คิมชูซอน เรื่องย่อละครตามบทโทรทัศน์ - คิมชูซอน (48)

คิมชูซอน 48

พระอัยยิกาจองฮีทรงวิตก "จะให้แต่งตั้งมเหสีองค์ใหม่หรือ
ถ้ามีการสถาปนาองค์ใหม่จริง งั้นอดีตมเหสีก็ไม่มีวันได้คืนตำแหน่งแล้วสิ"
"คืนตำแหน่งอะไรเพคะ เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว
หม่อมฉันเห็นว่าเพื่อไม่ให้นางกลับมาอีกครั้ง
เราควรต้องรีบสถาปนาองค์ใหม่โดยเร็วด้วยซ้ำ" พระพันปียินซูตรัส "แทปี
ถือว่าเห็นแก่องค์ชายทั้งสอง ถ้าอดีตมเหสีสำนึกผิดจริง
เราควรจะให้โอกาสนางอีกครั้งไม่ใช่หรือ" "พระอัยยิกาเพคะ
จนถึงวันสุดท้ายก่อนออกจากวัง นางยังแสดงท่าทีโอหัง ไม่ยอมรับความผิดที่ก่อซักนิด
ทั้งนี้ก็เพราะ นางเห็นว่ายังมีลูกชายที่จะเป็นรัชทายาทในอนาคตอยู่
ฉวยตอนนี้ที่องค์ชายทั้งสองยังเด็ก เราควรจะรีบสรรหา มเหสีองค์ใหม่โดยเร็ว
เพื่อให้องค์ชายทั้งสองลืมแม่ของพวกเขาไปซะ"

"แต่ว่า วอนจาเป็นเด็กฉลาดและรู้ความเกินวัย จะให้เขาลืมแม่แท้ๆ ได้ไงน่ะ"
"ถึงวอนจาจะฉลาดแค่ไหน ยังไงก็เป็นเด็กไร้เดียงสา ถ้ามเหสีองค์ใหม่
รู้จักให้ความรักไม่ต่างกับแม่แท้ๆ หม่อมฉันเชื่อว่า เด็กคงจะลืมแม่ในเร็ววัน
และถือเอามเหสีองค์ใหม่เป็นแม่บังเกิดเกล้าแทนเพคะ" "ฮึ่ม ถ้าอย่างงั้น
เจ้าคิดว่าจะเลือกมเหสีองค์ใหม่ยังไงดีล่ะ" "คัดเลือกจากสนมคนใดคนหนึ่ง
น่าจะเหมาะนะเพคะ" "แสดงว่าเจ้า มีคนที่หมายตาอยู่ก่อนแล้วใช่ไหม"
โอซังกุงไปเยี่ยมยุนโซฮวาที่บ้านพัก "พระอนามัย ดีขึ้นบ้างมั้ยเพคะ"
"สุขภาพข้าเป็นปกติดี ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอก" "รอให้เรื่องราวกระจ่างขึ้น
พระพันปีทรงหายกริ้วเมื่อไหร่ อีกไม่ช้าไม่นาน พระมเหสีคงจะได้กลับไปอีก
ขอให้ทรงเข้มแข็งไว้นะเพคะ" "หึ ที่จริง ข้าไม่ได้เสียดายตำแหน่งพระมเหสีเลยซักนิด
เพียงแต่ รู้สึกคิดถึงวอนจา และลูกน้อยที่เกิดมายังไม่ทันได้กินนมแม่ก็ต้องห่างเหิน
ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นไงบ้าง" ยุนฮูหยินกล่าวว่า "หึ ในวังคงมีคนดูแลพระโอรสอย่างดี
พระมเหสีไม่ต้องทรงเป็นห่วงหรอก เพคะ" "เพราะใต้เท้าโชกับชูซอน
