คิมชูซอน เรื่องย่อละคร รายตอนตามบทโทรทัศน์ คิมชูซอน ตอนที่ (61)

คิมชูซอน 61

โชชิคยอมเร่งเร้าให้กึมพยอรีบดำเนินการตามแผนการโค่นราชบัลลังก์ ถ้าหากล้มเหลวขอให้กึมยอรีบไปจากวังหลวง กึมพยอรีบไปสั่งการลูกน้อง
" ทันทีที่ได้ข่าว ว่าในวังมีการทำงานลุล่วง ก็ให้พาองค์ชายจินซองไปยังตำหนักพระอัยยิกา และข้าได้มอบรายชื่อคนสนิทของพระราชาไว้ ให้พวกเจ้าไปทยอยกำจัด ที่สำคัญเข้าไปในกรมมหาดเล็ก จัดการสำเร็จโทษ หัวหน้ามหาดเล็กตรวจการณ์คิมจาวอนในทันที งานนี้ต้องทำด้วยความรอบคอบและระมัดระวัง อย่าให้เกิดความผิดพลาดเด็ดขาด"
จากนั้นกึมพยอก็กลับมารายงานโชชิคยอม
"ใต้เท้า ขั้นสุดท้ายเตรียมการพร้อมแล้วครับ"
"ถ้าวันนี้เราทำงานสำเร็จ จะมีการแบ่งว่า ใครคือผู้ภักดีและทรยศ" โชชิคยอมว่า
ยางซองยุนบอกคิมชูซอนว่าโชชิคยอมคิดก่อการกบฏ คิมชูซอนตกใจมากเมื่อได้ยินเช่นนั้น
"ท่านบอกว่าใต้เท้าโช กำลังวางแผนบางอย่างในเร็ววันนี้ หมายความว่าไงน่ะครับ"
"ถ้าเดาไม่ผิด เขาคิดจะก่อการใหญ่ในไม่ช้านี้"

"ก่อการใหญ่? เป็นไปไม่ได้หรอกครับ"

"เฮ่ย ใช่ ข้าก็หวังว่า ตัวเองจะคาดการณ์ผิด คิดมากไปเอง"
คิมจาวอนได้รับรายงานความเคลื่อนไหวของกึมพยอจากลูกน้อง
"รีบไปบอกหัวหน้าองครักษ์ ให้เพิ่มกำลังอารักขา ส่งไปประจำที่บ้านขุนนางและเชื้อพระวงศ์ต่างๆ" คิมจาวอนสั่งการ
"ครับ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้"
"ส่วนพวกเจ้า ไปรวบรวมมหาดเล็กตรวจการณ์ทั้งหมด ให้อารักขาวังหลวงอย่างเข้มงวด"
"ทราบแล้วครับ"
"ถึงจะไม่รู้ว่า โชชิคยอมมีแผนชั่วอะไรกันแน่ แต่ข้าจะไม่ให้เขาได้สมหวังง่ายๆ"
พระเจ้ายอนซันทรงเสวยน้ำจันทร์ โชชิคยอมเข้าเฝ้าพระเจ้ายอนซัน
"หึ ใต้เท้าโช ข้ากำลัง ดื่มเหล้าอยู่คนเดียวไม่มีใครเป็นเพื่อน ท่านมาก็ดีแล้ว มาดื่มกับข้าหน่อยมั้ย หึ"
"ฝ่าบาท นี่ยังหัววันอยู่ ทำไมทรงดื่มจนเมาล่ะพ่ะย่ะค่ะ"
" ไม่รู้เพราะอะไร หลายวันนี้ถึงจะดื่มแล้วดื่มอีก ข้าก็ยังไม่ลืมเรื่องของเสด็จแม่ซะที ต่อให้มีงานเลี้ยง หรือผู้หญิงมาร่ายรำ ดูแล้วก็ยิ่งเบื่อหน่าย มีแต่ยิ่งทำให้ข้าเพิ่มความเหงาในใจ จนต้องดื่มเหล้า ให้มันเมาไปเลย ว่าแต่ ท่านมาพบข้ามีอะไรหรือเปล่า"
"หม่อมฉัน ในฐานะคนเก่าคนแก่ มีเรื่องบางอย่างจะขอ ทูลฝ่าบาทซักนิดได้ไหมพ่ะย่ะค่ะ"
"ได้สิ มีอะไรก็ว่ามา เอิ๊ก หึ คนที่ จงรักภักดีและทำงานมานานอย่างท่าน พูดอะไรข้าก็ฟังทั้งนั้น"
"ในวันที่ฝ่าบาทขึ้นครองราชย์ ได้ทรงประกาศว่าจะอยู่เคียงข้างราษฎรร่วมทุกข์ร่วมสุข ไม่ทราบว่า ยังทรงจำได้ไหมพ่ะยะค่ะ"
"หึ ข้าไม่เคยลืมคำพูดตัวเองหรอก ว่าข้า จะเป็นพระราชาที่ห่วงใยราษฎร ขจัดทุกข์บำรุงสุขให้พวกเขา"
" แล้วทำไมตอนนี้ ราชสำนักเต็มไปด้วยขุนนางที่ประจบสอพลอ รักตัวกลัวตาย ในท้องพระโรง ก็มีแต่นางรำ สรวลเสเฮฮาไม่หยุดหย่อน ฝ่าบาท ทำไมไม่ทรงเหลียวแลราษฎรที่กำลังทุกข์ยากของพระองค์บ้าง ถ้าฝ่าบาททรงลุ่มหลงอยู่กับอบายมุข แล้วบัลลังก์ของพระองค์จะมั่นคงได้หรือพ่ะย่ะค่ะ"
"ไม่งั้นใครจะกล้ามา ชิงบัลลังก์ของข้าได้ล่ะ องค์ชายจินซองที่แสนจะเป็นคนดีนั่นน่ะหรือ ไม่มีทางซะล่ะ ทุกวันนี้ทั้งขุนนางและราษฎร กลัวข้ายังกะหนูกลัวแมว แล้วหน้าไหนจะกล้ามาท้าทายอำนาจของข้าอีก ใต้เท้าโชคงจะแก่แล้วเลยชอบวิตกเกินเหตุ หึ อย่าคิดมากไปเลยน่ะ ไหนๆ มาแล้วก็มาดื่มกับข้าดีกว่า เร็วเข้า หือ เอิ๊ก"
โชชิคยอมก็หยิบมีดสั้นซึ่งซุกซ่อนเอาไว้อออกมา
ขณะ ที่คิมชูซอนนั่งคิดถึงคำพูดของโชชิคยอมอยู่นั้น ลูกน้องก็เข้ามารายงานว่า คนของกึมพยอกำลังมุ่งไปบ้านขุนนางบางคนและเชื้อพระวงศ์อย่างลับๆ เขาดูแล้วพฤติกรรมน่าสงสัย คิมชูซอนจึงถามว่าตอนนี้โชชิคยอมอยู่ที่ไหน
"เมื่อกี้เห็นมาเข้าวัง น่าจะเข้าเฝ้าอยู่ครับ"
ขณะที่โชชิคยอมกำลังหลบหนีออกมา กึมพยอรีบเข้ามาถาม
"ใต้เท้า เป็นไรหรือเปล่าครับ"
"ทุกอย่างกำลังจะจบลง หึ หึ ทุกอย่างที่เลวร้าย กำลังจะจบลงแล้ว" โชชิคยอมหอบ
คิมชูซอนมาตามหาโชชิคยอม แต่ซังกุงบอกว่ากลับไปพักใหญ่แล้ว
"แล้วฝ่าบาทล่ะ ทรงทำอะไรอยู่ในตำหนัก"
"ฝ่าบาททรงดื่มจนเมา เห็นเงียบอยู่ตั้งนานแล้ว"
"อะไรนะ หึ รีบทูลเร็วเข้า"
"ทูลฝ่าบาท เจ้ากรมมหาดเล็กมาขอเฝ้าเพคะ ทูลฝ่าบาท เจ้ากรมมหาดเล็กมาขอเฝ้าเพคะ"
