สูตรเสน่หา - เรื่องย่อละครรายตอนตามบทโทรทัศน์ - สูตรเสน่หา ตอนที่ 5(ต่อ)-6

สูตรเสน่หา ตอนที่ 5 (ต่อจากวานนี้)

โส ภิตาก็ขุ่นเคืองอนุชาไม่หาย เธอขอบคุณเขาที่พาปูเป้มาส่ง แล้วแนะ ตอนนี้เขากลับไปทำงานได้แล้ว อนุชายืนกรานเขาจะทิ้งลูกไปไม่ได้ เธอจะตัดเขาได้ แต่จะตัดเขาจากลูกไม่ได้ เขาจะอยู่จนลูกรู้สึกตัว เธอจะไล่เขาไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น...
อลินถูกคนในกองถ่ายขุดคุ้ยความเป็น ดาราตกงานมาสองปี จนได้ขึ้นมาจากหลุม แล้วจู่ๆก็ยกเลิกไร้เหตุผลไร้สาระ พสุได้ยินจึงตั้งเป้าแล้วเตรียมยิงให้พังกันไปข้าง
"คุณยกเลิกงานวันนี้ไม่ได้ คุณกลับไปบอกทีมงานว่าคุณพร้อมถ่ายทำ แล้วตั้งใจทำงานเต็มที่"
"ไม่...ฉันจะทำก็ต่อเมื่อมีคุณเล็กมาดูเท่านั้น" อลิน กอดอก ตามองฟ้าขาเหยียบดิน
" ได้...ถ้าคุณไม่ทำ ผมก็ไม่ทำเหมือนกัน" อลินสะอึกถึงกับตึงที่ยอดอก "ผมขอลาออก แล้วก็ไม่ต้องมาขอความเห็นใจใดๆทั้งนั้น ผมไม่สอนคุณอีกต่อไป"
อลิ นรีบเบาเสียงลง บอกอย่าดัง คนจะได้ยิน เธออ้างว่า สั่งหยุดถ่ายก็จ่ายค่าเสียหายให้เขาหมดแล้ว จะมาปรี๊ดเอาอะไรหือ พสุจึงสะกิดกึ๋นทันที
"มันอาจเป็นงานสะพานทอดหาผู้ชายสำหรับคุณ แต่ คนอื่นมันคืองานคือเงินที่เขาจะเอาไปเลี้ยงลูกเมีย มันสำคัญกว่าที่คุณคิด...พ่อคุณยอมกราบผมเพื่อให้ผมกลับมาสอนคุณ แต่คุณไม่เห็นค่า ทำเป็นเด็กอมมือ ผมรับไม่ได้...ถ้าคุณยกเลิกการถ่ายทำครั้งนี้ ครั้งหน้าคุณหาครูคนใหม่มาสอนแล้วกัน"
พสุเดินหนีไปทันที อลินมองตามเห็นว่าคนนี้บ้าจริง รีบวิ่งตาม ถามว่าโกรธจริงหรือ เขาตอกกลับว่าจริง อลินร้องลั่นว่าอะไรกันวะเนี่ย เรียกครูกุ๊กแล้ววิ่งตาม จากนั้นหมดทางนอกจากยอมแพ้
"โอเคๆๆ ฉันกลับไปทำงานก็ได้" พสุชะงัก ยังไม่หันมา "แต่บอกไว้ก่อน ฉันไม่ได้กลัว ที่ยอมเพราะไม่อยากมีปัญหา" อลินหันไปทางกองถ่ายที่กำลังเก็บของ ตะโกนสั่ง "ทุกคนหยุด... ฉันเปลี่ยนใจแล้ว เริ่มงานได้" อลินรีบใส่รองเท้า ขณะทีมงานบ่นกันอื้อ พสุเองแอบมอง ยิ้มออกมาอย่างสะกระดองใจ...
การกลับมาถ่ายทำคราวนี้ทำให้ ปฏิคมกับครูอนันต์ ต่างเม้าท์กันอย่างชื่นชมนายดินว่าทำได้เจ๋งจริงๆ ส่วนหมิง พอฟังเรื่องจากเพรียว จึงได้บอกเพรียวมาตามสายว่า ให้อดทนไว้ก่อน หมิงมีอะไรมาทำให้เซอร์ไพรส์ถึงกองถ่าย รับรองว่ากองระเบิดแน่นอน...

ooooooo

พอ ปูเป้เริ่มกระดิกตัว โสภิตากับอนุชาผวาไปหาลูก เธอให้อนุชากลับไปได้ ลูกฟื้นแล้ว อนุชาบอกว่าลูกแค่กระดิกตัว รอให้แน่ใจว่าลูกปลอดภัย เขาจึงจะกลับไป...ทั้งสองจึงเริ่มเถียงกันจนต่างก็ไม่อยากเถียงให้เสียเวลา ...แต่เมื่อโสภิตาเห็นรอยยิ้มของอนุชาที่เขาตกหลุมรักมานานจึงใจอ่อน
ยิ่งปูเป้รู้สึกตัว มองมาทางอนุชากับแม่ ปูเป้ยิ้มทักทาย ลูกจึงคาดคั้นพ่อ
"คุณพ่อจะอยู่กับปูเป้นานไหมคะ ปูเป้คิดถึงคุณพ่อ"
" พ่อก็คิดถึงปูเป้ วันนี้คุณพ่อจะอยู่กับปูเป้ทั้งวันเลย อยู่จนปูเป้หลับ พรุ่งนี้จะมาหาปูเป้แต่เช้านะคะ" โสภิตาจะแย้ง อนุชาจึงว่าต่อ "แต่คุณแม่ไม่ยอมให้คุณพ่ออยู่ อ้อนคุณแม่ ให้คุณพ่อได้ไหม"
"แม่ตาจ๋า..." ลูกพูดแค่นี้ โสภิตาจึงตัดปัญหา
"เอาละ ยอมแล้ว พ่ออยากอยู่นานแค่ไหน อยู่ถึง
เมื่อ ไหร่ก็ตามใจ ปูเป้ต้องทานข้าวทานยาจะได้หายไวๆ" ปูเป้ ตบมือ บอกพ่อว่าขอบคุณคุณแม่หน่อยสิคะ อนุชาต้องขอบคุณโสภิตา ยิ้มของเขาทำให้เธอใจหายวูบ ถามใจตัวเองไปมาว่า... คราวนี้จะไม่รอดอีกแล้วหรือเนี่ย?