เคยรับปากข้าว่าจะช่วยดูแลลูกชายทั้งสอง ข้าถึงรู้สึกเบาใจน่ะค่ะ"
"ใต้เท้าโชเคยสัญญาหรือเพคะ
ใต้เท้าโชไม่ได้มีส่วนรู้เห็นเป็นใจในการถอดถอนพระมเหสีหรอกหรือ"
"เรื่องนี้เขาไม่เกี่ยวด้วย ท่านคงเข้าใจผิดซะแล้ว เพราะข้าเชื่อใจเขา
ถึงยอมรับการถอดถอนด้วยความสมัครใจ" องค์ชายรองประชวร
เวลาเดียวกันนี้ยุนโซฮวาก็ฝันร้ายว่าองค์ชายรองจากไป
ยางซองยุนรักษาได้ไม่นานองค์ชายรองก็สิ้นพระชนม์ คิมชูซอนมาแจ้งให้ยุนโซฮวาทราบ
นางเสียใจมาก "ลูกแม่ ลูกที่น่าสงสาร ฮือๆๆ เกิดมายังไม่ทันได้กินนมแม่ ฮือ เจ้า
เจ้าก็จากแม่ไปซะแล้ว ฮือๆๆ ฮือๆๆ"
พระเจ้าซองจงเข้าเฝ้าพระอัยยิกาจองฮีและพระพันปียินซู
ทั้งสองเห็นสมควรแต่งตั้งมเหสีองค์ใหม่ พระเจ้าซองจงทรงค้านว่า
"ถ้าจะมีมเหสีใหม่จริง หม่อมฉันก็ให้คนเก่ากลับมาไม่ดีกว่าหรือพ่ะย่ะค่ะเสด็จย่า"
"ให้คนเก่ากลับมาหรือ เจ้าเอาอะไรมาพูดน่ะ นับแต่นี้
นางจะไม่ได้เข้าวังแม้แต่ก้าวเดียวด้วยซ้ำ อย่าว่าแต่ คืนตำแหน่งมเหสีให้นางเลย
เราต้องรีบให้มีมเหสีองค์ใหม่เร็วๆ เพื่อปลอบขวัญคนที่กำลังหวั่นวิตก
ต่อการปลดอดีตมเหสีและองค์ชายรองก็จากไปอย่างกระทันหัน" "แต่ว่า
จนวันนี้วอนจายังมีความผูกพันกับแม่มาก หม่อมฉัน เคยพรากแม่เขาซึ่งหน้า
จนทำให้ลูกมาต่อว่าแล้ว ไม่ทันไรจะให้มีมเหสีใหม่อีก หม่อมฉันเกรงว่า
จิตใจของเด็กจะรับไม่ไหวนะพ่ะยะค่ะ" "มเหสีองค์ใหม่ที่มา
จะสามารถทดแทนความรักที่วอนจาเคยได้รับจากแม่ได้ แล้วข้ากับพระอัยยิกาจะปรึกษาอีกที
อาจเลือกจากสนมคนใดคนหนึ่งของเจ้า จงรอดูไปเถอะ" "ขอเวลาให้หม่อมฉัน
ทำใจซักพักได้ไหมพ่ะย่ะค่ะ" "ไม่มีปัญหาหรอก แต่ย่าก็เชื่อว่า ยังไงฝ่าบาท
คงเห็นแก่บ้านเมืองและส่วนรวมมาก่อน มีการตัดสินใจที่ถูกต้องจริงมั้ยจ๊ะ"
โชชิคยอมดำรงตำแหน่งเจ้ากรมมหาดเล็กดังเดิม
โชชิคยอมจัดสรรกำลังคนเสียใหม่โดยให้เหมาะสมกับงาน โชชิคยอมคิดใคร่ครวญอยู่นาน
แต่กลับมอบหมายให้คิมชูซอนมีหน้าที่ทำความสะอาดเท่านั้น "ท่านพ่อ ทำไมอยู่ดีๆ
ลดตำแหน่งข้าอย่างงั้นล่ะครับ" "ถ้าคิดว่านี่คือการลดตำแหน่ง เจ้าก็ไม่คู่ควร
