ๆ ของพ่อกับแม่เพื่อหารูปในวันแต่งงาน
อนันต์ ถามอลินอย่างสงสัยว่าอลินหาอะไร พอรู้ว่าอลินหารูปวันแต่งงานของพ่อกับแม่
อนันต์มองอลินแล้วพูดเสียงเรียบว่าตนกับแม่ของ อลินไม่มีรูปวันแต่งงาน
อลินมองอนันต์อย่างตกใจ “พ่อแม่แต่งงานกัน
ไม่มีรูปแต่งงานสักใบ...แล้วลินเกิดมาได้ยังไงคะเนี่ย”
“พ่อว่า..ลินก็น่าจะรู้ว่าลินเกิดได้ยังไง คือ...พ่อกับแม่ทำยังไง ถึงได้มีลูกออกมา
มันไม่ได้เกี่ยวกับรูปแต่งงานแม้แต่นิดเดียวเลยนะลูก”
“ไอ้เรื่องทำยังไงน่ะ ลินรู้ แต่...พ่อ
กับแม่แต่งงานกันยังไง ทำไมถึงไม่ถ่ายรูป หรือว่า
...พ่อกับแม่...ไม่ได้จัดงานแต่งงาน”
อลินถึงกับผงะเอามือทาบอก...รับไม่ได้อย่างแรง...โอ้ว...แม่เจ้า
อนันต์เล่าเรื่องสมัยรักกับแม่ของอลิน ให้อลินฟังว่าที่ไม่ได้แต่งงานกันเพราะป้า ๆ
ของอลินไม่ยอมให้แม่ของอลินแต่งงานกับตนซึ่งเป็นเพียงครูจน ๆ
อลินมองหน้าอนันต์อย่างสงสัยว่าแม่ของตนยอมหนีตามอนันต์มาโดยไม่แต่งงานได้อย่างไร
อนันต์มองอลินแล้วพูดเสียงเรียบแต่แฝงด้วยความสุข
“แม่ลูกบอกว่าขอแค่ให้เราได้อยู่ด้วยกัน ไม่จำเป็นต้องจัดงานแต่งงาน
เพราะต่อให้เราจัดงานใหญ่โตแค่ไหน
ถ้ามันไม่ได้เกิดจากความรัก...มันก็เป็นแค่งานเลี้ยงที่เจ้าบ่าว
เจ้าสาวจัดขึ้นเพื่อตอบสนองความต้องการส่วนตัว แต่ถ้าเราสองคนรักกัน...ถึงไม่มีงาน
ไม่มีพิธี
วันแรกที่ตัดสินใจใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน...มันจะเป็นวันสำคัญและเราจะจำมันไม่รู้ลืม
แล้ว ลินล่ะลูก...ลินจัดงานแต่งงานเพราะอะไร
เพราะตอบสนองความต้องการ...หรือเพราะความรัก”
อลินอึ้งไป...แววตาเต็มไปด้วยความลังเลสงสัย..เพรียวเอารายชื่อสื่อที่จะเชิญร่วมงานแต่งงานของอนุชาและอลินมาให้ทั้งคู่เลือก
อนุชาฟังเพรียวพูดอย่างตั้งใจต่างจากอลินที่ดูเหม่อลอย
ในที่สุดอลินก็ขอให้อนุชาจัดการทุกอย่างก่อนเดินออกจากห้องไป
อนุชารีบเดินตามมาบอกมีเรื่องจะคุยด้วย อลินมอง
อนุชาก่อนตอบเสียงเศร้าว่าตนยังไม่อยากคุยอะไรไว้ตนทำธุระเสร็จแล้วจะโทรฯหาเอง
พูดจบอลิน ก็เดินจากไป อนุชามองตามอย่างรู้สึกแปลก
ๆ อลินมาหาโสภิตาที่ร้าน แต่ไม่เจอจึงนั่งรอก่อนถามหาปูเป้
พนักงานบอกปูเป้นอนไม่สบายอยู่ในห้อง อลินยกถาดข้าวต้มและน้ำผลไม้ไปให้ปูเป้
แต่พอเปิดประตูห้องเข้ามาพบว่าปูเป้นอนหอบอย่างแรง
อลินตกใจมากเรียกพนักงานเข้ามาช่วย พนักงานรีบโทรฯหาโสภิตา แต่โสภิตาไม่รับสาย
พนักงานจึงบอกให้โทรฯหาพ่อของปูเป้ อลินกดเบอร์โทรศัพท์ตามที่พนักงานบอก
ทันใดนั้นที่หน้าจออลินก็ขึ้นชื่อ คุณเล็ก อลินชะงักกึก !!! หัวใจแทบจะหยุดเต้น
ตัวชา ไม่รู้สาเหตุ “คุณเล็ก !!!” “ใช่ค่ะ !!
พ่อน้องปูเป้ชื่อคุณเล็กค่ะ !! คุณลินรู้จักเหรอคะ”
อลินชะงัก..
ทันใดนั้นสมองซีกความจำก็เริ่มทำงานตอนอนุชาบอกว่าแม่ไม่ยอมรับภรรยาเก่า
อลินประมวลข้อมูลทุกอย่างแล้วก็เข้าใจว่าถูกหลอกอนุชาพรวดเข้ามาในร้านเป้หวานหน้าตาตื่นหลังรู้ข่าวปูเป้ป่วย
แต่แล้วหัวใจของอนุชาแทบหยุดเต้นเมื่อเห็นอลินยืนหน้าตึงอยู่ในร้าน
พออลินเห็นหน้าอนุชาก็ปรี่เข้าใส่ง้างไม้นวดแป้ง
ขนมฟาดเข้าที่แขนอนุชาอย่างแรง “ไอ้คนตอแหล !! ไอ้คนโกหก
ไอ้สับปลับ ไอ้รวยแต่เปลือก ไอ้ผู้ดีตกอับ ไอ้ สตรอเบอรี่ตัวพ่อ
ไอ้กลวง !!” อลินด่าไป ฟาดไป กะเอาให้ตาย อนุชาร้องโอดโอย ทั้งเจ็บ ทั้งงง
“โอ๊ ยยยยย ๆ ๆ ๆ ๆ คุณลินครับ...
เดี๋ยวครับ...ก่อนจะด่าผม...บอกก่อนว่าตอนนี้ปูเป้เป็นยังไงบ้าง”
อลินชะงัก มองหน้าด้วยความแค้น
“ฉันให้นายตัวเปี๊ยกพาไปส่งโรงพยาบาลแล้ว
ขืนรอไอ้พ่อใจยักษ์มีหวังชักตายคาเตียง...หน็อย !!! ยังจะมีหน้าทำเป็นห่วงลูก
ไอ้คนหน้าไหว้หลังหลอก พูดมาได้...ไม่ได้ติดต่อ ไม่มีลูก
ไม่มีพันธะ...ไอ้คนลวงโลก!!” อนุชาหน้าซีด...อึกอักทำอะไรไม่ถูก
อนุชาอ้าปากจะอธิบาย แต่อลินไม่ฟังสั่งให้หุบปาก อนุชาปิดปากเงียบ
“ทำผิดจนปิดไม่มิด ยังจะมีหน้ามาอธิบาย...ไหน...จะพูดอะไร...ฮะ
จะอธิบายอะไร ...คนอย่างคุณ...เงินก็ไม่มี ความจริงใจก็ติดลบ ที่มาคบกับฉัน
เพราะต้องการเงินจากฉันอย่างเดียวเลยใช่มั้ย”
“ไม่ใช่นะครับคุณลิน..ที่ผมคบกับคุณ.. เพราะผมรักคุณจริงๆ”
“รักเหรอ...รักใช่มั้ย..” อลินปาไม้นวดแป้งทิ้งโครม...อนุชาสะดุ้ง
ไม้เฉียดหน้าขาไปนิดเดียว “กล้าเนอะ ฉันยืนด่าอยู่ปาว ๆ
ยังมีหน้ามาบอกว่ารักฉันอีกเหรอ คิดเหรอว่าฉันจะเชื่อ ...ฉันเป็น “อลิน”
นะยะ...ไม่ใช่ควาย !!!” อลินพูดจบก็คว้าขนมเค้กที่วางอยู่ข้าง ๆ
โปะลงบนหน้าของอนุชาอย่างแรง
โสภิตาลงจากแท็กซี่เดินเข้ามาในร้านแล้วตกใจเมื่อเห็นสภาพของอนุชาที่ดูเลอะเทอะโดยฝีมือของอลิน
“เห็นหัวมีเขาหรือไง ถึงได้หลอกอยู่ได้ ไม่หยุดไม่หย่อน ฉันกินข้าวนะยะ
ไม่ได้กินฟาง หน็อย..พูดคำว่ารักออกมาได้ยังไง..ไอ้จอมตอ
แหล..นี่ฉันว่าฉันตอแหลเก่งที่สุดแล้วนะ ยังสู้ไม่ได้เลย
นี่ถ้าฉันเล่นละครได้รางวัลสุพรรณหงส์ คุณคงได้รางวัลเรือไททานิก !!!”
