คิมชูซอน- เรื่องย่อละครตามบทโทรทัศน์ - คิมชูซอน (50)

คิมชูซอน 50

ชองฮันซูนำจดหมายฉบับก่อนๆ ที่ฮุงบีหามาใหม่
เป็นลายมือที่พระมเหสียุนโซฮวาเขียนเป็นแบบอย่างให้สนมออมคัด
มาเป็นต้นแบบเพื่อคัดลอกลายพระหัตถ์พระมเหสีโซฮวา
คีฮอมพี่ชายของพระมเหสียุนโซฮวาหว่านล้อมขุนนางในราชสำนักให้การสนับสนุน
องค์ชายวอนจาเป็นองค์รัชทายาท
นึกไม่ถึงว่ากลับถูกใต้เท้าซังตังสั่งให้ชองฮันซูช่วยจัดการคีฮอมที
ชองฮันซูร่วมมือกับปาร์กต๊อกโฮนำจดหมายที่คัดลอกลายพระหัตถ์จากพระมเหสียุนโซฮวาแอบยัดใส่เสื้อคีฮอม
และให้คนมาเชิญบอกว่าองค์ชายวอนจาต้องการพบ
แต่ถูกชองฮันซูจับกุมตัวไว้ในฐานที่คีฮอมโดนปลดจากตำแหน่งพร้อมพระมเหสียุนโซฮวาแล้ว
แต่ยังเข้ามาในวังหลวง

และตรวจค้นเจอจดหมาย จากนั้นชองฮันซูไปทูลพระพันปียินซูว่า
คีฮอมแอบนำจดหมายของพระมเหสียุนโซฮวาเข้ามาในวังหลวง
พระพันปียินซูถึงกับพระพักตร์ถอดสีเลยทีเดียวเมื่อทรงทอดพระเนตรเนื้อความในจดหมาย
"วอนจา นับแต่วันที่แม่ถูกคนให้ร้าย จนขับออกจากวังหลวง วันๆ
ก็ใช้ชีวิตราวกับตกนรกหมกไหม้ และเหตุผลเดียวที่แม่ยอมทนให้คนประณาม
อยู่อย่างอัปยศอดสู ก็เพื่อรอถึงวันที่เจ้าได้เป็นรัชทายาท
เพื่อจะได้ล้างมลทินให้แม่และสะสางความแค้นในใจด้วย ทั้งพระพันปีและสนมออม สนมชอง
ได้สมรู้ร่วมคิดกับเหล่าขุนนาง ปรักปรำให้ร้ายแม่ กุเรื่องสารพัดมากล่าวหา
ซึ่งไม่อาจบรรยายได้หมด ถ้าอีกหน่อยพระมเหสีองค์ปัจจุบันประสูติโอรส
ก็จะเป็นอุปสรรคต่อการครองราชย์ของเจ้าแน่นอน เพราะฉะนั้น
แม่จะช่วยขจัดเสี้ยนหนามให้เจ้า เพื่อจะได้ครองราชย์อย่างราบรื่น
ตำแหน่งรัชทายาทต้องเป็นของเจ้าคนเดียวเท่านั้น ขอให้เชื่อแม่เถอะนะ
และอนาคตถ้าเจ้าได้ครองราชย์จริง จงอย่าเอาอย่างเสด็จพ่อ
ทอดทิ้งภรรยาที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา ปล่อยให้นางลำบาก วอนจา เรื่องเหล่านี้
ขอให้เจ้าจำไว้ อีกหน่อยต้องกำจัดคนที่คิดร้ายต่อแม่ อย่าปล่อยไว้เป็นหอกข้างแคร่
เพื่อที่แม่จะได้หายแค้นซะที" พระพันปียินซูทรงโกรธแค้นมาก "เลวมาก ทำไมถึงได้
เจ็บใจนัก เฮ่อ"
พระพันปียินซูนำจดหมายไปให้พระอัยยิกาจองฮีและพระเจ้าซองจงทอดพระเนตร
พระเจ้าซองจงทรงไม่อยากเชื่อ ขณะที่พระอัยยิกาจองฮีทอดพระเนตรแล้วถึงกับหอบ
"ถ้านี่เป็นความจริงละก้อ มันคงไม่ใช่เรื่องล้อเล่นซะแล้ว"
"นางต้องการปลูกฝังความแค้น ไว้ในใจของลูกตั้งแต่ตอนนี้
ถือเป็นความผิดที่ยากจะให้อภัยได้นะเพคะ" "แต่จะเป็นลายมือนางจริงหรือเปล่า
หม่อมฉันยังต้องสืบอีกที" "ฝ่าบาท นางให้พี่ชายแอบเข้าวังมา ลับๆ ล่อๆ
มอบให้วอนจาโดยไม่ให้ใครรู้ ที่สำคัญ ข้าได้ตรวจสอบแล้วว่าเป็นลายมือของนางจริงๆ
ถึงขั้นนี้ยังจะปกป้องนางอีกหรือ ถ้าจดหมายนี่ไปถึงมือวอนจา รู้มั้ยจะมีผลยังไงบ้าง
