สูตรเสน่หา - เรื่องย่อละครรายตอนตามบทโทรทัศน์ - สูตรเสน่หา ตอนที่ 4

สูตรเสน่หา ตอนที่ 4

พอ ปฏิคมหรือเปี๊ยกของอลินฟังเสียงโอดครวญจากอลินว่า ครูกุ๊กหักหน้าเธอแล้วไม่ยอมสอนอีกแล้ว เขาจึงสมน้ำหน้า อลินแค้นหาว่าครูกุ๊กใจดำ แล้วออกคำสั่งให้ปฏิคมไปจิกครูกุ๊กมาสอนเธอให้ได้ ปฏิคมตอกกลับทันทีว่า ทำไม่ได้...
อลินโกรธจนหูไม่กระดิก ขู่ต่างๆนานา จะกระจายข่าวไปยังบริษัทว่าเขาทำเธอท้องแล้วไม่รับ ปล่อยให้อดอยาก ทำลายความเชื่อถือ จะให้พ่อถอดจากตำแหน่งผู้จัดการมรดกพันล้าน แล้วจะสาปแช่งให้ปฏิคมถูกผู้หญิงทิ้งตลอดชีวิต
"เพราะฉะนั้น ถ้านายไม่อยากมีอันเป็นไปในอาชีพการงานและความรัก ต้องหาทางทำให้ครูกุ๊ก หรือครูดิน หรือนายพสุมาสอนฉันทำอาหารให้ได้" อลินถลึงตาจ้องเหมือนจะดูดเลือด ปฏิคมหรือนายเปี๊ยก...หัวหดหมดทางออก ได้แต่กลอกลูกตา...
ooooooo

ปฏิคมขับรถไปยังบ้านสวนอันร่ม รื่น หลอกพสุว่าเขาจะพามาเลี้ยงในสวนอาหารที่ดีสุดยอดแห่งยุค แต่พอลงรถ เดินนำเข้าไปในบ้าน...ร้องบอก "ครูครับ... ไอ้ดินมาแล้วครับครู" พสุได้ยินคำว่าครู ยืนเซ่อไปทันที
ครูอนันต์เดินออกมายิ้มร่าอารมณ์ดี...ปฏิคมแนะนำพสุหรือครูกุ๊กของอลิน พสุข้องใจรีบถาม ยังไม่ทันจบคำว่าครูเป็น...ครูอนันต์ตอบเอง
"...พ่อของอลิน ยินดีที่ได้รู้จัก ได้ยินชื่อมานานแล้ว เพิ่งเจอ แหม...หล่อกว่าที่คิดนะเนี่ย"
พสุ ไหว้ขอบคุณ อนันต์บอกไม่เป็นไร เชิญมาทานกัน ท่านเตรียมอาหารไว้มากมาย มีแกงป่าปลาดุกอุย ปลาเผา ฉู่ฉี่กุ้งแม่น้ำ แล้วก็ชูนิ้วให้ฝีมือตัวเอง ปฏิคมเร่งว่าน้ำลายสอแล้ว ครูอนันต์จึงดึงไปอย่างสนิทชิดเชื้อเกินคาด บอกว่ามื้อนี้จัดพิเศษสำหรับครูของน้องลิน...พสุตามไปงงไป เงอะงะจนหันมองเพื่อน เจ้าเปี๊ยกไม่สน จะกินท่าเดียว...แต่ในใจนั้นแอบเสมอนอกว่า เพื่อนรักจะมีลุ้นลูกเขยก็คราวนี้...