ooooooo

การถ่ายทำการปรุง อาหารของอลินดำเนินไปอย่างราบรื่น อลินปรุงอาหารอย่างคล่องแคล่ว แม้ปฏิคมมากระซิบถาม พสุบอกตามตรงว่าอลินทำผิดหมด เดี๋ยวลองชิมดู หลังจากถ่ายทำเทปแรกจบไป ปฏิคมมาชิม ถึงกับพ่นทิ้ง ว่าเหมือนอึเด็ก อลินมาว้ากนายเปี๊ยก ถามว่าเคยกินอึเด็กรึ? ทั้งสองจึงกัดกันด้วยคำพูดหลายคำ พสุเดินมาฟัง ได้แต่ส่ายหน้าก่อนจะสะกิด
" หรือว่าเนื้อคู่ไม่มาดูเลยชุ่ย" พสุทิ้งทวนเสียบหมับเข้าให้ อลินจึงเต้นสู้ เพราะครูสอนไม่ได้เรื่องจึงเป็นแบบนี้ ปฏิคมห้ามทัพให้เลิกทะเลาะ เดี๋ยวอาหารจะยิ่งมั่วไปใหญ่...อลิน บอกว่าคนดูไม่ได้ชิม ไม่รู้หรอกอร่อยหรือไม่ กำชับเปี๊ยก พอเธอ ทำเสร็จรีบยกหนี อย่าให้ใครได้ชิม มันไม่อร่อยต้องโทษครูกุ๊ก
การถ่ายทำ อาหารชุดที่สองพวกปิ้งๆย่างๆผ่านไป... เพรียววิ่งมาจะจิ้มอาหารชิม แต่ช้ากว่าปฏิคม เขาดึงหนีไม่ให้ชิม เพรียวแค้นโทร.หาหมิง ถามว่าไหนว่ามีทีเด็ดอะไร หมิงตอบมาทันที เธอขับรถมาถึงหน้าไร่แล้ว จึงให้อดใจรอเดี๋ยวเดียว
ขณะอลินทำอาหารชุดสุดท้ายที่ดังที่สุดคือไก่ห่ม ใบเตย หลังจากถ่ายทำจนจบกระบวนการแล้ว อลินจึงสวัสดี พบกันใหม่ สัปดาห์หน้า ผู้กำกับการแสดงสั่งเลิกกองได้ ทุกคนเฮ อลินสั่งปฏิคมยกจานไปโดยเร็ว ห้ามใครกินเด็ดขาด...
ก่อนปฏิคมจะยกไป หมิงมาถึงสั่งให้หยุดก่อน แล้วทักทายทั้งปฏิคมและอลิน หมิงบอกวันนี้พานักข่าวมาด้วยเพียบ... นักข่าวมาทักอลิน หมิงบอกพาพวกเขามาเพื่ออลินโดยเฉพาะ... อลินมองอย่างไม่ไว้ใจว่าหมิงจะมาไม้ไหน...ทั้งครูอนันต์และพสุมองเห็นนัก ข่าวมา ชักจะไม่ไว้ใจ...
หมิงพูดเป็นนัยว่าเขาพานักข่าวมาเพื่อจะมาทำ เรื่องช่วยโปรโมตรายการให้ แล้วขอชิมอาหารหน่อยแล้วกัน ว่ามันอร่อยแค่ไหน หมิงพุ่งตัวมาหาถาดในมือปฏิคม จะชิมให้ได้
"หยุดก่อน อย่าเพิ่งกิน" พสุสั่ง หมิงมองว่าแกเป็นใคร "ผมว่าอาหารนี่มันเย็นหมดแล้ว ให้คุณลินทำใหม่แล้วกัน" ว่าแล้วเทอาหารลงหม้อต้มไป แล้วหันมามองอลินว่าทำใหม่ อร่อยกว่า ปฏิคมจึงหันไปบอกอลิน ทำตาขยิบให้ อลินจึงเข้าใจ แล้วยิ้มร่า บอกว่าจะเข้าไปทำในครัว แล้วยกมาให้พี่ๆนักข่าวชิมดีกว่า...อลินจะไป หมิงขวาง สั่งให้ทำข้างนอก หรือไม่ก็ให้ หมิงเข้าไปดูในครัว กลัวอลินให้คนอื่นทำ
อลินแอบไปคาดคั้นพสุให้เขาช่วยทำ เถียงกันไม่ตกฟาก พสุจึงมีข้อแม้
" ช่วยก็ได้ แต่อลินต้องตั้งใจทำงาน มากกว่าจ้องจับผู้ชาย" อลินตกลง พสุจึงให้อลินออกไปแสดงบทของเธอ...อลินไปเริ่มการพูดต้อนรับพี่ๆที่สนใจ รายการ ด้วยการทำอาหารสดๆให้ทาน ด้วยสูตรพิเศษ 4 เมนู คิดค้นสร้างสรรค์ด้วยฝีมืออลินเอง...ขณะอลินทำอาหารทางด้านหน้า พสุก็ทำอาหารอยู่ในครัว
หมิงจิกอลินทางสายตาไม่วาง ขณะเธอทำไปโม้ไป ให้ช่างภาพถ่ายรูปกันพรึบพรั่บ เมื่ออาหารออกจากเตาอบในครัวของพสุเสร็จ ปฏิคมรีบเอาออกไปทันที
ที่เตาอบของอลิน ปฏิคมเห็นอบจนเหี่ยวเละ จึงรีบดึงออกแล้วเอาของพสุใส่แทนอย่างแนบเนียน แล้วหันไปส่งสัญญาณให้อลินรู้...
อลิ นยิ้มร่า บอกว่าได้ที่แล้ว รีบเปิดเอาถาดพายออกมา กลิ่นพายฟักทองหอมกรุ่น...นักข่าวได้กลิ่นถึงกับเคลิ้ม อลินเอาออกมาแจกจ่าย นักข่าวช่างภาพแย่งกันกินอย่างอร่อย...อลินสั่งทีมงานถ่ายนักข่าวไว้ด้วย... รายการอื่นปฏิคมเป็นคนสลับเอาของพสุทำมาแจกจ่าย...เพรียวมาชิม ยังอดยิ้มชมไม่ได้ว่าอร่อย หมิงถูกยื่นให้ชิม กลับสั่นหัวไม่ยอมกินด้วยความแค้น "ไม่จริง เป็นไปไม่ได้..."
เมื่อมาถึง เมนูสุดท้าย อลินลงมือโม้ไปทำไป ชมตัวเองคนเดียวที่ทำได้...อลินปรุงไปมองปฏิคมที่ยืนรอ พอเอามาวางหน้าเตาอบ ปฏิคมรีบไปห้องครัว พสุจึงทำแล้วเข้าเตาอบ...
หมิ งพยายามจับตาตาม เห็นผิดสังเกตที่ปฏิคมไปยืนลับๆล่อๆหน้าครัว ไม่นานยังดันมายืนลับๆล่อๆทางด้านใกล้เตาอลิน...หมิงจึงเร่ไปทางครัว ได้กลิ่นซูเฟล่หอมกรุ่นลอยมา
หมิงมองไปมาหลายครั้ง จึงพอจะสงสัยมากขึ้น จึงเดินตามกลิ่นไปที่เตาอบพสุ แล้วเห็นพสุยกของออกจากเตาอบ หอมน่ากิน... ขณะเดียวกันปฏิคมถือซูเฟล่เหี่ยวๆของอลินมา ต้องชะงักเมื่อหมิงยืนอยู่หน้าครัว จึงร้องลั่นตวาด ยายปลาเค็ม...หมิง หันมามองเขม็ง ร้องด่าไอ้ทนายปลาเค็มเน่า พสุได้ยินเสียง พอเห็นหมิงก็รู้แล้วว่าโลกกำลังจะแตก...จับซูเฟล่ยัดคืน
ปิดเตาทันที...