ทำงานในวังอีกแล้ว หรือถ้า เจ้าต้องการจะลาออกเดี๋ยวนี้ ข้าก็ไม่คัดค้าน
หมดเรื่องแล้ว ออกไปได้"
พระพันปียินซูให้ใต้เท้าซังตังช่วยทูลพระเจ้าซองจงเรื่องการแต่งตั้งมเหสีองค์ใหม่เร็วๆ
ทำให้พระเจ้าซองจงทรงรู้สึกกดดันมากขึ้น
พระพันปียินซูทรงเรียกสนมซุกยอนมาเฝ้าและตรัสว่าจะให้เป็นพระมเหสีองค์ใหม่
สนมซุกยอนทูลว่าพระนางไม่คู่ควรให้ทรงไตร่ตรองใหม่ "หลายปีมานี้
ข้าคอยสังเกตเจ้ามานานถึงได้เลือกเจ้าขึ้นมาแทน ฉะนั้นจงอย่าปฏิเสธเลยนะ
ข้าเห็นว่าเจ้า มีนิสัยใจเย็นและสุขุมรอบคอบ น่าจะเป็นมเหสีคู่บัลลังก์ของฝ่าบาทได้
ที่สำคัญ ยังมีชาติตระกูลที่ดี พ่อเป็นขุนนางใหญ่
สามารถช่วยเรื่องราชกิจของฝ่าบาทให้ลุล่วงได้มาก แต่ก่อนจะรับตำแหน่ง
คงต้องให้เจ้ารับปากข้าเรื่องหนึ่งซะก่อน" "เชิญรับสั่งมาได้เพคะ" "วอนจา
ต้องพรากจากแม่แท้ๆ ของเขาทั้งที่อายุยังน้อย ข้าไม่อยากให้เขามีปมด้อยในใจ
จึงหวังว่าถ้าเจ้าได้เป็นพระมเหสี ก็ให้ดูแลเขาดีๆ รักเหมือนลูกในไส้จะได้ไหม
จริงอยู่ เขาไม่ใช่ลูกที่เกิดจากเจ้า ไม่เคยเลี้ยงดูกันมา จะให้ผูกพันเหมือนแม่แท้ๆ
คงเป็นไปไม่ได้ ข้อนี้ข้าเข้าใจ แต่ว่า
เขาเป็นลูกชายคนโตของฝ่าบาทและอนาคตจะเป็นรัชทายาทแห่งโชซอน
หน้าที่ของเจ้าจึงต้องปกป้องว่าที่พระราชาซึ่งถือว่าทำเพื่อบ้านเมืองด้วย
ข้อนี้จะรับปากได้หรือเปล่า ขอเพียงเจ้าให้สัญญา ข้าจะไม่มีเงื่อนไขอะไรกับเจ้าอีก
แค่นี้เจ้าจะรับปากได้ไหม" "ถ้านี่คือหน้าที่ของหม่อมฉัน
หม่อมฉันก็ยินดีทำตามพระบัญชา ของพระพันปีเพคะ" "หึ ขอบใจเจ้ามากนะ
ส่วนข้าก็จะดูแลเจ้าอยู่เบื้องหลัง คอยให้คำแนะนำถ้ามีปัญหานะ"
สนมออมกับสนมชองรู้เรื่องก็มาเฝ้าพระพันปียินซูทันที
และทูลถามว่าสนมซุกยอนมีอะไรดีถึงได้ตำแหน่งทั้งที่สนมซุกยอนปกป้องยุนโซฮวา "หึ
ป่านนี้แล้ว พวกเจ้ายังไม่รู้เหตุผลที่ข้าทำอีกหรือ พวกเจ้าสองคน
ทำตามกระแสเรียกร้องให้ปลดอดีตมเหสี ไม่อยากให้ตัวเองเดือดร้อนเลยมาผสมโรงด้วย
ในขณะที่สนมซุกยอน ปกป้องอดีตมเหสีก็จริง
เพราะนางยึดมั่นในความคิดตัวเองและเชื่อว่าทำถูก จริงอยู่ที่ว่านาง
