เรื่องย่อละครตามบทโทรทัศน์ - คิมชูซอน (51)

คิมชูซอน 51

คิมชูซอนมีทั้งหมด 63 ตอนนะคะ ติดตามกันนะคะ กำลังเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ อีกไม่กี่ตอนจะจบแล้วค่ะ

วันรุ่งขึ้น พระเจ้าซองจงทรงมีพระบัญชาให้คิมชูซอน ควบคุมการประหารชีวิตพระมเหสีโซฮวา
ก่อนที่คิมชูซอนจะออกเดินทางไปนั้นได้พบกับองค์ชายวอนจา
องค์ชายวอนทรงฝากจดหมายไปถึงพระมเหสีโซฮวา
โดยหารู้ไม่ว่าพระมเหสีโซฮวากำลังจะถูกประหารชีวิต
แม้ว่าคิมชูซอนสงสารองค์ชายเพียงใด แต่ก็ต้องสะกดความรู้สึกเอาไว้ "หึ ไหนเคยว่า
องค์ชายจะไม่เขียนจดหมายถึงเสด็จแม่อีกแล้วไงพ่ะยะค่ะ
ต่อไปไม่ว่าจะคิดถึงเสด็จแม่แค่ไหน ก็ต้องทรงอดทนไว้ เพื่อที่ว่าเมื่อองค์ชายโตขึ้น
หลังจากได้พบเสด็จแม่แล้ว นางจะได้ภูมิใจในความอดทนไงล่ะพ่ะย่ะค่ะ" "ก็ได้
ถือว่าเจ้ามีเหตุผลมากกว่า ข้า จะพยายามอดทนไว้ ถ้าเจ้าได้พบเสด็จแม่
ช่วยทูลด้วยว่าข้าสบายดีนะ" "อึม หม่อมฉันจะทูลให้พ่ะย่ะค่ะ"

ที่บ้านพักของอดีตพระมเหสียุนโซฮวา พระนางขอให้แม่ให้อภัยที่ลูกอกตัญญู "เฮ่อ
ท่านแม่คะ บุญคุณที่ท่านเลี้ยงดูข้ามาจนถึงวันนี้ ข้ายังไม่ได้ตอบแทนเลย หึ
แถมยังกลายเป็นมเหสีที่ถูกปลด ถูกขับออกจากวัง ทำให้ท่านผิดหวังอีก ฮือ
ข้ารู้สึกผิดต่อท่านนัก จนไม่รู้จะพูดยังไงดีแล้ว ฮือ ข้าเพียงแต่
หวังว่าท่านจะให้อภัย ในความอกตัญญูของข้าด้วย" "ทำไมจู่ๆ รับสั่งอย่างงั้นล่ะเพคะ
ใครจะคิดยังไงก็ช่าง ในสายตาของแม่ พระมเหสีคือลูกรักที่ไม่มีวันเปลี่ยน ฮือ
แต่เล็กจนโตไม่เคยทำความหนักใจให้แม่เลย โดยเฉพาะนิสัยที่ตรงไปตรงมา
ก็ทำให้พ่อกับแม่ภูมิใจด้วยซ้ำ พ่อเจ้าด่วนจากโลกนี้ไป แต่เพราะยังมีเจ้า
ถึงทำให้แม่มีกำลังใจอยู่ถึงวันนี้" "ท่านแม่คะ ฮือ ถ้าชาติหน้า
เรามีวาสนาได้พบกันอีก ฮือ อยากให้ท่านเกิดเป็นลูกข้าดีกว่า ฮือ เพื่อที่ว่า
สิ่งที่ข้าติดค้างในชาตินี้ ฮือ จะได้ตอบแทนในฐานะเป็นแม่บ้าง ฮือ" "พระมเหสี
ทำไมรับสั่งน่ากลัวอย่างงั้นล่ะเพคะ"
ทันใดนั้นเองก็มีราชโองการมาถึงอดีตพระมเหสียุนโซฮวา "อดีตมเหสีโซฮวา อิจฉาริษยา
ลบหลู่เบื้องสูง ใช้กำลังทำร้ายร่างกายข้า เป็นเหตุให้ถูกขับออกจากวัง
