เรื่องย่อละครตามบทโทรทัศน์ - คิมชูซอน (41)

คิมชูซอน 41

ภายในพระตำหนักหลวง พระเจ้าซองจง
ทรงตำหนิพระมเหสีโซฮวาด้วยความกริ้วว่าพระองค์จะทรงนิ่งเฉยปล่อยให้
พระนางหึงหวงวีตงซึ่งไม่มีความผิดไม่ได้
พระมเหสีโซฮวาทูลขอให้พระเจ้าซองจงทรงคำนึงถึงบ้านเมืองเป็นสำคัญ
“ฝ่าบาทเพคะ
อย่าทรงคิดถึงออลูตงอีกเลย แม้ฝ่าบาทไม่อยากพบหม่อมฉันนับแต่นี้ก็ไม่เป็นไร
แต่ว่าหม่อมฉัน ไม่อาจทนเห็นฝ่าบาททรงถลำลึก โดยไม่เตือนไม่ได้เพคะ”
“หลีกไปเดี๋ยวนี้”
“โอ๊ะ ฮือ”
“พระมเหสี เอ่อ พระมเหสี
เป็นไงบ้างพ่ะย่ะค่ะ”
“ฮือ ฮือ โอ๊ะ โอย”
“ฝ่าบาท
ทำไมทำกับพระมเหสีแบบนี้พ่ะย่ะค่ะ” คิมชูซอนเป็นห่วงพระมเหสียุนโซฮวา
“ที่นางเป็นแบบนี้ เพราะอยู่ดีๆ ไม่ชอบ ชอบหาเรื่องใส่ตัว เพราะนาง
ใช้อำนาจข่มขู่หญิงบริสุทธิ์คนหนึ่งด้วยความหึงหวง ข้าไม่อาจทนดูต่อไปได้อีก”
“ฝ่าบาทเพคะ ฮือ ได้โปรดทรงเห็นแก่บ้านเมืองมาก่อนเถอะ
อย่าทรงถือเอาความรักส่วนพระองค์เป็นใหญ่ ทำสิ่งที่เสื่อมเสียต่อพระเกียรติยศ
ให้ผู้คนครหาได้ไหมเพคะฝ่าบาท”
“คำพูดนี้ เก็บไว้เตือนใจเจ้าเองดีกว่า ฮึ่ม”
“ฝ่าบาทๆ พระมเหสีๆ ทรงเป็นไงบ้างพ่ะย่ะค่ะ”
ซังกุงจะตามหมอ
แต่พระมเหสียุนโซฮวาห้ามไว้ บอกว่าพระนางไม่เป็นอะไร และขอนอนพัก
ด้านออลูตงก็ถามซอยองว่าทำไมทหารถึงรู้ว่านางอยู่ที่นี่
ซอยองใส่ร้ายว่าอาจเป็นเพราะพระมเหสียุนโซฮวาทรงหึงหวงและทรงทหารมาจัดการ
แต่ออลูตงกลับเชื่อมั่นว่าไม่ใช่ และคิดหาทางไปจากเมืองหลวงให้เร็ว

คิมชูซอนต่อว่าชองฮันซูที่ยุยงให้พระเจ้าซองจงกับพระมเหสียุนโซฮวาหมางพระทัยต่อกัน
ชองฮันซูแสร้งทำเป็นงงว่าเรื่องอะไร
“การที่ข้าลักพาตัวออลูตงเข้าวัง
เพราะความหวังดีต่อฝ่าบาท ไม่อยากให้พระองค์ทรงเสื่อมเสีย
และไม่เกี่ยวกับพระมเหสีด้วย ทำไมเจ้ายังไปทูลฝ่าบาท
ทำให้พระองค์ไม่พอพระทัยพระมเหสีมากขึ้นอีก”
“เฮ่อๆๆ เจ้านี่ช่างพาลคนอื่นแท้ๆ”
“อะไรนะ”
“ข้าไม่รู้ว่าสิ่งที่เจ้าทำเพื่อพระมเหสี
เพราะเกิดจากความภักดีหรือความรักส่วนตัวกันแน่ แต่จะให้ข้าลืมหน้าที่มหาดเล็ก
ไปทูลความเท็จต่อฝ่าบาทได้ยังไง เจ้านึกว่าการทำแบบนี้
ยังคู่ควรเป็นข้าราชบริพารที่ดีอีกหรือ ถ้าฝ่าบาทและพระมเหสี
เกิดมีอันตรายทั้งสองพระองค์ หน้าที่ของมหาดเล็กก็คือต้องช่วยฝ่าบาทก่อน