หลังอาหาร ครูอนันต์ยินดีที่ชมว่าอาหารอร่อย วันหลังขอชิมฝีมือครูกุ๊กบ้าง แล้วปฏิคมเสนอให้เข้าเรื่อง อนันต์จึงเริ่มเสนอแกมขอร้อง
"ครูกุ๊ก อย่าว่ายังงี้ยังงั้นเลยนะ ขอร้องละ ช่วยเป็นครูสอนทำอาหารให้หนูลินต่อไปเถอะนะ" พสุหันไปทำ
ตา ขวางใส่ปฏิคม ซึ่งรีบมองฟ้าหนีหน้า "ที่เชิญมาวันนี้ ไม่เกี่ยวกับไอ้คม หรือหนูลิน ครูคิดเอง แต่เมื่อเจอแล้วก็ไม่ผิดหวัง ถูกชะตา ถ้าไม่รังเกียจช่วยดูแลหนูลินให้ครูด้วย..." ครูเสียงสั่น ตีบทแตก "ครูขอร้องละ...จะให้ครูกราบก็ยอม" ครูทำท่าจะปูผ้า...พสุร้องลั่นห้าม ปฏิคมก็ผวาเข้าหาดึงไว้ ครูไม่ยอม จะกราบให้ได้ พสุรีบตอบตกลง จะสอนคุณลินต่อให้ครู...ได้เลย ครูหันมาคาดคั้น พสุบอกชัดคำว่า เขาพูดจริงทำจริง ไม่อิงนิยาย ครูขอบใจจนไม่หายใจ ทั้งโอบกอดพสุไว้แน่น ขาดแต่จะหอมแก้มเท่านั้น...ครูกอดไปตบหลังพสุไป ปฏิคมได้แต่ยิ้ม ทั้งดีใจทั้งโล่งอกไปอีกตาแล้ว....
ขณะที่คนสวนช่วยเก็บผลหมากรากไม้ใส่ รถให้เอากลับไป พสุเห็นปลอดสายตาคน ผลักปฏิคมกระเด็นหวิดตกบ่อ... พอตั้งตัวได้ ขอร้องไอ้ดินเพื่อนรักให้ฟังเขาก่อน เพราะถูกหาว่าเป็นตัวแสบติดโรคจากคุณลิน ถึงหลอกเพื่อนได้เก่ง ไอ้คมสารภาพว่าถูกคุณลินบังคับให้ลากแกกลับไปสอนเธอให้ได้ มาปรึกษาครู ครูจึงให้พาครูกุ๊กมาที่นี่ แล้วที่ครูจะกราบพสุนั้นเป็นเรื่องจริง ครูไม่เคยเล่นตลกกับใคร พสุยังแคลงใจว่าครูอนันต์ไม่น่าทำได้ขนาดนี้
" ครูรู้สึกผิดที่ไม่ได้เลี้ยงดู ป้าสามคนเอาไปสั่งสอน อะไรที่ครูจะทำให้ลินได้ ครูทำ ยิ่งกว่านี้ก็ยังได้ ครูห่วงคุณลินทุกเรื่อง เรื่องงาน เรื่องส่วนตัว และความรัก"
ไอ้คมชี้ ไปที่เรือกสวนและไร่นาหลายพันไร่ ทั้งห้องแถว ตึกแถว คอนโดฯในเมือง ตลาดสดอีกสิบกว่าแห่ง ไม่รวมเครื่องเพชรของป้าทั้งสาม รวมแล้วนับพันล้านบาท เป็นของคุณลินคนเดียว
"ฉันบอกครูเรื่องที่คุณลิ นคิดว่านายอนุชาเป็นเนื้อคู่ แต่ไม่ได้บอกว่าเขามีเมียมีลูกแล้ว ครูยังเป็นห่วงขนาดนี้ แกคิดดูก็แล้วกัน ถ้าครูรู้เรื่องโสภิตากับปูเป้ ฉันว่ายิ่งกว่ากราบ ครูก็ทำ" ไอ้คมหยุดหายใจ พสุฟังแล้วเป็นกลุ้ม "ถ้าแกไม่สะดวกใจที่จะคิดว่าทำเพื่อช่วยครูดูแลคุณลิน แกก็คิดว่าทำเพื่อคอยสอดส่องเรื่องนายอนุชาแทนตาก็แล้วกัน"
"ได้..." พสุคิดอยู่หลายตลบจึงยอมรับ "ฉันจะยอมทำเพื่อตา...แต่เขาต้องทำอะไรบางอย่างเพื่อเป็นการไถ่โทษ"
หลัง จากที่พสุให้ปฏิคมไปจัดการให้อลินทำ...พออลินฟังจากปฏิคมแล้ว...อลินตอก หน้าแงไอ้คมทันทีว่า เธอง้อคนไม่เป็น จะให้ไปง้อครูกุ๊กได้ไง?