แต่หลังจากเป็นสามัญชนแล้ว แทนที่จะรู้สำนึก กลับใช้ฐานะความเป็นแม่วอนจา
เสี้ยมสอนให้ลูกเกิดความชิงชังต่อราชสำนัก
ซ้ำยังคิดประทุษร้ายต่อพระมเหสีองค์ปัจจุบันอีก ด้วยเหตุนี้
เพื่อเห็นแก่อนาคตของวอนจา และความสงบของบ้านเมือง จึงให้ ประหารชีวิตด้วยยาพิษ"
ยุนฮูหยินตกใจมาก "ประหารอะไรกันคะ คงมีอะไรเข้าใจผิดแน่
ฝ่าบาทจะมีพระบัญชาต่อพระมเหสีแบบนี้ได้ยังไง ฮือ ฮือ พระมเหสีๆ
พระมเหสีอย่าทรงทำตามนะเพคะ นี่เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ ฮือๆๆ หม่อมฉันไม่เชื่อ
พระมเหสีอย่าทรงรับพระบัญชานะเพคะ พระมเหสีๆ ฮือๆๆ"
คิมชูซอนมอบยาพิษให้พร้อมกับร้องไห้ อดีตพระมเหสียุนโซฮวาต้องเตือนว่าอย่าร้องไห้
"ข้า เข้าใจพระประสงค์ของฝ่าบาทดี ฮือ และเชื่อว่าพระองค์ ทำเพื่อปกป้องวอนจาไว้
จึงต้องทรง ตัดสินพระทัยแบบนี้ ฮือ ถ้าเป็นสิ่งที่ทำเพื่อลูกแล้ว ในฐานะเป็นแม่ ฮือ
ถึงให้ข้าแลกด้วยชีวิตก็ยินดี แม้แต่ฝ่าบาทเองก็เถอะ ขณะที่มีพระบัญชาลงมา ฮือ
ให้ประหารภรรยาและหญิงที่พระองค์ทรงรักนั้น ฮือ พระทัยที่ปวดร้าว
คงไม่น้อยกว่าข้าในเวลานี้แน่ ฮือ ชูซอน เสร็จจากงานนี้แล้วอย่าลืมไป
ปลอบพระทัยฝ่าบาทแทนข้าด้วยล่ะ ฮือ ที่สำคัญ ให้ช่วยดูแล ฮือ
องค์ชายให้ดีเหมือนตอนข้ายังอยู่ ฮือ เจ้าจะรับปากข้า ได้ไหม" "ฮือ หึ
หม่อมฉันให้สัญญาพ่ะย่ะค่ะ" "ขอบใจมาก ฮือ ข้าจะได้วางใจ
ไปจากโลกนี้อย่างหมดห่วงซะที" "พระมเหสี มีอะไรจะสั่งเสียเป็นครั้งสุดท้ายหรือไม่"
"ฮือ หลังจากข้าตายแล้ว ช่วยเอาศพของข้า ไปฝังที่ปากทาง "คังวอนนึง" ฮือ
เผื่อวิญญาณข้าจะได้สิงสถิตย์ อยู่บริเวณด้านหลังงานพิธี ฮือ อนาคตจะได้เห็นวอนจา
ทำพิธีขึ้นครองราชย์ใหม่" "ถ้าอย่างงั้น เชิญรับพระบัญชาได้แล้ว"
คิมชูซอนขอดูแลจัดงานศพให้อดีตพระมเหสียุนโซฮวาด้วยตัวของเขาเอง
"หม่อมฉันจะพาไปพักผ่อน"
พระอัยยิกาจองฮีและพระเจ้าซองจงทรงนึกถึงและอโหสิกรรมแก่อดีตพระมเหสียุนโซฮวา
พระมเหสีซุกยอนก็ทรงรับปากว่าจะดูแลองค์ชายวอนจาอย่างดีและกำชับให้เหล่าซังกุงช่วยกันดูแลให้มากกว่าเดิม
ขณะที่พระพันปียินซูตรัสให้พระเจ้าซองจงรีบดำเนินการเรื่องรัชทายาทต่อ
และสั่งทุกคนห้ามพูดเรื่องอดีตพระมเหสียุนโซฮวาให้องค์ชายวอนจาทราบเด็ดขาด