ตำแหน่งมเหสีจะเปลี่ยนเมื่อไหร่ก็ได้ แต่สำหรับพระราชา
นั่นคือบุคคลที่เราต้องเทิดทูนยิ่งกว่าชีวิต สงสัยในความคิดเจ้า
จะมองความสำคัญระหว่างทั้งสองพระองค์ผิดไปซะแล้ว ชูซอน เจ้าจงอย่าถือว่า
เพราะมีความเห็นอกเห็นใจพระมเหสีเป็นการส่วนตัวจนละเลยหน้าที่ไปซะล่ะ”
ขณะที่ใต้เท้าซังตังก็มั่นใจว่าพระเจ้าซองจงกับออลูตงหนีไปได้ เพราะชองฮันซู
ซึ่งโชชิคยอมก็สั่งชองฮันซูว่าห้ามให้พวกใต้เท้าซังตังจับตัวออลูตงได้เป็นอันขาด
พระพันปียินซูทรงจับจ้องไปที่หุ่นไม้
จากนั้นก็นึกถึงการสิ้นพระชนม์ของอดีตพระมเหสี ต่อมา
พระพันปียินซูทรงกริ้วมากเมื่อทรงทราบว่าพระเจ้าซองจง และพระมเหสีโซฮวาทะเลาะกัน
คิมชูซอนคุกเข่าอยู่หน้าพระตำหนัก ทำให้พระเจ้าซองจงทรงไม่พอพระทัยอย่างมาก
คิมชูซอนรีบกราบทูลทั้งที่พระเจ้าซองจงตรัสว่าไม่อยากฟัง
และยอมให้ถูกประหารฐานลบหลู่เบื้องสูง พระเจ้าซองจงทรงยอมรับฟัง
“ฝ่าบาท
ทำไมไม่ทรงเข้าพระทัยซักนิด ถึงความหวังดีของพระมเหสี
ที่ทรงมีต่อพระองค์ล่ะพ่ะย่ะค่ะ โปรดอย่าทรงเข้าพระทัยพระมเหสีผิดได้ไหมพ่ะย่ะค่ะ”
“เข้าใจผิดหรือ เจ้ากำลังจะบอกข้าว่า การไปข่มขู่ผู้หญิงที่ข้ารัก
ด้วยความหึงหวงนั้น เป็นความหวังดีของนาง ที่ไม่อยากให้ข้าเสื่อมเสียงั้นหรือ”
“พระมเหสี ไม่ได้ทำเพราะความหึงหวงพ่ะย่ะค่ะ แต่เพราะเป็นห่วงฝ่าบาท
ว่าความสัมพันธ์ที่ไม่งามนี้ จะกลายเป็นข้ออ้างให้เหล่าขุนนางคิดการไม่ซื่อ
พระมเหสีทรงห่วงฝ่าบาทถึงขั้น ยอมลดองค์คุกเข่าให้ออลูตง เพื่อขอให้นางเห็นใจ
แถมยังทรงอ้อนวอนอีก ขอให้นางเห็นแก่ฝ่าบาทยอมไปจากเมืองหลวงแต่โดยดี
ทรงดำรงพระยศเป็นพระมเหสีแท้ๆ ถ้าไม่เพราะเป็นห่วงฝ่าบาทแล้ว
ทำไมพระนางต้องทำถึงขนาดนี้ ซึ่งไม่จำเป็นเลย ฝ่าบาท โปรดอย่าทรงบิดเบือนเจตนาที่ดี
ทำให้พระมเหสีเสียพระทัย เสด็จไปปลอบใจพระนางบ้างเถอะพ่ะย่ะค่ะ เช่นนี้แล้ว
ต่อให้หม่อมฉันต้องตายเป็นร้อยครั้งพันหน หม่อมฉันก็ยินดีรับพระอาญาพ่ะย่ะค่ะ”
“ดูเหมือนเจ้าจะเข้าใจความคิดของนาง มากกว่าข้าซึ่งเป็นสามีอีกนะ”
“ฝ่าบาท
ทำไมถึงได้”
“ในเมื่อเจ้าเป็นห่วงเป็นใยนางมากมายขนาดนี้
งั้นก็ไปปลอบใจแทนข้าละกัน จะได้หมดเรื่องหมดราว ถ้าไม่มีอะไรจะพูดอีก
ก็ถอยไปได้แล้ว”