มีฐานะเป็นสนมเหมือนกัน แต่ขัดคำสั่งข้าถือว่าไม่ถูกต้อง แต่การเป็นพระมเหสีนั้น
นอกจากเป็นประมุขฝ่ายในแล้ว ยังควรมีวิจารณญาณที่ดีและเป็นตัวของตัวเองด้วย
การกระทำของนางที่แล้วมานั้น ถ้าพูดในฐานะสนม แน่นอนว่าคงไม่ถูกต้อง
แต่ถ้าเป็นมเหสี ข้าคิดว่าจุดยืนของนางมีความเป็นกลางและน่าชื่นชม
ฉะนั้นจึงให้นางเป็นพระมเหสีองค์ใหม่ มีอะไรข้องใจอีกมั้ย" "เอ่อ ไม่มีแล้วเพคะ"
"สนมออม สนมชอง นับแต่นี้ไป พวกเจ้าก็ต้องเชื่อฟังคำสั่ง พระมเหสีองค์ใหม่ให้ดี
ถ้ายังทำเหมือนที่แล้วมา เกณฑ์เหล่าสนมให้ทำการแข็งข้อละก้อ
ข้าจะไม่ละเว้นพวกเจ้าด้วย จงจำคำพูดข้าให้ดีล่ะ"
คิมชูซอนมาส่งข่าวบอกยุนโซฮวาว่าจะมีการแต่งตั้งสนมซุกยอนเป็นมเหสี
ทำให้ยุนโซฮวาโล่งใจหวังจะฝากองค์ชายวอนจากับสนมซุกยอน
นางรีบบอกให้คิมชูซอนช่วยทูลให้พระเจ้าซองจงแต่งตั้งพระมเหสีเร็วๆ
คิมชูซอนไปเข้าเฝ้าพระเจ้าซองจงทันที "มานั่งใกล้ๆ สิ ชูซอน
หลังจากข้าปลดชุงจอนไปแล้ว ยังนึกว่าชาตินี้เจ้าคงไม่มีวันยกโทษให้ข้าแน่
แล้วทำไมวันนี้ยังมาพบข้าอีกล่ะ" "หม่อมฉัน เชื่อเสมอว่าไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น
ฝ่าบาทต้องทรงปกป้องพระมเหสีไว้ก่อน และไม่มีวันรับสั่งให้ถอดถอนนางได้" "ใช่
ถ้าตอนนี้ข้าเป็นคนธรรมดา ยังไงก็จะไม่ทอดทิ้งภรรยาที่ร่วมทุกข์ร่วมสุข
หรือแม้แต่ออลูตง ก็จะไม่ถูกประหารชีวิต แต่ว่า เพราะข้าเป็นพระราชา จึงทำให้มเหสี
หรือแม้แต่ออลูตงต้องจากข้าไปหมด จริงๆ แล้วถ้าข้าไม่อยู่ตรงนี้
ก็เป็นแค่ผู้ชายอ่อนแอคนหนึ่งที่ต้องคอยเชื่อฟังแม่ กลุ้มใจก็ออกไปเที่ยว
หาความสุขใส่ตัวไปวันๆ เรียกหาผู้หญิงมาปรนนิบัติให้พอ
แต่เมื่อข้าเป็นพระราชาแห่งโชซอน จึงจำต้องละทิ้ง หน้าที่การเป็นสามีที่ดี
พยายามให้อดทนเข้าไว้ เจ้าคงไม่มีวันเข้าใจหรอก" "ฝ่าบาท
พระราชาก็เป็นคนและเป็นพระสวามี ทำไมถึงกลัวถูกประวัติศาสตร์จารึก
จนยอมละทิ้งสัจจะแห่งความรัก ที่เคยให้ไว้กับพระมเหสีล่ะพ่ะย่ะค่ะ" "อะไรนะ"
"ทันทีที่พระมเหสี ถูกขับออกจากวังหลวงไป พระนาง
ก็ได้ถูกจารึกแล้วว่าเป็นมเหสีที่ใจแคบ ปองร้ายคนอื่น