พระเจ้าซองจงทรงตรัสกับพระพันปียินซูว่า "พระพันปี ทุกวันนี้หม่อมฉัน
ยังเป็นพระราชาอยู่ ถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับราชกิจ หม่อมฉันจะดูแลเอง ส่วนเสด็จแม่
แค่ดูแลฝ่ายในให้อยู่ในกฎระเบียบ ให้ทุกคนปรองดองก็พอแล้ว" "ฝ่าบาท
นี่แปลว่าเจ้ากำลังตำหนิข้าหรือไง"
"หม่อมฉันไม่ใช่เด็กที่ต้องให้ใครมาบงการชีวิตอีก แต่เป็นพระราชาแห่งโชซอน
หวังว่าเสด็จแม่จะเข้าพระทัย สิ่งที่หม่อมฉันทูลในวันนี้ หม่อมฉันขอทูลลา"
พระพันปียินซูทรงอึ้งไป ชองฮันซูไปพบใต้เท้าซังตัง บอกว่าเขาอยากได้กรมมหาดเล็ก
แต่ใต้เท้าซังตังเตือนไม่ให้ทำอะไรหุนหันพลันแล่นไม่คิดหน้าคิดหลัง
แต่ชองฮันซูบอกว่าเขามีวิธีที่แนบเนียนในการจัดการโชชิคยอม
แต่ขอให้ใต้เท้าซังตังรับปากว่าจะช่วยหนุนเขา ใต้เท้าซังตังรับปาก
โชชิคยอมเป็นห่วงคิมชูซอน สั่งให้กึมพยอคอยเฝ้าดูห่างๆ เกรงว่าคิมชูซอนจะคิดสั้น
พระเจ้าซองจงทรงมีพระราชประสงค์ให้มีการสถาปนาองค์รัชทายาทโดยเร็วที่สุด
นึกไม่ถึงว่าใต้เท้าซังตังกลับทูลขอให้
พระเจ้าซองจงทรงรอความเห็นจากที่ประชุมขุนนางเสียก่อน
ซึ่งเหล่าขุนนางอ้างว่าองค์ชายวอนจาอายุยังน้อย "ข้าน่ะ
อุตส่าห์ทำตามคำขอของพวกท่าน ประหารมเหสีโซฮวา เนรเทศแม่ของนาง
รวมถึงพี่ชายไปอยู่ชายแดน แล้วตอนนี้ ก็มาอ้างว่าวอนจาอายุยังน้อย
จะถ่วงเวลาการแต่งตั้งออกไปอีก พวกท่านมีเจตนาอะไรกันแน่" "พวกเราทั้งหลาย
ไหนเลยจะกล้ามีจุดประสงค์ซ่อนเร้นต่อเรื่องนี้ได้พ่ะย่ะค่ะ เพียงแต่ว่า
เกิดองค์ชายทรงรู้ว่า พระมารดาแท้ๆ ตายเพราะอะไร
หม่อมฉันห่วงว่าราชสำนักและบ้านเมือง จะประสบกับภัยพิบัติใหญ่หลวง
จึงต้องป้องกันไว้ก่อน" "นับแต่นี้ ไม่ว่าในวังหรือขุนนาง
ถ้าใครกล้าเอ่ยเรื่องมเหสีโซฮวาอีก ไม่ว่าใครหรือตำแหน่งใหญ่โตแค่ไหน
จะมีโทษฐานก่อกบฎทั้งสิ้น และถ้าใคร เอาเรื่องมเหสีโซฮวามาอ้าง
เพื่อถ่วงเวลาการแต่งตั้งรัชทายาทออกไป ข้าจะสงสัยว่าคนๆ นั้น มีเจตนาคิดไม่ซื่อ
ไม่หวังดีต่อบ้านเมือง เพราะฉะนั้น ถ้าพวกท่านยังยืนกรานงดหารือ
ไม่ให้มีการแต่งตั้งรัชทายาทอีกละก้อ ข้าจะออกประกาศในนามของตัวเอง
ไม่ง้อพวกท่านอีกแล้ว" พระอัยยิกาจองฮีทรงประชวร
สืบเนื่องจากการประหารอดีตพระมเหสียุนโซฮวา