แค่คิดถึงจุดนี้ แม่ก็รู้สึกอกสั่นขวัญแขวนแล้ว" "แทปี นี่เป็นหลักฐานสำคัญก็จริง
แต่ต้องตรวจสอบลายมือให้ชัด ค่อยระบุว่าใช่อดีตมเหสีเป็นคนเขียนหรือเปล่า"
"หม่อมฉันทราบแล้วเพคะ แต่ว่า ถ้าตรวจแล้วใช่ลายมือของนางจริง
คราวนี้ยังไงก็คงให้อภัยไม่ได้อีกนะเพคะ" "แต่ก่อนที่เราจะรู้ความจริง
เรื่องนี้ให้ปิดเป็นความลับไว้ก่อนเข้าใจมั้ย" พระอัยยิกาจองฮีรับสั่ง
ก่อนที่พระมเหสีซุกยอนทรงเสวยพระโอสถนั้น ได้มีการตรวจว่าในพระโอสถมียาพิษหรือไม่
ผลปรากฏว่าในพระโอสถมียาพิษ
พระพันปียินซูทรงมีรับสั่งให้สืบหาความจริงว่าเป็นฝีมือพระมเหสีโซฮวาหรือไม่
ยางซองยุนนำเรื่องนี้ไปบ่นให้คิมชูซอนฟัง "ดีที่ตรวจพบก่อน
พระมเหสีเลยพ้นจากการถูกปองร้ายอย่างหวุดหวิด แต่ว่า
ดูเหมือนจะไม่ใช่ปองร้ายพระมเหสี แต่จะปรักปรำใครบางคน
ถึงมีการวางยาที่ประเจิดประเจ้อแบบนี้" "ใต้เท้าหมายความว่าไงหรือครับ"
"เพราะถ้าปองร้ายพระมเหสีจริง
น่าจะใช้พิษที่ทดสอบด้วยเข็มเงินไม่ได้และใส่ในปริมาณน้อย แต่นี่
พอใช้เข็มปุ๊บก็รู้ว่าเป็นสารหนูทันที เฮ่อ เห็นทีว่า ในวังคงมีเหตุร้าย
ถึงขนาดนองเลือดอย่างเลี่ยงไม่ได้ซะแล้วนะนี่ หึ"
พระพันปียินซูตรัสกับพระเจ้าซองจงว่าต้องเป็นฝีมืออดีตพระมเหสียุนโซฮวาแน่นอน
และรับสั่งให้จัดการขั้นเด็ดขาดคือประหารชีวิต พระเจ้าซองจงทรงตกพระทัยยิ่งนัก
พระเจ้าซองจงทรงให้คิมชูซอนช่วยลอบออกจากวังหลวงในยามวิกาล
ทรงเสด็จเยี่ยมพระมเหสียุนโซฮวา
พระมเหสียุนโซฮวาทรงตื้นตันพระทัยที่พระเจ้าซองจงทรงเสด็จมาเยี่ยม "หึ
เจ้าอยู่สบายดีหรือเปล่า" "หึ หม่อมฉัน สบายดีทุกอย่าง ไม่ต้องทรงเป็นห่วงเพคะ"
"จู่ๆ ข้าก็อยากพบเจ้า และเป็นห่วงความปลอดภัยด้วย ก็เลยออกจากวังมา
แต่เจ้าอย่าเพิ่งตำหนิข้า หาว่าผิดกฎระเบียบอีกล่ะ" "หม่อมฉัน
จะกล้าตำหนิฝ่าบาทได้ยังไงเพคะ หึ ข้างนอกอากาศหนาว
ถ้าไงเชิญเสด็จไปประทับในบ้านดีกว่า" ทั้งสองเสด็จเข้าไปด้านใน
"นับวันจะยิ่งรู้สึกว่า ใจคนหยั่งยากมากขึ้นทุกทีนะเพคะ" "หมายความว่าไงน่ะ"
"สมัยที่หม่อมฉันอยู่ในวัง พอได้ยินว่าฝ่าบาทเสด็จออกข้างนอก
จะรู้สึกกระวนกระวายทันที หึ แต่คืนนี้ ฝ่าบาทเสด็จมาหาหม่อมฉัน
หม่อมฉันกลับรู้สึกดีใจจนพูดอะไรไม่ถูก" "ข้าถึงบอกเจ้าไงว่า
เรื่องบางอย่างให้เปลี่ยนมุมมองซะบ้าง" "หึ แม้จะสายไปหน่อย
แต่หม่อมฉันก็ต้องแสดงความยินดีที่พระมเหสีทรงตั้งครรภ์" "แต่ว่า
ถ้าคราวนี้เกิดนางโชคดีได้เป็นลูกชาย แล้วเจ้า จะไม่ได้กลับเข้าวังอีกรู้หรือเปล่า"
"หึ นับแต่ หม่อมฉันออกจากวังวันแรก
ก็เลิกคิดแล้วว่าชาตินี้จะมีโอกาสได้กลับไปอีกครั้ง
ได้ยินว่าวอนจานับถือพระมเหสีเหมือนแม่แท้ๆ ราชสำนักก็อยู่เย็นเป็นสุขขึ้น
แล้วหม่อมฉันจะกล้าคาดหวัง กลับไปอีกครั้งเพื่อครองตำแหน่งพระมเหสีได้ยังไงเพคะ