ส่วนอลิน...พอเตาดังติ๊ง เปิดจะเอาของ กลับเห็นเตาว่างเปล่า...อลินร้องคราง หายไปไหน ทำไมยังไม่มา นายตัวเปี๊ยก...
ทางหมิงจะเข้าไปในครัว ปฏิคมห้ามเข้า บอกในนี้ไม่มีอะไร หมิงตอกหน้าปฏิคม
" หรือว่าที่ทุกคนกิน นังลินไม่ได้ทำ มันมีคนอื่นทำใช่ไหม" ว่าแล้วดันอย่างแรง ปฏิคมเซถลาเข้าไปในครัว...แล้วทั้งสองคนก็ไม่เห็นใคร ข้าวของเหมือนถูกกวาดเรียบร้อย ปฏิคมจึงสำทับว่า บอกแล้วว่าไม่มีอะไร แต่พสุนั้นมุดหัวไปหลบในซอกก้มหน้านิ่ง ยิ่งอลินวิ่งมาตาม ถามหาของครู หมิงยิ่ง สงสัย อลินแก้เกมทันว่า ที่มาในนี้เพราะเตาข้างนอกเสีย ต้องมาอบข้างใน แล้วปฏิคมและอลินก็อยู่ในมุมที่มองเห็นพสุม้วนตัวหลบอยู่ อลินรู้รีบเบี่ยงตัวมาบังหมิงไว้ สั่งเปี๊ยกทันที
"นายตัวเปี๊ยก เอาของให้นักข่าวกินเดี๋ยวนี้ ฉันไม่อยากเสียเวลา"
ปฏิคม รีบก้าวมาอย่างว่องไว บังหมิงไว้ พลางหยิบเสื้อ คนขับรถที่วางอยู่ โยนให้พสุใส่แล้วรีบมุดออกจากครัวไป ปฏิคมเปิดเตาอบเอาของหอมฟุ้งออกไป อลินสั่งให้รีบเอาไปให้คนอื่นกิน อย่าให้หมิงแตะแม้ปลายลิ้น...หมิงยิ่งอยากชิม ประกาศดัง หมิงต้องกิน...ว่าแล้วตามตะปบมือปฏิคมไว้ ขู่ว่าจะรีบไปเปลี่ยนถาดใช่ไหม จะเอาของดีๆให้นักข่าวกิน...หมิง ไม่ฟังเสียง จับช้อนมาจ้วงใส่ปาก แล้วหมิงก็ได้รสอร่อยเลิศ ถึงกับเคลิ้ม
หมิงลืมตาขึ้น แสงแฟลชไลต์วาบๆจนตาพร่า นักข่าวมารุมล้อมถ่ายหมิงชิม ข้างๆอลินที่ประกาศสรรพคุณต่อหน้านักข่าว ทั้งยังชวนหมิงกิน แล้วยังป้อนหมิงตอนถ่ายรูปชัดๆ หมิงได้รสอร่อยลืมโลก...อลินสะใจที่หมิงมายอมรับฝีมือเธอต่อหน้าสารพัดสื่อ อลินยิ้มให้ถ่ายอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย

ooooooo

หมิงเก็บความแค้นไปเล่าให้วายุฟังหลังเห็นข่าว ว่ายังไงหมิงก็ไม่เชื่อว่าอลินทำอาหารได้ เธอสงสัยไอ้คนขับรถ จะต้องสืบให้ได้ว่ามันเป็นใคร วายุติงหมิง ว่า เห็นในรูปชิมอาหารอร่อยปากไม่ว่า...
แน่นอน อลินไปถึงบริษัทอวตาน ทุกคนห้อมล้อมในความสำเร็จของอลิน ทั้งอนุชาและสุวัจน์ต่างชมเชยอลินเป็นการใหญ่ หลังการประชุมจากทุกคนออกจากห้องไปแล้ว อนุชาจึงมาหาอลิน ขอโทษที่ไม่ได้ไปดูแลการถ่ายทำ เพราะคุณแม่ ไม่สบาย อลินเห็นใจเขา พอจะไปเยี่ยมท่าน อนุชารีบร้องห้ามทันทีว่า ท่านหายดีแล้ว...จากนั้นชมเทปรายการทำอาหารแล้ว เขาโชคดีที่ได้เธอมาเป็นพิธีกรที่เหมาะสมที่สุด อลินถามทันทีว่าเหมาะสมรายการ แล้วเหมาะสมคุณเล็กหรือเปล่าคะ... อนุชาว่าอลินน่ารักจริงใจไม่เรื่องมาก...อลินยังเฝ้าแต่จีบอนุชาไม่หยุดปาก ยิ้มอย่างมีความสุข...เหมือนฝัน...
ooooooo
อลินโทร.ไปนัดครูกุ๊กออก มาพบกันที่ร้านอาหาร ซึ่งเป็นครั้งแรกที่อลินโทร.หาครูกุ๊ก โดยไม่มีปัญหามาให้เดือดร้อน...ที่ร้านนั้น พสุเห็นแล้วนึกถึงอลินมาทำให้เขาไม่รับพสุเข้าเป็นกุ๊ก แต่เมื่อเขาจะเดินหนี เสียงผู้จัดการเรียก ว่านั่งรอพสุมานาน ขอคุยเรื่องงาน... พอนั่ง ผู้จัดการชี้แจง
"ตกลงร้านเรารับคุณเข้าทำงานแล้ว คุณพร้อมเมื่อไหร่ เริ่มงานได้เลย"
พสุถามว่าใครมาเคลียร์ปัญหาให้ เสียงอลินดังมา พร้อมเดินมานั่งข้างๆ
"ฉันเป็นคนบอกให้ทางร้านรับครูกุ๊กเข้าทำงานเอง" ว่าแล้วเอียงหูมา "โอเค ฉันขอฟังคำขอบคุณ"
"ฝันไปเถอะ" พสุสับจนอลินผงะ ขยี้หูขัดใจ
"ฉันอุตส่าห์ขอร้อง อ้อนวอน บังคับกว่าเขาจะรับคุณกุ๊กเข้าทำงาน จะขอบคุณสักคำก็ไม่มี"
" ถ้าคุณไม่อาละวาดเรื่องสลัด เขารับผมเข้าทำงานนานแล้ว อย่ามาทำดีเอาหน้า...เอาละ ยังนับว่าดีอยู่บ้างที่ผิดรู้จักแก้ไข ยกโทษให้ก็ได้...แล้วก็ขอบคุณมากสำหรับเรื่องงาน"
พสุยิ้มให้อย่างจริงใจ อลินเห็นแล้วทึ่งถึงกลางอก เป็นคำขอบคุณที่เพราะที่สุดในโลก
"ครูกุ๊กเนี่ย...เวลายิ้มก็หล่อดีเหมือนกันนะ...น่าจะยิ้มบ่อยๆ"
พสุสั่งสอนว่า อย่าหาเรื่องมาให้ก็ยิ้มได้ แล้วสัญญาไว้ว่ายังไง ห้ามลืม
"จำได้...สัญญาอีกก็ได้ จะตั้งใจทำงานมากกว่า...จับผู้ชาย" อลินว่าไปแล้วนึกเสียใจ
"ถ้าคุณผิดสัญญา ผมจะเลิกสอนคุณทันที" อลินหลบตา เสียดายไม่น่าสัญญาบ้าๆแบบนี้...
ooooooo
อนุชา ไปเยี่ยมปูเป้ที่โรงพยาบาล แต่โสภิตาพาลูกกลับบ้านแล้ว อนุชาจึงโทร.บอกเธอว่า เขาจะไปเยี่ยมปูเป้ โสภิตาไม่อยากให้เขามาทั้งๆที่ใจนั้นคิดถึง ทั้งลูกอยากพบพ่อ เธอจึงไม่ขัดข้อง
อนุชาคงได้พบลูก ถ้าคุณหญิงไม่ได้ข่าวจากเพรียว... อนุชาบอกว่าคุณหญิงป่วย จึงไม่ไปกองถ่าย คุณหญิงเดือดปุดๆ คิดว่าลูกชายต้องไปหานังโสภิตาแน่ๆ จึงโทร.เรียกลูกชายให้รีบกลับบ้านก่อนที่เขาจะขับรถไปเยี่ยมลูก
คุณหญิง เล่นงานอนุชาอย่างหนัก ที่ห้ามลูกชายติดต่อโสภิตามา 5 ปีแล้ว ลูกยังไม่เชื่อฟัง แม่เกลียดมัน เขาคือความหวังของแม่ที่กำลังจะล้มละลาย เพื่อให้อนุชาหาเมียรวยอย่างอลินให้ได้
"เลิกกับมันซะ ก่อนแม่จะไปจัดการมันทั้งแม่ทั้งลูก ถ้าไม่อยากให้มันสองคนเดือดร้อน เล็กต้องหยุดทุกอย่างเดี๋ยวนี้" นี่คือคำสั่งของคุณหญิงอมรา
อนุชาไปยังร้านเป้หวาน พบกับโสภิตา แล้วขอร้องไม่ต้องปลุกปูเป้ ขอพูดกับโสภิตา
" เรื่องอนาคตของเรา ผมเห็นด้วย มันคงเป็นไปไม่ได้จริงๆ เวลา 5 ปี ผมหวังว่าคุณแม่จะยอมรับเรา แต่ผมต้องยอมรับความจริงเสียที" เขามองน้ำตาของเธอร่วงพรู หยิบซองเช็คมาวางให้ บอกว่าต่อไปคงไม่ค่อยได้มาหา มีอะไรเดือดร้อนบอกเขาได้
โสภิตามองเช็ค แล้วบอกว่าไม่ต้อง เธอกับลูกอยู่มาได้ เราแค่ใช้ชีวิตเหมือนเดิม แค่ตัดช่วงเวลาที่รอคอยออกไปเท่านั้น จากนั้นโสภิตาก็ขอตัวไปหาลูก...อนุชาค่อยๆหันหลังเดินออกจากร้าน ทันทีที่กระดิ่งประตูดังขึ้น แสดงว่าอนุชาจากไปแล้ว...โสภิตาปล่อยโฮออกมาเต็มที่ ก่อนที่จะอัดอกตาย
ooooooo
ตอนที่ 6
เสียงกระดิ่ง ประตูดังขึ้น โสภิตารีบปาดน้ำตาทิ้ง คิดว่าอนุชาคงกลับมาอีก...แต่แล้วเธอก็ได้ยินเสียงของพสุ ถามว่าตาเป็นอะไรหรือเปล่า? ทำนบน้ำตากลับพรูไหลออกมาอีก
"ดิน...." เธอโผเข้าหาอกของเขา สะอื้นเหมือนถูกเขย่าอย่างแรง เสียงของเธอขาดเป็นห้วง "คุณ เล็ก...เขาขอเลิกกับเราแล้ว...เราสองคน...เลิกกันแล้วจริงๆ เราเลิกกันแล้วจริงๆ..." ว่าแล้วปล่อยออกมาอีกโฮ...ความเศร้าหมองชอกช้ำเหมือนกำลังไหลสู่อกของพสุ เขาโอบเธอไว้ด้วยความรักความห่วงใยของเพื่อนอย่างแท้จริง