ทั้งพระพันปียินซูและพระมเหสีซุกยอนต่างมาเฝ้าดูแลอย่างใกล้ชิด
องค์ชายวอนจาก็เสด็จมาเยี่ยม คิมชูซอนเอาแต่ดื่มเหล้า
จนโชชิคยอมมาเตือนแต่กลับถูกคิมชูซอนไล่อย่างไม่ใยดี
และบอกว่าเขาลาออกจากการเป็นมหาดเล็กแล้ว "คนที่เป็นมหาดเล็ก
ก็เหมือนถูกประทับตราเป็นหลักฐานชั่วชีวิต
จะถือเอาภารกิจเป็นเรื่องล้อเล่นได้ยังไง" โชชิคยอมว่า "เลิกพูดซะทีเถอะ
ท่านไม่มีสิทธิ์มาสอนข้าเกี่ยวกับหน้าที่การเป็นมหาดเล็กอีกแล้ว"
"เจ้ากล้าพูดกับข้าแบบนี้หรือ" "ท่านแค่อ้างว่ามีหน้าที่ถวายอารักขาฝ่าบาท แต่จริงๆ
แอบสมคบขุนนางชั่ว ปองร้ายพระมเหสีที่บริสุทธิ์ ขนาดเห็นนางใกล้ตายก็ไม่ยอมช่วย
ท่านช่างทำเรื่องเหี้ยมโหดผิดมนุษย์ได้ลงคอ นั่นยังไม่เท่ากับว่า
ท่านทำลายความศรัทธาที่ข้ามีให้มาตลอด ไปช่วยชองฮันซูปกปิดความผิดของเขา
ทุกวันนี้บอกตรงๆ ว่า ข้าหมดความภาคภูมิใจต่อการเป็นมหาดเล็กอีกแล้ว
จึงคิดว่าขอลาออกดีกว่า" "ไม่เอาไหนนัก ถ้าเจ้าจะเห็นแก่ความรักเพียงอย่างเดียว
จนเกิดความรู้สึกชิงชังคนทั้งโลกละก้อ เจ้าก็ไม่คู่ควรเป็นมหาดเล็กเหมือนกัน"
"ถ้าหากว่า ข้าต้องผิดต่อหลักมนุษยธรรม
ทำผิดคิดร้ายต่อคนอื่นถึงจะปกป้องกรมมหาดเล็กไว้ได้
ข้าก็ไม่อยากเป็นมหาดเล็กอีกแล้ว" "ข้าจะได้รู้ว่า ข้าดูเจ้าผิดไป"
โตชิเห็นคิมชูซอนเป็นแบบนี้
ก็บอกให้วอฮานำจดหมายของนายหญิงแชซังกุงที่เคยฝากไว้มาให้เขาอ่านดีกว่า
แต่วอฮากลับบอวก่า "ตอนนี้ยังไม่ได้หรอก ตอนนี้ลูกกำลังล้ม ข้าอยากให้เขาพึ่งตัวเอง
เพื่อยืนหยัดขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากเอาชนะความทุกข์ในใจได้ ข้าเชื่อว่า
เขาจะเข้มแข็งมากกว่าเดิม ข้าเชื่อเขาเสมอ" โตชิได้แต่ถอนใจ
ชองฮันซูสั่งให้ฮุงบีไปดูลู่ทาง เพื่อที่จะวางยาองค์ชายวอนจา
แม้ฮุงบีบอกว่านางไม่กล้าทำแต่ชองฮันซูก็ขู่ไว้ ทำให้ฮุงบียอมทำตาม
สนมออมกับสนมชองเกรงว่าถ้าองค์ชายวอนจาได้เป็นรัชทายาท แล้วทั้งสองจะแย่
จึงพากันไปขอร้องให้พระมเหสีซุกยอนช่วยคัดค้าน ทำให้ถูกตอกกลับมาว่า "หุบปากซะที
ทุกวันนี้พระอัยยิกาทรงประชวร จนใครๆ ก็เป็นห่วง พวกเจ้าเป็นสนมแท้ๆ
กลับไปสนใจเรื่องไกลตัว แถมยังเอามาเป็นประเด็นอีก" "พระมเหสีเพคะ"