"ทูลฝ่าบาท หม่อมฉันคิมชูซอนพ่ะย่ะค่ะ หึ เปิดประตูให้ข้าเร็ว"
คิมชูซอนสั่ง พอเปิดเข้าไป เขาก็ร้องเรียก "ฝ่าบาท หึ ฝ่าบาทๆๆ ทรงตื่นเร็วเข้า ฝ่าบาท ฝ่าบาททรงตื่นเร็วเข้า ฝ่าบาท หึ ฝ่าบาท หึ"
คิมจาวอนเข้ามา "ท่านเจ้ากรม เกิดอะไรขึ้นหรือครับ"
"ฝ่าบาท ฮือ" คิมชูซอนร้องไห้
พระเจ้ายอนซันทรงตื่นขึ้น "ท่านเจ้ากรม มีอะไรหรือ"
"ฝ่าบาท เป็นไรหรือเปล่าพ่ะยะค่ะ"
"ข้าแค่ดื่มมากไปหน่อย เลยเผลอหลับไปเท่านั้น ทำไมมีเสียงเอะอะนักล่ะ"
คิม ชูซอนอึกอัก คิมจาวอนรีบทูลว่า "หม่อมฉัน ยังนึกว่าฝ่าบาท จะถูกใต้เท้าโชลอบทำร้ายซะแล้ว เลยรีบเข้ามาดู ด้วยความเป็นห่วงพ่ะย่ะค่ะ หึ เห็นฝ่าบาททรงปลอดภัยก็ดีแล้วพ่ะย่ะค่ะ"
"ใต้เท้าโชน่ะหรือจะมาทำร้ายข้า หมายความว่าไงน่ะ"
"ใต้เท้าโช คิดวางแผนก่อกบฏพ่ะย่ะค่ะ"
"อะไรนะ ก่อกบฏหรือ"
"ใต้เท้าโช กำลังวางแผนชั่ว คิดจะลอบปลงพระชนม์ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ"
"มหาดเล็กคิม ไม่มีหลักฐาน จะกล่าวหาคนอื่นส่งเดชได้ยังไง" คิมชูซอนเตือน
"หึ ท่านเองก็รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ถึงรีบเข้ามาดูด้วยความตกใจไม่ใช่หรือ" คิมจาวอนย้อน
"ไม่มีทางซะล่ะ โอย คนที่ภักดีอย่างใต้เท้าโช จะคิดไม่ซื่อต่อข้าได้ยังไง" พระเจ้ายอนซันทรงไม่เชื่อ
"เป็นความจริงนะพ่ะย่ะค่ะ" คิมจาวอนยืนยัน
พระเจ้ายอนซันทรงพบอาวุธ "ไอ้นี่มันอะไรน่ะ"
"สงสัยจะเป็นอาวุธ ที่ใต้เท้าโชจงใจนำเข้ามา เพื่อจะปองร้ายต่อฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ"
"เจ้าบอกว่า ใต้เท้าโช เอามีดเล่มนี้ จะมาฆ่าข้าจริงหรือ" คิมชูซอนไม่ทันตอบ
พระ เจ้ายอนซันทรงตรัสต่อทันที "เจ้ากรมมหาดเล็ก ไปบอกองครักษ์เดี๋ยวนี้ ให้จับตัวโชชิคยอมมาลงโทษโดยด่วน และต้องจับเป็นด้วย ข้าจะให้เขารู้ว่า คนที่คิดร้ายต่อข้า สมควรมีโทษหนักขนาดไหน หึ"
"เอ่อ พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท"
คิมชูซอนออกมาบอกกับยางซองยุน ยางซองยุนถอนใจ
"เฮ่อ ในที่สุดชิคยอม ก็ก่อเรื่องให้เดือดร้อนจนได้"
"ข้าแทบไม่อยากเชื่อว่านี่เป็นเรื่องจริงน่ะครับ"
"เฮ่ย แย่ชะมัด"
คิมจาวอนเข้ามา "ข่าวด่วนแจ้งว่า ทหาร 5 หน่วยได้จับกุมอดีตมหาดเล็กที่คิดปองร้ายเหล่าขุนนางและเชื้อพระวงศ์ได้แล้วครับ"
"แล้วตอนนี้ใต้เท้าโชเป็นไงบ้าง" คิมชูซอนถาม
" ใต้เท้าโชกับหัวหน้าโท โชคดีหนีรอดไปได้ครับ ใต้เท้า คนที่เคยเป็นเจ้ากรมมหาดเล็ก กลับคิดทรยศซะเอง ถือเป็นความอัปยศอย่างมาก ข้าเห็นว่าเราต้องรีบจับพวกเขาให้ได้ ก่อนที่องครักษ์จะไปถึงตัว และให้พวกเขาฆ่าตัวตายซะ เพื่อรักษาเกียรติของกรมมหาดเล็กไว้ เรื่องนี้ถ้าสะสางไม่ดี ฝ่าบาทอาจไม่ไว้วางพระทัยและสั่งให้ยุบกรมมหาดเล็กก็ได้น่ะครับ"
"เฮ่อ กงซิน พามหาดเล็กคุ้มกัน ไปจับหัวหน้าโจรกบฎทั้ง 2 คนเดี๋ยวนี้" คิมชูซอนสั่ง
"ครับ ข้าน้อยจะรีบไป"
ขณะที่โชชิคยอมกับกึมพยอกำลังหลบหนี โชชิคยอมก็เอ่ยขึ้นว่า
"กึมพยอ ทำไมเจ้า ไม่ถามข้าว่าจู่ๆ เปลี่ยนใจเพราะอะไร"
"ข้าน้อย มีหน้าที่ทำตามคำสั่งของท่านเท่านั้น"
"เจ้ารู้จักคิดแบบนี้ ต้องขอบใจมาก"
ทันใดนั่นเองก็ถูกทหารที่ดักซุ่มอยู่พบเห็นเข้า ลูกน้องของกึมพยออาสาจัดการเอง และบอกให้กึมพยอคุ้มครองโชชิคยอมหนีไป
"ใต้เท้า เราหนีไปก่อนเถอะครับ"
"ข้าจะทิ้งพวกเขาแล้วหนีไปคนเดียวได้ยังไง"
"อย่าให้เสียทีที่พวกเขาเสียสละเพื่อท่านดีกว่า"
กึมพยอต่อสู้ "เฮ่อ. คิดว่าพวกทหาร คงไม่มีทางตามมาถึงนี่ได้ ท่านอดทนอีกนิด รอให้ถึงคืนนี้ เราจะหาเรือข้ามฟากแล้วไปต่อ"
"เพราะความผิดพลาดของข้า ทำให้มหาดเล็กที่ซื่อสัตย์หลายคนต้องพลีชีพ แล้วข้ายังจะมีหน้า หนีเอาตัวรอดคนเดียวได้ยังไง"
"เมื่อพวกเขายินดีสละชีพเพื่อใต้เท้าแล้ว ก็คิดว่าคงไม่มีใครเสียใจแน่"
มีพวกทหารตามมา กึมพยอบอกโชชิคยอม
"ใต้เท้า ข้าจะรับมือให้เอง ท่านรีบหนีไปเถอะครับ"
"ข้าไม่อยากทิ้งเจ้าไว้คนเดียว"
"เมื่อ 15 ปีก่อน ข้าก็ควรตายนานแล้ว แต่ตอนนั้นท่านเป็นคนช่วยข้าไว้ มาวันนี้ข้าได้ตอบแทนท่านบ้าง คงไม่มีอะไรคุ้มค่ากว่านี้อีก"
"ถึงข้าตายไป ก็จะไม่ลืมความดีของเจ้า"
"ท่านรีบหนีไปเร็วเข้า ฮือ ถ้าคิดจะผ่านทางนี้ ก็จงข้ามศพข้าไปก่อน ใครอยากตายก็เข้ามาเลย"