ตอนนี้หวังเพียงแต่ ให้พระมเหสีประสูติโอรสที่มีสุขภาพแข็งแรง
เพื่อให้ราชสำนักมั่นคงขึ้น ฝ่าบาททรงมีทายาทหลายๆ คน แค่นี้ก็พอแล้วเพคะ"
"จนวันนี้ เจ้ายังโกรธข้าหรือเปล่า" "หึ หม่อมฉัน สมัครใจยอมให้ถูกปลด
และยินดีออกจากวังมาเอง แล้วจะถือโทษโกรธเคืองฝ่าบาทไปเพื่ออะไรอีกล่ะเพคะ
ห่วงแต่ว่า เพราะฐานะของหม่อมฉัน จะเป็นอุปสรรคต่ออนาคตของลูก
ไปขัดขวางความเจริญของเขาหรือเปล่า ขอเพียงวอนจาได้เติบใหญ่อย่างราบรื่น
จนได้ครองราชย์ต่อจากฝ่าบาท ส่วนหม่อมฉันแม้จะถูกเรียกว่าอดีตมเหสี อยู่อย่างสันโดษ
ใช้ชีวิตเรียบง่ายไปวันๆ หม่อมฉันก็พอใจแล้วเพคะ" "เจ้าไม่ต้องห่วงหรอกนะ
ข้าให้สัญญาว่า ยังไงก็จะดูแลวอนจาอย่างดี" "ถ้าอย่างงั้น
หม่อมฉันก็จะเชื่อฝ่าบาทเพคะ" "ถ้าไงวันหลัง ข้าจะมาเยี่ยมเจ้าอีก"
"ฝ่าบาทเสด็จออกนอกวังมาหาหม่อมฉัน แค่คืนนี้คืนเดียวก็พอแล้วเพคะ
ถ้าให้ขุนนางรู้ว่าฝ่าบาทเสด็จออกมาโดยพละการ เพื่อเยี่ยมหม่อมฉันละก้อ
อนาคตของวอนจา ก็จะมีประเด็นให้พวกเขาถกเถียงอีก" "หึ ข้าสั่งให้ชูซอนคอยดูแล
ถึงจะไม่สบายนักก็จะไม่ให้เจ้าลำบาก ยังไงก็รักษาตัวด้วย เจ้าเคยมีจดหมาย
ติดต่อกับวอนจาหรือเปล่า" "เอ่อ ในเมื่อหม่อมฉันออกมาแล้ว
ไม่สมควรจะทำให้ลูกอาลัยอาวรณ์อีก และต่อไปก็ไม่มีวันทำด้วย ขอทรงวางพระทัยเพคะ"
"หึ งั้นหรือ งั้นข้าไปก่อนนะ"
ชองฮันซูไปฟ้องโชชิคยอมว่าคิมชูซอนพาพระเจ้าซองจงเสด็จไปหาอดีตพระมเหสียุนโซฮวา
โชชิคยอมมีคำสั่งคุมขังคิมชูซอน
คิมชูซอนถามโชชิคยอมว่าในเวลานี้มีคนคิดปองร้ายพระมเหสีโซฮวา
เหตุใดโชชิคยอมจึงมีคำสั่งคุมขังตน "ก่อนที่ในวังจะมีมติ
ว่าสมควรจัดการกับอดีตมเหสียังไง เจ้าจงอยู่นี่ดีกว่า" "หึ ข้าจะถูกขังไม่ได้นะครับ
ได้ยินว่ามีสารหนูปรากฎในยาของพระมเหสี แม้แต่คุณชายยุนก็ถูกจับโดยไม่รู้สาเหตุ
แสดงว่าน่าจะมีใครวางแผนชั่ว คิดปองร้ายอดีตมเหสีอีก ข้าต้องออกไปปกป้องนางนะครับ"
"ถึงเจ้าออกจากเรือนจำ ชีวิตของนาง ก็ไม่ได้ยืนยาวนักหรอก เพราะฉะนั้น
จงเชื่อฟังพ่อซะดีกว่า" "พระนางทรงเป็นผู้บริสุทธิ์
ท่านพ่อน่าจะรู้ดีกว่าใครไม่ใช่หรือครับ" "นางจะบริสุทธิ์จริงหรือไม่นั้น เรื่องนี้
มีแต่ฝ่าบาทองค์เดียว ที่จะทรงชี้ขาดได้" "ฮือ นี่คือความจงรักภักดีต่อราชสำนัก
ที่ท่านเคยสอนข้าในสมัยก่อนหรือครับ ท่านรู้เห็นเป็นใจกับการปลดอดีตมเหสี
จนวันนี้ยังคิดจะเอาชีวิตนางอีก นี่คือความจงรักภักดีของท่านงั้นหรือ ท่านพ่อ
ได้โปรดปล่อยข้าออกไปเถอะครับ ฮือ ท่านพ่อ ฮือๆๆ" พระเจ้าซองจงทรงสอบสวนคีฮอม
เขาบอกว่าไม่ใช่จดหมายแต่เป็นตั๋วแลกเงินที่ได้รับจากปาร์กต๊อกโฮ
แต่ปาร์กต๊อกโฮกลับบอกว่าไม่รู้เรื่อง
และผลการตรวจสอบลายมือก็ใช่ลายมือของอดีตพระมเหสียุนโซฮวา