"ร้องไป...ร้องให้พอ ร้องจนกว่าจะพอใจ..."
ขณะ ที่ทั้งสองปลอบใจกันอยู่นั้น...ด้านนอกร้าน อนุชายืนมองด้วยอาการนิ่งเป็นหุ่น ไม่กล้าแม้แต่กลืนน้ำลายลงคอที่ตีบตัน...เขานึกถึงคำของโสภิตาที่บอกว่า เธอมีเพื่อนผู้ชาย ที่ไม่ยอมบอกชื่อ เขารักและจริงใจกับเธอมาก ไม่เคยทอดทิ้ง หรือทำให้เสียใจ...อนุชาไม่เห็นหน้าเขาชัด แต่ก็กระจ่างใจที่สุดแล้ว...อนุชาเดินมาที่รถอย่างคนกำลังจะหมดแรง....
อนุชาตระหนักประจักษ์ใจแล้ว...เขากลับไปนั่งในรถ หยิบมือถือออกมากดโทร.ทันที เมื่อมีคนรับจึงพูดอย่างดีใจ
" สวัสดีครับ คุณลิน...พรุ่งนี้ว่างไหมครับ ผมจะเชิญไปทานข้าวกับคุณแม่ที่บ้าน หวังว่าคุณคงไม่รังเกียจนะครับ" อนุชาตัดสายเหมือนตัดสินใจ..."เดอะ โชว์มัสต์โกออน" แต่หารู้ไม่ว่าอีกด้านหนึ่งของมือถือ อลินรับสายแล้วแทบกระโดดหัวชนเพดาน...กรี๊ดดีใจแทบหลุดโลก บอกเขาไปว่า เธอถือเป็นเกียรติสูงส่งยิ่งแล้ว...
ส่วนโสภิตากับพสุ ทั้งสองต่างพูดคุยให้กำลังใจกัน โสภิตาจะบอกเรื่องนี้ให้ลูกรู้ความจริง ดินอย่าห่วง ตาต้องผ่านมันไปให้ได้ พสุมั่นใจว่าโสภิตาต้องทำได้ ทั้งสองจับมือกัน ยิ้มให้กันอย่างมั่นใจ...เธอขอตัวไปหากาแฟมาให้เขาดื่ม แล้วอย่าลืมบอกข่าวดีของเขาให้รู้
โสภิตาเข้าไปหากาแฟให้เขา พสุหุบยิ้ม ยังห่วงเธอเหมือนเดิม เมื่อมือถือเขามีแสงวาบเตือน เขาหยิบมาดูตกใจ เห็นว่าตั้ง 56 สายเขาไม่ได้รับ พอรับเสียงอลินก็แปร๋นใส่ทันทีที่เขาไม่ยอมรับสาย พสุโต้กลับว่าเขาทำอะไรอยู่ไม่ต้องรายงานเธอ มีธุระอะไรก็ว่ามา ใครป่วยหนักหรือเสียชีวิต มิทราบ? อลินแว้ดใส่...แล้วเปลี่ยนเป็นสดใสเริงร่าว่าพรุ่งนี้มาสอนทำอาหารเร็วหน่อย ได้ไหม ตอนเย็นมีนัดสำคัญ พสุจึงบอกว่า งั้นเขาจะไปสอนตอนเที่ยง พอจะวางมือถือ อลินว้ากใส่อีก
"เดี๋ยวสิ...ครูกุ๊กไม่สนเลยรึว่าฉันมีนัดสำคัญมันอะไร...มันสำคัญจริงๆ สำคัญม้ากกก"
"อยากบอกก็บอกมาเลย ไม่ต้องลีลา...ไง มีนัดกับใคร"
"ฉันมีนัดทานข้าวเย็นกับคุณอนุชาและคุณหญิงอมรา" พสุฟังแล้วมีเสียงดังผึง ประสาทแทบขาด "คุณเล็กเพิ่งโทร.มานัดฉันเมื่อกี้นี้เอง"
ขณะ ที่โสภิตาบอกว่ากาแฟมาแล้ว พสุยังนั่งเครียดจนสมองลั่นงืดๆ อลินได้ยินเสียงโสภิตา จึงถามพสุว่าเสียงใคร เขาบอกว่าเพื่อน อลินซักว่าครูกุ๊กมีเพื่อนผู้หญิงด้วยรึ? พสุไม่สน บอกพรุ่งนี้เจอกัน อลินมองมือถือนิ่ง ปากก็บ่นงุมงำ... "ครูกุ๊ก...ครูกุ๊กเนี่ยนะมีเพื่อนผู้หญิง...เพื่อนหรือว่าแฟน" อลินคิดถึงตรงนี้ อยากจะรู้นักนะว่าแม่คนนั้นเป็นลูกใครหว่า?
ส่วนโสภิตา มองพสุแล้วค่อนขอดว่า แฟนโทร.มาละสิ ถึงต้องรายงานละเอียดยิบ พสุรีบบอกว่าแฟนที่ไหน ลูกศิษย์... จริงๆนะ...อย่าสนเลย ฟังข่าวดีของผมดีกว่า...โสภิตาฟังอย่างสนใจที่สุด
ooooooo
เมื่อพสุ บอกแม่นงพะงาที่โต๊ะอาหารเช้าว่า เขาได้เป็นเชฟ ซึ่งก็คือกุ๊ก แต่เชฟคิดรายการอาหาร คัดวัตถุดิบ และออกแบบเมนูใหม่ๆ จะเริ่มทำงานอาทิตย์หน้า ด้วยเงินเดือนขยับใกล้แสนไปทีเดียว...วารินผ่านมาทางหน้าบ้าน ได้ยินงานใหม่ของพสุและเงินเดือนแล้ว รีบเอาไปเล่าให้พวกบนตึกฟัง โดยมีคุณฟ้าและเมฆาอยู่ด้วย...ที่ทุกคนทึ่งคือ เงินเดือนพสุถึง 7 หมื่นกว่า... แล้ววารินก็รับไม่ได้ที่จะเอานามสกุลของคุณพ่อที่เป็นเจ้าสัว ไปตกอับต้องทำงานก้นครัว เมฆาเห็นว่า งานเชฟไม่ใช่กระจอก ฝรั่งมันทำน่ายกย่องทีเดียว แต่ วารินยังไม่พอใจ ถ้านายดินอยากทำงานนั้นต้องเปลี่ยนนามสกุล อย่าดึงครอบครัวตกต่ำ
"พี่ไม่ คิดว่าการที่ดินจะเป็นเชฟอยู่ในครัว จะดึงครอบครัวตกต่ำ" ฟ้ายืนยันหนักแน่น "อยู่บ้านเฉยๆ กินกงสีไปวันๆ ผลาญเงินมรดกน่าอายมากกว่า" วารินและสองผัวเมีย ต่างก้มหน้านิ่ง "ถ้าหน้าบางกันนัก พี่จะแบ่งเงินกองกลางมาเปิดร้านให้ดินเอง...ถ้ากลัวไม่สมศักดิ์ศรีเจ้าสัว พจน์ ก็เปิดให้ใหญ่ไปเลย จะได้ไม่ต้องอายใคร"
"พี่ฟ้าคะ ไอ้เงินกองกลาง...มันเป็นเงินของพวกเรานะคะ" วารินยังรับไม่ได้...เสียงอี่เสริม
"แล้ว...พี่ฟ้าบอกให้พวกเราประหยัด เพราะมันเหลือไม่เยอะแล้วนี่คะ"
" ใช่...ของพวกเธอเหลือไม่เยอะ แต่ของดินยังมีอยู่ แค่เปิดร้านอาหารไม่ใช่เรื่องยาก ถ้ายังเรื่องมากกันนัก พี่จะเปิดร้านให้ดินพรุ่งนี้เลย" สิ้นเสียงสั่งเฉียบของพี่ฟ้า ทุกคนนั่งจ๋องกร๋อยในบัดดล...