พวกลูกน้องของคิมจาวอนช่วยกัน ทำให้กึมพยอพ่ายและถูกจับ
"ข้าไม่อยาก ทำร้ายหัวหน้าโทให้ได้รับบาดเจ็บ ถ้าไงจงทำตามพระบัญชาดีกว่า"
" เมื่อข้าเป็นโจรกบฎ ถึงทำตามพระบัญชาก็เท่านั้น ใช้กระบี่ของเจ้า บัญชาแทนฝ่าบาทยังจะดีกว่า เจ้าเป็นหัวหน้ามหาดเล็กคุ้มกัน ต้องถวายอารักขาฝ่าบาท และดูแลท่านเจ้ากรมให้ดีที่สุด ข้า ยินดีทำตามพระบัญชา" แต่คิมจาวอนไม่สนใจฟังต่อ จัดการกึมพยอ
"มหาดเล็กคิม ทำไมต้องยิงคนที่ยอมวางอาวุธอยู่แล้ว"
"กับคนทรยศ ไม่จำเป็นต้องพูดมากอีก ยืนเฉยทำไมเล่า ขวางมันไว้อย่าให้เดินเข้ามา"
กึมพยอถูกยิงซ้ำ และตายลง คิมจาวอนสั่งให้ลูกน้องตามจับโชชิคยอมต่อ พอเจอตัว โชชิคยอมก็ถามว่า
"กึมพยอไปแล้วใช่ไหม"
"โทกึมพยอถูกยิงเสียชีวิตไปแล้ว หัวหน้าโจรกบฎโชชิคยอม จงอย่าคิดขัดพระบัญชาอีก"
"กึมพยอเป็นมหาดเล็กที่ซื่อสัตย์จนวันตาย เจ้าไม่มีสิทธิ์ลบหลู่เขาหรอกนะ"
"ใครดีใครชั่วก็รู้อยู่ ท่านเป็นหัวหน้าโจรกบฎก็ไม่มีสิทธิ์พูดมาก จะยอมให้จับ กุมดีๆ หรือจะตายอยู่นี่ก็ตามใจ"
"ข้าไม่อยากเปลืองน้ำลาย กับคนที่ต่ำช้าอย่างเจ้าอีก"
"สังหารหัวหน้าโจรกบฏนี่ซะ"
พวกทหารพร้อม แต่คิมชูซอนเข้ามา "หยุดเดี๋ยวนี้"
"หัวหน้าโจรกบฎคิดขัดพระบัญชา เราเลยต้องใช้กำลังน่ะครับ" คิมจาวอนว่า
"ใครให้เจ้าเสียมรรยาทต่ออดีตเจ้ากรมมหาดเล็กถึงขนาดนี้" คิมชูซอนดุ
"แต่ว่าเขา เป็นตัวการที่วางแผนปองร้ายฝ่าบาทน่ะครับใต้เท้า"
" ยังไม่เงียบอีก ใต้เท้าโชเป็นมหาดเล็กที่ถวายงานด้วยความซื่อสัตย์มาถึง 7 แผ่นดิน ด้วยฐานะอย่างเจ้า ยังไงก็ไม่มีสิทธิ์ลบหลู่เขา ทุกคนถอยไปให้หมด ข้าจะถ่ายทอดพระบัญชาเอง"
"แต่ว่า ถ้าคนร้ายหนีไปล่ะครับ"
"เจ้าจะขัดคำสั่งเจ้ากรมมหาดเล็กอย่างข้าใช่ไหม" คิมจาวอนยอมทำตาม
"ทำไมถึงคิดจาบจ้วงถึงเพียงนี้ล่ะครับ" คิมชูซอนถาม
"หึ คงเพราะข้าแก่จนเลอะมั้ง เป็นแค่มหาดเล็ก ริอยากเป็นวีรบุรุษ ทำอะไรที่เกินตัว"
"แล้วท่าน จะไม่ยอมทำตามพระบัญชาใช่ไหม"
" ตอนนี้ข้าได้ทรยศต่อความไว้วางพระทัยของฝ่าบาทแล้ว ยังจะมีหน้าอยู่ต่อ ไปเฝ้าฝ่าบาทให้เกิดความละอายได้อีกหรือ ข้า ขอตายอยู่ที่นี่ดีกว่า"
"แต่วันนี้ใต้เท้า มีโอกาสลงมือกับฝ่าบาทได้ แล้วทำไมเปลี่ยนใจหนีออกมาซะก่อนล่ะ"
" เฮ่อ เจ้าดูท้องฟ้านั่นสิ ไม่ว่าจะแจ่มใส หรือมืดครึ้มฝนฟ้าคะนอง หรือมีฟ้าผ่าฟ้าร้องก็ตาม มนุษย์ก็ไม่สามารถเปลี่ยนชะตาที่อยู่ภายใต้แผ่นฟ้านี้ได้ พวกเรามหาดเล็กก็เหมือนกัน ไม่ว่าจะอยู่กับพระราชาที่ทรงธรรม หรือ ทรราชที่เหี้ยมโหด กดขี่ข่มเหงราษฎร ดีร้ายยังไง ก็เป็นแค่เงาของพระราชาเท่านั้น ถึงวันนี้ข้าจะพลิกชะตาได้สำเร็จ บางอย่างก็ยังเหมือนเดิม ไม่มีวันเปลี่ยนได้ ขณะที่ข้ามองดูฝ่าบาทซึ่งเมาหลับไป ทำให้รู้ถึงสัจธรรม สมัยก่อน พ่อของเจ้า ก็เสียชีวิตอยู่แถวนี้"
คิมชูซอนตกใจ "หา"
"แม้ว่าข้า กับเขา จะถูกแบ่งเป็นกบฎกับภักดี แต่มิตรภาพของเรา และความซื่อสัตย์ของเขา จนวันนี้ ยังคงอยู่ในใจข้าเสมอ ส่วนความรักที่มีต่อแม่ของเจ้า ก็เป็นความจริงใจ เจ้าเชื่อข้าหรือเปล่า ชูซอน ไหนๆ ข้า เคยเป็นพ่อบุญธรรมของเจ้ามาช่วงหนึ่ง จึงมีเรื่องจะขอร้อง ข้าอยากชดเชยสิ่งที่เคยทำกับพ่อแม่เจ้าไว้ ในอดีต เป็นการไถ่บาป หึ เจ้าจะรับปากได้ไหม"
คิมชูซอนใช้มีดสั้นปลิดชีวิตโชชิคยอมล้างแค้นให้พ่อ
0000000000000000000
คิมชูซอนเข้าเฝ้าพระเจ้ายอนซัน ทรงตวาดคิมชูซอน
"ข้าบอกให้จับตาแก่นั่น มาลงโทษทั้งเป็นก่อน เรื่องอะไรปล่อยให้มันฆ่าตัวตายง่ายๆ น่ะ"
"หม่อมฉันทำเพราะเห็นแก่ ครั้งหนึ่งเคยเป็นพ่อลูกบุญธรรมเลยไม่อยากบังคับเขา ถ้าฝ่าบาทไม่พอพระทัยละก้อ หม่อมฉันยินดีรับอาญาแทน"
" เห็นแก่ความเป็นพ่อลูกหรือ เฮ่อ เอาเถอะ เรื่องคราวนี้ ข้าจะไม่ถือว่าเป็นความบกพร่องของท่าน แต่ว่า โชชิคยอมทรยศต่อความไว้วางใจของข้า ถึงตายก็ไม่อาจให้อภัยได้ ข้าจะเอาศพของเขา มาแล่เนื้อเถือหนังสับเป็นชิ้นๆ แล้วแยกส่วนไปทิ้งในป่าลึก ให้สัตว์ป่ากัดแทะตามใจชอบ ส่วนกระดูกก็บดเป็นผุยผง ไปโรยกลางอากาศให้ฟุ้งกระจาย"
คิมชูซอนอึ้ง "แต่ว่าฝ่าบาท"
" เจ้ากรมมหาดเล็ก ถ้ายังกล้าขัดคำสั่งข้าอีก คราวนี้ข้าจะถือว่าท่านสมรู้ร่วมคิด มีโทษสถานเดียวกับโจรกบฎ เข้าใจหรือเปล่า" คิมชูซอนจึงได้แต่นิ่งเงียบไป
