เรื่องย่อละครรายตอนตามบทโทรทัศน์ - คิมชูซอน (45)

คิมชูซอน 45
หลังจากที่โชชิคยอมรู้เรื่องที่ออลูตงถูกลงโทษแล้วก็รีบไปหาใต้เท้าซังตังเพื่อปรึกษาหารือเรื่องนี้
ใต้เท้าซังตังกลับเพิกเฉย ทำให้โชชิคยอมจนปัญญา "ถ้าอย่างงั้น ทำไมใต้เท้ายังเจาะจง
จะเล่นงานออลูตงอีกล่ะครับ" "มีแต่ให้นางตายซะ
ถึงจะยิ่งรับรองความบริสุทธิ์ของฝ่าบาทได้ ข้อนี้ท่านก็รู้อยู่ไม่ใช่หรือ เรื่องนี้
ไม่เพียงแต่ฝ่าบาทองค์เดียว
ยังเกี่ยวพันถึงเกียรติของบ้านเมืองและขุนนางใหญ่น้อยหลายฝ่าย ขอเพียงนางตายซักคน
คนอื่นก็จะอยู่รอดปลอดภัย ถ้าเราจะเห็นแก่ส่วนรวมมาก่อนก็ไม่เห็นผิดนี่"
"แต่การจะให้ประหารออลูตงนั้น ถือเป็นความโหดร้าย สำหรับฝ่าบาทมากเกินไปนะท่าน"

"เฮ่อๆ ข้าน่ะ
นึกว่าใต้เท้าโชเป็นคนเลือดเย็นไม่เคยปรานีใครซะอีก ที่ไหนได้ข้าดูผิดหรอกหรือนี่
ถ้าฉลาด ก็รีบไปทูลฝ่าบาท ให้ประหารออลูตงซะดีกว่า อย่างน้อย
ก็จะได้ปกป้องกรมมหาดเล็กของท่านไว้ด้วย" โชชิคยอมเข้าเฝ้าพระเจ้าซองจง
ทรงตรัสกับเขาว่า "ตอนนี้เหล่าขุนนาง ต่างพากันมาเรียกร้องให้ข้าประหารออลูตงซะ
ใต้เท้าโช พอมีวิธียับยั้งพวกเขา ไม่ให้มากดดันข้าและช่วยออลูตงหรือเปล่า ใต้เท้าโช
ทุกครั้งที่ข้าประสบปัญหาเดือดร้อน ท่านจะเป็นคนแรกที่เสนอแนวทาง
ช่วยให้ข้าได้ผ่านอุปสรรคยากเย็นมาตลอด คราวนี้ก็เหมือนกัน
ข้าอยากฟังความเห็นจากท่านบ้าง" "ถ้าหาก หม่อมฉันมีวิธีทำให้ฝ่าบาทไม่ถูกกดดันอีก
ไม่ทราบฝ่าบาท จะทรงทำตามหรือไม่" "อึม พูดมาเร็วเข้า" "ให้มีรับสั่ง
ประหารออลูตงเถอะ" "อะไรนะ ใต้เท้าโช ท่านพูดอะไรออกมาน่ะ"
"ถ้าจะให้ทุกฝ่ายหยุดนิ่ง และรักษาบัลลังก์ของฝ่าบาทไว้ นอกจากประหาร
ออลูตงแล้วไม่มีหนทางอื่นพ่ะย่ะค่ะ" "ใต้เท้าโช นี่ท่านจะเล่นตลกกับข้าใช่ไหม"
"ฝ่าบาท ทันทีที่นางตัดสินใจ เดินเข้ากรมอาญา เพื่อยืนยันความบริสุทธิ์ของฝ่าบาท
คิดว่า นางคงได้เตรียมตัวเตรียมใจไว้แล้ว ฝ่าบาท
โปรดอย่าเห็นแก่ความรู้สึกส่วนพระองค์ เข้าใจเจตนาของนางบ้าง