จบ สูตรเสน่หา ตอนที่ 5

สูตรเสน่หา ตอนที่ 6 (ต่อจากวานนี้)

เมื่อปฏิคมหอบอาหารมาเพียบตามอลินสั่งมาให้ถึงห้องในคอนโดฯ จะรีบไปทำงานแต่อลินสั่งเลื่อนงาน เอาของใส่จานแล้วมากินด้วยกัน และให้ไวๆด้วย...ไม่นาน อาหารในจานมาเต็มโต๊ะ

"นี่นายตัวเปี๊ยก ฉันถามหน่อย ครูกุ๊กเป็นเกย์รึเปล่า" นายเปี๊ยกฟังแล้วสำลัก รีบขอโทษ อลินย้ำว่าที่ถามเพราะปากจัด แฟนเฟินไม่พูดถึง มีกับเขารึเปล่า?
เปี๊ยก รีบบอกไม่มีเลย ชักแม่น้ำทั้งห้าสายว่าไม่เคยมีแฟน ทำแต่งาน ไม่เคยเป็นเกย์ แล้วย้อนถามว่าคุณลินถามทำไม? อลินจึงเล่าได้ยินเสียงเสียงผู้หญิงดังเข้าโทรศัพท์เขาเมื่อคืน เขาบอกว่าเป็นเพื่อน แต่ไม่น่าเชื่อ เพื่อนอะไรมาอยู่กันดึกๆ
"อ้าว ไอ้ดินมันจะอยู่กับเพื่อน กับแฟน หรือกับเมีย มันเรื่องอะไรของคุณลิน...ล่ะคร้าบ..."
"ทำไมจะไม่ใช่เรื่องของฉัน ในเมื่อ...ฉันยังไม่มีแฟน... แล้วครูกุ๊กจะมีแฟนได้ยังไง"
"อ้าว...ผมก็ยังไม่มีแฟน คุณลินไม่เห็นเป็นไรเลย" ปฏิคมงง เมื่ออลินหัวเราะเหงือกแดง
" โฮ้ยยย....ฉันจะบอกให้นะ ที่นายไม่มีเพราะฉันแช่งไว้ นายไม่มีแฟนได้แต่งงานก่อนฉันเด็ดขาด ฉันจึงไม่กลัว ถ้านายขัดใจฉันเมื่อไหร่ ฉันแช่งนายเป็นโสดขึ้นคานไปเลย" เจ้าเปี๊ยกครางหงิงทันที "ส่วนครูกุ๊กจะมีแฟนก็ได้ แต่ต้องหลังฉันแต่งกับคุณเล็ก ตอนนี้ห้ามขาด มันสะเทือนใจ..." นายเปี๊ยกแหยมเสียงเบาว่า...อิจฉา อลินตาพอง ยอมรับ "ใช่... อิจฉา...แต่ถ้าฉันลงเอยกับคุณเล็ก ครูกุ๊กจะมีใคร ฉันไม่สน" อลินพูดไป ไม่รู้ว่าแง้มประตูหัวใจให้เห็นแล้ว ไอ้เปี๊ยกคิดหัวแทบแตกก็ยังไม่เข้าใจว่าอลินจะแต่งงาน จะมาห้ามนายดินมีแฟนทีหลังเธออีตรงไหนหว่า...
พอไอ้คนตัวเปี๊ยกเอาข่าวอ ลินตั้งกฎพิสดารให้พสุเดินแล้ว เล่าให้เขาฟังทางโทรศัพท์ พสุรู้ทันทีว่า เขารู้แต่เมื่อคืน ตอนโทรศัพท์ เธอซักเขาเรื่องเสียงผู้หญิงแล้ว ที่แท้ก็อิจฉานี่เอง เปี๊ยกถามพสุว่า แล้วตกลงแกจะอยู่กับใคร?
"อยู่กับตา...เธอมีปัญหานิดหน่อย จะเล่าให้ฟังทีหลัง"
พสุ ขนของไปสอนอลินใส่รถเสร็จ นั่งที่คนขับแล้ว ยังพูดมือถือต่อไปว่า ที่คุณลินถามแกก็ดีแล้ว พอไปสอนเธอจะได้รู้ เพราะเธอคงซักไม่รอราแน่ๆ นายเปี๊ยกฟังว่าพสุจะสอนอลินตอนเที่ยงแล้วถามว่า จะอยู่กันจนเย็นใช่ไหม พสุจึงบอกไม่อยู่ถึงเย็น เพราะอลินจะไปกินข้าวกับชายในฝันและแม่ของเขา...พสุหูแทบดับ เมื่อเจ้าเปี๊ยกตะโกนลั่น.."เย็นนี้..."
ooooooo
คุณหญิงอมราเอ็ด อนุชาที่ไปนัดอลินมาทานข้าวที่บ้านตอนเย็น แล้วจะมีเวลาเม้าท์กับอลินได้ไม่นาน จึงสั่งลูกชายโทร.ไปนัดอลินตอนเที่ยง จะได้กล่อมว่า
ที่สะไภ้ถึงกลางคืนไปเลย สั่งให้อนุชาโทร.ไปเร่งอลินให้มาทานกลางวันกันเลย...แล้วยังสำทับเรื่องไป ตัดขาดแม่โสภิตากับลูกหรือยัง อนุชาบอกว่าไปแล้ว พร้อมกับบอกว่า เอาเงินให้เขาไว้ก้อนหนึ่ง แม่ว้ากใส่ คาดคั้นถามว่าให้ไปเท่าไหร่?
"คุณ แม่ครับ..." อนุชาของขึ้นแต่สะกดไว้ "ที่ผ่านมา ชีวิตผมแทบจะเป็นของคุณแม่ทั้งหมด ผมขอเหลือเรื่องลูก เอาไว้เป็นเรื่องส่วนตัวสักเรื่อง...เผื่อว่าผมจะรู้สึกภูมิใจใน
ตัวเองขึ้นมาบ้าง" อนุชาเดินหนีไปต่อหน้า...แต่เพื่อไปทำตามคำสั่งแม่...ทั้งๆที่สายตาแม่มองตามหลัง หาได้วางใจลูกคนนี้ไม่...
ooooooo
เมื่อ อนุชาโทร.มาเลื่อนนัดอลินไปทานข้าวที่บ้านกับมารดาเขา จากตอนค่ำมาเป็นตอนเที่ยง อลินดีใจจนเนื้อเต้นผางๆกลางอก จึงต้องขัดสีฉวีวรรณอย่างให้หอมกรุ่นละไมไปทั้งตัว เริ่มตั้งแต่ผสมของหอมที่ดีที่สุดลงในอ่าง ก่อนจะลงไปอาบให้กำซาบไปทั้งตัว...จากอ่างอาบน้ำขึ้นมาบรรจงประทินผิวด้วย เครื่องหอมที่แพงหูฉี่ จากเส้นผมลงไปถึงปลายเล็บ รดราดทั่วทั้งตัว จากนั้นเป็นการเลือกเสื้อผ้าแบรนด์เนม จากนักออกแบบไม่ว่าชายหญิงหรือกะเทยเกย์ที่ลือลั่น สุดท้ายไม่ลืมเลือกกระเป๋าถือที่แทบจะฝังเพชร ห่ออย่างดีไปเป็นของขวัญแก่คุณหญิงว่าที่มารดาของสวามี...ต้องเจ๋งเป้งที่ สุด
ก่อนจะเยื้องย่างด้วยท่าทางละเมียดไปหาเด็ดพี่อย่างในทีวี เสียงออดหน้าห้องดังขึ้น อลินละเมอออกมาทันที "คุณเล็ก..." เธอผวาไปเปิดประตูดังผลัวะ อลินประสาทแตกเพียะ เมื่อคนที่มายืนอยู่ไม่ใช่คุณเล็ก อนุชา แต่เป็นพสุครูกุ๊กในชุดธรรมดาสไตล์เชย สองมือยังหอบหิ้วของไปทำครัว