"นึกถึงผล ประโยชน์ที่คุณลินจะได้รับสิ เดี๋ยวก็ทำ ได้เอง...แล้วการไปง้อเนี่ย ต้องมีอะไรติดไม้ติดมือไปด้วยนะ เป็นค่ายกครู" อลินแหงะหน้าสะบัดหนี "เราจะเอาความรู้
จากครู เราต้องทำดีกับครูไว้นะ ไม่มีครูสอนเราลำบากนะ ทำดี ให้ครูรักไว้ ทำให้ครูเอ็นดู เมตตา...ทำให้ครู..."
"รู้แล้วน่า...ง้อก็ได้...ชิ้วๆ..." อลินสะบัดหน้ายักไหล่ ขัดใจแต่ต้องฝืน

ooooooo

วันนี้ อนุชาเจอดีแต่เช้า เพราะมีมอเตอร์ไซค์มาส่งของให้เขา เปิดออกกลายเป็นแหวนแต่งงานที่โสภิตาส่งมาคืนเขาเป็นการตัดสัมพันธ์ จนเขาร้อนเป็นไฟไปทั้งตัว พยายามโทร.หาเธอทั้งมือถือแล้วเบอร์บ้าน แต่เขารู้ทันทีว่าเธอตัดสาย จึงคว้ากุญแจรถออกจากบ้านไปทันที
ส่วนอลิน ...ขับรถสปอร์ตคันเก๋ไป คิดหาทางจะซื้ออะไรไปง้อครูกุ๊ก พอผ่านร้านเป้หวานเบเกอรีจึงตัดสินใจแวะซื้อเค้กดีที่สุด...เลี้ยวจะเข้าจอด แต่ไม่มีที่จอด...
ขณะนั้นโสภิตาหรือคุณตากำลังเอาเค้กหลายชนิด
มาวางโชว์ เสียงประตูดังขึ้นจึงเชิญแขก แล้วต้องอุทาน
ออก มาอย่างตกใจ "คุณเล็ก..." อนุชาหรือคุณเล็กยืนยิ้ม มองคุณตา ถามว่ายุ่งอยู่ไหม ตาบอกทันทีว่ายุ่ง เขาแย้ง ไม่เห็นมีลูกค้าเลยยุ่งได้ไง ตายืนยันว่าไม่มีลูกค้าเธอก็ยังต้องทำงาน แล้วขอตัว...อนุชาหรือเล็กเข้ามาดึงมือไว้ ความอบอุ่นคุ้นเคย ทำให้เธอรู้สึกซ่านไปทั้งตัว เล็กตั้งคำถามถี่ยิบ ทำไมไม่รับสาย คืนแหวนทำไม งอนอะไร ตายืนกราน
"เคยตกลงจะเจอกันเป็นครั้งคราว แต่ไม่ผูกมัดในฐานะอะไร ตาจะมีสิทธิ์งอนเขาได้ไง" แกะมือเขา "ตาไปทำงานก่อนนะคะ"
" ที่ตาเป็นแบบนี้เพราะตามีคนอื่นใช่ไหม" ตาชะงัก หันมามอง "เมื่อคืนก่อนที่ผมโทร.หาตา ผมได้ยินเสียงผู้ชาย ผมอยากรู้ว่าเขาเป็นใคร" เสียงของเล็กมีความหึงเต็มน้ำเสียง
"เขาเป็นเพื่อนของตาเอง" เล็กฟังแล้วบอกเธอว่า เขาเพิ่งรู้ตามีเพื่อนผู้ชาย เขาชื่ออะไร? "สนิทมากด้วยค่ะ
คุณ เล็กเคยเจอแต่จำไม่ได้ อย่ารู้ชื่อเขาเลย...รู้แต่ว่าเขารักและจริงใจกับตามาตลอด เขาไม่เคยทอดทิ้งหรือทำให้ตาต้องเสียใจแม้แต่ครั้งเดียว...บอกแค่นี้คุณเล็ก คงพอใจและ
กลับไปได้แล้วค่ะ"
"ตาไล่ผม..."