"ใครจะพูดยังไงก็ช่าง วอนจาเป็นลูกของข้า ถ้าใครกล้าขัดขวางอนาคตของเขา
ไม่ว่าใครก็ตาม ข้าจะไม่ไว้หน้าเด็ดขาด ยังไม่รีบออกไปอีก"
เด็กชายคนหนึ่งเห็นคิมชูซอนเมาทุกวัน จึงเข้าไปพูดต่อว่าเขา
เพราะเคยนับถือว่าเขาเป็นวีรบุรุษ แต่ตอนนี้ทำให้เขาผิดหวัง คิมชูซอนถึงกับอึ้งไป
โอซังกุงเองก็เข้ามาเตือน "เฮ่อ ชูซอน ทำไมไม่ฟังคำเตือน กลับโมโหใส่ล่ะ
ดูไม่เหมือนนิสัยเจ้าเลยนะ"
"เพราะท่านไม่รู้นิสัยแท้จริงของข้าที่เป็นคนก้าวร้าวหยิ่งยะโสต่างหาก"
"ข้าว่าถึงเวลา เจ้าควรกลับไปไปแล้ว ที่ๆ เจ้าควรอยู่คือวังหลวง
ใต้เท้าโชก็เป็นห่วง กลัวเจ้าจะถลำลึกในทางที่ผิดเลยให้ข้ามาเตือน ไม่ใช่
ต้องบอกว่าทุกคนที่รู้จักเจ้าต่างก็เป็นห่วงทั้งนั้น
เจ้าไม่ควรเอาแต่หมกมุ่นเรื่องของพระมเหสี จนไม่ใส่ใจคนรอบข้างอีก ไหนๆ
พระมเหสีก็สิ้นพระชนม์ไปแล้ว วิญญาณของพระนางคงอยากให้เจ้ากลับไปทำงานเหมือนเดิม"
"ท่านนี่แปลกจริง ทำไมชอบมาสอนข้ายังกะเป็นแม่ข้างั้นแหละ หึ ข้าจะอยู่ยังไงก็ช่าง
ไม่ต้องให้ท่านมายุ่งหรอก" วอฮาเข้ามาได้ยินก็ต่อว่า "ชอนตง
ทำไมเสียมรรยาทกับโอซังกุงอย่างงั้นล่ะ ยังไม่รีบขอโทษนางที่พูดจาล่วงเกินอีก"
คิมชูซอนนิ่งเฉยเสีย "เอ่อ เดี๋ยวนี้แม่พูดก็ไม่ฟังแล้วใช่ไหม" "ช่างเถอะ
อย่าไปดุเขาเลย เขาคงไม่สบายใจเหมือนกัน" คิมชูซอนเดินหนีไป
วอฮาตามไปต่อว่าเขาที่เปลี่ยนไปมากขนาดนี้ "เจ้าน่ะ วันๆ เอาแต่ดื่มเหล้าเมาหยำเป
จนแม่ทนดูไม่ได้อีกแล้วรู้มั้ย ขอร้องกลับไปทำงานดีกว่า นะ" "ท่านแม่
ข้าจะขอเป็นมือมีด" "ไม่ได้นะ ถ้าเจ้าเป็นขันทีแล้วยังเป็นมือมีดอีก
วันหลังได้พบแม่บังเกิดเกล้าแล้วจะมองหน้านางได้ยังไง" "ท่านแม่
เดิมทีข้าก็จะเป็นมือมีดอยู่แล้ว ต่อให้เป็นมือมีดที่เป็นขันที
ให้คนหัวเราะเยาะก็ช่าง ฮือ ข้าก็ไม่อยากกลับไปเป็นมหาดเล็กอีก ถ้าคิดได้แต่แรก
ข้าคงไม่ต้อง เป็นคนเชิญยาพิษให้พระมเหสีเสวย แล้วเห็นนางดื่มเข้าไปต่อหน้า
กระอักเลือดด้วยความทรมาน สิ้นพระชนม์อย่างน่าอนาถ ฮือ
ทำไมเมื่อก่อนข้าจะไปเป็นมหาดเล็ก ท่านไม่ยอมห้ามข้าล่ะเพราะอะไร ฮือๆๆ"
วอฮาฟังแล้วก็พลอยร้องไห้ตาม โตชิเข้ามาดุคิมชูซอน "เจ้าลูกชั่ว พล่ามอะไรออกมาน่ะ
เจ้ามันบ้าผู้หญิงจนเสียสติไปแล้ว รู้หรือเปล่าว่ากำลังต่อว่าใครอยู่ หา