สนมออมพาบรรดาพระสนมทูลขอพระเมตตาจากพระเจ้าซองจงให้พระมเหสีโซฮวา
แต่นึกไม่ถึงว่ากลับทำให้พระเจ้าซองจง ทรงชิงชังพระมเหสีโซฮวามากยิ่งขึ้น
ทรงเสด็จมาต่อว่าพระมเหสียุนโซฮวาทั้งที่พระนางกำลังมีอาการแพ้ท้อง
“ชุงจอน
ข้าไม่นึกเลยว่าเจ้าจะเป็นคนน้ำนิ่งไหลลึกถึงขนาดนี้”
“ฝ่าบาท
หม่อมฉันไม่เข้าใจที่รับสั่งเพคะ”
“เอาความผิดของข้า
ไปทูลให้เสด็จแม่ทรงทราบแล้วมาตำหนิข้ายังพอว่า
ตอนนี้ยังยุให้เหล่าสนมมาต่อว่าต่อขานข้าอีก ทำไมเจ้าต้องบีบให้ข้าจนตรอก
ยอมก้มหัวให้เจ้าถึงพอใจหรือไง”
“หึ หม่อมฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นอีก
ฝ่าบาทเพคะ อย่าทรงเอาทุกเรื่องมาลงที่หม่อมฉันคนเดียวได้ไหมเพคะ”
“ต่อไปข้าจะไม่ใจอ่อนง่ายๆ ให้กับน้ำตาจอมปลอมของเจ้าอีกแล้ว
สมัยก่อนถ้ารู้ว่าเจ้าเป็นผู้หญิงแบบนี้
ข้าคงไม่ให้สัญญาว่าชั่วชีวิตจะรักแต่เจ้าคนเดียว ไม่ให้ใครมาเทียบกับเจ้าได้”
คำพูดของพระจ้าซองสร้างความเสียใจให้พระมเหสียุนโซฮวาอย่างมาก
พระอัยยิกาจองฮีทรงเชิญพระเจ้าซองจงมาเฝ้าและบอกเรื่องที่อยากให้โชชิคยอมกลับมารับตำแหน่งมหาดเล็ก
โชชิคยอมรู้เรื่องที่พระเจ้าซองจง จะทรงคืนตำแหน่งให้ตน เมื่อรู้เช่นนี้แล้ว
โชชิคยอมจึงขอคิดใคร่ครวญเสียก่อน
โอซังกุงเรียกยางซองยุนมาพบ
เพื่อจะสอบถามเรื่องคิมจามยอง
ทำให้ยางซองยุนสงสัยว่าโอซังกุงรู้จักเพื่อนเขาได้ยังไง
โอซังกุงจึงบอกว่านางคือภรรยาของคิมจามยอง ทำให้ยางซองยุนตกใจมาก
“หา อะไรนะ
นี่ นี่เป็นเรื่องจริงหรือ”
“อ้อ แต่ข้าความจำเสื่อมไปหลายปี
ทำให้นึกได้ไม่ปะติดปะต่อ เพียงแต่ บางครั้งมีความทรงจำเก่าๆ เกิดในสมองเป็นพักๆ
ยิ่งทำให้ข้าสับสนไปใหญ่น่ะค่ะ”
ยางซองยุนฟังแล้วกระแอมนิด โอซังกุงกล่าวต่อว่า
“เห็นบอกว่าสามีข้า สมัยก่อนจะช่วยองค์ชายโนซานชิงบัลลังก์กลับคืน
แต่มีเหตุให้ต้องเสียชีวิต ข้าพอนึกออกว่า
ตอนนั้นเขาคุยเรื่องก่อกบฎกับใต้เท้าโชชิคยอม แล้วทำไมกลายเป็นสามีข้า
ถูกประหารด้วยข้อหาคิดก่อกบฎ ในขณะที่ใต้เท้าโช
กลับกลายเป็นคนที่ภักดีและได้อยู่ต่อ ท่านพอรู้สาเหตุบ้างมั้ยคะ”
“เอ่อ
เรื่องพวกนี้ ข้าก็ไม่รู้รายละเอียดเท่าไหร่นัก
เพียงแต่รู้ว่าหัวหน้าคิมกับโชชิคยอม เป็นเพื่อนสนิทที่พูดคุยได้ทุกเรื่อง