พระพันปียินซูจึงเร่งให้พระเจ้าซองจงตัดสินพระทัยโดยเร็ว โชชิคยอมเรียกชองฮันซูมาพบ
และกล่าวกับเขาว่าเป็นคนทำเรื่องปลอมจดหมายและวางยาพิษใช่มั้ย
ชองฮันซูย้อนว่าเขาน่าจะรู้คำตอบดี ทำให้โชชิคยอมอึ้งไป "ถ้าตอนนี้ใต้เท้า
คิดจะช่วยชีวิตอดีตมเหสีจริง ถึงข้าปฏิเสธยังไง ท่านคงไม่เชื่ออยู่แล้ว
แต่ถ้าจำเป็นต้องเสียสละนางเพื่อปกป้องกรมมหาดเล็กกับองค์ชายไว้
ท่านก็จะไม่คิดว่าเรื่องพวกนี้เป็นฝีมือของข้า" "นี่เจ้าเห็นข้า
เป็นตัวตลกไปแล้วใช่ไหม" "ทุกวันนี้ ข้าถือว่าได้มอบชีวิตอยู่ในกำมือใต้เท้า
ซึ่งไม่ว่าท่านจะจัดการกับอดีตมเหสียังไง ข้าก็พร้อมจะทำตามคำสั่งเสมอ"
พระพันปียินซูทรงเรียกพระมเหสีซุกยอนและสนมทุกคนมาเฝ้า และตรัสว่า "หมู่นี้
เพราะเรื่องจะให้วอนจาเป็นรัชทายาทดีหรือไม่ ทำให้วังหลวงที่เงียบสงบมานาน
เกิดคลื่นใต้น้ำทำให้ปั่นป่วนอีก โดยเฉพาะอดีตมเหสีโซฮวา
ที่หวังจะให้ลูกได้เป็นใหญ่ รวมถึงคนที่คอยช่วยนางอยู่ เราคงต้องกำจัดให้หมด
วันนี้ข้าจึงขอประกาศให้รู้ ต่อให้วอนจาได้เป็นรัชทายาทในวันหน้า อดีตมเหสี
ก็ไม่มีทางได้กลับมาอีกครั้งแน่นอน ที่สำคัญ ก่อนที่เรื่องนี้จะมีข้อยุติ
หากพระมเหสีรวมถึงทารกในครรภ์มีอันตราย โดยไม่รู้สาเหตุ หรือแม้แต่
มีคนคิดปองร้ายวอนจาละก้อ ข้าขอบอกเลยว่า จะเอาผิดกับเหล่าสนมเป็นอันดับแรก
โดยการไล่พวกเจ้าออกจากวังให้หมด" "พระพันปีเพคะ
พวกเราไม่ได้เกี่ยวข้องกับอดีตมเหสีเลย" สนมออมว่า
"เมื่อก่อนเราก็เห็นชอบที่จะให้ปลดนาง แล้วทำไมกลับมาสงสัยพวกเราล่ะ เพคะ"
สนมชองกล่าวต่อ "ข้าไม่ได้สงสัยว่าพวกเจ้าจะเกี่ยวข้องกับนาง
เพียงแต่อยากให้พวกเจ้าร่วมแรงร่วมใจ ปกป้องพระมเหสีกับวอนจาให้ดี
อย่าให้ใครมาปองร้ายอีก ถ้าพวกเจ้าไม่สามารถปกป้องพระมเหสีได้
แล้วในวังจะเลี้ยงสนมไปมากมายทำไมอีกจริงมั้ย คงไม่ต้องให้ข้าพูดซ้ำอีก
พวกเจ้าจำไว้ละกัน" "เราจะจำไว้เพคะ" "หมดเรื่องแล้วทุกคนออกไปได้"
พระมเหสีซุกยอนรู้สึกยิ่งสงสารและเป็นห่วงอดีตพระมเหสียุนโซฮวามากขึ้น
โชชิคยอมมาเฝ้าพระเจ้าซองจง ทรงตรัสหนักใจเรื่องการแต่งตั้งรัชทายาท
แต่ไม่รู้จะทำยังไงดีกับอดีตพระมเหสียุนโซฮวา "ฝ่าบาท ทรงเป็นประมุขแห่งโชซอน
และเป็นพระราชาที่ทรงปราดเปรื่องด้วย เรื่องนี้ควรจัดการยังไงนั้น
ทรงมีวินิจฉัยอยู่แล้ว เพราะอะไร
ถึงต้องมาถามมหาดเล็กอย่างหม่อมฉันอีกล่ะพ่ะย่ะค่ะ" "ข้ารู้สึก นึกกลัวในใจ
สิ่งที่ข้ากลัวนั้น ไม่ใช่การตำหนิของพระพันปี ไม่ใช่เสียงคัดค้านของเหล่าขุนนาง
และยิ่งไม่ใช่ราษฎรด้วย พวกนี้ยังไม่เท่าไหร่ แต่ข้า รู้สึกกลัวนางมากกว่า
กลัวนางหาว่าข้าผิดสัญญาที่ให้ไว้ ว่าชั่วชีวิตจะรักนางคนเดียว และกลัวที่จะเห็น
น้ำตาของนางด้วย" "ฝ่าบาท ทรงเชื่อมั้ยว่า นางเป็นผู้บริสุทธิ์จริง หม่อมฉัน