เจ้าเป็นคนตอนตัวเอง แม่เจ้าห้ามแล้วห้ามอีกก็ไม่ฟัง
พอตัวเองผิดหวังก็เที่ยวพาลคนอื่นใช่ไหม" "ฮือ พอที อย่าพูดอีกเลย ฮือๆๆ" "ฮึ่ม
เจ้าก็เหมือนกัน หึ เข้าข้างลูกตลอดเวลา ไม่รู้จักสั่งสอนซะบ้าง วันนี้
ข้าจะสอนให้มันรู้สำนึก จะได้รู้ว่าอะไรคือดีชั่ว" วอฮารีบห้ามไว้ "อย่านะ
ได้โปรดอย่าทำอะไรเขาเลย ฮือๆๆ ได้โปรดเถอะ ฮือๆๆ ทุกวันนี้เห็นเขาเจ็บปวดขนาดนี้
ฮือ ข้าแทบอยากเจ็บแทนเขาด้วยซ้ำ ฮือๆๆ" องค์ชายน้อยวอนจาทรงประทับอยู่นอกตำหนัก
พระเจ้าซองจงทอดพระเนตรเห็นทรงเข้าไปถามว่าทำอะไร "หม่อมฉัน
มาอธิษฐานขอพรให้เสด็จทวด แล้วก็" "แล้วก็อะไร ทำไมไม่พูดให้จบล่ะ"
องค์ชายวอนจาอึกอัก "ไม่เป็นไร พูดมาเถอะ"
"หม่อมฉันยังขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วยคุ้มครองให้เสด็จแม่ที่อยู่ข้างนอกทรงแข็งแรงด้วย
ขอทรงอภัยด้วยพ่ะย่ะค่ะ" "เป็นลูกก็ต้องคิดถึงแม่อยู่แล้ว จะถือเป็นความผิดได้ยังไง
วอนจา มาหาพ่อซิ ความจริงคนที่ควรบอกว่าขอโทษ น่าจะเป็นพ่อมากกว่า
ยกโทษให้พ่อด้วยนะ" "หม่อมฉันหายโกรธเสด็จพ่อนานแล้วพ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อ
ได้ยินว่าชูซอนไม่สบาย นอนพักอยู่บ้านหลายวันแล้ว ถ้าไง
ทรงอนุญาตให้หม่อมฉันออกนอกวัง ไปเยี่ยมเขาได้ไหมพ่ะย่ะค่ะ"
คิมชูซอนฝันเห็นอดีตพระมเหสียุนโซฮวามาเตือนให้เขาช่วยดูแลวอนจา
องค์ชายวอนจาเสด็จไปเยี่ยมคิมชูซอน "องค์ชาย
ทำไมเสด็จออกจากวังมานี่ได้ล่ะพ่ะย่ะค่ะ" "ข้าได้ยินว่าเจ้าไม่สบาย
ด้วยความเป็นห่วงก็เลยมาเยี่ยม ยานี่เอาไปต้มแล้วกินเช้าเย็นนะ ชูซอน
เจ้าป่วยหนักมากหรือเปล่า อย่าป่วยได้ไหม พอไม่มีเจ้าอยู่
ข้ารู้สึกเงียบเหงาเหมือนไม่มีใครเลย" "หึ หม่อมฉันหายดีแล้วพ่ะย่ะค่ะ
หม่อมฉันต้องขอโทษ ขอโทษองค์ชายด้วย" "ชูซอน ข้าอยากให้เจ้ากลับมาเร็วๆ
ไปอยู่กับข้าอีก" คิมชูซอนตัดสินใจกลับไปหาโชชิคยอม เพื่อขอกลับเข้าทำงาน
"เจ้าเคยบอกว่านับแต่นี้จะไม่เป็นมหาดเล็กอีก และไม่มาเข้าวังด้วย
แล้วทำไมเปลี่ยนใจซะล่ะ" "ขอท่านโปรดให้อภัย ที่ข้าพูดโดยไม่ทันคิดเถอะครับ"
"กรมมหาดเล็ก ไม่ใช่ที่ๆ เจ้านึกจะไปก็ไป อยากกลับมาก็ขอกลับ