"ตาเบื่อเต็มทีกับความ สัมพันธ์ต้องหลบๆซ่อนๆ และความฝันลมๆแล้งๆ หลายปีที่ผ่านมามันพิสูจน์แล้วว่าคุณแม่ ของคุณไม่มีวันรับผู้หญิงอย่างตา เราอย่าหลอกตัวเองอีกเลยนะคะ" เล็กยืนยันว่าถ้าเขาไม่ยอมล่ะ "ตาเจ็บมามากแล้ว อย่าทำให้ตาเจ็บมากไปกว่านี้ ในวันที่คุณแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นเลยนะคะ" โสภิตาน้ำตาร่วงพรู ปาดน้ำตาเดินเข้าครัว ร้องไห้โฮ ปิดประตูใส่หน้าอนุชาตรึม...อนุชายืนเซ่อครู่ใหญ่ แล้วตัดสินใจเอากล่องแหวนแต่งงานวางไว้บนตู้ ก่อนเดินออกจากร้านไป...เสียงกระดิ่งประตูดัง แสดงว่าเล็กกลับไปแล้ว ตาถึงกับปล่อยโฮออกมาด้วยความช้ำ...
เล็กเดินออกไปที่รถ อลินสวนมา คลาดกันเส้นยาแดงเดียว...เสียงกรุ๊งกริ๊งประตูดัง อลินถามมีใครอยู่ไหม ตารีบออกมา หลังตบแป้งลบคราบน้ำตา...อลินรีบบอกว่าต้องการ บานาน่าทุตตี้ฟรุตตี้...โสภิตาตะลึงแล้วถามขึ้น
"คุณอลินใช่ไหมคะ" อลินรับว่าใช่ ตาจึงบอกว่า "เป็นแฟนละครคุณลิน เมื่อไหร่จะมีงานละครสักที รออยู่นะคะ ตัวจริงสวยกว่าในจอ ไม่แก่เลย" อลินรีบยกตัวเองสูงขึ้นด้วยคำว่า สุขภาพจิตดีหน้าตาจะใส...ตารีบหันไปจัดเค้กให้...อลินเหลือบไปเห็นกล่องแหวน วางอยู่ ถึงชะงักไปหนึ่งกึก
"ของคุณหรือเปล่าคะ"
อลินยื่นกล่องแหวน ไปตรงหน้าตาที่กำลังจัดของใส่กล่อง ตาถึงกับงง จึงบอกว่าตาคืนเขาไปแล้ว แต่เขาคงลืม "เอ๋ ทะเลาะกับแฟนรึเปล่าคะเนี่ย...บทแบบนี้ลินเล่นบ่อย แค่เห็นเดาได้ อย่าคิดมากนะคะ ถ้าเราไม่ผิด ไม่ต้องสน เชิดใส่ไปเลย ส่วนแหวนนี่...คืนแล้วไม่เอา เราต้องยึดค่ะ หยิ่งไปก็เท่านั้น สู้เอาไปขายได้เงินมาซื้อเครื่องสำอางโปะหน้าให้ใสก๋อง มองหาผู้ชายคนใหม่สะใจกว่าค่ะ" อลินมองตา ให้กำลังใจ ตายิ้มออกมาได้ ขอบคุณอลิน อลินบอกว่าไม่ต้องขอบคุณค่ะ ลินเข้าใจ หัวอกลูกผู้หญิงด้วยกัน ตาบอกว่าคุณลินไม่เห็นหยิ่งเหมือนในข่าว อลินได้ทีว่าพวกขี้อิจฉา ให้ข่าวเสียหาย คนดังก็ธรรมดา ชินเสียแล้ว....จากนั้นตายังลดราคาเค้กให้อลินอีก คิดแค่ 600 แต่อลินไม่ยอม ให้เธอพันบาทไปเลย แล้วสอน
"ถ้ามีผู้ชายมารังแกอีก อย่าลืมนะคะ ซัดมันกลับไปเลย อย่าได้กลัว" อลินว่าแล้วกลับออกไปในมาดนางพญางูเขียวหางไหม้ ตามองตามชื่นชมแล้วเก็บกล่อง ยึดตามคำแนะนำอลิน....