อลินด่าอนุชาเป็นชุด โสภิตารีบวิ่งเข้ามาหาอลิน
โดยมีพสุวิ่งหน้าตื่นเข้ามาอีกคน พสุเห็นอลินกำลังเดือดก็ตกใจ
“ในชีวิตฉันจะโดนรังแก โดนเมาท์ โดนเขียนข่าวเสีย ๆ หาย ๆ ยังไงฉันทนได้
แต่ฉันทนไม่ได้อย่างเดียวคือการโดนหลอก ! เกิดมาไม่เคยมีใครหลอกฉันได้
แต่คุณ..คุณหลอกฉัน ทั้งเรื่องเมีย แล้วยังจะเรื่องลูก !!”
อนุชายกมือพยายามจะห้าม และให้อลิน ใจเย็น
“คุณลิน..เรื่องปูเป้..ผมพยายามจะบอกคุณ แต่..มันยังไม่ถึงเวลา”
“แล้วเมื่อไหร่จะถึงเวลาฮะ อะไร รอให้ปูเป้เข้ามหา’ลัยก่อนหรือไง
หรือรอให้ฉันตำน้ำกินแล้วค่อยบอก อ๋อ หรือจะเคาะฝาโลงบอกตอนฉันตาย
ฮึ..แต่อย่าฝันไปหน่อยเลย ว่าฉันจะตายก่อน...เพราะคุณจะต้องตายก่อนฉัน...”
อลินเงื้อมือจะปาขนมเค้กก้อนโต อนุชาร้องลั่น พสุกับโสภิตาพรวดเข้ามา
พสุจับตัวอลินไว้ อลินดิ้นบอกให้พสุปล่อย พสุบอกให้อลินใจเย็น ๆ
โสภิตารับเค้กไปวางไว้ที่เดิม พสุรวบตัวอลินไว้ แล้วแยกออกไปนอกร้าน
อนุชาหันมองหน้าโสภิตา...ไม่มีใครพูดอะไรออกมา...พสุแบกอลินออกมาข้าง ๆ ร้าน
อลินยังโวยวายไม่หยุด พสุโยนอลินลงที่เก้าอี้ แล้วบอกให้อลินใจเย็น ๆ
แต่อลินไม่ฟังยังโวยวายไม่หยุดปาก “ทั้งครูกุ๊ก ทั้งนายตัวเปี๊ยก
ทั้งคุณตา ทุกคนรวมหัวกันปิดบังฉัน
เห็นฉันเป็นอีโง่แสนซื่อไม่รู้อีโหน่อีเหน่อะไรอยู่คนเดียว”
“เดี๋ยว ๆ ๆ ผิดแล้ว ! ผม ไอ้คม และตา ไม่ได้รวมหัวกันปิดบังคุณ
เพียงแต่คิดว่ามันไม่มีประโยชน์ที่จะบอก เพราะคุณไม่เชื่อ ขนาดพ่อคุณบอก
คุณยังไม่เชื่อเลย” อลินชะงัก..แต่ไม่ยอมรับความจริงค้าน ข้าง ๆ
คู ๆ ว่าไม่มีใครเตือนตน พสุมองอลิน
พลางว่าทุกอย่างเป็นเพราะอลินไม่เคยเชื่อคนอื่น
“สรุปแล้วเพราะฉันใช่มั้ย..เรื่องทุกอย่างมันถึงได้เป็นแบบนี้.. เพราะฉันคนเดียว”
อลินค่อย ๆ
ทรุดตัวลงนั่ง..ความเกรี้ยวกราดที่สาดออกไปเริ่มหมดฤทธิ์..อลินเริ่มเหม่อลอย
ครุ่นคิด และผิดหวัง พสุมองอลินด้วยความสงสาร
...และเห็นใจพสุขับรถพาอลินกลับมาที่คอนโด ระหว่างทางอลินไม่ยอมพูดจาเอาแต่นั่งซึม
พสุถามอลินว่าเป็นอย่างไรบ้าง อลินตอบ สั้น ๆ ว่าเจ็บใจ!
พสุมองอลินอย่างไม่ค่อยเข้าใจพลางว่าปกติผู้หญิงที่ตกอยู่ในสภาวะเดียวกับอลินต้องเจ็บปวดไม่ใช่เจ็บใจ
“มันก็ทั้งหมดนั่นแหละ ทั้งเจ็บใจ เจ็บปวด เสียใจ ไม่น่าเลย...ทั้ง ๆ
ที่คิดว่าคนนี้ใช่แน่ ๆ กลับกลายเป็นคนขี้โกหก หน้าไม่อาย
แม้แต่ลูกกับเมียยังปกป้องไม่ได้ ปล่อยให้ยัยคุณหญิงอมราเฉดหัวออกจากบ้าน !
ไม่ได้เรื่อง !” พสุเห็นอลินฟึดฟัด แล้วก็อดอมยิ้มไม่ได้
อลินปรายตามาเหล่ ๆ ถามพสุว่ายิ้มอะไร
พสุว่าที่ยิ้มเพราะรู้ว่าคนอย่างอลินคงเจ็บไม่นาน “ทำไม !
ฉันก็มีหัวใจเหมือนกันนะ ฉันทุ่มเทให้คุณเล็ก..ไอ้นายเล็ก !! มากที่สุด !
ฉันทั้งหวัง ทั้งฝัน เขาเป็นผู้ชายที่สมบูรณ์
แบบที่สุดเท่าที่ฉันเคยรู้จักมาบนโลกใบนี้ !”
“ความรัก...ความสมบูรณ์แบบ คุณพูดสองคำนี้บ่อยมากรู้มั้ย นี่ถามหน่อย...คุณคิดว่า
ความสัมพันธ์ของคุณกับนายอนุชาเป็นแบบไหน.. คุณรักเขาเพราะเขาสมบูรณ์แบบ
หรือว่า...เพราะคุณรักเขา...เขาถึงเป็นคนสมบูรณ์แบบ”
“ฉันว่า..มันก็น่าจะเหมือน ๆ กัน”
“ไม่...มันต่างกันสุดขั้ว...ถ้าคุณรักใครสักคนเพราะเขาสมบูรณ์แบบ พออยู่ ๆ กันไป
คุณเริ่มค้นพบความบกพร่อง นิสัยเสีย ๆ สันดานแย่ ๆ ความรักที่คุณมี
มันก็จะจืด จางไป” อลินเริ่มคิดตาม
“แต่ถ้าเป็นแบบหลัง..
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...ไม่ว่าคนคนนั้น..จะมีข้อเสียในสายตาคนอื่นมากมายแค่ไหน
แต่กับคุณ..เขาก็ยังเป็นคนที่สมบูรณ์แบบเสมอ...และความรักแบบนี้...มันยากที่จะเลิกรัก
ยากที่จะตัดใจ และมันจะไม่จืดจางไปง่าย ๆ”
อลินเริ่มเข้าใจ...พสุยังพูดต่อ...สายตา
มองอลินอย่างมีความหมาย...อลินอึ้งไป...
“กับคุณ...มีคนมากมายที่พูดว่า คุณเจ้าอารมณ์ เอาแต่ใจตัวเอง ปลิ้นปล้อน เล่นละคร
ไม่จริงใจ อาฆาต พยาบาท วีนเก่ง ปากจัด ติดจะเห็นแก่ตัว...แต่ในสายตาผม...
คุณก็เป็นคนอย่างนี้...มีความสมบูรณ์แบบทุกอย่าง !”
อลินจุก...คำที่คิดจะพูดแย้ง ถูกกักไว้ที่ริมฝีปาก...พูดไม่ออก...อึ้งแปลก ๆ
พสุจับข้อมืออลินมาแล้วก็ยัดกุญแจรถใส่ไว้
ก่อนจะหันมาเปิดประตูและเดินลงจากรถไป...อลินได้แต่อึ้งปฏิคมโพล่งด้วยความตกใจเมื่อรู้ว่า
อลิน จะยกเลิกงานหมั้น
แต่ไม่ยกเลิกงานแต่งและคนที่อลินจะแต่งงานด้วยคือพสุไม่ใช่อนุชา ปฏิคมอึ้ง
อลินจ้องปฏิคมพลางสั่งเสียงเข้ม
“ฉันขอสั่งให้นาย...หาวิธีที่ทำให้ครูกุ๊กหายงอน และยอมแต่งงานกับฉันให้ได้ !”
“คุณลินจะแต่งงานกับไอ้ดิน !!!”
อลินหนักแน่นและมั่นใจ “ใช่ !!”