อยากรู้ว่าฝ่าบาท ทรงเชื่อนางขนาดไหน" "แม้จะมีพยานหลักฐานผูกมัดแน่นหนา
ข้าก็เชื่อว่านางบริสุทธิ์ ไม่ใช่ต้องบอกว่าข้าเชื่อผู้หญิงคนหนึ่ง
ที่ข้ารักมากกว่า" "ถ้าฝ่าบาททรงเชื่อว่านางบริสุทธิ์จริง
ไม่ว่าจะทรงตัดสินพระทัยกับเรื่องนี้ยังไง หม่อมฉันก็เชื่อว่า นางคงไว้ใจฝ่าบาท
และพร้อมจะทำตาม พระบัญชาเสมอ สิ่งที่หม่อมฉันจะทูลฝ่าบาทได้
ก็มีเพียงเท่านี้พ่ะย่ะค่ะ"
พระมเหสีซุกยอนทรงเห็นว่าองค์ชายวอนจาคร่ำเคร่งกับการเรียนมาก ทรงชวนไปออกกำลังกาย
ซึ่งเป็นที่ถูกพระทัยองค์ชายวอนจามาก "หึ เฮ่อ
ทำไมแก้มกับหน้าถึงได้เย็นเฉียบอย่างงี้ล่ะ ฮ่าๆ" "เสด็จแม่ อีกหน่อย
ถ้าหม่อมฉันมีน้องชาย หม่อมฉันจะดูแลเขาอย่างดีพ่ะย่ะค่ะ" "งั้นหรือจ๊ะ
วอนจาเป็นเด็กน่ารักและใจดี แม่เชื่อว่าต้องเป็นพี่ชายที่ดีด้วย
เมื่อมีเจ้าอยู่ใกล้ๆ แม่ก็ไม่กลัวอะไรอีกแล้ว เล่นแค่นี้พอแล้ว เราไปตำหนักกลาง
ดื่มอะไรร้อนๆ ให้ร่างกายอบอุ่นดีกว่า" "พ่ะย่ะค่ะเสด็จแม่"
โชชิคยอมไปทูลเชิญอดีตพระมเหสียุนโซฮวาเข้าวังหลวง
สร้างความปลาบปลื้มใจให้กับคนรอบข้างของอดีตพระมเหสียุนโซฮวาอย่างมาก
โอซังกุงมาหาพอดีพลอยดีใจด้วย
โชชิคยอมบอกว่าพระเจ้าซองจงมีรับสั่งให้อดีตพระมเหสีทรงพบกับองค์ชายได้
เป็นเวลาไม่นานนัก แต่อดีตพระมเหสียุนโซฮวาขอแค่ดูห่างๆ ก็พอพระทัยมากแล้ว
คิมชูซอนขอร้องให้ยางซองยุนช่วยให้เขาได้ออกไปข้างนอก
ยางซองยุนจึงไปขอร้องโชชิคยอมให้ปล่อยตัวคิมชูซอน
พระพันปียินซูทรงตรัสกับพระเจ้าซองจงว่า "ฝ่าบาท เรื่องที่จะจัดการอดีตมเหสี
เจ้าได้ตกลงใจแล้วหรือยัง" "ยังไงนางก็เคยเป็นภรรยาของหม่อมฉัน
เป็นสะใภ้ที่เสด็จแม่เคยให้ความเอ็นดู และเป็นแม่ของวอนจาด้วย จู่ๆ
จะให้หม่อมฉันรวบรัด ตัดสินใจลงโทษส่งเดชได้ยังไง" "ฝ่าบาท
เรื่องนี้ถ้าเจ้าคิดว่าจะถ่วงเวลาไว้ การแต่งตั้งรัชทายาทก็จะไม่มีข้อสรุปซะที
และถ้าปล่อยให้ยืดเยื้อแล้วถึงวันหนึ่ง เกิดชุงจอนมีโอรสออกมาจริงๆ
เจ้าคิดว่าจะทำไงดี องค์ชายที่มีขุนนางผู้ใหญ่หนุนหลัง
เจ้าคิดว่าพวกเขาจะยอมปล่อยให้วอนจาได้รับการแต่งตั้งง่ายๆ หรือเปล่า"
"หม่อมฉันเห็นเสด็จแม่ ไม่โปรดโซฮวามาแต่ไหนแต่ไร
แล้วทำไมกลับเป็นห่วงลูกชายของนางล่ะพ่ะย่ะค่ะ" "ฝ่าบาท
ทำไมมองว่าข้าเป็นแม่สามีที่ใจคอโหดเหี้ยมนักหรือไง ที่ข้าลงโทษยุนโซฮวา
หรืออยากให้วอนจาได้เป็นรัชทายาท ไม่ใช่เพราะความอคติส่วนตัว
แต่เขาเป็นลูกชายคนโตของเจ้า สมควรสืบทอดราชบัลลังก์ตามกฎอยู่แล้ว
แค่นี้เข้าใจหรือเปล่า นับแต่สมัยพระเจ้าแทโจ ผู้ทรงเป็นปฐมกษัตริย์
จนมาถึงเจ้าซึ่งเป็นพระราชาองค์ปัจจุบัน
ระหว่างนั้นมีโอรสองค์โตได้ครองราชย์อย่างถูกต้อง 3 พระองค์
แต่ทั้งหมดอยู่ในตำแหน่งไม่ถึง 1 ปี ก็มีเหตุให้สวรรคต หรือไม่ก็ถูกโค่นอำนาจ
แม่จึงหวังว่า ในรุ่นของเจ้า จะมีลูกชายคนโต