คิมชูซอนออกมาคุยกับยางซองยุน
" เฮ่ย ใครก็ตามที่คิดก่อกบฎ ถึงไม่ตายก็ต้องถูกทรมานสาหัสอยู่แล้ว แต่ให้บดกระดูกเป็นผุยผง แล้วไปโรยทั่วทิศ เท่ากับทำให้วิญญาณของชิคยอมต้องล่องลอย ไม่มีที่สิงสถิตชั่วกับป์ชั่วกัลป์" ยางซองยุนว่า
"สิ่งที่เราทำได้ก็คือ รักษาสมบัติส่วนตัวของเขาไว้"
"แต่ว่า อนาคตจะยิ่งน่าเป็นห่วงน่ะซี้ ข้ากลัวว่า เรื่องจะไม่จบลงง่ายๆ แค่นี้" คิมชูซอนฟังแล้วก็ถอนใจ หนักใจไม่น้อย
พระเจ้ายอนซันทรงปรับทุกข์กับชางนกซู
"เฮ่ย คนที่ข้าไว้ใจมาแต่ไหนแต่ไร จู่ๆ ก็คิดปองร้ายจะมาฆ่าข้าซะนี่ จนข้าแทบระแวงไปหมด ต่อไปไม่กล้าไว้ใจใครอีกแล้ว"
"หม่อมฉันเห็นว่าเรื่องนี้ อาจไม่ใช่ความคิดของใต้เท้าโชคนเดียว ก็เป็นได้นะเพคะ"
"อะไรนะ"
" คนที่กล้าลอบปลงพระชนม์ฝ่าบาท ก็แสดงว่า ต้องมีคนในวัง หรือขุนนางรู้เห็นเป็นใจด้วย ดีไม่ดี อาจจะมองไว้แล้วว่าใครคือผู้สืบราชสมบัติคนต่อไป"
"เจ้าคิดว่าน้องชายข้า องค์ชายจินซองมีส่วนรู้เห็นด้วยหรือ"
" ในราชสำนัก ยังมีพระอนุชาต่างมารดากับฝ่าบาทถึง 15 องค์ไม่ใช่หรือเพคะ ไม่แน่ว่าในองค์ชาย 15 องค์นี้ อาจมีใครสมคบกับใต้เท้าโช ก่อเรื่องปองร้ายฝ่าบาทก็เป็นได้"
"สนมชาง พูดแบบนี้ เจ้าจะยุยงให้ข้าผิดใจกับน้องๆ หรือไง"
"หามิได้เพคะ หม่อมฉันเพียงแต่ทูลให้ฝ่าบาททรงพิจารณาให้ถี่ถ้วน"
พระพันปีซุกยอนเองก็ทรงเป็นห่วงเรื่องนี้เช่นกัน ทรงปรารภกับพระอัยยิกายินซู
"หม่อมฉัน กลัวว่าเหตุกบฎคราวนี้ ฝ่าบาทจะเข้าใจผิด นึกว่าองค์ชายจินซองมีส่วนด้วยเพคะ"
" แทปี นิสัยของฝ่าบาทแม้จะก้าวร้าวไม่ฟังใครก็จริง แต่ยังไม่ถึงขั้นอกตัญญูหรอกนะ เขาคงรู้จักแยกแยะดีชั่ว เจ้าไม่ต้องห่วงมากไปหรอก"
"แต่ทุกวันนี้ แค่เห็นหน้าฝ่าบาท หม่อมฉันก็แทบไม่กล้ามองหน้าตรงๆ แล้วเพคะ"
" เท่าที่ดู ถึงเขาจะเผด็จการกับคนอื่นขนาดไหน แต่ยังไม่กล้าทำอะไรที่หักหาญน้ำใจเจ้านัก คงรู้ว่าตั้งแต่เสียแม่ไป เจ้าเป็นคนเดียวที่รักและห่วงเขายิ่งกว่าแม่แท้ๆ ซะอีก"
คิมจาวอนชื่นชมสนมชางนกซูที่ทูลพระเจ้ายอนซันเช่นนั้น สนมชางนกซูกล่าวกับเขาว่า
"แต่คราวนี้เห็นชัดว่าฝ่าบาทเกือบจะถูกปองร้าย แล้วทำไมราชสำนัก ไม่มีใครแสดงท่าทีอะไรเลย"
"เพราะทุกคนกลัวจะเดือดร้อนถึงตัว เลยขออยู่เงียบๆ ดีกว่า มีแต่พระสนมองค์เดียว ที่กล้าอยู่เคียงข้างฝ่าบาทด้วยความภักดี"
"หึ ข้าก็เหมือนกัน เห็นความภักดีของมหาดเล็กคิมที่ทำเพื่อฝ่าบาทแล้ว ข้าก็รู้สึกวางใจขึ้น"
" ถ้าเราไม่ช่วยปกป้องราชบัลลังก์ดีๆ อีกหน่อยไม่แน่ว่าอาจมีคนอื่น คิดวางแผนชั่วร้าย ลอบปลงพระชนม์ฝ่าบาทอีก และถ้าฝ่าบาททรงเป็นไรไปละก้อ ทั้งพระสนมและหม่อมฉัน อาจต้องอายุสั้นก็ได้"
"แล้วเจ้าคิดว่า มีวิธีป้องกันยังไงหรือเปล่า"
"ใครที่คิดร้ายต่อฝ่าบาท ถ้าตรวจสอบแน่ชัด เราต้องถอนรากถอนโคนให้หมด"
คิมชูซอนนำสมบัติชิ้นสุดท้ายของโชชิคยอมมาให้วอฮา
" นี่คือสมบัติชิ้นสุดท้าย ที่ใต้เท้าโชยังเหลือไว้อยู่ ท่านแม่ ข้าอยากให้ท่านทำพิธีให้วิญญาณของเขาไปสู่สุขคติ อย่ามีห่วงกับทางนี้อีกได้ไหม"
"ได้ แม่จะช่วยเอง"
"ชอนตง แล้วเจ้ายกโทษให้โชชิคยอม ในสิ่งที่เคยทำกับพ่อแม่เจ้าแล้วใช่ไหม"
"ข้าก็ไม่รู้ว่าตัวเองมีสิทธิ์อภัยให้เขาหรือเปล่า"
"หมายความว่ายังไง"
" พ่อแท้ๆ ของข้า สมัยก่อนมีส่วนในการก่อกบฎขององค์ชายโนซาน จนถูกมองว่าคิดคดทรยศ ในที่สุดก็ต้องปลิดชีพตัวเอง ในขณะที่พ่อบุญธรรม ทำเพื่อความอยู่รอดของบ้านเมืองและราชสำนัก กลับกลายเป็นคนบาป จนต้องปลิดชีพตัวเองเช่นกัน ข้ายอมตอนตัวเอง ไปเป็นมหาดเล็กในวัง ถวายการรับใช้ฝ่าบาทถึง 30 ปีเต็ม จนวันนี้ชักงงแล้วว่า อะไรคือภักดี อะไรคือการทรยศ เส้นแบ่งระหว่าง ความซื่อสัตย์ภักดี และไม่ซื่อต่อราชสำนักนั้น จริงๆ อยู่ตรงไหนแน่ก็ไม่รู้"
กงซินเองก็ไม่เข้า เขาถามคิมชูซอนว่า
"ใต้เท้าครับ ทำไมใต้เท้าโช ไม่ลงมือปลงพระชนม์ กลับทิ้งมีดไว้ที่ตำหนักใหญ่แล้วหนีไปล่ะครับ"
"คงเพราะว่าในตอนนั้น เขาเพิ่งสำนึกถึงหน้าที่แท้จริงของมหาดเล็ก ว่าเป็นเพียงเงาของพระราชาเท่านั้น"
"แต่ว่า เพราะเขาทำแบบนี้เลยทำให้หัวหน้าโท รวมถึงคนอื่นที่ภักดี ต้องถูกสังหารหมดน่ะครับ"