ทันใดนั้นปฏิคมก็เกิดอาการมืออ่อนเป็นลมล้มลงทันที

จบตอนที่ 18

สูตรเสน่หา ตอนที่ 19
อมราหน้าเสียเมื่ออนุชาบอกเรื่องที่อลิน ยกเลิกงานหมั้นและงานแต่งงานกับตน
อมราโวยวายใส่อนุชา อนุชาขอให้อมรายอมรับความจริง แต่อมรายอมรับความจริงไม่ได้
เพราะอลิน คือขุมทรัพย์ของตน
ปฏิคมถามอลินย้ำอีกครั้งว่าจะแต่งงานกับพสุจริง ๆ หรือ อลินว่าใช่ ปฏิคมมองอลิน
แล้วว่าก่อนที่จะคิดถึงเรื่องของพสุตอนนี้อลินต้องสะสางเรื่องของอนุชาให้จบก่อน
อลินมองปฏิคมแล้วถามอย่างจริงจังว่าตนต้องทำอย่างไรบ้างอลินมาที่ห้องประชุมบริษัท
อวตาร โดยมีพนักงานทุกคนนั่งรออยู่
“อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาแบบนี้ก็ดีแล้ว ฉันมีเรื่องจะประกาศให้ทุกคนรับทราบ !!!
ขอให้ทุกคนฟังให้ดี ๆ คุณปฏิคมจะชี้แจงข้อเท็จจริงให้ทุกคนได้ทราบโดยทั่วกัน”
ปฏิคมก้าวขึ้นมา แล้วคลี่เอกสารออก
“ก่อนหน้านี้ทุกคนทราบกันดีอยู่แล้วว่า คุณอลินถือหุ้นของอวตารครึ่งหนึ่ง
แต่ที่ทุกคนยังไม่ทราบคือ หนึ่งเดือนก่อน วันที่สามสิบกันยายน
คุณอนุชาได้ขายหุ้นบริษัทอวตารอีกสามสิบเปอร์เซ็นต์ให้คุณอลิน
เท่ากับว่าตอนนี้คุณอลินมีหุ้นในบริษัทอวตารเกินกึ่งหนึ่ง ถือเป็นผู้ถือหุ้นหลัก
และสามารถตัดสินใจทำการใด ๆ กับบริษัทได้โดยไม่ต้องได้รับอนุญาต
หรือคำยินยอมจากคุณอนุชา” ทุกคนหันมาทางอนุชา...อนุชากัดกราม
แน่น..เครียด “นอกจากเรื่องของอวตาร ฉันยังมีอีกเรื่อง
ที่อยากจะประกาศให้ทราบ .. งานแต่งงานระหว่างฉันกับนายอนุชาได้ถูกยกเลิกไปแล้ว
นับจากนี้ความสัมพันธ์ระหว่างเราสองคน คือ.. เจ้านาย และลูกน้องเท่านั้น !
ส่วนเรื่องการทำงานคุณปฏิคมจะเข้ามาดูแลเรื่องกฎหมายของบริษัท
และทีมงานใหม่จะมาดูแลในส่วนของการผลิต บัญชี และการตลาด
ส่วนฉันจะดูแลทุกอย่างในฐานะ..ประธานบริษัทแต่เพียงผู้เดียว”
อลินดีดนิ้ว มีทีมงานยกเก้าอี้ท่านประธาน อย่างอลังการเข้ามาในห้อง
แล้ววางไว้ที่หัวโต๊ะอีกด้าน..อนุชากลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก อลินเชิดหน้าใส่..
อมราเดินเข้ามาในบริษัท เห็นพนักงาน วิ่งวุ่น จัดบริษัทใหม่
ย้ายของของอนุชาไปไว้อีกห้อง อมรามองตามงง ๆ พอดีเพรียวเดินมา
อมราก็คว้าแขนไว้ถามว่าเกิดอะไรขึ้น เพรียวโบ้ย
ให้อมราไปถามประธานคนใหม่เองพูดจบก็เดินเลี่ยงไป
อมราเห็นอลินก็รีบพุ่งเข้ามาหาพยายามจะอธิบายให้อลินฟัง
แต่อลินไม่สนใจ “นี่ป้า ! จะพูดจะจาอะไร ช่วยดูด้วยว่า
บนหัวฉันไม่มีเขางอกออกมา และฉันก็ไม่ได้ไถนาเลี้ยงครอบครัว”
อมราผงะ..อลินใส่ต่อ “เรื่องที่ปูดออกมา
ไม่ได้มีใครมาฟ้องทั้งนั้น แต่มันเป็นเพราะฉันมีบุญ มีสิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครอง
ฉันเลยรู้ความจริงที่แสนจะฟอนเฟะของผู้ดีจอมปลอม !! ที่จ้องจะสนตะพาย
เห็นฉันเป็นควายโง่ ๆ !!” อมราอึ้ง..จุก
แต่ยังพยายาม..จะยิ้ม “หนูจ๊ะ..แม่ว่า..”
“พ่อฉันมีเมียคนเดียวแล้วก็ตายไปนานแล้วด้วย !!” “ป้าว่า..จริง
ๆ แล้วไม่มีใครคิดว่าหนูโง่นะจ๊ะ แล้วก็ไม่ได้ตั้งใจจะหลอก คนที่จะทำแบบนั้น
ก็มีแต่..นังสองแม่ลูกนั่น..โดยเฉพาะนังโสภิตา..มันร้ายยังกะอะไรดี
อยากได้ตาเล็กจนตัวสั่น มันคงจะเป่าหูจนหนูเป็นแบบนี้แน่ ๆ
ลิน..ลินอย่าไปเชื่อมันนะลูกนะ..”
“ฉันรู้แล้วว่านายอนุชาได้เชื้อตอ
แหลมาจากไหน..นี่..ตัวแม่เลยนะเนี่ย
ฉันจะบอกให้นะ..ระหว่างคุณตากับป้า..ถ้าจะมีใครสักคนที่เชื่อไม่ได้
ฉันว่าน่าจะเป็นป้ามากกว่า.. ถ้าเอามาประชันกันแล้ว.. ท่าทางแม่ผัวจะตอแหลชนะเลิศ
!!” อมราสะอึก..หน้าเริ่มซีด..
“นี่หนูลิน..ว่าป้าเหรอจ๊ะ”
“ต๊าย..ที่เขาบอกว่าคนแก่มักหูตึง..นี่ท่าจะจริง..พูดกรอกหูขนาดนี้ยังฟังไม่ถนัดอีก”
“หนูพูดกับฉัน..ขนาดนี้เลยเหรอ”
“โถ..ป้าขา..นี่ยังถือว่าเกรงใจนะคะ เห็นว่าจะอยู่หายใจอีกไม่กี่ปีก็สิ้นสังขาร
เลยไม่อยากให้ทรมานใจมาก นี่ถ้าอายุเท่ากัน..อย่าหวังเลยว่าฉันจะพูดแค่นี้ !!
จะด่าให้กรี๊ดสลบไปต่อหน้าต่อตาเลย !!” “อะ..อลิน !!
ที่..แท้เธอเป็นคนแบบนี้เหรอเนี่ย” “ใช่ ! แล้วก็จำไว้ด้วย
ถึงแม้ฉันจะสวยแต่ฉันไม่โง่ !!! และนับจากนี้ต่อ
ไปอย่าหวังเลยว่าจะได้เงินจากฉันแม้แต่สตางค์แดงเดียว !!”
อมราถึงกับเซ...อลินปรายตาอย่างดูถูก แล้วพูดต่อ
“ถ้าหมดธุระก็เชิญออกไปได้แล้ว ! เพราะฉันมีธุระต้องจัดการ..
ฉันกำลังวางแผนแต่งงานกับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่ลูกชายคุณหญิง !!”
อมราผงะ.. เพรียวโทรฯ เล่าเรื่องที่งานแต่งงาน
อลินกับอนุชายกเลิกให้หมิงฟัง หมิงฟังอย่างอึ้ง ๆ
เพรียวพูดจบก็กำชับให้หมิงอย่าบอกใคร หมิงรับปาก
บ่ายวันนั้นข่าวหนังสือพิมพ์ขึ้นหน้าหนึ่งเรื่องอลินล้มงานแต่งงาน
พสุหยิบมาดู...แล้วถอนใจเบา ๆ
อลินบอกปฏิคมว่าตนเคลียร์เรื่องอนุชาหมดแล้ว
ปฏิคมยิ้มบอกตนก็คิดแผนที่จะทำให้พสุยอมแต่งงานกับอลินได้แล้ว อลินยิ้มแก้มปริ
ปฏิคมยื่นหน้ามาหาอลิน “คุณ-ลิน-ต้อง-เคลียร์-เอา-เอง”
“นี่นายเอาเรื่องครูกุ๊กมาเป็นตัวล่อ หลอกใช้งานฉันเหรอฮะ”
“ใช่ครับ ! คุณลินหลอกใช้คนอื่นมามากแล้ว โดนบ้างก็ดีนะครับ”
อลินผงะ ปฏิคมยิ้มแป้น คว้าแฟ้มเอกสารเตรียมไป อลินผงะไปเล็กน้อย
ก่อนจะตั้งสติได้ “นายตัวเปี๊ยก !!