พสุเลิกสอนในตอนเย็น เดินออกมาไม่กี่ก้าว อลินก็มาจ๊ะเอ๋ ยื่นกล่องเค้กมาตรงหน้า บอกเธอซื้อมาฝาก พสุเก๊กบอกทันที เขาไม่ชอบของหวาน อลินบรรยายว่าเค้กร้านนี้อร่อยที่สุดในโลก ใครได้กินจะติดใจไปตลอดชาติ
พสุ คิดนิดเดียว บอกว่ารับไว้ก็ได้ รับมาแล้วเดินหนีไป อลินวิ่งตามเรียกไว้ว่ารับของแล้ว ต้องมาฟังคำขอร้องกันมั่งซิ ถูกตื๊อมากเข้า หันมาตอกหน้า "ผมไม่สอนคุณ" เดินหนีไปลานจอดรถ อลินขอร้องวิงวอนตามแต่จะสรรหาคำหวานมาหว่านล้อม ถ้าครูกุ๊กไม่สอนเธอ ชาวประชาทั้งประเทศต้องดูหมิ่นเหยียดหยามเธอ คู่แข่งรุมกระทืบ สรุปแล้วครูต้องช่วยสอนเธอ อย่าโดดเดี่ยวเธอเลย
"ผมไม่ชอบที่คุณเอาชนะคนอื่นด้วยการแทงข้างหลัง"
อลิ นรีบสารภาพบาปว่าเธอไม่ตั้งใจ รู้เท่าไม่ถึงการณ์ ไม่รู้ว่าผิด ถ้าครูกุ๊กไม่พอใจ เธอขอโทษร้อยแปดหมื่นครั้งก็ยังได้ แต่แล้วพสุก็ยังเดินหนี อลินหัวใจเหี่ยว ไม่รู้คิดอะไรต่ออีกแล้ว ปล่อยออกมาโฮใหญ่ ปากก็ระบายแค้น
"ใช่สิ...ฉันมันคนนิสัยไม่ดี ทำอะไรก็ผิดไปหมด ไม่เคยมีดีในสายตาคุณอยู่แล้ว"
เสียง ร้องเสียงตัดพ้อดังจนพสุหันมามอง เห็นน้ำตาเธอแล้วใจละเหี่ย เสียงอลินยังรำพันพิลาปว่า เธอรู้ว่าตัวเองทำไม่ถูก เธออยากเป็นคนดี อยากแก้ตัว เธอทำงานนี้ไม่สำเร็จ ถ้าไม่มีเขา
"หยุดร้องไห้เถอะ ผมเข้าใจแล้วว่าคุณ..." เสียงเข้ม "เล่นละครเก่ง แต่ผมไม่ชอบดูละคร" อลินชะงักกึก ความหวังพังครืน "ต่อจากนี้ไป สัญญากับผมได้ไหมว่า จะไม่แกล้งใครอีก"
"ได้...ฉันสัญญา ถ้าฉันผิดสัญญา ขอให้..." ยังไม่จบคำ พสุสวนทันที
"หน้าแก่ก่อนวัย ใช้ครีมอะไรก็ไม่หาย และไม่มีใครแต่งงานด้วย" พสุยักคิ้ว อลินกล้ำกลืนเมื่อถูกโจมตีรุนแรง แต่ก็จำยอม
"เออๆๆก็ได้ ถ้าฉันผิดสัญญาขอให้หน้าแก่และขึ้นคาน" ยกสามนิ้วแบบลูกเสือ
" สัญญาแล้วต้องทำให้ได้" เดินไปนั่งที่คนขับ หันมาสั่งเฉียบ "พรุ่งนี้เจอกันที่นี่ แต่งตัวให้ทะมัดทะแมง ครีมกันแดดเตรียมให้พร้อม หกโมงเช้าจะพาคุณไปทำอาหารนอกสถานที่"
"หกโมงเช้า...นอกสถานที่ ครูจะพาฉันไปที่ไหน" พสุออกรถไปไม่ยอมตอบ อลินได้แต่ร้องเรียก แต่เขาไปเสียแล้ว จึงร้องเฮ้ยๆๆไปตามเรื่อง...
เมื่อ พสุกลับถึงบ้าน แม่นงพะงาให้เอาซุปเยื่อไผ่ไปให้ คุณฟ้า...วันนี้คุณเมฆกับคุณอี่เพิ่งกลับจากเยี่ยมหลานที่อเมริกา ดินจะได้ทักทายพี่ๆเขา พสุไม่อยากไปบ้านใหญ่ พอแม่บอก
"ดินควรไปขอบคุณ คุณฟ้าด้วยที่เธอช่วยพวกเราตอนมีเรื่องกับคุณลม คุณฟ้าเธอเป็นคนดีนะลูก เธอยุติธรรม มีน้ำใจกับเรา เราควรมีน้ำใจตอบ" พสุรีบรับซุปมาบอกแม่ เขาจะส่งถึงมือคุณฟ้าเลย...