" เรื่องนี้ใต้เท้าโช น่าจะรู้เหตุผลดีกว่าใครทั้งหมด จึงตัดสินใจไม่ลงมือ ทิ้งมีดแล้วหนีไปซะ ข้าคิดว่า การถวายมีดที่เขาหวังจะใช้เป็นอาวุธ นั่นคือถวายความภักดีที่มีต่อฝ่าบาทอย่างแท้จริง"
คิมจาวอนให้คนแอบไปติดประกาศต่อว่าพระเจ้ายอนซัน แล้วอีกครั้งก็แกล้งพาลูกน้องไปเอาประกาศนี้มาถวายพระเจ้ายอนซัน ทรงอ่าน
" พระราชาที่โหดร้ายฆ่าคนเป็นผักปลา มั่วสุมสุรานารี ปล่อยให้ราษฎรอดอยาก ไม่มีใครเหลียวแลทุกข์สุข แต่ในวังกลับมีแต่เสียงดนตรีสนุกสนาน เห็นแล้วช่างไม่ยุติธรรม เราต้องสนับสนุนองค์ชายอันยาง เพื่อให้บ้านเมืองอยู่รอด และราษฎรมีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นหรือ"
"มีติดอยู่ทั่ววัง แต่หม่อมฉันให้คนฉีกทิ้งหมดแล้ว" คิมจาวอนว่า
" ทำไมปล่อยให้มีประกาศแบบนี้ติดในวังโดยที่ไม่มีใครรู้เรื่อง จาวอน แล้วเจ้าทำงานประสาอะไร เป็นถึงหัวหน้ามหาดเล็กตรวจการณ์ ทำไมไม่รู้ว่ามีคนเหิมเกริม เขียนประกาศมาโจมตีข้าน่ะ"
"ขอทรงอภัยพ่ะย่ะค่ะ หม่อมฉันจะสั่งให้ตรวจค้นทั่ววัง ยังไงก็ต้องหาคนที่เขียนประกาศให้พบ"
"ถ้าเป็นองค์ชายจินซองยังพอว่า ใครจะตาบอดไปสนับสนุนเด็กโง่อย่างองค์ชายอันยาง ข้าก็อยากรู้เหมือนกันว่าเป็นฝีมือใครแน่"
คิมชูซอนรู้เรื่องประกาศก็ต่อว่าคิมจาวอน
" เจ้าเป็นหัวหน้ามหาดเล็กตรวจการณ์ ทำไมเอาประกาศนั่นไปให้ฝ่าบาททอดพระเนตรล่ะ ไม่รู้หรือว่าตามกฎแล้ว ถ้ามีประกาศสนเท่ห์แบบนี้ เราจะเผาทิ้งทันที"
"เพราะข้าเชื่อว่า อาจมีพวกพ้องของใต้เท้าโชหลงเหลืออยู่ จงใจเขียนประกาศโจมตี จึงไปทูลฝ่าบาทน่ะครับ"
" อะไรนะ เจ้าไม่สนใจกฎของราชสำนัก เจ้ากี้เจ้าการคิดเองทำเองเสร็จสรรพ นี่แสดงว่า จงใจขัดคำสั่งข้า ไม่เห็นกฎเกณฑ์อยู่ในสายตาหรือไง"
"ข้าไม่ทันคิดให้รอบคอบ ใต้เท้าโปรดอภัยด้วย"
"ต่อไปห้ามทำอะไรวู่วามแบบนี้อีกล่ะรู้มั้ย"
"ครับ ใต้เท้า"
"หมดเรื่องแล้วออกไปได้" คิมจาวอนออกไป
"เฮ่อ ทุกวันนี้อารมณ์ของฝ่าบาท ก็ทรงขึ้นๆ ลงๆ เอาแน่ไม่ได้อยู่แล้ว ยังมาเจอเรื่องแบบนี้เข้าอีก แล้วข้าจะแก้ปัญหายังไงดี"
กงซินกล่าวกับคิมชูซอนว่า "ประกาศสามหาวแบบนี้ ข้าว่าน่าจะเป็นฝีมือคิมจาวอนมากกว่าน่ะครับ"
"อะไรนะ เจ้าบอกว่าเขาทำเองหรือ"
"มีมหาดเล็กรุ่นเยาว์คนหนึ่ง เมื่อคืนเห็นมหาดเล็กตรวจการณ์หลายคนลับๆ ล่อๆ แอบติดประกาศอยู่ตามกำแพงน่ะครับ"
00000000000000000
พระชายามีรับสั่งให้สนมชางนกซูเข้าเฝ้า
"วันนี้พระมเหสี รับสั่งให้หม่อมฉันมาเฝ้า รู้สึกเป็นเกียรติอย่างมากเพคะ"
"ข้า ได้ยินว่าฝ่าบาท ทรงโปรดปรานสนมชางเป็นพิเศษ"
"อาจเพราะหม่อมฉันมีฐานะต่ำต้อย ฝ่าบาทเลยทรงเมตตาสงสารเป็นพิเศษกระมังเพคะ"
" แต่เมื่อได้รับการแต่งตั้งแล้ว นับแต่นี้เจ้าก็ไม่ใช่สาวใช้ หากแต่เป็นสนมของพระราชา และเป็นสมาชิกคนหนึ่งในราชวงศ์ด้วย เมื่อมียศศักดิ์แล้ว จะทำอะไรก็ต้องระวัง ให้ประพฤติตนอยู่ในกรอบล่ะ"
"ถ้าพระมเหสีทรงเมตตาสั่งสอน หม่อมฉันจะพยายามเรียนรู้ ให้เป็นอย่างที่ต้องการเพคะ"
"ที่สำคัญ สิ่งที่ต้องจำไว้คือ เราเป็นฝ่ายใน ห้ามยุ่งกับราชกิจของฝ่าบาทล่ะ"
"รับสั่งของพระมเหสี หม่อมฉันจะจำไว้ให้มั่นเพคะ"
แต่ พอออกมา สนมชางนกซูกลับคิดว่า "หึ หม่อมฉัน เมื่อเคยให้สัญญากับฝ่าบาทไว้ ยังไงก็ไม่แย่งตำแหน่งของพระมเหสี อย่าห่วงไปเลย แต่ว่า หน้าที่ดูแลฝ่าบาทและฝ่ายในก็ให้เป็นงานของหม่อมฉันเถอะ ส่วนพระมเหสีผู้เลิศเลอ ในเมื่อสูงศักดิ์นัก ก็เชิญเสวยสุขในตำแหน่งนี้ให้พอละกัน เฮ่อๆๆ"
เจ้าจอมชองรีบมาเข้าเฝ้าพระอัยยิกายินซูและพระพันปีซุกยอนด้วยความเป็นห่วงองค์ชายอันยางและองค์ชายพงอัน
" พระอัยยิกา ฮือ โปรดทรงช่วยองค์ชายอันยางกับองค์ชายพงอันด้วยเพคะ ฮือ ประกาศสนเท่ห์นั่น คงมีผู้ไม่หวังดี จงใจให้ร้ายลูกชายทั้งสองของหม่อมฉัน จึงได้ไปติดส่งเดช ตอนนี้คนที่จะช่วยลูกของหม่อมฉันได้ ก็มีแต่พระอัยยิกาองค์เดียวเพคะ ฮือๆๆ"
"เจ้าจอมชอง เลิกร้องไห้ซะทีเถอะ ถ้าแค่ประกาศแผ่นเดียวสามารถทำให้คนตายได้ละก้อ ป่านนี้ในวังมิเต็มไปด้วยประกาศ ทำให้ใครต่อใครตายหมดหรอกหรือ"
"พระอัยยิการับสั่งถูกแล้ว กฎของราชสำนักมีว่าถ้าเป็นเรื่องประกาศสนเท่ห์ เราจะไม่เชื่อเด็ดขาด เจ้าอย่าห่วงไปเลย"