แต่เกี่ยวกับการชิงบัลลังก์ขององค์ชายโนซาน ข้าก็ไม่รู้ว่าเจรจากันยังไง ถ้า
ถ้าให้เดาก็อาจเป็นไปได้ว่าสองคนมีความคิดที่แตกต่าง แม้ว่า สุดท้ายจะกลายเป็นศัตรู
แต่คิดว่าโชชิคยอม คงจะทำทุกอย่างเพื่อช่วยเพื่อนรักคนนี้ให้ปลอดภัยแน่นอน”
“ข้าก็คิดว่าใต้เท้าโช น่าจะทำอย่างงั้นเหมือนกัน”
“นายหญิง เรื่องในอดีต
หากมันเป็นแค่ความหลัง ก็ปล่อยให้เลือนหายไปกับความทรงจำที่สูญเสียจะดีกว่า
เพราะถ้ายังไปฟื้นฝอยหาตะเข็บอีก ไม่แน่อาจทำให้เจ้า
ยิ่งมีความทุกข์มากขึ้นด้วยซ้ำ”
ยางซองยุนออกจากบ้านโอซังกุงก็รีบไปหาโชชิคยอมทันที
บอกเรื่องที่โอซังกุงเรียกเขาไปถามถึงคิมจามยอง โชชิคยอมอึ้งไปทีเดียว
“หึ
ที่จริงข้าก็รู้มานานแล้วว่า เจ้าแอบชอบผู้หญิงคนนี้ ถึงนางจะแต่งงาน
เจ้าก็ไม่ยอมตัดใจซะที แต่ว่า
สมัยก่อนเจ้าเป็นคนทำให้คิมจามยองเสียชีวิตจากเหตุการณ์กบฎ
แล้วทำไมยังกล้าดูแลนางถึงขนาดนี้อีก เพราะความรู้สึกผิดต่อนาง,อยากจะไถ่บาปใช่ไหม
หรือเป็นเพราะว่า ความรักที่มีต่อนาง ไม่อยากสูญเสียนางไป”
“แล้วเจ้าบอกความจริง ให้นางรู้หรือเปล่า”
“ถ้าเจ้ารักนางโดยไม่หวังอะไรตอบแทนจริง
ก็บอกความจริงให้นางรู้ซะจะได้เป็นการไถ่บาป นั่นต่างหาก
คือความหวังดีที่มีต่อนางอย่างแท้จริง”
ซอยองบอกโชชิคยอมว่านางจะใช้ออลูตงบีบบังคับพระเจ้าซองจง
“ถ้าเรามีผู้หญิงคนนี้อยู่ในมือ ก็เท่ากับสามารถควบคุมฝ่าบาทไว้ได้
หรือแม้แต่ไปเจรจากับใต้เท้าซังตัง เพื่อแลกเปลี่ยนผลประโยชน์บางอย่าง
ก็น่าจะทำได้นี่คะ แล้วทำไม โอกาสมาอยู่ตรงหน้าแล้ว ท่านยังจะละทิ้งอีกล่ะ”
“ข้าไม่เคยคิดจะใช้จุดอ่อนของฝ่าบาท ในการควบคุมพระองค์
หรือแม้แต่บงการราชสำนัก ถ้าเจ้ามีความคิดเลวร้ายแบบนี้ ซักวันคงได้อายุสั้นแน่
จงอย่าลืมซะล่ะ”
“หึ ข้าไม่กล้าขัดความประสงค์ของใต้เท้าหรอกค่ะ
ขอให้ท่านเชื่อใจข้าได้”
ซอยองกลับไปบอกออลูตงว่าให้เรื่องซาก่อ
นางจะจัดให้ออลูตงได้พบกับพระเจ้าซองจง
ชองฮันซูถามซอยองว่าให้ออลูตงไปพักอยู่ที่ไหน
“ข้าให้นางไปอยู่ที่วัดโดซอน
ขอให้วางใจได้ เห็นว่าเมื่อคืน
ฝ่าบาทกับพระมเหสีทรงทะเลาะอย่างหนักเพราะผู้หญิงคนนี้อีก ดูเหมือนว่าใต้เท้าซังตัง
จะมาช่วยเราไว้พอดี”
“ตอนนี้ในวังมีการพบตุ๊กตาคุณไสย