ทำยังกะเด็กเล่นขายของหรอกนะ หมดเรื่องแล้วเชิญออกไปซะ ที่นี่
ไม่เหมาะสำหรับคนลังเลอย่างเจ้า แถมนึกว่าตัวเองวิเศษ จะมาทำงานได้หรอก"
"ขอเพียงใต้เท้ายอมคืนหนังสือลาออกให้ข้า ต่อไปข้าจะกลับเนื้อกลับตัว ตั้งใจทำงาน
ไม่ให้มีข้อบกพร่องเหมือนที่แล้วมาอีก" "หึ แล้วเพราะอะไร
เจ้าถึงอยากมาเป็นมหาดเล็กอีกครั้งน่ะ" "ข้าน้อย
จะคอยปกป้ององค์ชายจนกว่าจะได้เป็นรัชทายาท และขึ้นครองราชย์โดยสมบูรณ์
ระหว่างนั้นจะไม่ให้ใคร คิดประทุษร้ายต่อองค์ชายอีก ฉะนั้นจึงอยากให้ใต้เท้า
โปรดอนุโลมให้ข้าซักครั้งเถอะครับ" "ถ้าเจ้ามีความตั้งใจจริงอย่างปากว่า
งั้นหน้าที่ดูแลองค์ชาย ก็ให้เป็นของเจ้า แต่เจ้าต้องให้สัญญา
ว่าจะปกป้ององค์ชายน้อย อย่างสุดความสามารถของเจ้าล่ะ"
"ข้าน้อยขอให้สัญญากับใต้เท้า" เพื่อนๆ ทุกคนยินดีที่คิมชูซอนกลับมาทำงาน
ชองฮันซูเรียกเขาไปพบ แต่ต่อว่าเขา "มหาดเล็กคิม
เจ้าเป็นคนดำเนินการประหารมเหสีโซฮวา
แล้วตอนนี้ยังคิดกลับมาดูแลองค์ชายน้อยอีกหรือ" "อะไรนะ" "ถ้าเจ้ารักมเหสีโซฮวาจริง
ทันทีที่รู้คำสั่ง ก็ควรพานางหนีไปให้ไกลเพื่อรักษาชีวิตไว้" "มหาดเล็กชอง
เจ้าจะพูดยังไงก็ช่าง แต่ว่า ข้ารู้ว่าเพราะเจ้า ถึงทำให้พระมารดาแท้ๆ
ขององค์ชายถูกปลด สุดท้ายยังบีบให้พระนางต้องถูกประหารอีก ซักวัน
ข้าจะหาหลักฐานยืนยัน เอาผิดเจ้าให้ได้ เพื่อให้เจ้าได้ชดใช้กรรม" "หึ เฮ่อๆๆ
แต่ก่อนที่เจ้าจะมาโทษข้า ให้ไปเอาเรื่องใต้เท้าโชก่อนเถอะ ข้าน่ะ
เป็นแค่ลูกน้องที่ทำตามคำสั่งเขาเท่านั้น"
คิมชูซอนไปหายางซองยุนทำให้รู้ว่าพระอัยยิกาจองฮีทรงประชวร
จากนั้นจึงไปเข้าเฝ้าพระเจ้าซองจง "ตอนนี้สบายใจขึ้นแล้วใช่ไหม"
"ขอทรงอภัยพ่ะย่ะค่ะ" "ไม่เป็นไรหรอก ข้าทำให้เจ้าต้องแบกรับเรื่องที่หนักหนาสาหัส
เมื่อเจ้ายอมกลับมาทำงานอีกครั้ง ข้าก็รู้สึกดีใจนัก"
"หม่อมฉันตั้งปณิธานไว้แล้วว่า
ชาตินี้จะขอถวายการรับใช้ฝ่าบาทและองค์ชายน้อยพ่ะย่ะค่ะ" "ถ้าอย่างงั้น
ช่วยข้าดูแลวอนจาให้ดีเถอะนะ หึ ทุกวันนี้พอเจอเขาทีไร
ข้าจะรู้สึกปวดใจอย่างบอกไม่ถูก" ซังกุงเข้ามา "ทูลฝ่าบาท
มีข่าวว่าพระอัยยิกาทรงประชวรหนักเพคะ"
พระเจ้าซองจงทรงรีบเสด็จไปเยี่ยมพระอัยยิกาจองฮีทันที "พระอัยยิกา