อีกทั้งไม่มีความเป็นมิตรกับคนรอบข้าง ถ้าตอนนี้ฝ่าบาทไม่ทรงออกหน้า
ยืนยันความบริสุทธิ์ของพระนาง แก้ข้อกล่าวหาทั้งหมด อีกหน่อยชนรุ่นหลัง
ก็จะจำเพียงแต่ว่า พระนางทรงเป็นมเหสีที่ร้ายกาจเท่านั้น" "เลิกพูดซะที หึ" "ฝ่าบาท
ถ้าไม่อาจซับน้ำตาให้พระมเหสีได้ แล้วฝ่าบาทจะทรง ซับน้ำตาให้ราษฎรที่ยากไร้
เป็นพระราชาที่ดีได้หรือพ่ะย่ะค่ะ หม่อมฉันอยากให้ทรงไตร่ตรองให้ดีด้วย"
"ข้าเข้าใจความหมายที่เจ้าพูดมา แต่ว่าด้วยกำลังของข้า
ไม่อาจสลัดความกดดันที่มาพร้อมกับหัวโขน แห่งการเป็นพระราชาได้จริงๆ
ข้าต้องขอโทษด้วย" คิมชูซอนถวายจดหมาย "เป็นจดหมายที่พระมเหสี ทรงเขียนถึงฝ่าบาท"
พระเจ้าซองจงทรงแกะจดหมายอ่าน "ฝ่าบาทเพคะ หม่อมฉัน
เขียนจดหมายฉบับนี้ด้วยความรู้สึก ระลึกถึงและเป็นห่วงฝ่าบาทเสมอ
ทันทีที่หม่อมฉันออกจากวัง ก็รู้ดีแก่ใจแล้วว่าชาตินี้คงไม่มีโอกาสได้กลับไปอีกแน่
แต่ว่า หม่อมฉันก็ไม่ได้คิดตำหนิฝ่าบาทเลย และไม่อยากให้ฝ่าบาท
ทรงเป็นทุกข์เพราะการขับหม่อมฉันออกจากวัง ด้วยแรงกดดันจากรอบข้างอีก
ขอทรงแต่งตั้งมเหสีองค์ใหม่โดยเร็วเถอะเพคะ
เพื่อให้ราชสำนักกลับคืนสู่ภาวะปกติอีกครั้ง หม่อมฉัน
แค่หวังว่าลูกชายจะได้เติบใหญ่ ภายใต้ความอบอุ่นจนถึงวันครองราชย์ของเขา แค่นี้
หม่อมฉันก็ไม่หวังอะไรอีกแล้ว โปรดทรงดูแลลูกของเราด้วย ส่วนหม่อมฉัน
จะไม่ถือว่าเป็นมเหสีของฝ่าบาทอีก หากแต่เป็นราษฎรคนหนึ่ง
ที่อาศัยอยู่ใต้พระบารมีของฝ่าบาทเท่านั้น เพราะฉะนั้น
ขอทรงทำหน้าที่ให้ดีด้วยเพคะ" "ชุงจอน เจ้าช่างทำให้ข้าละอาย
เป็นผู้ชายที่ไม่เอาไหนเหลือเกิน ตลอดเวลาที่ผ่าน ข้าไม่ได้ปกป้องเจ้า
ต้องขอโทษด้วย ข้ารู้สึกเสียใจจริงๆ" สนมซุกยอนได้รับการแต่งตั้งเป็นพระมเหสี
พระอัยยิกาจองฮีกับพระพันปียินซูทรงตรัสกับพระมเหสีซุกยอนว่า
"การมาเป็นมเหสีของเจ้าในเวลานี้,ถือเป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อของบ้านเมือง
ฉะนั้นหน้าที่ของเจ้า คือต้องดูแลองค์ชายน้อย ที่พรากจากแม่แท้ๆ
ของเขาทำให้ขาดความอบอุ่น ส่วนในฐานะพระมเหสี ก็ต้องถวายการดูแลฝ่าบาทให้ดี
รักษากฎของฝ่ายในอย่างเคร่งครัด ทำให้ราชสำนักมีความสงบสุขล่ะ" "หม่อมฉัน