"เสียใจด้วยนะที่ผมไม่ใช่คุณเล็ก" พสุหยอดหน้าตาย
"อ้าว...ครูกุ๊ก มาทำไม" อลินถามไปแล้วจึงนึกได้ "อุ๊ย แย่แล้ว..."
"คุณลืมนัดผม...ก็ถือว่าโชคดี" พสุหันหลังกลับ อลินนึกได้ ผวามาดึงไว้
"เดี๋ยวสิครูกุ๊ก อย่าเพิ่งไป ฉันไม่ได้ลืมนัด แต่ลืมโทร.เลื่อนนัด นี่อย่าเพิ่งงอนน่า...เข้ามาก่อน"
อลิ นดึงพสุเข้าไปในห้อง เขาวางของ แล้วหันมาตอบโต้ว่าเธอไม่เรียน แต่ไม่ยอมให้เขากลับมันเรื่องอะไร เธอบอกว่าเดี๋ยวค่อยกลับ เพราะเขามาเลื่อนนัดกินตอนเที่ยง เธอลืมโทร.บอก จึงขอโทษอย่างแรง พสุจึงตัดฉับทันทีว่าทำไมไม่เลื่อนเขา มาเลื่อนการเรียนก็ไม่ต้องเรียนแล้ว อลินอ้อนวอนจนปากแทบแฉะขอให้เขารอ จะเพิ่มค่าเรียนให้สองเท่า...
ก่อนพ สุจะแย้ง มือถืออลินดัง จึงรีบบอกพสุให้รอ เดี๋ยวเธอมา เพราะนี่คุณเล็กคงมารับแล้ว หยิบของรีบไป หันมาสั่ง มีอะไรให้หากินเอง ล้างด้วย เบื่อก็อ่านหนังสือดูทีวี...พสุร้องให้หยุดก่อน แต่อลินดิ้นตายออกไปแล้วปิดประตูปัง พสุได้แต่เหวอ....แล้วบอกตัวเองว่า...เอาวะ รอก็ได้...
ส่วนอลินลงไปเห็น อนุชายืนเท่ระเบิดอยู่ใกล้รถคันงาม เธอร้องเรียกแล้วค่อยๆเร่งฝีเท้าไปหา ในลีลานุ่มเหมือนลอยไปบนทางสายไหม...แล้วทั้งสองก็เผชิญหน้ากัน...โคตรซึ้ง ขณะทักทาย...
อลินก็ได้ซึ้งอีกทีเมื่อไปถึงบ้านคุณหญิง ลงรถอนุชา แล้วสะอิ้งร่างไปไหว้ พร้อมเสียงทักทายสวัสดีคุณหญิง แต่คุณหญิงนั้นสุดจะปลื้ม รับไหว้แล้วห้ามอลินเรียกคุณหญิง...ให้เรียกคุณหญิงแม่ เหมือนที่ลูกเล็กเรียก อลินจึงไหว้ใหม่ในท่าเก๋กว่า พนมมือไหว้ด้วยหัวใจ แล้วบอกว่าเอาของมาฝาก คุณหญิงรับมาทำปากจิ๊กจั๊ก แล้วร้องลั่นดีใจที่ได้กระเป๋า ยี่ห้อดังคับโลก ทั้งสองต่างลำดับราคาแพงลิ่วๆ อีกฝ่ายก็ชมเชยน้ำใจไมตรีที่ล้นเหลือ...แล้วก็แทบจะอุ้มกันไปที่โต๊ะอาหาร ...อลินเดินตามคุณหญิง และนำหน้าอนุชา...สูดอากาศเต็มปอด...ยิ้มไปเหมือนเดินไปสู่ประตูสวรรค์... เหมือนแว่วเสียงเสียงระฆังหง่างๆ...ในคืนสวรรค์วันแต่งงานของสุเทพ...โฮ้ย โรแมนติก กลางวันแสกๆโดยแท้...
ในเวลาเดียวกันนั้น...ที่ห้องพักอลิน... พสุเปิดทีวีดูแก้เซ็ง ก็ได้เห็นละครตอนอลินในชุดแต่งงาน ควงคู่กับพระเอก เดินสู่พิธีแต่งงาน ทั้งสองหวานฉ่ำด้วยความสุข แล้วตัวหนังสือ "จบบริบูรณ์" ขึ้นปิดท้าย...พสุกดปิดด้วยความรู้สึกโคตรเซ็ง... ถามลอยๆ
" ทำไมละครต้องจบด้วยฉากแต่งงานทุกที ไม่เข้าใจ" แล้วดึงแผ่นออก ไปค้นหาอะไรมาดูใหม่ แล้วก็เห็นแต่ละครของอลินแสดงนำเป็นตั้ง...ได้แต่ถามลมแล้งว่า...มีแต่ละคร ของตัวเอง ไม่คิดดูของคนอื่นเลยนะเนี่ย...หันไปหยิบหนังสือ ก็มีแต่หน้าปกรูปอลิน....พสุถึงกับโยนทิ้ง "หลงตัวเองขนาดหนัก" โยนเข้าที่เดิม...แล้วเห็นสมุดบันทึกเล่มใหญ่...จึงพลิกดูอย่างสนใจ...
ทางคุณหญิงอมราที่โต๊ะอาหารได้กล่อมอลิน ชม
เธอ จนล้นสองบ้องหูว่าสวยเด่นดีและแสนงาม แล้วยังส่อเสียดด่าไปถึงคนไร้สกุลและมารยาทอย่างโสภิตา พอให้เล็กไปตามคนให้เอาของหวานมาเสิร์ฟ จึงอยู่กันสองคน คุณหญิงยิงตรงเป้าทันทีถามว่า อลินเห็นเล็กของแม่เป็นอย่างไร อลินเขินจนหน้าขวิดไปมา แล้วก็ชมคุณเล็กว่าแสนดีสารพัด โดยเฉพาะเป็นนายที่น่ารัก
"ถ้าไม่คิดอย่างเจ้านายลูกน้อง...ในฐานะผู้ชาย คนหนึ่งที่เข้ามาในชีวิตน่ะ หนูลินคิดว่าตาเล็กเป็นยังไง...เอางี้ ถ้าให้คะแนนเต็มร้อย...หนูลินให้ตาเล็กเท่าไหร่" อลินฟังถึงกับอึ้ง...
คำ ตอบนี้กลับอยู่ในสมุดบันทึกของอลินที่พสุกำลังเปิดมาเห็น อลินเขียนถึง "การจัดเรตติ้งผู้ชายในฝัน" เธอบันทึกไว้ว่า... "ลินเป็นคนไม่คิดอะไรในเชิงเปรียบเทียบ แล้วลินก็ไม่เคยให้คะแนนใครด้วย คิดว่ามันไม่เหมาะที่จะประเมินคนด้วยตัวเลข" พสุพลิกไปดูตารางที่เธอทำไว้เปรียบเทียบผู้ชายหลายคน เช่น แบรด พิทท์ หลิวเต๋อหัว จูจีฮุน ดองฮุค ทาเกชิ... เธอให้คะแนนไปทุกคน แต่พอถึงอนุชาหรือคุณเล็ก อลินตัดสินทันทีว่าเธอไม่กล้าให้คะแนนคุณเล็ก กลัวว่าจะไม่สมควร...