รีบตัดสินพระทัยเถอะพ่ะย่ะค่ะ" "ข้ายังนึกว่าท่าน
อย่างน้อยน่าจะเป็นคนเดียวที่เห็นใจข้าบ้าง แล้วทำไมกลับคิดเหมือนคนอื่น
จะมาบีบคั้นข้าอีกคนล่ะ" "ฝ่าบาท" "ข้าไม่อยากฟังท่านพูดอีกแล้ว เชิญออกไปซะ หึ"
โชชิคยอมหาทางให้พระเจ้าซองจง และออลูตงพบหน้ากันเป็นครั้งสุดท้าย "หม่อมฉัน
ถูกลงโทษจนสุขภาพไม่สู้ดี แม้จะเห็นฝ่าบาทเสด็จมา ก็ไม่อาจลุกขึ้นได้เพคะ"
"ไม่เป็นไรหรอก ขอเพียงได้เห็นหน้า พิธีรีตองไม่ใช่สิ่งสำคัญ สุขภาพเจ้าเป็นไงบ้าง"
"หม่อมฉัน ได้พบฝ่าบาทอีกครั้ง ที่เคยเจ็บทั้งตัวก็เหมือนจะหายหมดเพคะ"
"ใบหน้าที่เคยงดงาม กลับกลายเป็นแบบนี้ หึ เสียทีข้าเป็นถึงพระราชาแท้ๆ
กลับไม่สามารถปกป้องคนที่รักไว้ได้ ต้องขอโทษจริงๆ" "ฝ่าบาทเป็นคนที่
ทำให้หม่อมฉันได้รู้ว่าความรักที่แท้จริงควรจะเป็นแบบไหน ฮือ
แล้วหม่อมฉันจะกล้าตำหนิ ว่าเป็นความผิดของฝ่าบาทได้ยังไง หม่อมฉัน
จะขอรินเหล้าให้ฝ่าบาทเดี๋ยวนี้ เหล้าถ้วยนี้ ถือว่าหม่อมฉันดื่มให้ฝ่าบาท
เป็นการอำลาชั่วชีวิต" "อำลาอะไรกัน หมายความว่าไงน่ะ
ข้าบอกแล้วว่าจะไม่ประหารเจ้าไง" "ฝ่าบาท ทรงปล่อยให้หม่อมฉันไปเถอะเพคะ" "ไม่ได้
ข้าไม่มีวันทำอย่างงั้น ข้าจะไม่เห็นแก่ตัว เอาชีวิตเจ้าแลกกับบัลลังก์ของข้า"
"ทำแบบนี้ไม่ใช่เพื่อฝ่าบาท แต่เพื่อเห็นแก่หม่อมฉันเอง หม่อมฉัน ถูกพวกเขาทรมาน
จนร่างกายแทบจะรับไม่ไหว ฮือ ต่อให้ทรงละเว้นชีวิตหม่อมฉัน
แต่เมื่อผ่านการลงทัณฑ์แล้ว อนาคตหม่อมฉันก็คงเดินเหินไม่สะดวก ฮือ
หม่อมฉันไม่อยากเป็นคนพิการ หรือนอนซมอยู่บนเตียงเป็นภาระให้คนอื่นอีก ฮือ
ฉะนั้นโปรดให้หม่อมฉัน อยู่ในพระทัยของฝ่าบาทด้วยภาพที่สวยงามดีกว่า"
พระเจ้าซองจงทรงเงียบไป "หม่อมฉัน ได้จบชีวิตด้วยน้ำมือของคนที่รัก แค่นี้ก็พอใจ
ไม่นึกกลัวและไม่หวังอะไรทั้งสิ้น ฮือ แต่ฝ่าบาท ต้องทรงรับปากหม่อมฉันเรื่องหนึ่ง
หึ เกิดชาติหน้าเราได้พบกันอีก อย่าให้อยู่ในฐานะเหมือนในชาตินี้
แต่ให้เป็นชายหญิงสามัญทั่วไป หม่อมฉันจะได้อยู่กับฝ่าบาทได้ง่ายขึ้น