เมื่อพสุไปพบ คุณฟ้าได้กลิ่นซุป ดีใจบอกว่ากลิ่นหอมน่ากิน แล้วชวนดินกินข้าวด้วยกัน พสุเกรงใจ แต่เมื่อคุณฟ้าสั่งให้คนเอาจานมาให้คุณดินหนึ่งชุด เพื่อมากินข้าวเป็นเพื่อนกัน และไม่เคยกินข้าวกันนานแล้ว ครั้งนี้เป็นการเริ่มต้นก็แล้วกัน...พอพสุจะนั่งลง เสียงดังมา
"เดี๋ยวนี้รู้จักประจบประแจงกับเขาเหมือนกันเหรอเนี่ย" วารินถามอย่างไม่พอใจ พสุยังหย่อนก้นไม่ถึงเก้าอี้ วายุหรือนายลมก็ซ้ำอีกไม้
" คิดจะมาไถสมบัติพี่ฟ้าละสิ" พสุฟังเต็มหู ยืดตัวขึ้นเลื่อนเก้าอี้เข้าที่เดิม มองสองพี่น้องตากร้าว บรรยากาศเครียดใกล้ระเบิด...คุณฟ้าหรือนภาติงสองพี่น้องว่าทำไมพูดอย่างนี้ ทั้งสองกลับพลิกลิ้นว่าแค่แซวเล่น ดูของน่ากิน เรากินกับพี่ฟ้าที่นี่เลยดีกว่า ว่าแล้วลากเก้าอี้มานั่ง...ก่อนที่พสุจะพูดอะไร เสียงอี่หรืออิสราภรณ์สะใภ้นำหน้าเมฆาสามี ส่งเสียงหวานว่าคิดถึงพี่ฟ้า กอดแล้ววางกระเช้าเชอร์รี่ให้ บอกว่าซื้อมาฝากหวานเจี๊ยบ พร้อมกับส่งซองจดหมายให้ บอกว่าเด็กๆที่อเมริกาฝากมาให้ป้าฟ้า แล้วทั้งสองก็นั่งทานอาหารกับพี่ฟ้าอีก คุณฟ้าจึงบอกว่า ทานด้วยกันที่นี่ทุกคน อบอุ่นดี
อี่จึงไล่ชื่อเรียงลำดับ แล้วทักพสุเป็นคนสุดท้ายอย่างเสียไม่ได้ แล้วดันออกไปให้เมฆาสามีนั่ง แล้วตะโกนเรียกเด็กๆเอาจานมาเสริมอีก...พสุรีบขอตัวเพราะคุณฟ้ามีเพื่อนทาน แล้ว ฟ้าบอกเดี๋ยวก่อน แต่วายุรีบออกความเห็นไล่
"ปล่อยเขาเถอะครับพี่ ฟ้า พวกเราพี่ๆน้องๆอยู่กันพร้อมหน้าอย่างนี้ คนที่รู้ตัวว่าไม่ใช่มันก็ต้องออกไป" พสุชะงักเท้า ตัวร้อนฉ่า วารินรุมต่อ
"และถ้ามันไม่เจียมตัว คราวหน้าก็อย่าสะเออะมาอีก"
พสุ ไม่อาจตอบโต้ได้ จึงค่อยๆเดินหนีไป อี่มองสำรวจสภาวการณ์อย่างใกล้ชิด คุณนภาหรือพี่ฟ้าของทุกคนมองตามพสุไปอย่างครุ่นคิด...เบื้องหลังนภาเป็นรูป ถ่ายรวมญาติ มีเจ้าสัวพจน์นั่งกลาง อรภากับอรพินประกบข้าง ถัดมาเป็นนภา เมฆาอยู่ข้างวรภา อีกฝั่งคือวารินกับวายุอยู่ข้างๆอรพิน ทุกคนยิ้มแย้มมีความสุข...