" ถ้าตอนนี้ในประกาศ ระบุชื่อองค์ชายจินซองแทน พระพันปียังจะรับสั่งแบบนี้หรือเปล่าเพคะ ฝ่าบาททรงละเมิดคำสอนของอดีตพระราชา เอะอะก็ให้ประหาร ขุนนางที่มีความดีความชอบโดยไม่ปรานี แล้วใครจะเชื่อว่า ฝ่าบาทจะทำตามกฎ ไม่สนใจประกาศพวกนี้ ฮือ พระอัยยิกาเพคะ ได้โปรด ทรงช่วยองค์ชายอันยางกับองค์ชายพงอันด้วยเถอะเพคะ ฮือๆๆ"
"เฮ่ย ไม่น่าเชื่อว่าแม้แต่สนมของอดีตพระราชายังต้องกลัวถึงขนาดนี้ ฝ่าบาทก็ช่างเหลือเกิน ออกฤทธิ์ออกเดชจนทำให้ราชสำนักไม่เคยอยู่เป็นสุขซักวัน เฮ่อ"
เจ้าจอมชองบ่นกับเจ้าจอมออมด้วยความทุกข์ใจยิ่งนัก
"เฮ่ย หมู่นี้ ข้าแทบกินนอนไม่หลับ อยู่ก็เหมือนตายทั้งเป็น เฮ่อ วันๆ รู้สึกจิตใจห่อเหี่ยวยังไงก็ไม่รู้ ไม่มีความสุขเอาซะเลย"
"ตอนนี้ยังมีพระอัยยิกาอยู่ คิดว่าฝ่าบาทคงไม่กล้าทำอะไรรุนแรงกับพระอนุชาของตัวเองหรอก อย่าห่วงไปเลย" เจ้าจอมออมปลอบ
"แต่อำนาจของพระอัยยิกา น้อยลงกว่าแต่ก่อนเยอะ ข้าถึงได้เป็นห่วงอยู่นี่ไง"
ซังกุงเข้ามา "ทูลเจ้าจอม เกิดเรื่องแล้วเพคะ"
"เกิดอะไรขึ้นอีกล่ะ"
"หม่อมฉันได้ยินว่า ฝ่าบาทรับสั่งให้องค์ชานอันยางและองค์ชายพงอันไปเฝ้าที่ตำหนักใหญ่เพคะ"
เจ้าจอมชองตกใจมาก "ว่าไงนะ หึ"
ที่ตำหนักใหญ่ พระเจ้ายอนซันทรงสั่งให้องค์ชายอันยางรินเหล้า และดื่มกับพระองค์ รวมทั้งองค์ชายพงอันด้วย แต่องค์ชายพงอันทูลว่า
"ฝ่าบาท หม่อม หม่อมฉันยังดื่มเหล้าไม่เป็นพ่ะย่ะค่ะ"
พระเจ้ายอนซันทำเสียงซี้ดปาก "บังอาจ เจ้ากล้าขัดใจข้าเชียวหรือ"
"มิกล้าพ่ะย่ะค่ะ ฮือ ฮือ" องค์ชายพงอันจำต้องดื่ม
" วันหลังอยุ่ในฐานะเชื้อพระวงศ์ ต้องหัดดื่มเหล้าและเที่ยวผู้หญิงซะบ้างล่ะ ถ้าตอนนี้ไม่มีข้า พวกเจ้าสองคน แม้จะเกิดจากสนม แต่ก็เป็นโอรสที่เสด็จพ่อโปรดปราน อาจมีโอกาสได้ครองราชย์ต่อจากเสด็จพ่อก็เป็นได้ ว่าไปก็เพราะข้าไม่ดีเอง พวกเจ้า อยากลองเป็นพระราชาดูมั้ย"
"หา เอ่อ ฝ่า ฝ่าบาท หม่อมฉันผิดไปแล้ว ขอทรงอภัยด้วย"
" หึๆ ข้าไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย ทำไมต้องกลัวด้วย แต่ละคนทำหน้ายังกะจะร้องไห้ เป็นลูกผู้ชายทำไมใจเสาะนัก แล้วจะเป็นเชื้อพระวงศ์ให้คนอื่นนับถือได้ยังไง โธ่เอ๊ย"
คิมจาวอนไปพบใต้เท้ามูยอง ใต้เท้าแปลกใจว่าคิมจาวอนมาพบด้วยธุระอันใด
"วันนี้ที่ข้ามารบกวน ใต้เท้ามูยอง เพราะมีเรื่องสำคัญจะมาปรึกษาน่ะครับ"
"ไหนลองว่ามาซิ"
" ร่างของโจรกบฎโชชิคยอม แม้จะกลายเป็นผุยผง ถูกโรยไปทั่วแล้วก็จริง แต่จนป่านนี้ยังมีกลุ่มคน ที่ต้องสงสัยว่าคิดกบฎ ซึ่งยังไม่ถูกตรวจสอบและจับกุม ข้าจึงอยากให้ใต้เท้าช่วยถวายฎีกา ให้มีการตรวจสอบเบื้องหลังจะได้ไหม"
"อะไรนะ เรื่องก่อกบฎของใต้เท้าโช ถือว่าจบไปแล้วไม่ใช่หรือ แล้วทำไม อยู่ดีๆ จะฟื้นฝอยหาตะเข็บขึ้นมาอีก ทำแบบนี้จะมีประโยชน์อะไร"
"เพราะข้ารู้มาว่าก่อนที่ใต้เท้าโช จะคิดลอบปลงพระชนม์ฝ่าบาทนั้น ได้มีการไปมาหาสู่กับใต้เท้าเป็นพิเศษ"
"เจ้าพูดแบบนี้ แสดงว่าจะขู่ข้าหรือไง"
" อย่าเพิ่งโกรธสิครับ ข้าเพียงแต่มาชี้ทางสว่าง ให้ท่านได้สร้างผลงานเท่านั้น ถ้าอย่างงั้น ข้าจะถือว่าใต้เท้าเห็นชอบ กับข้อเสนอของข้าละกัน ข้าขอตัวก่อนล่ะ หึ" คิมจาวอนออกไป
"ฮึ่ม นี่มันอะไรกัน ทำไมข้าตกอับถึงขนาดต้องเชื่อฟังมหาดเล็กปลายแถวคนหนึ่งเชียวหรือนี่ ฮึ่ม"
แต่ใต้เท้ามูยองก็ยอมทำตามที่คิมจาวอนบอก พระเจ้ายอนซันทรงเห็นฎีกาก็แปลกพระทัย
"ว่าไงนะ ท่านเสนอให้มีการรื้อคดีของโชชิคยอมมาสอบใหม่ เพื่อดูว่ามีใครเกี่ยวข้องอีกหรือ"
" การที่โชชิคยอมคิดลอบปลงพระชนม์ ก็แสดงว่า ต้องการหนุนให้ใครบางคนขึ้นมาแทน ซึ่งหากว่า เราไม่กำจัดคนที่ร่วมขบวนการให้หมดไป อีกหน่อยพวกเขาก็จะวางแผนให้ร้ายฝ่าบาทอีกนะพ่ะย่ะค่ะ"
"ท่านพ่อตา ท่านลองว่ามาหน่อยซิ ว่าคนที่ โชชิคยอมอยากให้ขึ้นมาแทนข้านั้น เขาน่าจะเป็นใคร"
"เอ่อ ขอได้ทรงโปรด หม่อมฉันได้ยินว่ามีการสนับสนุนองค์ชายอันยางพ่ะย่ะค่ะ"
" องค์ชายอันยางน่ะหรือ หึๆ แม้ว่าโชชิคยอมจะทำความผิดใหญ่หลวง แต่เขาเป็นฉลาดและมองการณ์ไกล เรื่องอะไรจะสนับสนุนเด็กวานซืนอย่างงั้นให้มาเป็นพระราชาแทนที่ข้า เป็นไปไม่ได้หรอก"
"ฝ่าบาท ถ้าไงจับมาไต่สวนก่อนดีมั้ยพ่ะย่ะค่ะ"
" ถ้ามีการไต่สวนองค์ชายอันยาง ผู้คนก็จะนินทาข้าซะเปล่าๆ แสดงว่าทุกท่าน เชื่อตามที่ประกาศสนเท่ห์บอกล่ะสิ แต่จริงๆ ไม่ใช่หรอก ตามกฎของราชสำนัก เราจะไม่มีการเชื่อเรื่องแบบนี้"