คำตอบในสมุดของอลินมาเป็นคำตอบแก่คุณหญิงอมราที่ โต๊ะอาหาร คุณหญิงกลับพยายามต่อไป...ให้อลินตอบเล่นๆก็ได้ แล้วเร่งให้เธอให้คะแนนเล็กต่อ....แต่ที่อลินบันทึกไว้ในสมุดนั้น เธอให้ชื่ออนุชาไพเราะใช้ได้นามสกุล โสพัฒน์ ก็น่าใช้ ชื่ออลิน โสพัฒน์ เพอร์เฟกต์...ให้คะแนน 9 ในเต็ม 10...พสุจ้องคะแนนนั้น...อ้าปากค้างไปทันที
จาก นั้นทั้งคะแนนจากสมุดบันทึกที่พสุอ่าน และจากคำถามตอบของคุณหญิง และว่าด้วยรูปร่างหน้าตาของอนุชา ได้ 8ใน 10 เท่ากับกิริยามารยาท ชาติตระกูลได้ 9.5 การศึกษาปริญญาโท เอาไป 8 ได้ด็อกเตอร์จึงจะได้ 9...การดูแลเอาใจใส่ ได้ 7 เต็ม 10 ภาพที่ดีต่อสังคมได้ 9.5
ข้อสุดท้าย ความรักเอาไป 9 จากเต็ม 10...คะแนนรวมทั้งหมดได้ 86 จากเต็ม 100
เมื่อ คุณหญิงอมรานั่งสะระตะอยู่ครู่หนึ่ง จึงเน้นย้ำอีกครั้ง ให้อลินใช้หัวใจประเมินอนุชาให้ฟังอีกครั้ง อลินบอกได้ทันทีว่าคุณเล็กผ่านมาตรฐานของอลินอยู่แล้ว...คุณหญิงอมรา ยิ้มแป้นแล้นหุบไม่ลง แล้วทั้งสองฝ่ายต่างขอบคุณกันและกันที่มาร่วมวงอาหารวันนี้...ทั้งสองฝ่าย ยิ้มหวาน ปากหวาน และสาดยาหอมใส่กันไม่ยั้ง...อนุชาเห็นแล้วพลอยเป็นสุขไปด้วย....
ooooooo
อลิ นพาเอาความสดชื่นระรื่นทรวงกลับมาที่พัก เปิดประตูแล้วร้องเรียกครูกุ๊กด้วยเสียงเหมือนเพลงกล่อมหอ...แต่แล้วยืนเซ่อ เมื่อมองหาครูกุ๊กตากลับไปมาก็ไร้ วี่แวว เหลือบไปเห็นกระดาษเสียบถุงของจึงหยิบมาอ่าน
"ผมจดรายการอาหารและขั้นตอน การทำไว้ให้แล้ว ถ้าอยากทำก็ทำเอง หรือถ้าอยากเรียนก็โทร.มานัดอีกที แต่ถ้านัดแล้วเลื่อนอีกครั้งก็ดูแลตัวเอง"
อลินยืนเซ็ง เห็นวิธีทำยาวยืด ร้องว่าใครจะทำได้ นี่แค่ 5 โมงเย็นเท่านั้น รอหน่อยไม่ได้
พสุ เอาความเซ็งไปเล่าให้ปฏิคมฟังในร้านเบียร์แห่งหนึ่ง หลังหนีกลับจากห้องพักของอลินแล้ว โดยเอาบันทึกของอลินที่ให้คะแนนนายอนุชาถึง 86 ใน 100 มาเล่า ชี้ว่าไม่น่าเป็นไปได้ แล้วอลินนี่ก็เพี้ยน ว่างมากจนเอาผู้ชายมาให้คะแนน ปฏิคมหรือนายเปี๊ยกรีบบอกทันทีว่า อลินถูกองค์คุณป้าใหญ่ เข้าสิง ชอบเอาคนบนโลกมาเปรียบเทียบให้คะแนน เปี๊ยกเองยังโดนป้าใหญ่ให้คะแนน แต่ในฐานะ "บริวาร"
"เมื่ออนุชาได้คะแนนท่วมท้นแบบนี้ อีกไม่นาน แกได้ไปงานแต่งเจ้านายแกแน่" พสุปลง
"เรื่องอนุชาบอกเลิกโสภิตา แล้วปูเป้ล่ะ...ตกลงเราควรบอกคุณลินว่าอนุชามีเมียมีลูกแล้วไหม"
"บอกไปก็ไม่ได้เรื่อง" พสุบอกเพื่อน "ดีไม่ดีตากับเป้อาจซวยก็ได้ โทษฐานจะมาแย่งชายในฝัน"
"แกนี่เข้าใจคุณลินจริงๆ ฉันอยากรู้เหมือนกันว่าคุณลินเขาจะให้คะแนนแกเท่าไหร่"
"ถ้าให้ในหมวดบริวารก็โอเค อย่าเอาไปไว้หมวดชายในฝันก็แล้วกัน" พสุเริ่มหวาดๆ
"ถ้าคุณลินเอาแกไว้หมวดชายในฝัน แต่คะแนนติดลบ แกจะรู้สึกยังไงวะ" พสุหยุดกึก...มึนตึ้บ
ooooooo
ความ เป็นศัตรูของนายลมหรือวายุกับนายดิน พสุยิ่งนับวันยิ่งเข้มข้น ยิ่งเมื่อพี่ฟ้าจะลงทุนให้ดินทำร้านอาหารก็ยิ่งแค้นหนัก วารินพี่สาวตำหนิน้องชายว่าทำธุรกิจเจ๊งซ้ำซาก จึงเสียฐานะน้องรักของพี่ฟ้า
ไปให้แก่นายดินที่ทำงานเงินเดือนหลายหมื่น นายลมจึงประกาศจะกดหัวมันลงให้ได้ จะได้เลิกจองหองเสียที...
ส่วน นายดินพสุ เย็นนี้กำลังจัดของลงกระเป๋า อลินโทร.มา เขารีบบอกวันนี้ไม่ว่าง แต่อลินกลับบอกว่า วันนี้พสุเริ่มงานกุ๊กที่ร้านวันแรก พสุแปลกใจที่อลินจำได้ อลินรีบบอกอย่างภาคภูมิ
"ในชีวิตฉัน มีคนไม่กี่คนที่ฉันจำเรื่องสำคัญๆของเขาได้หมดแหละ" คำพูดของอลินทำให้พสุทึ่ง เริ่มจุกที่คอเพราะดีใจ อลินบอกโทร.มาอวยพรให้เริ่มงานใหม่อย่างมีความสุข ทำอาหารให้อร่อย ว่างๆเธอจะไปกิน ถ้ามีลูกค้ามากเรื่อง ใส่มันไปเลย แต่ยกเว้นเธอ ห้ามด่าเธอต่อหน้าคนอื่นเป็นอันขาด เธอรับไม่ได้ มีอะไรไม่พอใจ มาด่ากันลับหลังคนอื่น...พสุรีบรับ ครับคุณนายยยย...อลินย้ำ
"อ้อ...แล้ว อีกอย่าง ฉันให้นายตัวเปี๊ยกส่งของขวัญพิเศษให้ครูกุ๊กที่บ้าน รับรองว่าถูกใจแน่ๆ แต่ยังไม่ต้องขอบคุณตอนนี้นะ เอาไว้ค่อยขอบคุณงามๆตอนเจอกัน ฉันอยากเห็นกับตา" อลินตัดสายไป

โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ และก็ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาอ่านค่ะ

เครดิต : ไทยรัฐ

Readlakorn เว็บเรื่องย่อละครรายตอนตามบทโทรทัศน์ ละครเกาหลี ละครช่อง3