จะตั้งใจปฏิบัติหน้าที่ของการเป็นพระมเหสีให้ดีเพคะ" พระพันปียินซูทรงตรัสต่อว่า
"ข้ารู้ว่าเจ้า น่าจะเป็นมเหสีที่มีคุณธรรมมากกว่าใครๆ แน่ หลายเดือนนี้ราชสำนัก
มีแต่ความวุ่นวายเพราะเรื่องปลดอดีตมเหสี เรื่องนี้คิดว่าเจ้าคงรู้ดีแก่ใจ
ต่อไปจึงต้องอาศัยเจ้าคอยประสานไมตรี
ระหว่างบุคคลหลายฝ่ายให้มีความปรองดองเป็นหนึ่งเดียว
จงอย่าทำให้ข้าและพระอัยยิกาทรงผิดหวังในตัวเจ้าล่ะ" "รับสั่งของพระพันปี
หม่อมฉันจะจำไว้เพคะ" วันหนึ่งพระเจ้าซองจง
พระมเหสีซุกยอนมและองค์ชาวอนจายเสด็จไปเข้าเฝ้าพระอัยยิกาจองฮีและพระพันปียินซู
"วันนี้ฝ่าบาทและชุงจอน
พาวอนจามาเยี่ยมข้าด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเหมือนครอบครัวเดียวกัน
เห็นภาพนี้แล้วรู้สึกชื่นใจจริงๆ เฮ่อๆๆ หวังว่าเจ้าทั้งสองคน จะอยู่จนแก่เฒ่า
เพื่อให้บ้านเมืองสงบสุขตลอดไปนะ" "ทราบแล้วพ่ะยะค่ะ/เพคะ" "วอนจา
นับแต่นี้เจ้าต้องให้ความเคารพ และเรียกชุงจอนว่าเสด็จแม่
กตัญญูต่อนางให้มากล่ะรู้มั้ย วอนจา ย่ากำลังถามเจ้าอยู่ ทำไมไม่ตอบคำถามล่ะ"
"แม่ของหม่อมฉันแค่อยู่นอกวังเท่านั้น
จะให้หม่อมฉันเรียกพระมเหสีว่าเสด็จแม่ได้ยังไง มันไม่ถูกนี่พ่ะย่ะค่ะ" "วอนจา
ทำไมพูดกับเสด็จย่าอย่างงั้นล่ะ ยังไม่รีบขออภัยโทษอีก" พระเจ้าซองจงทรงดุ
"หม่อมฉันไม่ได้ทูลผิด ทำไมต้องขออภัยโทษด้วย" "อะไรนะ" พระพันปียินซูทรงอึ้ง
"เจ้าก็เริ่มเรียนหนังสือแล้ว น่าจะรู้กาลเทศะมากขึ้น ทำไมพูดจาก้าวร้าวแบบนี้
รู้มั้ยว่าเสด็จย่าเป็นใคร ทำไมเสียมรรยาทนัก ยังไม่รีบขออภัยโทษอีก วอนจา
นี่เป็นคำสั่งของพ่อ เจ้ากล้าขัดเชียวหรือ"
"เสด็จย่าจะให้หม่อมฉันอกตัญญูต่อเสด็จแม่ หม่อมฉันทำไม่ได้หรอกพ่ะย่ะค่ะ หม่อมฉัน
เกลียดเสด็จย่า ไม่อยากพูดด้วยแล้ว" องค์ชายวอนจาเสด็จออกไปเลย "ที่เขาเป็นแบบนี้
เพราะติดนิสัยมาจากแม่ สอนให้ลูกก้าวร้าวตั้งแต่เด็ก" พระพันปียินซูมององค์ชายวอนจา
"วอนจาเป็นเด็กฉลาดก็จริง แต่ยังไงก็ยังอายุน้อยอยู่ จู่ๆ ต้องมาห่างจากแม่แท้ๆ
เป็นใครก็ยากจะทำใจได้เหมือนกัน หม่อมฉันจะพยายามอบรมเขาเอง