ได้ครองราชย์ตามกฎมณเทียรบาลอย่างถูกต้อง เพราะฉะนั้น
เจ้าจะเห็นแก่มเหสีที่เลิกราและถูกปลด
จนยอมให้ลูกชายคนโตเสียสิทธิ์ในการครองราชย์หรือเปล่า แสดงว่าผู้หญิงคนนี้
สำคัญกว่าบัลลังก์อันสูงส่งของโชซอน สำคัญกว่าความสงบสุขของบ้านเมืองเชียวหรือ
ถึงเวลาที่จะตัดสินใจได้แล้ว" กึมพยอมาปล่อยตัวคิมชูซอน
และเตือนเขาว่าอย่างทำให้โชชิคยอมผิดหวังอีก
เพราะนั้นเท่ากับโชชคิยอมจะไม่มีวันเชื่อใจเขาอีก
คิมชูซอนออกมาได้ก็รีบเข้าเฝ้าพระเจ้าซองจงทันที "ทูลฝ่าบาท
ที่มีการวางยาให้พระมเหสีเสวย หรือแม้แต่ส่งจดหมายถึงองค์ชายน้อย
ล้วนเป็นแผนชั่วของคนที่คิดปองร้ายต่ออดีตมเหสี แกล้งกุเรื่องขึ้นมาทั้งนั้น ฝ่าบาท
โปรดอย่าทรงหูเบาหลงเชื่อคนถ่อยนะพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท ทรงเชื่อหม่อมฉันเถอะพ่ะย่ะค่ะ
พระนางเป็นคนที่ฝ่าบาทเคยรัก และเป็นพระมารดาขององค์ชายน้อย
อย่าทรงอ่อนข้อต่อความกดดันของพระพันปีและขุนนางเป็นอันขาด
ถ้าฝ่าบาททรงลังเลพระทัยเพราะคำพูดของเจ้ากรมมหาดเล็ก
ก็ขอให้ทรงไตร่ตรองใหม่เถอะพ่ะย่ะค่ะ" "ชูซอน ข้า ตัดสินใจแน่นอนแล้ว
ตั้งแต่ข้าครองราชย์มา ทุกครั้งที่เจอปัญหาหนักหน่วง มักต้องฟังความเห็นจากเสด็จแม่
หรือไม่ก็เป็นมติของเหล่าขุนนาง บางครั้งก็ถามใต้เท้าโชบ้าง
ปกครองบ้านเมืองมาจนทุกวันนี้ แต่สำหรับเรื่องมเหสีโซฮวา
ข้าได้ผ่านการคิดทบทวนอย่างดี ถึงได้มีข้อสรุปออกมา เพราะฉะนั้น
จึงหวังว่าเจ้าจะยอมรับในสิ่งที่ข้า ได้ตัดสินใจไปแล้ว หึ เพราะข้า
ยึดมั่นในความคิดที่ว่านางเป็นผู้หญิงคนแรกที่รัก จึงได้ปกป้องนางมาตลอด" "ฝ่าบาท
ฮือ ขอบพระทัยยิ่งแล้วพ่ะย่ะค่ะ" "แต่ว่า วิธีที่พระราชาจะปกป้องคนรักนั้น
มักจะต่างจากคนทั่วไป ข้าจึง ตัดสินใจให้นางตายซะ เพื่อเป็นการรักษา
สิทธิ์ของวอนจาและความมั่นคงของบ้านเมือง ให้คงอยู่ต่อไป" คิมชูซอนตกใจมาก "หา
ฝ่าบาท ไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ ทรงทำแบบนี้ไม่ได้" "ชูซอน ใจข้าก็ปวดร้าว
แทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ แต่ว่า สิ่งที่พระราชาได้ตัดสินไปแล้ว เจ้าก็ต้องยอมรับ"
"ทรงทำแบบนี้ไม่ได้ มัน มันไม่ถูกนะพ่ะย่ะค่ะ ฮือๆ"
เมื่อคิมชูซอนรู้เช่นนั้นแล้วก็รีบนำความไปทูลพระมเหสีโซฮวา
เขาตัดสินใจจะพาพระมเหสียุนโซฮวาหลบหนี "ให้ข้าไปจากเมืองหลวงหรือ
ทำไมต้องทำอย่างงั้นด้วย" "อย่าทรงถามอะไรทั้งนั้น ขอแค่ไปกับหม่อมฉันก็พอ" "ชูซอน
หึ หึ ชูซอน หมายความว่าฝ่าบาท จะมีพระบัญชา ให้ทรงประหารข้าใช่ไหม" "เฮ่อ
พระองค์ทรงตัดสินพระทัยแล้ว คิดว่าพรุ่งนี้เช้า จะมีพระบัญชาลงมาทันที" "ฮือ
ไม่จริงหรอก ข้าไม่เชื่อเด็ดขาด เจ้าก็รู้ ฝ่าบาททรงโปรดปรานข้ามาแต่ไหนแต่ไร