นี่..นายกล้าดียังไงมาพูดแบบนี้กับฉัน ฉันจะไปฟ้องพ่อ ฉันจะให้พ่อไล่นายออก
!!” ปฏิคมไม่สนใจ ถือเอกสารแล้วก็เดินมาที่ประตู
“เลิกขู่เถอะครับคุณลิน..ผมไม่กลัว
ผมรู้ว่าคุณลินไม่กล้าทำอะไรผมหรอก.. เพราะผม..
เป็น-เพื่อน-ไอ้-ดิน”อลินมาหาโสภิตาที่ร้าน
“คุณลินอยากแต่งงานกับดิน !!”
โสภิตาอึ้ง

จบสูตรเสน่หา ตอนที่ 19

สูตรเสน่หา ตอนที่ 20

อลินแอบสะอึกนิด ๆ “ไม่ต้องตกใจขนาดนั้นก็ได้ค่ะ ลินแค่อยากแต่งงาน
ไม่ได้จะไปปล้นร้านทอง !!” “ขอโทษค่ะ คือ..
ตาตกใจนิดหน่อยที่คุณลินพูด..ตรง ๆ แต่ก็ดีค่ะ.. ตรงดี”
“อายุปูนนี้แล้ว จะมาอ้อมค้อมทำไม คะ มัวแต่ปากกับใจไม่ตรงกัน
เดี๋ยวก็เข้าวัยทองกันพอดี เฮ่อ..แต่ครูกุ๊กนี่สิ..ยังโกรธอยู่ได้
ง้อไม่รู้ตั้งกี่รอบไม่ยอมยกโทษให้สักที ง้อจนหมดมุกแล้วเนี่ย ..”
“ดินเขาก็เป็นแบบนี้ล่ะค่ะ เขาเป็นคนมีปมเรื่องลูกเมียน้อย
เป็นพลเมืองชั้นสองในบ้าน เขาเลยพยายามที่จะเป็นที่หนึ่งเสมอ” อลินตั้งใจฟัง
“พยายามเรียนให้เก่งที่สุดในห้อง ทำอาหารให้เก่งที่สุดในชั้น
เขาอยากเป็นหนึ่งในทุกเรื่อง..ไม่เว้นแม้แต่เรื่อง..ความรัก..พอเขาเห็นว่าคุณลินให้คะแนนตัวเองน้อยมาก
ก็เลยรับไม่ได้” “คุณตารู้เรื่องคะแนนด้วยเหรอคะ
นายตัวเปี๊ยกแน่ ๆ !! สาระแนจริง ๆ” “คมเป็นห่วงดินน่ะค่ะ
เขาเล่าให้ฟังเพราะอยากให้ช่วยปลอบใจดิน..”
“ตอนนั้นครูกุ๊กคงเศร้ามาก..เฮ่อ..
สมควรแล้วที่ลินจะโดนครูกุ๊กเกลียด” “ดินไม่เกลียดคุณลินหรอก
ดินรักคุณลินมากนะคะ” อลินอึ้งไป..
“ครูกุ๊กเนี่ยนะคะ..รักฉัน” “ถ้าไม่รัก..ไม่ทำให้ขนาดนี้หรอกค่ะ
ตอนที่ดินรู้ว่าคุณลินรู้ความจริงเรื่องคุณเล็ก เขารีบมาหาคุณลินด้วยความเป็นห่วง
ถ้าเขาเกลียดคุณจริง ๆ วันนั้นเขาคงไม่มา” “ถ้าเขารักลิน
แล้วทำไมต้องโกรธ งอน แล้วก็หนีแบบนี้ด้วยคะ”
“ความรักทำให้คนเราอ่อนแอนะคะ..
ที่ดินเขาหนี..เพราะเขากลัว..กลัวว่าจะเจ็บอีก”
อลินอึ้ง..คิดตามอลินขับรถกลับที่พัก
พลางคิดถึงสิ่งที่โสภิตาแนะนำแล้วก็คิดออก
อลินรีบกลับมาที่ห้องพักหยิบปากกาด้ามทองที่สักคำว่า “cook’s girl”
อลินยิ้มแล้วก็นึกถึงตอนที่ให้ปากกาพสุ “cook’s girl !
สาวน้อยของครูกุ๊ก.. เอาล่ะอลิน..ได้เวลาแก้ไขสิ่งที่มันผิดให้ถูกได้แล้ว !!”
อลินเปิดสมุดบันทึกออก
แล้วก็หยิบปากกาสารพัดสีลูกกวาดมาวางเรียงไว้ พร้อมกับปากกาอันใหม่
แล้วก็เริ่มลงมือแก้คะแนนใหม่อย่างตั้งใจ ที่บ้านบริบรรณ
วายุโดนไม้หน้าสามฟาดเข้าที่ใบหน้าอย่างแรง เลือดสาดกระเซ็น วายุล้มลง
“ทำไม เจ้านายมึงไม่เอารถกูไป”
“เพราะเจ้านายผมไม่อยากได้รถ..เจ้านายผมอยากได้เงิน..ถ้าพี่เอาเงินมาให้ไม่ได้
ผมก็จะมาซ้อมพี่ แล้วก็ทำลายของพี่ทุก วัน ! พรุ่งนี้ผมจะมาอีกที ถ้าพี่หนี..
มึงตาย” นักเลงเงินกู้กระชากหัววายุ จนตัวเซล้มกับพื้น
อมราโวยวายเมื่ออนุชาบอกจะขายบ้านและเอาเงินที่ได้ไปเช่าบ้านใหม่ให้อมราอยู่กับคนใช้หนึ่งคน
ส่วนตนจะไปอยู่กับโสภิตาและปูเป้ อมราโวยวายไม่พอใจ
“ทำไม..ทำไมชีวิตฉันถึงต้องมาเป็นแบบนี้..ทำไม..เพราะนังอลินคนเดียว..ถ้ามันแต่งงานกับเล็ก..ฉันก็ไม่ต้องเป็นแบบนี้
!” นักเลงโทรฯ เข้ามือถือของวายุเพื่อทวงเงิน วายุกลัวรีบกดวางแล้วมาขอให้วารินช่วย
วารินอึ้งเมื่อรู้ว่าวายุเป็นหนี้ 7 ล้านบาท วารินว่าไม่มี
วายุขอให้วารินไปขอเงินนภาให้ตน วารินไม่ยอม
“ทำไมคนบ้านนี้มันถึงใจแคบกันแบบนี้วะ !!
หรือต้องให้มีคนตายก่อนแล้วค่อยสำนึก.. ถ้าผมตายไป จะมาหลอกทุกคน
ให้อยู่ไม่เป็นสุขเลย..คอยดู !!”
วายุพูดจบก็กระฟัดกระเฟียดออกไป วารินมองตามด้วยความแปลกใจ
วายุเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงผ่านมาที่ห้องแม่ใหญ่
แล้วก็มาสะดุดกับแม่ใหญ่ที่นอนอยู่ วายุเดินเข้ามาหาแม่ใหญ่ราวกับโดนสะกด
วายุนึกถึงเรื่องพินัยกรรมที่จะเปิดออกหลังแม่ใหญ่ตาย
วายุยืนมองแม่ใหญ่นิ่งสีหน้าครุ่นคิด ทันใดนั้นเอง
เสียงนงพะงาก็ดังขึ้น วายุสะดุ้งเฮือก หันมาเห็นนงพะงายืนอยู่กับพสุ
พสุถือแจกันอยู่ วายุมองหน้าพสุ
แล้วเดินมาพร้อมกับพูดเสียงเหยียด “หวังว่าแกคงจะเจียม ตัว
ไม่คิดว่ายัยนางเอกนั่นมันยกเลิกงานแต่งงานแล้วจะวิ่งซมซานมาหาแก
ไอ้หมามองเครื่องบิน !!” พูดจบวายุก็เดินไป
นงพะงามองตามส่ายหน้าด้วยความเอือมใจ
แล้วหันมามองพสุด้วยความเห็นใจอลินวางแผนเพื่อให้พสุยกโทษและหายโกรธตน
โดยให้ต้องตาโทรฯ
ไปหาพสุแล้วบอกมีรายการทำอาหารเด็กจ้างตนเป็นพิธีกรแต่พอดีแม่ไม่ว่างพาไปจึงโทรฯมาขอให้พสุไปเป็นเพื่อน
พสุฟังแล้วไม่รู้จะปฏิเสธอย่างไรจึงจำต้องไปเป็นเพื่อน ต้องตา
ต้องตาพับโทรศัพท์เก็บ แล้วยัดใส่กระเป๋าสะพายเหมือนผู้ใหญ่
ก่อนจะหันมาทางอลิน “เรียบร้อยค่ะ
ครูดินรับปากว่าจะพาต้องกับตามมาถ่ายรายการคุณน้า ค่าแรงสำหรับแผนขั้นที่หนึ่ง !”