ขอฝ่าบาทและพระพันปีอย่าทรงกริ้วเลยนะเพคะ" พระมเหสีซุกยอนออกรับแทน
คิมชูซอนรู้เรื่องก็มาเข้าเฝ้าองค์ชายวอนจาและทูลถามว่าทำไมทำแบบนั้น
"ก็ข้ามีเสด็จแม่อยู่แล้วทั้งคน เรื่องอะไรให้เรียกพระมเหสีใหม่เป็นเสด็จแม่อีก
ไม่เข้าใจเลย ชูซอน ข้าอยากไปหาเสด็จแม่ที่ข้างนอก เจ้าช่วยพาไปหน่อยได้ไหม"
"ถ้าเสด็จแม่รู้ว่าองค์ชายทรงทำแบบนี้ ต้องทรงผิดหวังในตัวองค์ชายแน่
องค์ชายคือว่าที่พระราชาแห่งโชซอนในอนาคต
ทำไมเห็นแก่เรื่องเล็กน้อยแสดงความก้าวร้าวต่อผู้ใหญ่ได้
แม้จะเรียกพระมเหสีใหม่ว่าเสด็จแม่ ก็ไม่ได้แปลว่าองค์ชายจะอกตัญญูต่อพระมารดาแท้ๆ
ซะเมื่อไหร่นะพ่ะย่ะค่ะ"องค์ชายน้อยขัดใจจะร้องไห้ "ฮือ"
"ถ้าเสด็จแม่รู้ว่าองค์ชายทรงเป็นแบบนี้ต้องเอาไม้มาตีแน่ อนาคตเมื่อองค์ชายโตขึ้น
หม่อมฉันรับรองว่าจะได้พบเสด็จแม่อีกครั้งอย่างแน่นอน แต่ตอนนี้
ห้ามแสดงท่าทีแข็งกร้าวต่อผู้ใหญ่อีก ไม่ว่าด้วยเหตุอะไรก็ตาม ไม่ทราบองค์ชาย
ทรงรับปากหม่อมฉันได้ไหมพ่ะย่ะค่ะ" "ชูซอน ขอบใจที่มาเตือนสติข้านะ ชูซอน
ข้าจะไปตำหนักกลางขอโทษพระมเหสีหน่อย เจ้าไปกับข้าได้ไหม" "หึ
หม่อมฉันจะไปกับองค์ชายพ่ะย่ะค่ะ" องค์ชายวอนจาถือไม้ไปหาพระมเหสีซุกยอน "วอนจา
เจ้าเอาอะไรมาด้วยน่ะ" "หม่อมฉัน มาขอรับโทษจากพระมเหสีที่เมื่อกี้ล่วงเกินไป
ขอพระมเหสีถือไม้มาตีหม่อมฉันเถอะพ่ะย่ะค่ะ" "เป็นไปไม่ได้หรอก
ข้าเข้าใจดีว่าเจ้าเจ็บปวดแค่ไหนที่พรากจากแม่ แล้วยังจะตีเจ้า
เป็นการซ้ำเติมได้ยังไง" "ต่อไป
หม่อมฉันจะเรียกพระมเหสีว่าเสด็จแม่ตามที่พระพันปีรับสั่ง ฮือๆๆ"
"ถึงเจ้าจะไม่ใช่ลูกแท้ๆ ที่เกิดจากข้าก็จริง ข้าก็สามารถให้ความรักได้อย่างเต็มที่
ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ข้าจะปกป้องเจ้า ไม่ต่างกับเสด็จแม่นะจ๊ะ"
องค์ชายน้อยทรงร้องไห้ "ฮือๆๆ ฮือๆๆ"
คิมชูซอนไปเล่าให้ยุนโซฮวาฟังว่าองค์ชายวอนจายอมเรียกพระมเหสีซุกยอนว่าเสด็จแม่แล้ว
ยุนโซฮวาปลื้มใจ แต่ก็อดโทษตัวเองไม่ได้ที่ไม่มีโอกาสได้เลี้ยงดูปกป้องลูกตัวเอง
ด้านโอซังกุงเรียกคิมชูซอนมาช่วยพูดไกล่เกลี่ยให้เขาเข้าใจโชชิคยอม