แม้จะเวียนว่ายตายเกิดอีกกี่ชาติกี่ภพ หม่อมฉันก็จะพยายามตามหาฝ่าบาทให้เจอ ฮือ
ถ้าถึงตอนนั้นจริง ฝ่าบาทจะทรงรักหม่อมฉัน และอยู่กับหม่อมฉันได้ไหมเพคะ"
พระเจ้าซองจงทรงร้องไห้ออกมา "ฮือ ข้า ข้าให้สัญญา" "ฮือ แค่นี้ ก็พอแล้วเพคะ
หม่อมฉัน ฮือ จะถือเอาสัญญานี้ เป็นกำลังใจตลอดไป ฮือ" "ฮือ ข้าต้องขอโทษเจ้าด้วย"
ออลูตงร้องไห้
หลังจากที่คิมชูซอนรู้เรื่องนี้แล้วก็ถามโชชิคยอมว่าเหตุใดจึงต้องรับข้อเสนอของราชสำนักเพื่อแลกกับความอยู่รอดของกรมมหาดเล็ก
"ท่านพ่อ ท่านใช้ออลูตงเป็นสิ่งแลกเปลี่ยน และจะให้ประหารนางด้วยใช่ไหมครับ"
"อะไรนะ เจ้าเอาอะไรมาพูดน่ะ" "ข้ารู้ว่าเมื่อกี้ ฝ่าบาทเสด็จไปพบออลูตง
ในเขตหวงห้ามของราชสำนัก ถ้าขุนนางไม่รู้เห็นด้วย
คงเป็นไปไม่ได้ที่จะพานักโทษออกจากเรือนจำ แสดงว่า
ท่านพ่อมีการแลกเปลี่ยนบางอย่างกับพวกเขา ที่ข้าวิเคราะห์ ไม่ทราบว่าถูกหรือผิด
ท่านพ่อ ข้าไม่เข้าใจเลยว่าทำไมท่านถึงเห็นชอบ
ให้เอาชีวิตผู้หญิงที่น่าสงสารคนหนึ่งได้ แถมยังให้ฝ่าบาทมีพระบัญชาเอง
ให้พระองค์ทรงประหารหญิงที่รักได้ลงหรือครับ" "ถ้าจะปกป้องฝ่าบาทและกรมมหาดเล็กไว้
ก็มีแต่วิธีนี้เท่านั้น ฉะนั้น เจ้าไม่ต้องพูดมากหรอก"
"ถ้าอ้างว่าเพื่อปกป้องกรมมหาดเล็ก เราสามารถทำทุกอย่างเพื่อแลกเปลี่ยนผลประโยชน์
แล้วอนาคต มีมหาดเล็กรุ่นใหม่เข้ามา,เราจะสอนพวกเขาได้ยังไง
ว่าการทำหน้าที่ของมหาดเล็ก คือตั้งอยุ่บนพื้นฐานของความซื่อสัตย์เป็นหลัก
และเรายังมีความภูมิใจในการรับใช้ฝ่าบาท ชี้แนะพระองค์สู่ทางที่ถูกต้อง
เราจะกล้าสอนเด็กรุ่นหลังด้วยคำพูดเหล่านี้หรือครับ" "เจ้าพูดมาก็ถูก แต่ว่า
ถ้าไม่มีกรมมหาดเล็ก อุดมการณ์ของเจ้า มันก็เป็นแค่ ความเพ้อฝันเท่านั้น
อนาคตวันหน้า สิ่งที่ข้าสอนเจ้าในวันนี้ เจ้าก็จะไปบอกลูกอีกต่อเหมือนกัน"
คิมชูซอนซึ่งกลัดกลุ้มใจมากได้ถามยางซองยุนว่าแท้ที่จริงแล้วมหาดเล็กมีหน้าที่ใดกันแน่
ยางซองยุนเล่าประวัติกรมมหาดเล็กให้คิมชูซอนฟัง ออลูตงถูกแห่ประจานไปทั่วเมือง