หม่อมฉันอยู่นี่แล้วพ่ะย่ะค่ะ ขอทรงทำพระทัยดีๆ ไว้" "ข้า ในฐานะผู้หญิงคนหนึ่ง
อดีตเคยเป็นมเหสีแห่งโชซอน หนำซ้ำยังเคยช่วย ลูกชายและหลาน ว่าราชการหลังม่าน หึ
เสวยสุขลาภยศมาอย่างยาวนาน คงไม่มีอะไรให้เสียดายอีก แต่ว่า ตอนนี้มาคิดดู
ในสมัยพระเจ้าเซโจ ในปีเคยุน เคยเกิดสงครามกลางเมืองที่วุ่นวาย ข้าเสียใจนัก
ที่คอยสนับสนุนพระองค์ หึ อยู่เบื้องหลัง แม้ว่าจะสามารถกวาดล้างโจรกบฎ
ทำให้บ้านเมืองสงบสุขมาได้ แต่ตอนนั้นเราจำเป็น ต้องทำเพื่อปกป้องราชบัลลังก์ หึ
ก็ได้ทำให้ ผู้คนล้มตายเป็นจำนวนมาก ฮือ ฝ่าบาท เฮ่อ นับแต่นี้ อย่าให้ราชสำนัก
เกิดการนองเลือด เหมือนอย่างในอดีตอีกรู้หรือเปล่า" "ฮือ หม่อมฉันจะจำไว้พ่ะย่ะค่ะ"
"และไม่ว่ายังไง ก็อย่าให้ ฮือ วอนจารู้เรื่อง แม่ของเขา ที่เคยเกิดขึ้น ฮือ
ในฐานะที่เขา เป็นลูกคนโต สมควรได้เป็นรัชทายาท เพื่อ จะได้สืบทอดบัลลังก์
นำความผาสุก มาสู่โชซอนของเราต่อไป ฮือ เฮ่อ เจ้าต้องยุติการนองเลือด
และชิงบัลลังก์ จงอย่าให้ ราชสำนัก ตกอยู่ใต้อำนาจ ของพวกขุนนางที่ชั่วช้า ต้องเป็น
พระราชาที่เข้มแข็ง และ หนักแน่นเข้าไว้ เฮ่อ เจ้า จะรับปาก รับปากย่า เฮ่อ
ได้หรือเปล่า เฮ่อ รับปากย่าเร็วเข้า ฝ่าบาท ฮือ" "หม่อมฉัน
ขอให้คำมั่นต่อเสด็จย่าพ่ะย่ะค่ะ ขอทรงวางพระทัย" "ฮือ ฮือ ดูเหมือนว่า
ข้าจะทำให้เจ้า หึ ต้องรับ ภาระหนักอีกแล้ว"
พระอัยยิกาจองฮีทรงหอบก่อนจะสิ้นพระชนม์ "พระอัยยิกา" ทุกคนต่างร้องเรียก
"พระอัยยิกาๆๆ"

คิมชูซอน จบ 51

โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ และก็ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาอ่านค่ะ

เครดิต : www.oknation.net/blog/lakorn

Readlakorn
เว็บเรื่องย่อละครรายตอนตามบทโทรทัศน์ช่อง3,5,7,นิยาย ไทยรัฐ,
ละครเกาหลี,ละครไต้หวัน (Series), ลิ้งค์(Links) ดูละคร Youtube, ลิ้งค์ดาวน์โหลด
(Download) เพลงละคร OST. และ เพลง MP3 ทั่วไป ทั้งVampires (แวมไพร์) Sumo อื่นๆ

เรื่องย่อละคร
โบตั๋นกลีบสุดท้าย สะใภ้ลูกทุ่ง รักเธอยอดรัก คิมชูซอน
เมนูรักเชฟมือใหม่ สู่แสงตะวัน หมวยอินเตอร์ เย้ยฟ้าท้าดิน เพราะรักนี้มิอาจลืม
(Alone in Love) ความลับของซูเปอร์สตาร์ อุบัติรักข้ามขอบฟ้า

Readlakorn