ทำให้ทุกคนตื่นตระหนกกันใหญ่ แม้แต่พระพันปีก็ทรงกริ้วไม่น้อย เป็นฝีมือเจ้าใช่ไหม”
ชองฮันซูถามอย่างรู้ทัน
“แสดงว่าฮุงบี ทำงานเรียบร้อยดีมาก”
“ทำไมเจ้าต้องทำแบบนี้”
“ข้าเดาว่าพระพันปี
คงจะเชื่อว่าสมัยก่อนพระมเหสีคยองเฮ สิ้นพระชนม์เพราะถูกสาปแช่ง
จึงไม่ปล่อยให้เรื่องนี้เงียบหายไปอีก แม้ว่าตอนนี้พระมเหสีจะทรงครรภ์อยู่
ก็ยากจะหนีพ้นการกล่าวโทษของพระพันปีได้”
“เจ้าคิดว่าการใช้เรื่องงมงายแบบนี้
จะเล่นงานพระมเหสีได้หรือ”
“เฮ่อๆๆ ตุ๊กตาของเด็กเล่นพรรค์นี้
ถ้าคิดจะเล่นงานใครถึงขนาดฆ่าแกงละก้อ สู้ใช้วิธีวางยายังเร็วซะกว่า
การบรรลุเป้าหมายนั้น ไม่ได้อยู่ที่ลงมือฆ่าคน
แต่ทำให้คนที่อยู่รอบข้างเกิดความระแวงในกันและกันต่างหาก
ถึงขนาดไม่กล้าไว้ใจใครทั้งสิ้น ต่างคนต่างสงสัย ต่างฝ่ายต่างเป็นศัตรู แล้วสุดท้าย
ก็จะเกิดการเข่นฆ่ากันเอง ท่านรู้มั้ยว่า ความระแวงคือยาพิษที่ดีที่สุดในโลก
ฉะนั้นหน้าที่ของท่าน คือไปทูลพระพันปีว่า ตุ๊กตานั่นเป็นฝีมือของพระมเหสี
แค่นี้ก็พอแล้ว หลังจากนั้น ต้องทำอะไรบ้างก็เป็นหน้าที่ของพระพันปีเอง หึ
ต่อให้มเหสีที่มีโอรสสืบต่อบัลลังก์ก็เถอะ ก็ยากจะหนีพ้นความระแวงของพระพันปีได้”
คิมชูซอนสืบจนรู้ว่าออลูตงพักที่ไหน จึงไปพบ
“เอ่อ มหาดเล็กคิม
ทำไมรู้ว่าข้าอยู่ที่นี่ได้ล่ะ”
“ข้าจะรู้ยังไงไม่สำคัญ
วันก่อนพระมเหสียอมลดพระองค์คุกเข่าให้เจ้า ขอร้องอ้อนวอนถึงขนาดนั้น
แล้วทำไมเจ้ายังมองข้ามความจริงใจของพระนางได้ เพราะอะไรบอกข้าหน่อยซิ”
“ตอนนั้นข้าหวังจะพบฝ่าบาทอีกครั้ง ค่อยไปจากเมืองหลวง
แต่เอาเข้าจริงกลับไม่เป็นอย่างที่คิด”
“ข้าไม่อยากฟังเจ้าแก้ตัวน้ำขุ่นๆ
อีกแล้ว ถ้าคุณหนูไม่ยอมไปจากที่นี่จริง วันนี้ นอกจากฆ่าคุณหนูแล้ว
ข้าคงไม่มีทางเลือกอื่นอีก ขอให้ตัดสินใจเร็วๆ ว่าจะไปจากเมืองหลวงเงียบๆ ดีกว่า
หรือว่า จะยอมตายด้วยน้ำมือข้าก็ว่ามา”
“ข้าไม่เคยคิดว่าจะทำให้ฝ่าบาทกับพระมเหสีทรงบาดหมางต่อกัน เพราะฉะนั้น
จึงไม่กลัวคำขู่ของเจ้า ยอมไปจากเมืองหลวงแต่โดยดี ถ้าตอนนี้
เจ้าคิดเอาชีวิตข้าเพราะความภักดีต่อนายละก้อ เชิญตามสบาย
ข้าจะไม่โทษเจ้าแม้แต่น้อย ลงมือได้เลย”
คิมชูซอนฟังแล้วอึ้ง
“ทำไมต้องบีบให้ข้า กลายเป็นคนที่เหี้ยมโหดอำมหิต”
“ข้าก็ไม่นึกว่า