และก่อนการประหารนายกองถามนางว่ามีอะไรจะสั่งเสียเป็นครั้งสุดท้าย ออลูตงกล่าวว่า
"เดิมที ข้าเกิดในตระกูลขุนนางอันทรงเกียรติแห่งโชซอน ถ้าหวังลาภยศสุขสบายละก้อ
ชาตินี้ข้าคงไม่ต้องลำบากอะไรเลย แต่ว่า ข้าเห็นแล้วว่า ลาภยศสรรเสริญนั้น
เป็นเพียงสิ่งจอมปลอมที่มนุษย์กำหนดขึ้นเอง ถ้าใครปลดแอกสิ่งเหล่านี้ได้
ยืนหยัดด้วยตัวเอง ไม่ต้องอยู่ภายใต้กฎระเบียบเคร่งครัด แม้จะตาย หรือถูกประณาม
ก็ช่างมันเถอะ" ออลูตงยังได้นิ่งคิดถึงพระเจ้าซองจงว่า "ฝ่าบาท ทรงเห็นเมฆที่สวยงาม
ล่องลอยอยู่บนท้องฟ้ามั้ยเพคะ ฮือ เมฆเหล่านี้ ก็คือหม่อมฉันเอง
เป็นสิ่งแทนความรักของหม่อมฉันด้วย ฮือ ถ้ามีเวลา ให้หม่อมฉันดีดพิณ
ให้ฝ่าบาทฟังอีกซักเพลง คงจะดีไม่น้อย หญิงที่เกิดในโชซอน
ถ้าถูกครอบครัวตัดขาดหรือสามีทอดทิ้ง นางแทบไม่มีทางอยู่รอด หญิงที่ถูกหย่าร้าง
ถ้าไม่ฆ่าตัวตายทันที ต้องการอยู่ต่อ ก็ต้องไปยืนที่หน้าหมู่บ้าน
ฝากชีวิตไว้กับผู้ชายคนแรกที่เดินผ่าน ขอไปอยู่กับเขาทันที
ซึ่งข้าไม่ต้องการเป็นอย่างงั้น จึงได้ลิขิตชีวิตตัวเอง จนกลายมาเป็นแบบนี้
ซึ่งข้าไม่คิดว่านี่คือสิ่งที่ผิด"
พระมเหสียุนโซฮวาทราบก็ถามคิมชูซอนว่าจัดการฝังศพออลูตงอย่างดีหรือเปล่า
คิมชูซอนบอกว่าเรียบร้อย และปลอบพระมเหสียุนโซฮวาว่าให้รอเวลาอีกสักหน่อย
พระเจ้าซองจงคงจะดีขึ้น ขณะที่พระเจ้าซองจงก็ทรงงานอย่างหนัก
จนเหล่าขุนนางพากันแปลกใจ องค์ชายน้อยพร้อมพระมเหสียุนโซฮวาเสด็จมาพบพระเจ้าซองจง
"เสด็จพ่อๆ เสด็จมาจากลานประชุมขุนนางหรือพ่ะย่ะค่ะ" "ใช่จ้ะ วอนจา
หมู่นี้ตั้งใจเรียนหนังสือหรือเปล่า"
"หม่อมฉันเรียนหลายอย่างไม่เคยหยุดซักวันพ่ะย่ะค่ะ"
"อีกไม่นานเจ้าจะขึ้นเป็นรัชทายาท ขอให้จำคำพ่อไว้ ถ้าได้ครองราชย์
ต้องห่วงใยทุกข์สุขของราษฎรให้มาก ฉะนั้นเรื่องการเรียน ห้ามทิ้งเด็ดขาดรู้มั้ย"
"ทราบแล้วพ่ะยะค่ะเสด็จพ่อ" "หึ ชุงจอน เห็นลูกโตขนาดนี้ วิชาที่เขาเรียน
ควรจะเพิ่มเรื่องหลักธรรมาภิบาลเข้าไปหน่อย อย่าให้เป็นลูกแหง่ที่คอยตามหลังแม่