ต้องตาแบมือขอเงิน “ตั๋วเครื่องบินไปกลับญี่ปุ่น 4
ที่นั่งสำหรับเธอและครอบครัว” ต้องตากระโดดลงจากเก้าอี้
แล้วก็หันมาพูดเหมือนผู้ใหญ่ “เรื่องแค่นี้..สบายมาก !
ระดับต้องตาไม่มีคำว่าผิดหวัง พรุ่งนี้เจอกันค่ะ..คุณน้า !!”
อลินแทบปรี๊ด..ต้องรีบทำสมาธิ..ไม่อยากฆ่าเด็ก คล้อยหลังต้องตา
อลินออกมาคุยกับปฏิคมเรื่องของพสุ เพรียวที่ถือแก้วกาแฟมาได้
ยินว่าอลินจะแต่งงานกับพสุก็อึ้งเกือบทำแก้ว ตกแตก ที่สวนสาธารณะ
พสุจูงมือพาต้องตากับตามพงศ์เดินมาในมุมสวย พสุมองรอบ ๆ เริ่มสงสัย
“น้องต้องจำที่ถ่ายทำผิดหรือเปล่าครับ ทำไมไม่เห็นมีใครเลย”
“ต้องจำไม่ผิดหรอกค่ะ...งั้นครูดินรออยู่ก่อนนะคะ
เดี๋ยวต้องเดินหาทีมงานก่อน”
ต้องตารีบวิ่งไปที่แผงต้นไม้ข้างหน้า พสุงง
ทันใดนั้นต้องตาก็เดินกลับออกมาคนเดียวพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ พสุชะงัก ต้องตาค่อย ๆ
เอาสมุดบันทึกของอลินที่ซ่อนไว้ข้างหลังมาถือไว้ข้างหน้า
พสุปะติดปะต่อเรื่องราวต่าง ๆ แล้วรู้ทันทีว่าเป็นแผนของอลิน
อลินแอบมองพสุและต้องตาอยู่หลัง ต้นไม้
ต้องตาบอกอลินสำนึกผิดแล้ว พสุถามต้องตาว่าอลินติดสินบนอะไร
“ครูดินดูถูกต้อง ! ที่ต้องช่วย เพราะสงสาร
เขาบอกว่าครูดินโกรธจนไม่มองหน้า รังเกียจยิ่งกว่าไส้เดือน กิ้งกือ
คางคกที่โดนรถสิบล้อทับ”
พสุกอดอกฟังต้องตาเล่นละครต่อไป “คุณแม่เคยสอนว่า...
คนทำผิดแล้วสำนึกก็ควรให้อภัย
ต้องเลยรับอาสาช่วยคุณน้าเขา..มันก็เท่านั้นเองค่ะ”
พสุคลายมือจากการกอดอกแล้วก้มตัวลงยื่นหน้ามาหาต้องตาบอกโกหกบาปนะ
“ครูรู้จักลูกศิษย์ตัวเองดี ทั้งศิษย์เล็ก และศิษย์โข่ง คุณลินเขาเงินเยอะ
เลยใช้เงินซื้อทุกอย่าง ต้องยังเด็ก..หลอกล่อง่าย”
อลินสะอึก..ต้องตายังพยายามปิดบัง
แต่ในที่สุดก็ยอมบอกพสุว่าอลินติดสินบนอะไรตน พสุมองต้องตาขำ ๆ
“ตกลง..ครูดินรับสมุดเขาไว้นะคะ..” ต้องตายัดไดอารี่ใส่มือพสุ
แล้วก็วิ่งไปเลย
อลินยืนลุ้นว่าพสุจะเปิดอ่านหรือเปล่าพสุมองไดอารี่ แล้วก็ตัดสินใจเปิดอ่าน
อลินยิ้มแฉ่งใจเต้นแรง...พสุกรีดเปิดไดอารี่ ตรงหน้าที่มีปากกาคั่น ..พสุชะงักนิด ๆ
หยิบปากกามาดู “cook’s girl ...” พสุส่ายหน้า
พสุก้มหน้าดูไดอารี่หน้าที่อลินคั่นไว้
“คะแนนความรัก..จากหนึ่งคะแนนเป็น...ร้อย” “อนุชา.. คะแนนติดลบ
200 คะแนน” พสุอ่านอึ้ง ๆ พสุเงยหน้าจากสมุดบันทึก
แววตาครุ่นคิด..ทันใดนั้นเสียงอลินก็ดังขึ้น
“ครูกุ๊ก....” พสุค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นตามเสียง
“เอ่อ..คือ..ฉันขอโทษนะคะ.. ขอโทษที่ชอบทำให้ครูกุ๊กโกรธ
ขอโทษที่เอาแต่ใจตัวเอง ขอโทษที่ไม่เคยแคร์ความรู้สึกของครูกุ๊ก..ขอโทษเรื่องคะแนน
แต่ตอนนี้..ฉันรู้ใจตัวเองแล้วค่ะ”
พสุนิ่งและฟังอลินอย่างตั้งใจ “ทุกครั้งที่ฉันเสียใจ
และดีใจ คนแรกที่ฉันคิดถึง คนแรกที่ฉันอยากโทรฯ หา
และคนแรกที่ฉันอยากเจอ..ก็คือ..ครูกุ๊ก
คนเดียวที่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของฉัน..ฉันไม่เคยต้องเหนื่อย ไม่เคยต้องปิดบัง
หรือพยายามสร้างภาพเวลาที่เราต้อง อยู่ด้วยกัน
ครูกุ๊กบอกเองว่า..ครูกุ๊กรักที่ฉันเป็นแบบนี้..”
พสุสะดุ้ง
“ฉันก็อยากจะบอกกับครูกุ๊กว่า...ฉันก็รัก...” “พอเถอะครับ
!มันสายเกินไปแล้ว.. ..
ถึงผมรับฟังมันก็ไม่มีประโยชน์..มันเป็นไปไม่ ได้ !!”
“มันจะเป็นไปไม่ได้ได้ยังไงในเมื่อ..ฉันรักครูกุ๊กจริง ๆ !!”
พสุอึ้ง อลินชิงพูดขึ้นก่อน “ฉันรักครูกุ๊กจริง ๆ นะคะ..ถึงจะรู้ตัวช้าเกินไป
แต่มันก็คือความจริง..ลืมเรื่องที่ผ่านมา..แล้วเรามาเริ่มต้นกันใหม่นะ..”
“ที่คุณรู้สึกแบบนี้เพราะคุณสับสนที่ไม่ ได้แต่งงานกับนายอนุชา..
ผมไม่อยากเป็นแค่ใครสักคนที่เข้ามาแทนที่ใครบางคน
ผมไม่เชื่อว่าคุณจะรักผมอย่างที่คุณพูดจริง ๆ
คนอย่างผมไม่ใช่ผู้ชายในแบบที่คุณชอบ..อย่าพยายามอีกเลย
เรื่องระหว่างเรามันเป็นไปไม่ได้..จริง ๆ !!” พสุส่งสมุดบันทึกให้ แล้วมองหน้าอลิน
ก่อนหันหน้าหนี แล้วเดินจากไป อลินอึ้งไปอนุชามาที่ร้านเป้หวาน ปูเป้ดีใจมาก
อนุชาบอกจะย้ายมาอยู่กับปูเป้และโสภิตา โสภิตาชะงัก
“เดี๋ยวก่อนนะคะ..ปูเป้ให้คุณแม่คุยกับคุณพ่อก่อน
เมื่อกี้คุณเล็กบอกว่า..จะย้ายมาอยู่ที่นี่..มันหมายความว่ายังไงคะ เอ่อ..แล้ว
คุณแม่ของคุณ...” อนุชาหน้านิ่งอมรานั่งคุยอยู่กับหมิง
เรื่องการล้มงานแต่งของอนุชากับอลิน อมราว่าที่ต้อง
ยกเลิกงานแต่งเป็นเพราะอนุชาทนไม่ได้ต้องอยู่กับอลินซึ่งเป็นคนต่ำ ๆ ไม่ใช่ผู้ดีแท้
หมิงนั่งฟังพลางเก็บข้อมูลเพื่อไปบอกนักข่าวอย่างสะใจ
หลังคุยกับอมราเสร็จ หมิงรีบโทรศัพท์ หาเพรียวเมาท์เรื่องอลิน
เพรียวใส่สีตีไข่เรื่อง
ของอลินสนุกปากบอกอลินประกาศลั่นบริษัทว่าจะเอาพสุมาทำสามีให้ได้
หมิงยิ้มเยาะ “คนไม่มีที่ยึดเหนี่ยวทางใจก็อย่างนี้แหละค่ะ
ต้องคอยวิ่งไล่จับผู้ชาย ตอนแรกก็อยากได้ไฮโซ แต่พอหมดหนทาง
ก็เลยคว้าไม่เลือก..ขนาดลูกคนใช้ก็ยังไม่เว้น !! ช่างตกต่ำจริง ๆ”

จบตอนที่ 20

สูตรเสน่หา ตอนที่ 21
อลินเล่าเรื่องที่พสุเดินหนีไม่สนใจตนทั้งที่ตนสารภาพรักให้ฟัง ปฏิคมพูดหน้าตาเฉย
ไม่ได้เห็นอกเห็นใจอลินแม้แต่น้อย
“ปล่อยไอ้ดินมันไปเถอะครับ..ในเมื่อมันไม่สนใจคุณลินจะไปตามตื๊อมันทำไม”
“ใครบอกว่าครูกุ๊กไม่สนใจฉัน เขาเป็นคนบอกฉันเอง ว่าเขารักฉันในแบบที่
ฉันเป็น คุณตาก็บอกว่าเขารักฉัน แต่ที่เขา ไม่ยอมรับ เพราะเขากลัวเจ็บปวด
และก็เจียมตัวย่ะ เขาคิดว่าฉันต้องการผู้ชายเพอร์เฟกต์ !