จะมีความรักต่อฝ่าบาทอย่างลึกซึ้งถึงขนาดนี้ ฮือ เรื่องไปจากเมืองหลวงนั้น
เดิมทีข้าเคยคิดไม่รู้ตั้งกี่ครั้งกี่หน แต่พอนึกว่าอยากจะพบฝ่าบาทอีกครั้ง
สุดท้ายก็ใจอ่อน ทำให้ไม่ได้ไปซะที ฮือ ถ้าอย่างงั้นก็มิสู้ตายด้วยมือเจ้าดีกว่า
ยังจะง่ายกว่าเยอะ ฮือ ถ้าจะฆ่าข้า ก็เชิญลงมือได้”
“สมัยก่อน
ข้าก็เคยหลงรักหญิงคนหนึ่งที่ไม่กล้าอาจเอื้อม และมีดเล่มนี้
ข้าก็เอามาตอนตัวเองเพื่อจะเป็นมหาดเล็กในวัง”
ออลูตงฟังแล้วก็อึ้งๆ “ฮือ”
“ข้าจึงรู้ดีว่า การที่เรารักใครซักคน แม้จะพยายามหักห้ามใจแค่ไหน
มันไม่มีทางสำเร็จได้ง่ายๆ หรอก ตัดทุกชิ้นส่วนในร่างกายยังง่ายซะกว่า
ตัดใจไม่ให้มีความรักได้ เรื่องพวกนี้มีหรือข้าจะไม่เข้าใจ แต่ตอนนี้ฝ่าบาท
กลายเป็นเป้าโจมตีของเหล่าขุนนางจนแทบไม่มีพระเกียรติหลงเหลืออีก
พระมเหสีก็ยิ่งลำบาก ถูกราชสำนักเพ่งเล็งอย่างไม่พอใจ
กลายเป็นโดดเดี่ยวแทบไม่มีใครช่วยเหลือ โดยเฉพาะทั้งสองพระองค์
นับวันจะยิ่งทรงห่างเหิน แม้แต่คำมั่นสัญญา ที่ทรงให้ไว้ต่อกันก็ไร้ความหมาย
คนที่เคยรัก กลายเป็นมองหน้าไม่ติด มันน่าสงสารแค่ไหน เพราะฉะนั้นถึงจะรักฝ่าบาท
ก็ขอให้เก็บไว้เถอะนะ ยังไงคุณหนูกับพระองค์ ชาตินี้ก็ไม่มีทางได้สมหวังอยู่แล้ว
ส่วนข้า เพราะไม่อาจตัดความอาลัยอาวรณ์ที่มีต่อคนรักได้
สุดท้ายจึงต้องตอนตัวเองอย่างทุกวันนี้ ถ้าตอนนี้คุณหนูก็ไม่อาจตัดใจเหมือนข้า
ก็ใช้มีดเล่มนี้ ลงมือฆ่าข้าซะดีกว่า
เพราะว่าถ้าข้าไม่สามารถปกป้องฝ่าบาทกับพระมเหสีได้ วันนี้
ก็ขอตายด้วยน้ำมือคุณหนู”
“คนที่เจ้า บอกว่ามีความรักต่อนางมากมาย
คือพระมเหสีใช่ไหม” คิมชูซอนเงียบ
“ไม่น่าเชื่อว่าจะมีผู้ชายที่ยอมตายเพื่อคนรักจริงๆ ข้ารู้สึกอิจฉาพระมเหสี
ในความโชคดีของนางนัก ดูเหมือนว่าเราสองคน จะเกิดมาผิดยุคผิดสมัยมากกว่า หึ
เข้าใจแล้ว ข้าจะเชื่อฟังเจ้า ไปจากเมืองหลวง ไปอยู่ในที่เงียบๆ
ไม่ยุ่งเกี่ยวกับใครอีก”
“อึม ขอบคุณคุณหนูมาก”
“แต่ว่า
ข้าอยากให้เจ้ารับปากเรื่องหนึ่งก่อน”
“เชิญพูดมาได้”
“เจ้าเป็นมหาดเล็กที่ได้อยู่ใกล้ชิดฝ่าบาท ถ้าวันหนึ่งเกิดข้าเดือดร้อนขึ้นมา
ไม่ว่าลำบากแค่ไหน เจ้าก็ต้องช่วยเหลือ ให้ข้าได้พบฝ่าบาทซักครั้ง
เป็นครั้งสุดท้ายด้วย เรื่องนี้ เจ้าจะให้สัญญาได้หรือเปล่า”