โตขึ้นจะเป็นพระราชาที่อ่อนแอ เจ้าต้องเข้มงวดกับเขาให้มากหน่อยล่ะ
อนาคตจะเป็นพระราชาที่ดีหรือไม่ ขึ้นอยู่กับการอบรมของเจ้าคนเดียว"
"หม่อมฉันจะจำไว้เพคะ" "ดูเหมือนเจ้าจะท้องแก่เต็มที เมื่อไหร่จะถึงกำหนดคลอดน่ะ"
"เอ่อ กำหนดคลอดนั้น ยังต้องรออีก 3 เดือนเพคะ" "อึม ถ้าอย่างงั้น
นับแต่นี้ขอให้ดูแลสุขภาพดีๆ รวมถึงลูกในท้องด้วยล่ะ"
"ขอบพระทัยที่ทรงเป็นห่วงเพคะ" พอพระเจ้าซองจงเสด็จไปแล้ว
พระมเหสียุนโซฮวาตรัสกับองค์ชายน้อยว่า "วอนจา สิ่งที่เสด็จพ่อรับสั่ง
เจ้าต้องจำไว้ให้ดีนะ ทำไมไม่ตอบที่แม่ถามล่ะลูก" "เมื่อก่อนเสด็จพ่อเห็นหม่อมฉัน
เป็นต้องรีบมากอดและยิ้มให้อยู่เรื่อย แต่เดี๋ยวนี้
หม่อมฉันแทบไม่เคยเห็นรอยยิ้มของเสด็จพ่ออีกเลย" "หึๆๆ พูดแบบนี้
เหมือนจะน้อยใจเสด็จพ่อยังไงก็ไม่รู้ เสด็จพ่ออาจจะทรงงานจนเหนื่อย
ไม่มีแก่ใจยิ้มให้ใคร เจ้าอย่าคิดมากเลยนะ" "พ่ะย่ะค่ะเสด็จแม่"
พระมเหสยุนโซฮวาตรัสกับสนมซุกว่า "หมู่นี้เห็นบอกว่าฝ่าบาท อย่าว่าแต่ไม่มาหาข้าเลย
แม้แต่ตำหนักสนมอื่นๆ ก็แทบไม่เสด็จไปงั้นหรือ" "แม้แต่งานรื่นเริงก็ไม่โปรดให้จัด
การสังสรรค์กับขุนนางก็น้อยลง ทรงสนพระทัยแต่ฎีกาต่างๆ
และความเป็นอยู่ของราษฎรเท่านั้น
แสดงว่านับแต่นี้ทรงตั้งพระทัยที่จะปกครองบ้านเมืองให้ดี ขอทรงวางพระทัยเถอะเพคะ"
"แต่ว่า ข้ากลับรู้สึกไม่สบายใจที่เห็นฝ่าบาทเป็นแบบนี้
นับแต่ออลูตงถูกประหารไปแล้ว ฝ่าบาทก็แทบเปลี่ยนไปเป็นคนละคน
เห็นแล้วรู้สึกไม่สบายใจมากกว่า" "รอให้พระมเหสีมีโอรสอีกองค์ หม่อมฉันเชื่อว่า
ฝ่าบาทคงจะกลับมาหาพระมเหสีอีกครั้ง ไม่ต้องทรงเป็นกังวลหรอกเพคะ" "เฮ่อ ช่างเถอะ
แล้วตอนนี้สนมชองเป็นไงบ้าง" "ร่างกายหายเป็นปกติแล้ว
ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงอีกเพคะ" "แต่ข้ารู้สึกว่า ที่ไปตบหน้านางคราวก่อน
ออกจะรุนแรงไปหน่อย ป่านนี้นางคงนึกโกรธข้าไม่หาย ถ้ามีโอกาส
เจ้าช่วยพูดให้ข้าหน่อยนะ" "ทราบแล้วเพคะ"
ซอยองร่วมมือกับสนมออมให้ร้ายพระมเหสีโซฮวา