“อ้าว...แล้วคุณลินไม่ต้องการแล้วเหรอครับ!
คุณลินเคยบอกว่า..ชอบอยู่ในความฝันไม่ใช่เหรอครับ อย่าลืมสิครับ”
“นี่นายตัวเปี๊ยกมาชักใบให้เรือเสียอยู่ได้ ฉันกำลังหาทางเอาชนะใจครูกุ๊ก
นี่ก็มาคอยพูดสกัดอยู่ได้ .. เป็นไรมากปะเนี่ย”
“ก็..ไอ้ดินมันเป็นเพื่อนผมนะครับ เห็นแก่มิตรภาพ..ปล่อยเพื่อนผมไปเถอะครับ”
“นี่ถามหน่อย..
นายคิดว่าบนโลกนี้จะมีผู้ชายคนไหนทนฉันได้บ้างหรือเปล่า”
ปฏิคมรีบส่ายหน้า “ไม่มีครับ..ไม่ มี !” “ถูก
!! เพราะฉะนั้นฉันได้มาเจอกับครูกุ๊กทั้งที นายคิดว่าฉันจะปล่อยให้หลุดมือไปง่าย ๆ
หรือไงฮะ” ปฏิคมเหวอไป..
“พอกันทีกับชายในฝันเพ้อเจ้อ.. นับจากนี้ต่อไปฉันต้องการตัวจริงเท่านั้น !!
และฉันจะต้องหาทางทำให้ครูกุ๊กไว้ใจ และมั่นใจในความรักของฉันให้ได้ !!
ไม่ว่าจะถูกปฏิเสธกี่ครั้ง ฉันก็จะไม่ยอมแพ้ !”
อลินประกาศกร้าว..ปฏิคมถึงกับเอามือกุมขมับ
“ว่าแต่ฉันจะทำยังไงต่อไปดี” อลินปรายตามองปฏิคมด้วยความ
เซ็ง..
อนุชาพาคุณหญิงอมรามาอยู่ที่บ้านหลังกลางเก่ากลางใหม่ พร้อมเด็กรับใช้อีก 1
คน อมราหาว่าอนุชาอกตัญญู ที่จะทิ้งแม่ไปอยู่กับโสภิตา
อนุชาว่าไม่ได้ทิ้งเพราะจะกลับมาทานข้าวกับอมราทุกวัน
ยังดูแลและหาเงินมาให้ใช้เหมือนเดิม
และว่าตอนนี้พรรคการเมืองก็ไม่ได้เลือกอมราให้ลงเลือกตั้งแล้วก็ให้อมราอยู่กับบ้าน
ส่วนตนเองจะพาหลานมาเยี่ยม อมรายังทิฐิสูงบอกไม่ต้องเพราะไม่อยากเจอทั้งแม่ทั้งลูก
อนุชาส่ายหน้าเหนื่อยใจมั่ก
ๆอนุชาหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้ามาหาโสภิตาและบอกว่าจะมาอยู่ด้วย จะให้นอนตรงไหนก็ได้
ยอมทุกอย่าง แต่โสภิตาเห็นแล้วอึ้งก่อนจะกัดฟันพูดว่าไม่ให้อยู่
“ทำไมล่ะตา..เพราะดินใช่มั้ย ?” อนุชาหน้าเจื่อน
“ดินไม่เกี่ยว” “ไม่เกี่ยวได้ยังไง
ในเมื่อเขากับคุณเป็นแฟนกัน”
โสภิตาชะงักกึก..มองหน้าอนุชา..แล้วก็ขำ..เพิ่งนึกขึ้นมาได้ อนุชาแปลกใจ
“ขำอะไร ? ผมพูดอะไรผิด ?”
“ตาเริ่มเห็นด้วยกับคุณลินแล้วว่าคุณเล็กหลอกง่ายจริง ๆ”
อนุชาเริ่มเข้าใจ ชี้นิ้วไปทางโสภิตา
“อ๋อ..นี่แสดงว่าตาโกหกผมเรื่องดินมาโดยตลอดเหรอเนี่ย..ร้ายเหมือนกันนะ..คิดเหรอว่าผมจะยอมให้หลอกฟรี
ๆ ..” อนุชามองหน้าโสภิตาเกิดอาการหมั่นเขี้ยวขึ้นมาซะงั้น ปรี่เข้ามาหาโสภิตา
โสภิตาหน้าตื่นถามว่าจะทำอะไร“ลงโทษคนใจร้าย หลอกให้หึงอยู่ได้ตั้งนาน”
“ตาไม่ได้ใจร้ายนะคะ..ตาก็แค่ป้องกันตัวนิดหน่อย..” โสภิตาอมยิ้มเขิน ๆ
“ไม่ต้องเลย..ไม่ต้องมาแก้ตัว มาให้ผมลงโทษซะดี ๆ..”

โสภิตาแอบยิ้มนิด ๆ แต่ก็เขิน ๆ ไม่ยอมรับ
เดินหนีไม่ยอมง่าย ๆ อนุชาเองก็ไม่ยอมพยายามจะประชิดตัวให้ได้
ทั้งสองคนเล่นกันเหมือนเด็ก ๆ
อนุชาเผยตัวตนที่ซ่อนไว้หลังสูทมานานโสภิตากับอนุชาวิ่งไล่กันเหมือนเด็ก ๆ
ทั้งสองคนดูมีความสุข ทั้งที่โสภิตาก็ยังแอบมีฟอร์มนิด ๆ แต่ในใจก็ยอมไปหมดแล้ว
อนุชาปลดปล่อยตัวเองออกมาอย่างหมดเปลือก
เสียงหัวเราะของทั้งสองคนดังอบอวลร้านรถอลินแล่นมาจอดที่หน้าร้าน อลิน หน้าเซ็ง ๆ
ยังคิดเรื่องพสุไม่ออก พอหันไปที่ร้านเป้หวานแล้วก็ชะงักกึก เพราะเห็นอนุชา
กำลังวิ่งไล่จับโสภิตาท่าทางมีความสุข สนุกสนานกันอย่างแรง อลิน ปรี๊สสสส
ขึ้นมาทันที ไม่ย๊อม....ไม่ยอมโสภิตายังวิ่งหนีอยู่น้ำเสียงเบิกบาน อนุชา
วิ่งไล่เหมือนเด็ก ๆ รอยยิ้มพราวไปทั้งหน้า สุขเหลือเกิ๊นนนน!!
โสภิตาหันตัวจะหนีไปอีกทาง แต่อนุชามาดักไว้ แล้วก็รวบตัวมากอดจนได้ มั่บ !!
“ว้ายยยยย !! คุณเล็กปล่อยนะคะ” “ไม่ !!
จนกว่าจะให้ผมลงโทษคุณก่อน” อนุชาพูดยิ้ม ๆ และยื่นหน้าเข้าไปจะหอมแก้มโสภิตา
ทันใดนั้นก็มีกระเป๋าแบรนด์เนมสุด ไฮโซ
ลอยละลิ่วปลิวมากระแทกหัวอนุชาอย่างแรง พลั่กกกกก !!!