เป็นไปไม่ได้ที่พระองค์จะทรงทำแบบนี้" "ไม่มีเวลาจะไปวิเคราะห์อีกแล้ว
รีบไปจากเมืองหลวงแล้วค่อยว่าเถอะพ่ะย่ะค่ะ"
"ต่อให้คืนนี้ข้าออกจากเมืองหลวงได้จริง แล้วต่อไปจะใช้ชีวิตยังไงล่ะ"
"เรื่องนี้หม่อมฉันจะดูแลให้เอง ไม่ว่าจะทำไร่ไถนา เชือดหมูฆ่าไก่ก็ช่าง
หม่อมฉันสามารถเลี้ยงพระมเหสีได้ รีบไปเก็บของเถอะพ่ะย่ะค่ะ" "ไม่ได้หรอก
ข้าไปกับเจ้าไม่ได้" "พระมเหสี ถ้าคืนนี้ไม่รีบหนีไป อีกไม่นานก็จะตายนะพ่ะย่ะค่ะ"
"หึ ข้าก็เป็นมนุษย์ธรรมดา มีหรือจะไม่อยากอยู่ในโลกนี้ต่อไป
ข้าก็มีความรู้สึกกลัวตาย และกลัวว่านับแต่นี้
จะไม่ได้เห็นหน้าลูกและพูดคุยกับเขาอีก ข้าจึงรู้สึกกลัวมาก แต่ว่าในฐานะเป็นแม่
ข้าไม่อยากให้ลูกถูกครหาว่า มีแม่ที่หลบหนีเพราะกลัวตาย เชื่อว่าฝ่าบาทก็เหมือนกัน
ที่ทรงตัดสินพระทัยแบบนี้ก็เพื่อปกป้องลูกของเราไว้ ข้าจะกลับบ้านเดี๋ยวนี้
เพื่อรอรับพระบัญชาจากฝ่าบาท หึ"
คิมชูซอนเห็นว่าทูลเกลี้ยกล่อมพระมเหสีโซฮวาไม่สำเร็จด้วยความห่วงใยพระมเหสีโซฮวา
ทำให้คิมชูซอนตัดสินใจเปิดเผยความรู้สึกของตนที่มีต่อพระมเหสีโซฮวาให้พระนางล่วงรู้
"ถ้าพระมเหสีทรงยินยอมที่จะรับความตาย แล้วจะให้หม่อมฉันอยู่ยังไงพ่ะย่ะค่ะ
ตอนนี้พระมเหสี จะทรงทำตามรับสั่งของฝ่าบาทซึ่งเป็นคนที่รัก
แล้วคนที่ทำเพื่อพระมเหสีมาตลอดอย่างหม่อมฉัน ถ้าต่อไปไม่มีพระมเหสีอีกแล้ว
หม่อมฉันจะอยู่เพื่อใครอีก" "ชูซอน เจ้า" "ใช่ หม่อมฉัน รักพระมเหสีมานานแล้ว
นับแต่วันแรกที่ได้รู้จักคุณหนูโซฮวา มาจนถึงวันนี้
หม่อมฉันไม่เคยหยุดความคิดถึงพระมเหสีได้เลย ทรงเป็นคนที่
หม่อมฉันเทิดทูนบูชาและหลงรัก แต่ต้องเก็บอยู่ในใจ ไม่กล้าบอกใครทั้งสิ้น
สมัยก่อนเมื่อพระมเหสีไปเป็นสนมในวัง ฮือ เนื่องจากไม่อาจตัดใจจากพระนางได้
หม่อมฉัน ฮือ จึงตอนตัวเองเพื่อไปอยู่ในวังอีกคน ฮือ ทุกครั้งที่ได้เห็น
ฝ่าบาทกับพระมเหสีทรงมีความรักต่อกัน ฮือ ใจของหม่อมฉันก็เหมือนโดนมีดกรีด
มือเท้าเย็นชืดราวกับจะขาดใจซะให้ได้ แต่ขอเพียงได้อยู่ใกล้พระมเหสี
ให้เจ็บยิ่งกว่านี้ หม่อมฉันก็ทนได้ ต่อให้ทุกคนเยาะเย้ยว่าหม่อมฉันเป็นขันที
เป็นผู้ชายที่หมดสภาพก็ช่าง ฮือ ตราบใดที่หม่อมฉันยังมีพระมเหสีเป็นที่ยึดเหนี่ยว
หม่อมฉันก็พร้อมจะอดทนเสมอ แม้จะถูกพระพันปีตำหนิและกดดันหลายครั้ง
แต่ขอเพียงได้ปกป้องพระมเหสี ฮือ หม่อมฉันก็ยินดีรับโทษทุกอย่าง ฮือ
แล้วทำไมพระมเหสีถึงทรงทำให้หม่อมฉันผิดหวังนัก ฮือ"
พระมเหสียุนโซฮวาทรงฟังแล้วก็ร้องไห้ "ฮือๆๆ ที่แท้คืออย่างงี้หรอกหรือ หึๆๆ
เจ้าเก็บงำ ความลับนี้มานานนัก หึ แต่ข้าต้องขอโทษด้วย
ที่เพิ่งรู้ความจริงใจของเจ้าวันนี้ ฮือ แต่ว่า ก่อนข้าจะตาย ได้รู้ว่าเจ้ารักข้า
แค่นี้ก็อุ่นใจแล้ว" "ฮือ พระมเหสี เมื่อรู้ว่าหม่อมฉันคิดยังไงแล้ว