ooooooo
เมื่อนงพะงามายังห้องนอนของ คุณอรภา ตอนนี้คุณอรภานอนหลับสนิทบนเตียงคนไข้ในห้องนอนใหญ่ คุณฟ้ายืนลูบไล้แม่อย่างอ่อนโยน นงพะงาเดินมาด้านหลังทักคุณฟ้า คุณฟ้าเชิญให้นั่งแล้วขอบใจนงพะงาที่ทำซุปไปให้ ถามไถ่เรื่องงาน นงพะงาบอกไม่ยุ่ง คุณฟ้าจะให้ทำอะไรให้บอกได้เลย...คุณฟ้าจึงอยากให้มาอยู่ดูแลแม่ใหญ่บนตึก ตั้งแต่เช้าจนค่ำจึงค่อยกลับ
นงพะงารับว่าอยากมาดูแลคุณท่านอยู่แล้ว แต่เกรงว่าคุณๆอื่นๆจะไม่ว่าหรือ? คุณฟ้าสั่ง
" ใครถามให้บอกว่าฉันสั่ง...ถึงแม้คุณแม่จะนอนไม่ได้สติมาสองปี แต่ชีวิตของท่านก็มีค่ามากสำหรับเราทุกคน เพราะฉะนั้นคนที่จะช่วยฉันดูแลต้องเป็นคนที่ฉันไว้ใจมากที่สุด"
"ได้ค่ะ...น้าจะดูแลคุณท่านให้ดีที่สุด" นงพะงารับด้วยความตื้นตันใจ
" ขอบคุณมาก...ตอนนี้คุณพ่อและแม่รองถึงจะเสียไปแล้ว แต่ฉันก็ไม่เคยลืมว่าน้านงและดินเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว ฝากบอกดินด้วยว่าอดทนไว้ แล้วอะไรๆมันจะดีขึ้นเอง" ฟ้าเน้นคำหนักแน่น
เมื่อ นงพะงากลับลงมาเล่าคำพูดของคุณฟ้าให้ดินฟัง พสุหรือดินถามแม่ว่า อะไรๆที่ว่าจะดี มันคืออะไรครับ พสุถามพลางยัดถุงแป้งที่จะไปสอนพรุ่งนี้ใส่เป้ แม่ได้แต่ปลอบว่าให้อดทนตามที่คุณฟ้าบอกก็แล้วกัน
"ถ้าคุณฟ้าหมายถึงมรดก ในพินัยกรรมเจ้าสัว ที่ต้องรอให้คุณแม่ใหญ่สิ้นลมแล้วค่อยเปิดอ่าน ผมบอกได้เลยว่าผมไม่อดทนถึงขนาดนั้น ผมหาเงินเลี้ยงดูตัวเอง เลี้ยงดูแม่ ได้โดยไม่ต้องทนให้คนอื่นข่มเหงเพื่อแลกกับมรดก" พสุรูดซิปเป้ เดินหนีไป แม่มองตาม พูดอะไรก็ไม่ทันลูกเสียแล้ว
ooooooo
ทันทีที่รถ สปอร์ตเปิดประทุนวิ่งปร๊าดมาจอดที่หน้าโรงเรียนสอนทำอาหาร อลินนั่งเชิดในรถ แว่นดำสุดเฉี่ยว โพกผ้าเก๋เท่ พสุเดินมาหามองจนตาเหล่ แล้วเริ่มเถียงกันใครมาช้ามาเร็ว นาฬิกาใครเก๊ พสุโยนเป้ใส่รถตูม อลินว้ากให้เบาๆ รถราคาแพงจะมีรอยขีดข่วน
ชายหนุ่มบอก มีรอยก็ซ่อมสิ แล้วสั่งให้ออกรถได้ เขาให้ขับไปเรื่อยๆ เดี๋ยวจะบอก เธอว่าท่ามาก ติงเรื่องข้าวของที่จะทำอาหารอยู่ไหน มีแค่เป้ใบเดียว พสุเชิด สั่งไม่ต้องถาม เขาทำได้ก็แล้วกัน...อลินจึงพุ่งรถออกปี๊ดเดียว พสุหงายผลึ่ง...