พระพันปีซุกยอนทรงตรัสเรื่องนี้กับพระชายา
" ได้ยินว่าฝ่าบาท ปฏิเสธข้อเสนอของเหล่าขุนนางที่ให้ไต่สวนคดีของโชชิคยอมใหม่ และให้สาวถึงพวกพ้องด้วย ช่างเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องนัก"
"หม่อมฉันก็รู้สึกว่า ฝ่าบาททรงเป็นผู้ใหญ่ สุขุมกว่าเมื่อก่อนเยอะ จนรู้สึกเบาใจขึ้นเพคะ"
" ใช่ นึกถึงสมัยก่อนตอนฝ่าบาทครองราชย์ใหม่ๆ ช่างเป็นพระราชาที่อ่อนโยนและเมตตานัก ไม่แน่เมฆดำที่ปกคลุมราชสำนักอาจค่อยๆ จางหาย ทำให้ทุกคนในวัง ค่อยเข้าสู่ภาวะปกติหน่อยนะ"
คิมจาวอนนำบันทึกของมหาดเล็กตรวจการณ์มาถวายแด่พระเจ้ายอนซัน
"จาวอน ทำไมเอาบันทึกของมหาดเล็กตรวจการณ์ มาให้ข้าดูอีกล่ะ"
" หม่อมฉัน พบเรื่องราวที่น่าสงสัยบางอย่างเกี่ยวกับสมัยก่อน ที่มเหสีโซ ฮวาทรงถูกปลดและถูกประหาร รู้สึกไม่ค่อยเข้าใจ จึงนำมา ให้ฝ่าบาททรงตรวจสอบด้วยพระองค์เองพ่ะย่ะค่ะ"
"มีเรื่องน่าสงสัยหรือ คืออะไรอีกล่ะ"
"ทรงอ่านดูก็จะทราบพ่ะย่ะค่ะ"
พระ เจ้ายอนซันทรงอ่านแล้วก็พบว่า ซอยองเป็นคนแนะนำให้สนมออมจัดการกับทารกในครรภ์ของอดีตพระมเหสียุนโซฮวา และสนมออมกับสนมชองตอนนั้นก็พาเหล่าซังกุงไปทูลพระพันปียินซูให้ปลดพระมเหสี ยุนโซฮวา และในบันทึกชองฮันซูยังกล่าวไว้ว่า
"วันนี้พวกเรายอมเสี่ยง กับการถูกไล่จึงมาขอทูลซักครั้ง เราทนกับความหึงหวงของพระมเหสี ถูกนางกดขี่ข่มเหงยังไงก็ได้เพคะ แต่ว่า ที่มีการทำคุณไสยต่อพระพันปีและซุกซ่อนยาพิษ ถือเป็นความผิดใหญ่หลวงนัก"
พระเจ้ายอนซันอ่านแล้วก็ทรงโกรธแค้นอย่างมาก
" หึ ฮึ่ม เจ้าจอมชองและเจ้าจอมออม บังอาจร่วมมือให้ร้ายเสด็จแม่ข้า ทำให้นางถูกปลดแล้วยังถูกประหารอีก เสด็จย่าก็พอกัน รู้อยู่ว่าแม่ข้าเป็นผู้บริสุทธิ์แท้ๆ ยังแกล้งทำไขสือ รู้เห็นกับพวกนางด้วย จาวอน ข้าไม่อยากเป็นพระราชาที่ดีแต่เป็นลูกที่อกตัญญู ยังไงก็ต้องแก้แค้นให้เสด็จแม่ให้ได้"
"ฝ่าบาท"
"ไปสั่งให้องครักษ์ จับตัวหัวโจกที่คิดกบฎ ทั้งองค์ชายอันยางและองค์ชายพงอันไว้เดี๋ยวนี้"
องค์ชายอันยางและองค์ชายพงอันถูกทรมาน พระเจ้ายอนซันทรงสอบสวนด้วยพระองค์เองว่า
"องค์ชายอันยาง ทำไมเจ้า ต้องสมรู้ร่วมคิดกับโชชิคยอม มาทรยศข้าด้วย"
"ฝ่าบาท หม่อมฉันไม่รู้เรื่อง ทรงอภัยให้หม่อมฉันเถอะพ่ะย่ะค่ะ"
"องค์ชายพงอัน เจ้าหวังจะได้บัลลังก์ของข้า เลยช่วยให้พี่ชายได้ครองราชย์ก่อนใช่ไหม"
"ไม่จริงพ่ะย่ะค่ะ ฮือ ฝ่าบาท ทรงอภัยให้หม่อมฉันด้วย"
"ช่างเหมือนแม่จริงๆ แต่ละคำพูดมีแต่เสแสร้งทั้งนั้น ทรมานนักโทษต่อไป จนกว่าจะยอมพูดความจริง"
"ฝ่าบาทๆ ทรงไว้ชีวิตด้วย ฮือๆๆ อ๊าก โอ๊ย ฝ่าบาท ฮือๆๆ โอ๊ย ฝ่าบาท ฮือๆๆ"
พระอัยยิกายินซูทรงรู้เรื่องที่องค์ชายทั้งสองถูกทรมานก็ตกใจ
" เจ้าบอกว่าฝ่าบาท จับองค์ชายอันยางและองค์ชายพงอันไปคาดคั้นเอาความจริงงั้นหรือ นี่มันชักเลยเถิดใหญ่แล้ว ทำอะไรไม่เห็นแก่น้อง ไม่คิดว่าเป็นเด็กบ้างหรือ"
"คงมีการเข้าใจผิดบางอย่างเพคะ"
" หึ ยังจะเข้าใจอะไรผิดอีก เพิ่งจะสงบได้ไม่กี่วัน โรคคลุ้มคลั่งของฝ่าบาทก็กำเริบขึ้นมาอีกแล้ว เหมือนถูกวิญญาณของมเหสีโซฮวาเข้าสิง ถึงได้คุ้มดีคุ้มร้ายอยู่ตลอดเวลา"
เจ้าจอมชองรู้เรื่องก็รีบมาขอเฝ้าพระเจ้ายอนซัน
"เจ้าจอมชอง มาพบข้ามีธุระอะไรไม่ทราบ"
"ฮือ ฝ่าบาทเพคะ ทรงไว้ชีวิตองค์ชายอันยางกับองค์ชายพงอันด้วยเถอะ ฮือ ลูกหม่อมฉันไม่ได้ทำอะไรผิด ฮือ"
" ข้าแค่ทำตามกระบวนการ ไต่สวนพวกเขาตามที่มีคนตั้งข้อสงสัย จะมีความผิดจริงหรือไม่จริง ก็ให้เป็นหน้าที่กรมอาญาจะตัดสิน ถ้าไม่ผิด เดี๋ยวก็ปล่อยตัว แต่ถ้าผิด ก็ต้องตาย"
"เรื่องของเรื่อง เป็นความผิดของหม่อมฉัน หม่อมฉันยินดีรับโทษแทนลูกเอง ขอฝ่าบาททรงเมตตา ปล่อยพวกเขาเถอะเพคะ ฮือๆๆ"
"แล้วเจ้าจอมชอง ทำอะไรผิดต่อข้างั้นหรือ ทำไมต้องมาร้องห่มร้องไห้ ขอรับโทษแทนลูกด้วยล่ะ"
"ฮือ ฝ่าบาท ฮือ หม่อมฉัน หม่อมฉัน"
"ใช่แล้ว ข้าเพิ่งจะนึกออก สมัยก่อน ท่านเป็นคนทำให้แม่ข้าถูกปลด แถมยังออกหน้าให้ร้ายแม่ข้าจนนางถูกประหารใช่ไหมนี่"
"ฮือ หม่อมฉัน มีโทษสมควรตายเพคะ ขอฝ่าบาททรงอภัยให้หม่อมฉันด้วย ฮือ"