แต่คิมชูซอนยังยืนกรานว่ารับความผิดที่โชชิคยอมร่วมมือกับเหล่าขุนนางปลดยุนโซฮวาไม่ได้
โชชิคยอมเรียกชองฮันซูมาเตือนว่าไม่ควรวุ่นวายกับเบื้องบนและพวกขุนนาง
จนทำให้กรมมหาดเล็กต้องเดือดร้อนอีก ชองฮันซูเดินออกมาเจอคิมชูซอนกำลังสอนเด็กๆ
ให้ช่วยกันทำความสะอาดก็เข้าไปเย้ย
แต่คิมชูซอนกลับบอกว่าการได้ทำหน้าที่นี้ถือเป็นการฝึกความอดทน "เฮ่อๆๆ
ไม่รู้ว่าพูดจริงหรือปลอบใจตัวเอง เจ้ารู้จักพอแค่นี้ด้วยหรือ" "มหาดเล็กชอง
เจ้าห่วงตัวเองไว้ก่อนดีกว่า การทำตัวเป็นบ่างช่างยุนั้น ซักวันจะกลายเป็นปากพาจน
ลาภยศที่ได้จากการปรักปรำให้ร้ายคนอื่น มันไม่ยั่งยืนหรอกนะ"
"ข้าแค่ทำตามคำสั่งท่านเจ้ากรม สิ่งที่ทำก็เพื่อปกป้องกรมมหาดเล็กของเราไว้
เลยไม่เข้าใจว่าเจ้าพูดอะไรกันแน่ ถ้าคิดว่าข้าใส่ร้ายใครจริง
ท่านเจ้ากรมจะไม่รู้ไม่เห็น
และยังให้ข้าอยู่ในตำแหน่งหัวหน้ามหาดเล็กตรวจการณ์อีกหรือ
เจ้าก็เลิกเข้าใจผิดซะทีเถอะ" "พ่อข้าจะคิดยังไงไม่สำคัญ
ต่อให้เจ้าหลอกคนทั้งโลกได้ หรือแม้แต่ หลอกลวงสิ่งศักดิ์สิทธิ์
เจ้าก็ไม่สามารถหลอกตัวเองได้อยู่ดี"
"เจ้าเองก็อ้างความภักดีเพื่อปกปิดความรักที่มีต่ออดีตพระมเหสี
แล้วยังกล้ามาสอนข้าอีกหรือ ถึงข้าหลอกคนทั้งโลกแล้วจะทำไม
สู้เจ้าหลอกตัวเองมาตลอดไม่ได้หรอก หรือจะเถียงว่าไม่จริง หึ"

จบคิมชูซอนตอนที่ 48


โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ และก็ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาอ่านค่ะ

เครดิต : www.oknation.net/blog/lakorn

Readlakorn
เว็บเรื่องย่อละครรายตอนตามบทโทรทัศน์ช่อง3,5,7,นิยาย ไทยรัฐ,
ละครเกาหลี,ละครไต้หวัน (Series), ลิ้งค์(Links) ดูละคร Youtube, ลิ้งค์ดาวน์โหลด
(Download) เพลงละคร OST. และ เพลง MP3 ทั่วไป ทั้งVampires (แวมไพร์) Sumo อื่นๆ

เรื่องย่อละคร
โบตั๋นกลีบสุดท้าย สะใภ้ลูกทุ่ง รักเธอยอดรัก คิมชูซอน
เมนูรักเชฟมือใหม่ สู่แสงตะวัน หมวยอินเตอร์ เย้ยฟ้าท้าดิน เพราะรักนี้มิอาจลืม
(Alone in Love) ความลับของซูเปอร์สตาร์ อุบัติรักข้ามขอบฟ้า

Readlakorn