“โอ้ยยยยยยย !!!” อนุชาร้องลั่น อนุชาหันขวับมาในวิถีแห่งกระเป๋า
ปะทะ กับอลินที่ยืนท้าวเอวหน้าจิกสุด ๆ “ไอ้จอมตอแหล มาทำอะไรที่นี่หะ
?” อนุชากับโสภิตาตกใจ อนุชาลืมตัว ปล่อยมือจากโสภิตา “คุณ
ลิน...” แล้วก็นึกได้..เฮ้ย.. ไม่ต้องปล่อยนี่หว่า แล้วก็มากอดเหมือนเดิม
“คุณลิน..ผมรู้ว่าคุณโกรธ
แต่ตอนนี้เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว..คุณไม่มีสิทธิมาหึงผมนะครับ”
จี๊ดดดดด..จี๊ดดดเลย..อลินจิกปาก..แทบอยากจะพุ่งเข้ามาแหกอก
“ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้นะ ใครบอกฉัน “หึง” ฉัน “เกลียด” ย่ะ
หนอยยยยย..กล้าดียังไงมาหาว่าฉันหึง ไอ้..ไอ้.. คนไม่เจียมตัว
คนอย่างนายมีอะไรให้ฉันหึงหะ..” อลินหันไปคว้าหนังสือมาปา
อนุชาปล่อยมือจากโสภิตาแล้วรีบกระโดด หลบ โสภิตาตกใจไปด้วย
อลินให้อนุชาถอนคำพูด อนุชารีบทำตามเพราะไม่งั้นอลินเอาตายแน่
“ดี !” อลินเย็นลงมานิสนึงแต่เสียงยังแจ๋นอยู่ “แล้วมาทำอะไรที่นี่
โดดงานหรือไงหะ ? เดี๋ยวฉันก็ไล่ออกซะหรอก !!”
“เปล่าครับ..ผมไม่ได้โดด ผมแค่แวะเอากระเป๋าเสื้อผ้ามาไว้
ที่นี่” “เอามาไว้ที่นี่ทำไม
อ๋ออออ..อย่าบอกนะว่าจะย้ายมาอยู่ที่นี่” อนุชาอึกอัก
อลินหันขวับมาทางโสภิตา “อย่ายอมนะคะคุณตา ผู้ชายไม่มีความเป็นผู้นำ
ตอนมีเงินมีทองไม่ยอมลุกมาปกป้อง ตอนนี้หมดตัวจะหนีหัวซุกหัวซุนมาขออยู่ด้วย
เราต้องไม่ยอม!!” อนุชามองหน้าโสภิตาอ้อน.. โสภิตาตอนแรกก็ไม่ยอม
แต่พอเห็นอนุชาโดนด่าต่อหน้าก็ใจอ่อน “ดีค่ะ
เป็นผู้หญิงต้องหยิ่งเข้าไว้ ผู้ชายไม่จริงใจ (กระแทกเสียงใส่)
ได้มาเป็นสามีก็ทรมานใจ ไล่กลับไปเลย ... เอางี้..ลินไล่ให้ก็ได้ ไป..
แล้วอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีกนะ” อลินไล่ ราวกับว่าเขามาหาตัวเอง...อนุชามึน ๆ งง
ๆ.. โสภิตาเกิดสงสารอนุชาขึ้นมาซะงั้น หันมามองตาปรอยยยย...อนุชามองหน้าโสภิตา
สองคนมองหน้ากัน
คล้ายกับว่าอลินเป็นนางมารที่กีดขวางความรักระหว่างสองเรา..อนุชาจ๋อย ๆ
ก้มหน้าหันมาลากกระเป๋า ดูเผิน ๆ เหมือนกำลังเดินออกจากบ้าน AF
โสภิตาเห็นแล้วสงส๊าร..สงสาร อยากจะรั้งไว้แต่ก็เกรงใจ อลิน
..ทันใดนั้นเองเสียงอลินก็ดังขึ้นราวกับระฆังจากสรวงสวรรค์ “เดี๋ยว !!
ฉันเปลี่ยนใจแล้ว !” หะ..ทั้งอนุชาและโสภิตาชะงักกึก..หันมาทางอลิน อย่างมีหวัง
อลินกอดอก เหมือนนางพญา ถือวิสาสะชี้ชะตาชีวิตทั้งสองคน
“ฉันอนุญาตให้นายอยู่ที่นี่ก็ได้”
อนุชาและโสภิตาเผลอตัวยิ้มออกมาพร้อมกัน อนุชาปรายตาเห็นโสภิตายิ้มก็อมยิ้ม..
แน้..รู้นะว่าดีใจ โสภิตารู้ตัวรีบหุบยิ้มทำเก๊ก.. แต่ไม่ทันแล้ว อลินพูดต่อ
“แต่...นายต้องไปนอนในครัว !! ห้ามขึ้น ไปนอนกับคุณตาเป็นอันขาด !!
ถ้าฉันจับได้ว่าขัดคำสั่งฉันจะไล่นาย ออกจากบริษัท แล้วก็ออกจากบ้านนี้ด้วย”
อลินหัน มาทางโสภิตา “ใช่มั้ยคะคุณตา ?”
“เอ่อ.. ค่ะ ...” อลินหันขวับมาจิกตาใส่อนุชา “ชัดแล้ว
ก็ไปได้! แล้วก็อย่ามาทำสวีทต่อหน้าฉัน ฉันยังไม่มีความสุข นายก็ห้ามมีความสุข !
ไปได้แล้ว” “ครับ ! ตาจ๊ะ
งั้นผมฝากกระเป๋าไว้ก่อนนะ..เย็นนี้เลิกงานแล้วผมจะรีบกลับ”
อนุชายิ้มมีความสุข “ค่ะ” โสภิตายิ้มเขิน ๆ
สองคนยิ้มกันไปมาน่ารัก..อลินมอง ซ้ายมองขวาแล้วก็ปรี๊สสสสส
“ฉัน-บอก-แล้ว-ไง-ว่า-ห้าม-สวีท-ต่อ-หน้า-ฉัน-มัน-อิจ-ฉา”
“ครับ ไปแล้วครับ ..” อนุชายังแอบหันมาส่งยิ้มให้โสภิตา โสภิตายิ้มรับนิด ๆ
อลิน หันขวับมาจิกปลายหางตาด่าอนุชา อนุชารู้ตัวรีบหุบยิ้มและเดินออกไป
โสภิตาลืมตัวแอบมองตามพร้อมรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปาก
อลินปรายหางตามาเห็น
ก็รู้ทันทีว่าคู่นี้คืนดีกันแล้ว..อลินยิ่งคิดยิ่งสมเพชตัวเองอลินหงุดหงิดระบายให้โสภิตาฟังว่าเธอเป็นคนผิดหวังอยู่คนเดียว
โสภิตาปลอบใจว่าอลินเพิ่งยกเลิกการแต่งงานเลยทำให้พสุยังไม่แน่ใจ
อลินไม่เข้าใจว่าทำไมพสุไม่ยอมยกโทษให้เธอสักที วันรุ่งขึ้น
หนังสือประเภทก็อซซิปต่างก็ประโคมข่าวเรื่องรักร้าวระหว่างอนุชาและอลิน
จนถึงขั้นล้มเลิกการแต่งงาน โดยข่าวจะเป็นไปในทำนองว่า อลินถูกทิ้ง
อลินอกหักต้องไปคว้าคนใกล้ตัวอย่างพสุมาดามอกประชดแฟนเก่าไฮโซอย่างอนุชา
บ้างก็ว่าพสุเป็นมือที่สาม พสุเห็นแล้วถอนหายใจ ส่ายหน้า..งานเข้าอีกแล้ว เซ็งสุด ๆ

ขณะที่อมราโทรฯหาหมิงขอบคุณที่หมิงช่วยกระจายข่าวให้ทั้งคู่พูดคุยกันอย่างสะใจ
ด้านหมิงก็สะใจที่เอาคืนอลินได้ที่กองถ่าย
ฮยองกึนมาโวยวายไร้สติกับอลินที่ไม่ยอมบอกเรื่องที่พสุเป็นลูกคนใช้
“ยองกึนก็เห็นว่าเป็นเชฟ ทำอาหารอย่างเท่ หน้าตาผิวพรรณก็ดูดี
ไม่อยากจะเชื่อเลย..ว่ากำพืดจะต่ำขนาดนี้..หลงละเมอเพ้อถึงอยู่ได้ตั้งนานสองนาน
คิดแล้วก็เสียดายเซลล์สมองจริง ๆ” อลินจี๊ดเลย..จี๊ดเลย
“มีสมองกับเขาด้วยเหรอ ? ถ้ามีก็หัดเอามาใช้ซะบ้างนะ
ไม่ใช่มีไว้แค่ถมช่องว่างในกะโหลก” ฮยองกึนผงะแรงงงง !!
“พี่ลินมาด่ายองกึนทำไมคะเนี่ย ผีเจ้าที่เข้าหรือไงหะ ?”