" ชั่วชีวิตเสด็จแม่ข้า ไม่เคยทำอะไรผิด แต่เพื่อต้องการปกป้องลูกที่ยังเล็ก จึงยอมให้ถูกปลดและขับออกจากวัง สุดท้ายยังต้องดื่มยาพิษ จนสิ้นพระชนม์อย่างอนาถ แล้วเจ้าจอมล่ะ กล้าที่จะเอาชีวิตเข้าแลก เพื่อปกป้องลูกชายทั้งสองให้ปลอดภัยหรือเปล่า"
เจ้าจอมชองอึ้งไป "เอ่อ"
"ถ้ายังคิดไม่ตกอีก ก็เชิญท่าน กลับไปซะดีกว่า"
เจ้าจอมชองไม่รู้จะช่วยลูกได้อย่างไร เอาแต่ร้องไห้
คืนนั้นขณะที่พระเจ้ายอนซันทรงดื่มเหล้านั้น เจ้าจอมชองก็มาเข้าเฝ้า
"เจ้าจอมชอง ใครให้มาขัดความสุขของข้าน่ะ"
" ฝ่าบาทเพคะ หม่อมฉัน ยินดีใช้ชีวิตเพื่อเป็นการชดเชย สิ่งที่เคยทำกับมเหสีโซฮวาไว้ แต่ได้โปรด ทรงปล่อยองค์ชายอันยางกับองค์ชายพงอัน ให้เป็นอิสระเถอะเพคะ"
"คิดดีแล้วหรือว่า จะยอมตายเพื่อลูกชายทั้งสอง โดยไม่เสียดายชีวิตน่ะ"
"ฮือ แต่ว่า ฝ่าบาทต้องทรงรับปากหม่อมฉันก่อนว่าจะปล่อยองค์ชายทั้งสอง ได้ไหมเพคะ"
"ข้าให้สัญญา แต่ท่านก็ต้องดื่ม น้ำ "ฟุจื่อ" เดือดพล่านที่ข้าเตรียมไว้เหมือนกัน"
เจ้าจอมชองตกใจ "หา ฮือ"
"ลงทัณฑ์ได้" พระเจ้ายอนซันทรงสั่งเฉียบขาด
"ฮือๆๆ ฮือๆๆ ฮือ ฝ่าบาท ทรงอภัยให้หม่อมฉัน สงสารหม่อมฉันเถอะเพคะ ฮือๆๆ"
"หนอย เจ้าจอมชอง จนวันนี้ ท่านรู้หรือยังว่าสมัยก่อนตอนที่แม่ข้าดื่มยาพิษ ความรู้สึกของนางจะเป็นไงบ้าง"
"ฝ่าบาท อภัยให้หม่อมฉันด้วยเถอะเพคะ"
"ถ้าไม่ยอมดื่มยาด้วยตัวเองก็ไม่เป็นไร ข้ายินดีป้อนให้อยู่แล้ว"
"หา ฝ่าบาท ฮือ"
"จับนางอ้าปากเดี๋ยวนี้"
"พ่ะย่ะค่ะ"
"อย่า ได้โปรด อย่าทำหม่อมฉันเลย ฮือๆๆ" เจ้าจอมชองถูกกรอกยาจนตาย
"ฝ่าบาท นักโทษคนนี้ สิ้นใจแล้วพ่ะย่ะค่ะ"
พระเจ้ายอนซันทรงหอบ ก่อนจะเสด็จไปบอกองค์ชายอันยางและองค์ชายพงอันว่า
"ข้าให้แม่ของพวกเจ้า ช่วยรับกรรมแทนให้แล้ว โดยการดื่มยาพิษเมื่อกี้นี้"
องค์ชายทั้งสองทรงตกใจและร้องเรียกพระมารดา
"ถ้าไม่อยากตายก็หุบปากซะ" องค์ชายทั้งสองได้แต่สะอื้นเงียบๆ
" ฮึ่ม ไม่เอาไหนสิ้นดี รู้ข่าวว่าแม่ตาย ยังห่วงชีวิตตัวเองจนไม่กล้าร้องเสียงดังอีก ทำแบบนี้คู่ควรเป็นลูกที่ไหน ใจเสาะทั้งคู่เลย"
ตรัสเสร็จพระเจ้ายอนซันก็เสด็จไป องค์ชายทั้งสองร้องไห้เรียกหาพระมารดา
ด้านเจ้าจอมออมก็คิดว่าพระนางคงรอดพ้นแล้ว
" หึ ชั่วชีวิตข้าไม่มีลูกเหมือนสนมคนอื่น หึ เคยคิดว่านี่คือปมด้อยของตัวเอง หึๆ แต่กลับโชคดีที่ไม่ต้องเอาชีวิตเข้าแลกเหมือนเจ้าจอมชอง เพื่อจะช่วยลูกไว้ หึ"
พระเจ้ายอนซันเสด็จเข้ามา ไเอ่อ ฝ่าบาท ทำไมเข้ามาเงียบๆ ไม่ให้สุ้มให้เสียงล่ะเพคะ หึ เอ่อ ฝ่าบาท จะทรงทำอะไรหม่อมฉันหรือเพคะ"
"สมัยก่อนท่านอยากเป็นคนโปรดของเสด็จพ่อนัก ถึงขนาดหมายมั่นปั้นมือ จะเป็นพระมเหสีให้ได้ใช่ไหม"
"เอ่อ หม่อมฉัน ไม่รู้ว่าฝ่าบาทรับสั่งอะไร ไม่รู้เรื่องเพคะ"
"ฮึ่ม นึกหรือว่าข้าไม่รู้ ท่านเคยบงการนางในคนหนึ่งให้ร้ายแม่ข้า จนนางถูกประหารชีวิต"
เจ้าจอมออมรู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างจับใจ
" แม่ข้าเป็นผู้บริสุทธิ์แท้ๆ กลับต้องตายอย่างทุกข์ทรมาน ในขณะที่ท่านได้เสพสุข มาจนถึงวันนี้ สวรรค์ช่างไม่ยุติธรรมเอาซะเลย วันนี้ข้าจะลงโทษท่าน แทนสวรรค์ที่ตาบอดซะบ้าง ฮึ่ม"
"ว้าย ฮือ ฝ่าบาทๆๆ อภัยให้หม่อมฉันเถอะเพคะ ฝ่าบาท ทรงอภัยให้หม่อมฉันด้วย ฝ่าบาท"
พระเจ้ายอนซันทรงจัดการกับเจ้าจอมออม เหล่าซังกุงเห็นก็พากันตกใจมาก พระเจ้ายอนซันทรงหอบ
" ฮือ เฮ่อๆๆ ฮือๆ เสด็จแม่ ฮือ หม่อมฉันได้แก้แค้นให้เสด็จแม่แล้ว แต่ไม่รู้ทำไม ในใจของหม่อมฉัน รู้สึกว่างเปล่าเหลือเกิน ฮือๆๆ เสด็จแม่ ฮือๆๆ เสด็จแม่ๆๆ"

คิมชูซอน จบ 61

โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ และก็ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาอ่านค่ะ

เครดิต : www.oknation.net/blog/lakorn

Readlakorn
เว็บเรื่องย่อละครรายตอนตามบทโทรทัศน์ช่อง3,5,7,นิยาย ไทยรัฐ, ละครเกาหลี,ละครไต้หวัน (Series), ลิ้งค์(Links) ดูละคร Youtube, ลิ้งค์ดาวน์โหลด (Download) เพลงละคร OST. และ เพลง MP3 ทั่วไป ทั้งVampires (แวมไพร์) Sumo อื่นๆ

เรื่องย่อละคร
โบตั๋นกลีบสุดท้าย สะใภ้ลูกทุ่ง ดินเนื้อทอง ดาวจรัสฟ้า คิมชูซอน เมนูรักเชฟมือใหม่ สู่แสงตะวัน คู่ป่วนอลวน ภูติแม่น้ำโขง เพราะรักนี้มิอาจลืม (Alone in Love) หีบหลอนซ่อนวิญญาณ อุบัติรักข้ามขอบฟ้า

Readlakorn