“ข้าขอรับรองด้วยชีวิต จะไม่มีวันผิดสัญญา”
“ฮือ ขอบใจมาก
ข้าจะถือว่าเห็นแก่เจ้า ยอมไปจากเมืองหลวงแล้ว”
“เชื่อว่า
ต่อให้ผ่านไปกี่ปีกี่เดือน ฝ่าบาทก็ยังคงรัก และคิดถึงคุณหนูไม่เสื่อมคลาย”
คิมชูซอนเดินจากไป ออลูตงสะอื้น
ขณะที่ซอยองไปต่อรองกับใต้เท้าซังตังว่า
ให้หาวิธีทำให้ตำหนักกลางเปลี่ยนเจ้าของคนใหม่
นางจะมอบตัวออลูตงให้เป็นการแลกเปลี่ยน
นางอ้างว่าเพราะพระมเหสียุนโซฮวามีใต้เท้าโชชิคยอมหนุนหลัง
แต่พอซอยองพาคนไปถึงตัวออลูตง นางก็ไม่ได้อยู่ที่วัดแล้ว
ทั้งหมดรีบออกตามหาออลูตงทันที
ชองฮันซูพบกับซอยองในวังก็แปลกใจถามว่านางเข้ามาได้ยังไง
“ข้ามีป้ายผ่านทาง
สามารถเข้าออกได้อย่างเปิดเผย”
“ได้ข่าวว่า ทหารไม่สามารถจับออลูตงได้หรือ”
“นางคงออกจากเมืองหลวงเมื่อตอนเช้าตรู่ แต่ว่า ท่านก็ไม่ต้องห่วงนัก
เพราะข้ามีวิธีจับตัวนางกลับมาได้ ถ้าไง ไว้ท่านออกเวรแล้วค่อยคุยใหม่”
ซอยองกล่าวจบก็เดินจากไป
คิมชูซอนเข้าเฝ้าพระมเหสียุนโซฮวาถวายรายงานว่า
“พระมเหสี ตอนนี้ออลูตง ได้ออกจากเมืองหลวงไปแล้ว เพราะฉะนั้น
พระมเหสีไม่ต้องทรงเป็นห่วงอีกแล้ว”
“นี่เป็นความจริงหรือเปล่า”
“ในเมื่อออลูตงจากไปแล้ว หม่อมฉันเชื่อว่าฝ่าบาท อีกไม่นานคงจะทรงเปลี่ยนพระทัย
และขอให้พระมเหสีทรงอดทนไว้ รอวันที่ฝ่าบาท จะเสด็จมาหาอีกครั้ง”
“ทุกวันนี้ฝ่าบาททรงเปลี่ยนไป แม้จะกลับมาหาข้าอีกครั้ง ข้าก็กลัวว่า
ตัวเองจะไม่สามารถทำใจให้เหมือนเมื่อก่อนได้อีก”
“ทรงหมายความว่าไงหรือพ่ะย่ะค่ะ”
“หึ ไม่มีอะไรหรอก ข้า
แค่หวังว่าจะลบล้างข่าวลือที่เสียหายโดยเร็ว เพื่อกอบกู้พระเกียรติของฝ่าบาท
ไม่ให้มีผลต่อการปกครองก็พอ”
ซอยองมาพบฮุงบีและมอบยาที่จะทำให้หญิงตั้งครรภ์เกิดการแท้งให้
ฮุงบีตกใจแต่ก็จำต้องทำตามที่ซอยองสั่ง
พระพันปียินซูทรงตำหนิซังกุงตำหนักใหญ่ที่ดูแลพระเจ้าซองจงไม่ดี
ปล่อยให้พระพักตร์มีรอยแผล ซังกุงอีกคนจึงทูลว่าเกิดจากอะไร
พระพันปียินซูทรงตกพระทัยมากเมื่อรู้ความจริง และทรงเสด็จไปหาพระมเหสียุนโซฮวาทันที
จบ 41

โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ และก็ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาอ่านค่ะ

เครดิต : www.oknation.net/blog/lakorn