รถอลินวิ่งมาในตอนเช้าอากาศสดชื่น เขาชี้บอกทางอย่างค่อยๆ แย้มบอกอย่างอมพะนำจนเธอรำคาญ แล้วจึงรู้ว่าวิ่งเข้าไปยังสวนผลไม้ อลินเงยหน้าขึ้นเห็นป้าย "ไร่สุขอนันต์" อลินเบรกรถพรืดเดียว พสุหัวคะมำ อลินร้องขึ้น "เฮ้ย...นี่มันไร่พ่อฉัน...พาฉันมาที่นี่ทำไม"
"ก่อนที่คุณจะทำอาหาร จริงๆจังๆ คุณต้องมีความรู้ เรื่องวัตถุดิบจะมาทำอาหารให้มากที่สุด ไร่นี้มีวัตถุดิบมากมายยอดเยี่ยม จึงพามาที่นี่"
"แล้วครูกุ๊กรู้ด้วยเหรอว่านี่เป็นไร่พ่อฉัน" พสุรับว่ารู้ "แล้วพ่อรู้หรือเปล่าว่าครูกุ๊กเป็นใคร"
เสียง พ่ออนันต์ร้องเรียกชื่อ "ดิน" อย่างสนิทสนม แล้ววิ่งผ่านอลินไปกอดพสุอย่างคุ้นเคย บอกว่าดีใจที่เจอกันอีก นั่งรถมาเหนื่อยไหม พสุบอกไม่เหนื่อยเพราะเขาไม่ได้ขับ อลินกระแอมใส่ อนันต์จึงหันมาหาจะกอดลูก เธอกางแขนกัน พ่อจึงถอย ถามแก้เก้อว่าขับรถมาเหนื่อยไหม อลินกลับ
โวยพ่อว่า ทำไมไม่บอกเธอว่าเธอจะมาหาพ่อวันนี้ พ่อรู้ต้องเป็นคนบอกเธอ อนันต์จ๋อยถูกลูกเล่นงาน หันมาหาพสุเป็นตัวช่วย เขาจึงบอกว่า เขาขอไม่ให้ครูบอกเธอเอง
"แล้วพ่อก็เชื่อ นี่เห็นคนอื่นดีกว่าลูกอีกแล้วเหรอ เมื่อก่อนก็นายตัวเปี๊ยก ตอนนี้ครูกุ๊ก พ่อนะพ่อ ชอบเห็นคนอื่นดีกว่าลูกตัวเอง แล้วนายเปี๊ยกรู้เรื่องนี้หรือเปล่า" อนันต์รับว่ารู้ อลินจึงโวยวายจะโทร.ไปเล่นงานเปี๊ยก พสุจึงขวางสั่งหยุด ดึงมือถือเธอมาด้วยแล้วขู่ ถ้าจะเสียเวลาไร้สาระ ถ้าจะเรียนกับเขาต้องหยุด ไม่งั้นเขาจะเก็บของกลับ อลินจนแต้มแต่ยังไว้ท่า ไม่โทร.ตอนนี้ก็ได้ ดึงมือถือกลับ เดี๋ยวจะด่าย้อนหลัง ไม่ปล่อยให้ลอยนวลแน่...อลินเดินปังๆหนี พสุตามหลัง อนันต์ทึ่งในฝีมือ งึมงำชม
"นายดินทำได้..."
จากนั้นพสุเริ่มการสอนด้วยการพาเดินไปใน สวน ชี้ให้เห็นถึงวัตถุดิบที่จะทำอาหารแล้วสอนว่า ถ้าทำอาหาร 10 อย่าง ต้องหาวัตถุดิบที่จะทำ ต้องทำได้หลายอย่าง ส่วนผสมไม่แตกแยกมาก ทำง่าย ไม่เสียเวลา คนดูต้องเห็นทุกขั้นตอน ถ้าดูไม่รู้เรื่อง ทำไม่เป็น รายการไร้ประโยชน์ อลินชมว่าครูกุ๊กนี่รู้มากเหมือนกัน พสุหันมาย้อนว่า ไม่รู้แล้วจะสอนได้เรอะ เธอเป็นนักเรียนต้องตั้งใจ

โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ และก็ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาอ่านค่ะ

เครดิต : ไทยรัฐ

Readlakorn เว็บเรื่องย่อละครรายตอนตามบทโทรทัศน์ ละครเกาหลี ละครช่อง3