อลินลุกพรวดขึ้น “นี่ ! ระดับฉันไม่ต้องรอให้ผีเข้า ฉันก็อาละวาดได้
ร้ายกว่าผีอีกจะบอกให้ แล้วหล่อนเป็นใครยะ มีสิทธิอะไรมาดูถูกครูกุ๊กของฉัน !
เป็นแค่ดาราหน้าใหม่เกาะกระแสเกาหลี
ถ้าคนดูเขาเลิกเห่อเมื่อไหร่หล่อนก็เป็นแค่เด็กใจแตก ระริก ๆ อยากเสียตัวไปวัน
ๆ” ฮยองกึนกรี๊ดดดดดดสนั่นนนนนน อลินก็กรี๊ดดดดดดดดดดดด
กลับไปบ้าง ช่างแต่งหน้าที่กำลังทำงานอยู่ เห็นท่าไม่ดีค่อย ๆ
ย่องออกไปด้วยอาการขนหัวลุก ไปร้องเรียกให้คนมาห้ามทัพ
“นี่ถามหน่อยเถอะค่ะ..พี่ลินเฮิร์ทมากเหรอคะที่โดน “ทิ้ง”
จนกลายเป็นม่ายขันหมาก
ถึงได้หลับหูหลับตาไปคว้าคนระดับผู้ใช้แรงงานมาดามหัวใจ”
“ปากแบบนี้ เขาไม่ได้มีไว้พูด แต่เขามีไว้ให้....”
พูดจบอลินก็ฟาดฝ่ามือลงบนใบหน้าของฮยองกึนเต็มที่..เพียะ !!
ฮยองกึนร้องกรี๊ดดดดด สนั่นหวั่นไหว “พี่ลินตบหน้ายองกึน”
“ใช่ ! และถ้าหล่อนยังไม่หยุดดูถูก ครูกุ๊ก ฉันก็จะตบอีก !”
“กรี๊ดดดดดด ! โหดร้าย ป่าเถื่อน คิดเหรอว่ายองกึนจะยอม อ๊ากกกกกกซ์
!!!” ทันใดนั้นฮยองกึนก็เอาตัวพุ่งเข้าใส่อลิน อลินเซถลาล้มลงไปที่กองเสื้อผ้า
และทั้งสองคนก็ซัดกันนัว ฮยองกึนออกแนวข่วนแบบเด็ก ๆ นี่แน่ะ ๆๆๆๆ
อลินทั้งป้องกันตัว ทั้งตอบโต้ จิกหัว ผลักหัว บีบจมูก ขยี้หัว ดึงหู
ฮยองกึนร้องกรี๊ดกร๊าด ปากก็ด่าไปด้วย “ช่วยด้วย คนแก่รังแกเด็ก
!!” อลินจิกหัวฮยองกึนขึ้นมา ขยี้ ๆๆๆๆ ทำให้ขี้เหร่ บีบจมูก
ปิดปากให้หายใจไม่ออก ฮยองกึนทำท่าเหมือนจะขาดใจตาย
อลินทำร้ายฮยองกึนไป ด่าไป “ใคร.. แกว่าใครแก่..นี่แน่ะ นังแอ๊บแบ๊ว
ตอนฉันอายุเท่าหล่อน ฉันหน้าเด็กกว่าหล่อนอีกย่ะ”
ฮยองกึนจิกหัวอลินกลับ อลินไม่ยอมบีบคอ ฮยองกึนข่วน ๆ ๆ ใส่หน้า อลินดึงผม
สุดแสนจะชุลมุน ทันใดนั้นประตูห้องแต่งตัวก็เปิดออกมา แม่ฮยองกึน ผกก. ผู้จัด
ผช.ช่างแต่งหน้า ก็พรวดกันเข้ามาเห็นเข้า ทุกคนอยู่ในอาการเหวอ
ด้านอลินกับฮยองกึนอยู่ในท่าที่ไม่มีใครยอมใคร
!!อลินและฮยองกึนไม่เลิกราเลยต้องจบกันที่โรงพัก นักข่าวก็แห่มากันแน่นขนัด ปฏิคม
ทราบข่าวก็รีบมาประกันตัวให้อลิน
“ที่จริงไม่เห็นจะต้องหอบกันมาโรงพักเลย แม่ว่าเรายอม ๆ
ความกันที่กองถ่ายก็ได้ ดูสิ เลยเป็นข่าวใหญ่โตเลย” แม่ฮยองกึนบ่น
“ชอบให้ลูกสาวดังไม่ใช่เหรอ ! ฉันก็เลยช่วยจัดให้นี่ไง หรือถ้ายังไม่สะใจ
อีกสักรอบก็ได้นะ ทะเลาะวิวาทปรับแค่คนละ 500 เอง.. คุ้มจะตาย..เอาเลยปะ
?” ทุกคนตกใจ..ฮือ..ฮยองกึนผวารีบซุกอกแม่
ปฏิคมพรวดเข้ามาชวนอลินให้กลับ “เดี๋ยว..ฉันยังไม่กลับ..”
อลินลุกขึ้นยืนกลางห้องสอบสวน แล้วก็ประกาศก้อง
“ในเมื่อนักข่าวมาอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาแบบนี้ ฉันจะจัดแถลงข่าวมันซะเลย
ทุกคนจะได้รู้ซักทีว่า..ความจริง..ของความจริงมันคืออะไร !!!”
ปฏิคมอึ้งไปนิด ๆ.. “หะ ? แถลงข่าว..บนโรงพักเนี่ยนะครับ
!!!”อลินตั้งโต๊ะแถลงข่าวเล็ก ๆ บนโรงพัก รอบ ๆ มีนักข่าวมากมายรายล้อม
ปฏิคมนั่งอยู่ใกล้ ๆ คอยดูแลความเรียบร้อย
“ลินขอจัดแถลงข่าวแบบฉุกเฉินเพื่อชี้แจงถึงข่าวมากมายที่ออกไปในช่วงนี้..ตั้งแต่เรื่องยกเลิกการแต่งงาน..ลินขอบอกเลยนะคะว่าเหตุ
ผลที่ “ลินยกเลิกงานแต่งงาน” เพราะลินรับไม่ได้ที่คุณอนุชา มีภรรยา และลูกอยู่แล้ว
!!” นักข่าวฮือฮา..หะ ? ... พร้อมกับแฟลช รัววูบวาบ และรัวถาม
“มีลูกมีเมียแล้วจริงเหรอ มีลูกกี่คน รู้ได้ยังไง มีมานานหรือยัง”
อลินเสียงแอบจิกสุดฤทธิ์ “ลินขอยืนยันว่า..
คุณอนุชามีลูกมีเมียแล้วและทางครอบครัวมีปัญหาเรื่องเงินอย่างรุนแรง ! ลินรับไม่
ได้ ลินจึงเป็นฝ่ายบอกขอยกเลิกงานแต่งงาน เพราะฉะนั้นใครที่ลงข่าวว่าลินโดนทิ้ง
ถ้าไม่อยากโดนฟ้องก็แก้ข่าวด้วย”
การแถลงข่าวของอลินถูกออนแอร์รายการบันเทิงแทบทุกช่อง
อมราดูข่าวแล้วกรี๊ด “กรี๊ดดด นังอลิน !! นังเศรษฐีภูธร
นังเศรษฐีชานเมือง แกกล้าดียังไงมาด่าฉันผ่านทางโทรทัศน์ ! นัง...นังลูกไม่มีแม่ !!
นังจิ้งจอกพันหน้า !!” “สำหรับเรื่องครูกุ๊ก
ลินไม่ปฏิเสธสำหรับข่าวที่ออกมา
ลินสารภาพว่า..ลินกับครูกุ๊กเป็นมากกว่าครูกับลูกศิษย์จริง ๆ.. เราสอง
คนกำลังคบหาดูใจกันอยู่ค่ะ !!” อลินยังพูดต่อหน้านักข่าวที่สถานีตำรวจ ปฏิคมเหวอ
หันขวับมา...หะ ?
พสุดูข่าวและยกน้ำขึ้นดื่มถึงกับสำลักพรวดออกมาในทีวี
อลินพูดอย่างจริงใจไม่ อายยยยย
“แต่ครูกุ๊กไม่ใช่มือที่สามที่ทำให้ลินยกเลิกงานแต่งงาน !!”
นงพะงากับอ้อนวิ่งพรวดเข้ามาในห้อง เพื่อบอกให้พสุดูข่าว
พสุรีบบอกแม่ว่ากำลังดูอยู่ ทั้งหมดเลยนั่งจ้องจอทีวีด้วยกัน

จบตอนที่ 21

โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ และก็ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาอ่านค่ะ

เครดิต : ไทยรัฐ

Readlakorn เว็บเรื่องย่อละครรายตอนตามบทโทรทัศน์ ละครเกาหลี ละครช่อง3