โดยนำสารหนูไปซุกซ่อนที่พระตำหนักของพระมเหสีโซฮวา
ทั้งนี้ยังได้ซังกุงที่ไม่พอใจพระมเหสียุนโซฮวาที่ดุว่าร่วมมือด้วย
พระพันปียินซูทรงเชื่อคำใส่ไคล้ของชองฮันซู
พระนางจึงทรงมีรับสั่งให้ตรวจค้นพระตำหนักของพระมเหสีโซฮวา
ในที่สุดก็พบสารหนูที่ซุกซ่อนเอาไว้ "ชุงจอน เจ้าจะเอาสารหนูไปทำอะไร
ทำไมมีของแบบนี้อยู่ในตำหนักของเจ้าได้ ทำคุณไสยสาปแช่งข้า วางยาทำให้สนมชองแท้งลูก
ใช้วิธีสกปรกปองร้ายสนมซุกยอนยังไม่พอ จะเอาสารหนูนี่ไปทำร้ายใครอีก ไหนลองบอกมาซิ"
"หม่อมฉัน กล้าสาบานต่อฟ้า ไม่เคยเห็นของสิ่งนี้มาก่อนเพคะ" "อะไรนะ ถ้าอย่างงั้น
เชือกสองสีนี่เอาไว้ทำอะไร เชือกแบบนี้
ไว้ผูกตุ๊กตาที่จะทำการสาปแช่งปองร้ายข้าไม่ใช่หรือ เจ้ายังทำไขสือไม่รู้ไม่ชี้
โกหกหน้าตาย นึกหรือว่าข้าจะหลงกลน่ะ" "พระพันปี โปรดทรงเชื่อหม่อมฉันเถอะเพคะ"
"หลักฐานเห็นคาตาอยู่อย่างงี้ แทนที่จะสำนึกผิด ยังกล้ามาทำปากดี ปัดสวะให้พ้นตัว
ทำเป็นผู้บริสุทธิ์อีกหรือไง" "หม่อมฉัน" "หรือเจ้าอยากให้ข้า
สั่งปลดเจ้าจากตำแหน่งมเหสีถึงจะตาสว่างใช่ไหม" "ต้องมีใคร
คิดปองร้ายหม่อมฉันแน่,ถึงมีเรื่องประจวบเหมาะขนาดนี้ มหาดเล็กคิม พูดมาซิ
ของพวกนี้ ไปได้มาจากไหน ไม่ใช่ตำหนักของข้าใช่ไหม" คิมชูซอนอึ้งไป
พระพันปียินซูตรัสต่อ "มหาดเล็กคิม ทำไมไม่ยอมตอบคำถามล่ะ พระมเหสีถามอยู่
ไม่ได้ยินหรือไง" "เอ่อ ของทั้งหมดพบในตำหนักแคเท อยู่ในลิ้นชักพ่ะย่ะค่ะ"
"ขนาดคนสนิทที่เจ้าไว้ใจที่สุดยังพูดไม่ต่างกับคนอื่น ถึงขั้นนี้แล้วข้าอยากรู้ว่า
เจ้ามีอะไรจะแก้ตัวอีกหรือเปล่า เรื่องที่เกิดขึ้น
ข้าจะไปหารือกับฝ่าบาทและพระอัยยิกาว่าควรลงโทษเจ้ายังไงถึงจะเหมาะสม
แต่ตอนนี้เจ้ากลับไปสำนึกตนที่ตำหนักก่อน ถ้าไม่มีคำสั่งข้า ไม่ว่ามีเหตุผลอะไร
ก็ห้ามออกจากตำหนักแม้แต่ก้าวเดียว จงจำไว้ให้ดีล่ะ"จบ 45

โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ และก็ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาอ่านค่ะ

เครดิต : www.oknation.net/blog/lakorn