ก็รีบไปจากที่นี่เถอะพ่ะย่ะค่ะ" "ฮือ ข้าไปไม่ได้จริงๆ เจ้าทำเพื่อข้า
ถึงขนาดละทิ้งความเป็นชาย ยอมเป็นมหาดเล็กในวัง ฮือ แล้วข้าจะเห็นแก่ตัว
พาเจ้าไปตายอีกคนได้ยังไง ฮือ เฮ่อ รับไว้ซะ ฮือ ชั่วชีวิตเจ้าทำเพื่อข้ามาตลอด
มีแต่หยกชิ้นนี้ ถึงตอบแทนน้ำใจเจ้าได้"
ซังกุงเข้ามาทูลพระอัยยิกาจองฮีกับพระพันปียินซูเรื่องที่พระเจ้าซองจงตัดสินพระทัยสั่งประหารอดีตพระมเหสียุนโซฮวาแล้ว
ทำให้พระอัยยิกาจองฮีทรงรู้สึกเศร้า "ฮึ่ม ถึงนางจะทำผิดใหญ่หลวงแค่ไหน
แต่การสั่งประหารคนที่เคยเป็นถึงมเหสี แห่งโชซอนนั้น คิดแล้วก็รู้สึกน่าเห็นใจนัก"
"เสด็จแม่ต้องทรงหนักแน่นเข้าไว้เพคะ ฝ่าบาทจำต้องเห็นแก่บ้านเมืองมาก่อน
ถึงได้มีคำสั่งเช่นนี้ออกมา" พระพันปียินซูทูล พระมเหสีซุกยอนมาขอเฝ้า
"พระอัยยิกาเพคะ โปรดทรงเกลี้ยกล่อมฝ่าบาท ให้ทรงถอนรับสั่งประหารคืนเถอะเพคะ"
พระพันปียินซูทรงดุทันที "ชุงจอน เจ้าพูดอะไรออกมาน่ะ" "พระพันปีเพคะ
ถือว่าเห็นแก่วอนจาก็ได้ ทุกวันนี้เขาพยายามอดทนต่อการถูกพลัดพราก
เพื่อหวังว่าซักวันจะได้พบแม่บังเกิดเกล้าอีกครั้ง
เราจะให้นางถูกประหารไม่ได้เด็ดขาด ไม่อย่างงั้น หม่อมฉันเป็นฝ่ายขอถอนตัว
ออกจากตำแหน่งมเหสีก็ได้ ได้โปรด อย่าทรงปฏิเสธคำขอของหม่อมฉันเลย เพคะ"
"การตัดสินใจของฝ่าบาท ก็เพื่อปกป้องวอนจาอยู่แล้ว ทำไมเจ้าไม่ยอมเข้าใจซะที
กลับไปได้แล้ว ไม่ต้องพูดมากอีก"
พระเจ้าซองจงจะให้ราชเลขานำคำสั่งให้ประหารพระมเหสียุนโซฮวาไปประกาศ
โดยให้คิมชูซอนไปด้วย คิมชูซอนค้านว่า "ฝ่าบาท ทำไมถึงทรงทำได้ขนาดนี้
วันนี้ต่อให้หม่อมฉันถูกประหารอีกคน ก็จะไม่ทำตามรับสั่งของฝ่าบาทอีก" "ชูซอน
นางเป็นผู้หญิงคนแรกที่ข้ารัก และคนที่จะส่งนางในบั้นปลายชีวิต
ก็มีแต่เจ้าเท่านั้น" "ฮือ ฝ่าบาทรับสั่งยังไง หม่อมฉันก็ไม่ฟัง
ยังไงก็ไม่ไปแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ" "วันนี้เป็นวันสุดท้ายของนางแล้ว
เจ้าไปส่งแทนข้าหน่อยเถอะ ถือว่าข้าขอร้อง ในฐานะเพื่อน" คิมชูซอนร้องไห้อย่างหนัก
คิมชูซอน จบตอนที่ 50

โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ และก็ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาอ่านค่ะ

เครดิต : www.oknation.net/blog/lakorn

Readlakorn
เว็บเรื่องย่อละครรายตอนตามบทโทรทัศน์ช่อง3,5,7,นิยาย ไทยรัฐ,
ละครเกาหลี,ละครไต้หวัน (Series), ลิ้งค์(Links) ดูละคร Youtube, ลิ้งค์ดาวน์โหลด
(Download) เพลงละคร OST. และ เพลง MP3 ทั่วไป ทั้งVampires (แวมไพร์) Sumo อื่นๆ

เรื่องย่อละคร
โบตั๋นกลีบสุดท้าย สะใภ้ลูกทุ่ง รักเธอยอดรัก คิมชูซอน
เมนูรักเชฟมือใหม่ สู่แสงตะวัน หมวยอินเตอร์ เย้ยฟ้าท้าดิน เพราะรักนี้มิอาจลืม
(Alone in Love) ความลับของซูเปอร์สตาร์ อุบัติรักข้ามขอบฟ้า

Readlakorn